Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἅγιος Ἀριστόβουλος Ἐπίσκοπος Βρετανίας, 15 Μαρτίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ὁ ἅγιος Ἀριστόβουλος ἦταν ἀδελφός τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα καί μέλος τῆς χορείας τῶν ἑβομήκοντα Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί ὁ ἀδελφός του. Ἐπίσης, ἦταν συνέκδημος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος τόν μνημονεύει στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του, ὅταν γράφη: «Ἀσπάσασθε τούς ἐκ τῶν Ἀριστοβούλου». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βλέποντας τά ποικίλα χαρίσματά του, καί κυρίως τόν ἱεραποστολικό του ζῆλο καί τήν πνευματική του ἀνδρεία, τόν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο Βρετανίας, μιᾶς χώρας, πού ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, εἶχε πολλές ἰδιαιτερότητες καί δυσκολίες.

Πράγματι, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς μεταβάσεώς του στήν Βρετανία ὁ ἅγιος Ἀριστόβουλος ἀντιμετώπισε πολλούς πειρασμούς ἀπό ἕναν λαό, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιά τήν σκληρότητά του καί διακατεχόταν ἀπό πολλές δεισιδαιμονίες. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει ὅτι οἱ τότε κάτοικοι τῆς Βρετανίας ἦταν «ἄνθρωποι θηριώδεις καί ὠμότατοι» καί «ἀπό αὐτούς (ὁ Ἅγιος) ἄλλοτε ἐδέρνετο, ἄλλοτε πάλι συρόταν στήν ἀγορά καί μέ παρόμοιες θλίψεις καί βάσανα πολλούς κατέπεισε νά πιστέψουν στόν Χριστό». Ὅμως, παρά τίς ἀντιξοότητες, «τίς θλίψεις καί τά βάσανα» ὁ ἅγιος Ἀριστόβουλος παρέμεινε πιστός στό ἔργο του. Δέν ἐγκατέλειψε τό ποίμνιο πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας, καί τό ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε, ὄντως, θαυμαστό. Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού πάντοτε τόν ἐνίσχυε, τόν ἐνδυνάμωνε καί τόν παρηγοροῦσε, ἀνοικοδόμησε ἀρκετούς Ἱερούς Ναούς καί χειροτόνησε ἐκλεκτούς Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν συνεργάτες καί συμπαραστάτες του στήν ποιμαντική του διακονία.

Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται καί τήν 31η Ὀκτωβρίου, μαζί μέ ἄλλους τέσσερεις Ἀποστόλους ἀπό τήν χορεία τῶν ἑβδομήκονα, ἤτοι τόν Στάχυ, τόν Ἀπελλῆ, τόν Νάρκισσο καί τόν Ἀμπλία.

Παρά τό ὅτι ἡ ζωή του ἦταν πολυτάραχη καί μαρτυρική, ἐν τούτοις «ἐν εἰρήνῃ ἀνεπαύσατο ὁ μακάριος».

Ὁ βίος του καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Ὅταν κανείς ἀναλαμβάνη νά ἐπιτελέση ἕνα θεάρεστο ἔργο, τότε, ὅπως εἶναι φυσικό, θά συναντήση δυσκολίες καί πειρασμούς, ὅπως γράφει ὁ Σοφός Σειράχ στήν Παλαιά Διαθήκη: «Τέκνον εἰ προσέχῃ δουλεύειν Κυρίῳ ἑτοίμασον τήν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν». Αὐτό γίνεται ἐπειδή «ὁ προαιώνιος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου», ἤτοι ὁ διάβολος, «μέ διάφορα μέσα καί μέ ἀνθρώπους», στούς ὁποίους ἔχει ἐξουσία καί τούς χρησιμοποιεῖ ὡς ὑποχείριό του, «θά τόν πολεμήση δριμύτατα», ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά ἀνεχθῆ τά θεάρεστα ἔργα καί ὅσους τά ἐργάζονται, ἐπειδή ὠφελοῦνται οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καί ὁδηγοῦνται στήν μετάνοια καί τήν σωτηρία. Ὅμως, ὁ διάβολος εἶναι ἀδύναμος καί πειράζει τούς ἀνθρώπους ὅσο τοῦ τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός• καί ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, «ὁ Θεός ἀφήνει τούς ἁγίους Του νά πειρασθοῦν διά πάσης θλίψεως, γιά νά λάβουν δοκιμήν τῆς βοηθείας Του καί τῆς Προνοίας Του, καί νά ἀποκτήσουν σοφία καί σύνεση καί νά μή γίνουν ἀμαθεῖς».

Ἑπομένως, πρέπει κανείς νά προσεύχεται, νά κάνη ὑπομονή καί νά μήν ἐγκαταλείπη τόν ἀγώνα του, ὅσες δυσκολίες καί ἄν ἀντιμετωπίζη. Ἡ εὔκολη λύση, στά δύσκολα, εἶναι τό νά φύγη κανείς «γιά νά γλιτώση». Στήν πραγματικότητα, ὅμως, δέν «γλιτώνει», ἀφοῦ οἱ δυσκολίες καί οἱ πειρασμοί θά τόν ἀκολουθοῦν παντοῦ καί πάντοτε, μέχρι τόν τάφο. Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός γιά τόν καθένα, μέ δοξολογική διάθεση μέχρι τό τέλος, ὁδηγεῖ στόν ἁγιασμό καί τήν σωτηρία ὄχι μόνον τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί ὅλων ἐκείνων πού ἐμπνέονται ἀπό τήν ἀνδρεία του καί τό φωτεινό παράδειγμά του. Ἀντίθετα, ὅποιος ἐγκαταλείπει τόν ἀγώνα του καί ἀρνεῖται νά σηκώση τό ἐλαφρύ φορτίο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, αὐτός στήν συνέχεια θά γίνη ὑποχείριο τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευόμενος τά πάθη του θά τόν φορτώση μέ τό δικό του βαρύ καί ἀπαράκλητο φορτίο, καί κυριολεκτικά θά τόν τρελάνη μέ τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς τῆς βλασφημίας, τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπιστίας.

Ὁ Χριστός μέ τό νά παραμείνη ἐπάνω στόν Σταυρό, παρά τό ὅτι οἱ σταυρωτές Του τόν προκαλοῦσαν νά κατεβῆ, προκειμένου νά πιστέψουν, ὅπως ἔλεγαν, ὅτι εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, δίδαξε τούς Μαθητές Του, ὅλων τῶν ἐποχῶν, νά μήν ἐγκαταλείπουν τόν σταυρό τους. Ὁ Χριστός μέ τόν σταυρικό θάνατό Του «κατέκρινε τήν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ», «ἐπάτησε» τόν θάνατο, καί κατήργησε «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου», δηλαδή τόν διάβολο, καί ἔσωσε τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι πηγή τῆς ὄντως ζωῆς καί τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Καί τά στίγματα τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ «σφραγίδα γνησιότητος» ὅλων ἐκείνων πού πιστεύουν στόν Χριστό.

Δεύτερον. Εἶναι σημαντικός ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὅτι ὁ ἅγιος Ἀριστόβουλος μέ τίς θλίψεις καί τά βάσανα πού ὑπέμεινε «πολλούς κατέπεισε νά πιστέψουν στόν Χριστό», ἐπειδή φανερώνει τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι τό φωτεινό παράδειγμα εἶναι τό φλογερότερο κήρυγμα, τό ὁποῖο συγκινεῖ τούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή πίστη καί στόν τρόπο ζωῆς πού αὐτή συνεπάγεται. Μέ ἄλλα λόγια, πολλοί ἀπό αὐτούς τούς «σκληροτράχηλους καί ἀπερίτμητους» ἀνθρώπους, τούς ὁποίους κλήθηκε νά ποιμάνη, πίστευσαν στόν Χριστό ἐπηρεασμένοι ἀπό τό φωτεινό παράδειγμά του. Δηλαδή, ὅταν τόν εἶδαν νά ἀντιμετωπίζη τά βασανιστήρια, τούς ἐξευτελισμούς, τούς ἀβάστακτους πόνους καί τίς θλίψεις μέ θαυμαστή ἀνδρεία, καρτερία καί ὑπομονή, πραότητα, γαλήνη καί ἠρεμία, δέν ἔμειναν ἀσυγκίνητοι. Καί σίγουρα, ὅταν τόν ἀτένιζαν, θά ἔβλεπαν τήν ὄψη του φωτεινή, ἀφοῦ ἦταν πλημμυρισμένος ἀπό τό ἄκτιστο θεῖο Φῶς. Βλέποντας ὅλα αὐτά οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι, πίστευσαν στόν ἀληθινό Θεό καί μέ τό Βάπτισμα ἔγιναν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό πραγματικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί μέ τό Χρίσμα ἔλαβαν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί κάποιοι ἀπό αὐτούς, ὅπως ἐλέχθη, ἔγιναν ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό θά πρέπει νά παραδειγματίση καί ὅλους ἐμᾶς καί νά μᾶς διδάξη νά μήν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀπιστία πού ὑπάρχει στόν κόσμο, καί γενικά ἀπό τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία πολλῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν ἡλικιῶν, καί ἰδιαίτερα τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων. Ἐπειδή, ἄν ἐμεῖς θελήσουμε νά σηκώσουμε τό ἐλαφρύ φορτίο τοῦ Χριστοῦ μέχρι τό τέλος, τότε, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τό φωτεινό παράδειγμά μας θά ἐμπνέη καί θά διδάσκη καί, ἀναμφίβολα, πολλοί θά εἶναι ἐκεῖνοι πού θά παρακινηθοῦν νά ἀγαπήσουν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί θά βροῦν τόν δρόμο τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ διά τῆς μετανοίας.

Ἡ ἀποτελεσματικότερη ἱεραποστολή, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, εἶναι αὐτή πού γίνεται μέ τήν ἔνταση τῆς προσευχῆς καί τό παράδειγμα.