Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἀπόστολος Παῦλος, 29 Ἰουνίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Εἶναι γνωστά τα κυριώτερα περιστατικά τῆς ζωῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως ὁ ζῆλος του γιά τίς πατρικές του παραδόσεις, ἡ θαυμαστή μεταστροφή του στόν Χριστό, οἱ περιοδεῖες καί οἱ διωγμοί του. Αὐτό πού ἴσως εἶναι λιγότερο γνωστό εἶναι οἱ ἀσκητικοί του ἀγῶνες, τά πνευματικά του παλαίσματα, ἡ ἐσωτερική του ζωή, ἡ ὁποία εἶναι κρυμμένη ἀπό τά μάτια τοῦ κόσμου, ἀφοῦ “κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεώ”. Πάντως ὁ ἴδιος κάνει κάποιες νύξεις γιά τόν ἀσκητικό τρόπο τῆς ζωῆς του, λέγοντας ὅτι ἀσκεῖ βία στήν σάρκα, σκληραγωγεῖ καί δουλαγωγεῖ τό σῶμα του γιά νά μή γίνη ἀδόκιμος. Τόν ἀπασχολεῖ σοβαρά το θέμα τῆς σωτηρίας του καί πραγματικά δείχνει νά τρομάζη στήν σκέψη μήπως σωθοῦν ἄλλοι μέ ἀφορμή τό κήρυγμα καί τά θαύματα πού ἐπιτελεῖ, καί αὐτός μείνει ἐκτός “νυμφώνος”. Καί τήν ἀγιάτρευτη ἀσθένεια τοῦ σώματός του τήν ἐντάσσει σέ αὐτή τήν προοπτική. Τήν θεωρεῖ ὡς εὐλογία καί δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού τοῦ δόθηκε γιά νά τόν προφυλάξη ἀπό πιθανή πτώση στό μεγάλο πάθος τῆς ὑπερηφάνειας λόγω τῶν πολλῶν θαυμάτων πού τελοῦσε, ἀλλά καί τῶν μεγάλων ἀποκαλύψεων πού τοῦ δόθηκαν.

Μετά τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ σέ αὐτόν καί τήν βάπτισή του ἀπό τόν Ἀπόστολο Ἀνανία δέν σπεύδει πρός τό κήρυγμα, ἀλλά πηγαίνει στήν ἔρημό της Ἀραβίας, ὅπου παραμένει τρία ὁλόκληρα χρόνια καί ζῆ μέ ἄσκηση καί προσευχή. Ἀφοῦ γεύθηκε τήν γλυκύτητα τῶν καρπῶν τῆς ἐρήμου, τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, πορεύθηκε, μετά ἀπό ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, πρός τά ἔθνη, γιά νά κηρύξη τό Εὐαγγέλιον. Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, πού συνέγραψε ὁ συνεργάτης καί συνοδοιπόρος τοῦ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ἰατρός καί ἀγαπητός φίλος του, καθώς καί στίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου βλέπει ὁ ἀναγώστης τίς περιοδεῖες, τούς ἀγῶνες, τίς ἀγωνίες, καθώς καί τό καθημερινό του μαρτύριο.

Εἶναι ὁ ἀσκητής Ἀπόστολος, πού βιώνει τήν ἱεραποστολή στήν αὐθεντική της μορφή. Εἶναι ἱεραπόστολος καί συγχρόνως ἡσυχαστής μέ τήν ὀρθόδοξη ἔννοια τοῦ ὄρου. Εἶναι αὐτός πού ἐργάζεται γιά τά προσωπικά του ἔξοδα, ἐπειδή γιά λόγους ἄσκησης, ἀλλά καί ἀπό λεπτότητα, δέν θέλει νά ἐπιβαρύνη κανέναν. Ἔχει ἀδειάλειπτη νοερά προσευχή, πού εἶναι τό γλυκύτατο μέλι τῆς ἡσυχίας. Ἡσυχία στήν γλώσσα τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας σημαίνει φυλακή τῶν αἰσθήσεων, ἀγώνας ἐναντίον τῶν λογισμῶν, νοερά προσευχή. Βιώνει τό “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε” καί προτρέπει καί ἐμᾶς γιά τήν ἐφαρμογή του. Ὅταν στήν ψυχή ἐνεργή ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τότε μπορεῖ κανείς νά φυλάττη τήν προσευχή καί τήν ἐσωτερική εἰρήνη ἀκόμα καί σέ μέρος μέ πολλούς θορύβους. Ἀντίθετα καί στό πιό ἥσυχο μέρος δέν βρίσκει ἀνάπαυση, ἀλλά αἰσθάνεται ἀφόρητη μοναξιά ἤ μεταφέρει ἐκεῖ τους θορύβους τῆς πόλης, ὁπότε ἀντί νά γεύεται τούς καρπούς τῆς ἡσυχίας, ἐπιστρέφει περισσότερο κουρασμένος καί ταλαιπωρημένος.

Ὁ ἡσυχαστικός τρόπος ζωῆς ὁδηγεῖ στήν εὕρεση νοήματος ζωῆς καί στήν πνευματική ὡρίμανση. Ἀνάλογα μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει κανείς τά διάφορα προβλήματα πού ἀναφύονται καθημερινά, ἰδιαίτερά τα μεγάλα καί πιεστικά, φανερώνει τήν ἐσωτερική του κατάσταση, τόν τρόπο πού σκέπτεται, καθώς καί τό μέγεθος τῆς πνευματικῆς του ἡλικίας, ἡ ὁποία δέν συμβαδίζει πάντοτε μέ τήν βιολογική. Μελετώντας κανείς τήν ζωή καί τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου βλέπει ἕναν τρόπο ἀντιμετώπισης, ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ προβλήματος, διαφορετικό κάθε φορᾶ, πού ὅμως ἔχει σχέση μέ τήν πνευματική του ἡλικία. Π.χ. τό θέμα τῶν προσωπικῶν ἐπιθέσεων καί συκοφαντιῶν ἐναντίον του καί τήν προσπάθεια μείωσής του ἀπό τούς ψευδαποστόλους, πού ἔλεγαν ὅτι εἶναι κατώτερος ἀπό τούς ἄλλους Ἀποστόλους οἱ ὁποῖοι εἶδαν τόν Χριστό καί ἔζησαν κοντά Του κατά τούς χρόνους τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του, ἀλλοιῶς τό ἀντιμετωπίζει στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς του πορείας, διαφορετικά ἀργότερα καί πολύ διαφορετικά πρός τό τέλος. Στήν ἀρχή, ὑπεραμυνόμενος τοῦ ἀποστολικοῦ του ἀξιώματος λέγει ὅτι εἶναι καί αὐτός Ἀπόστολος, ἀφοῦ σέ τίποτα δέν ὑστερεῖ ἀπό τούς ἄλλους Ἀποστόλους καί μάλιστα καυχώμενος λέγει ὅτι εἶναι ἀνώτερος ἀπό αὐτούς, ὑπέρ Ἀπόστολος, ἀφοῦ ἐκοπίασε ἀπό τούς ἄλλους περισσότερο. “...σπέρμα Ἀβραάμ εἰσί; καγῶ• διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ ὑπέρ ἐγώ• ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις... Γέγονα ἄφρων καυχώμενος• ὑμεῖς μέ ἠναγκάσατε”.(Β’ Κορ.11, 22-24 καί 12,11). Ἀργότερα ὁμολογεῖ ἁπλά ὅτι εἶναι Ἀπόστολος ὅπως οἱ ἄλλοι καί ὅτι εἶδε καί αὐτός τόν Χριστό. Τέλος σέ πολύ ὥριμη πνευματική ἡλικία, δέν ὑπεραμύνεται καν τοῦ ἀποστολικοῦ του ἀξιώματος, δέν ἀπολογεῖται, οὔτε καυχᾶται, ἀντίθετα μάλιστα λέγει ὅτι δέν εἶναι ἄξιος νά ὀνομάζεται Ἀπόστολος, ἀφοῦ ἐδίωξε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἀποκαλεῖ τόν ἑαυτό τοῦ ἔκτρωμα.

Ὁ ἡσυχαστικός τρόπος ζωῆς πού βιώνεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βοηθᾶ στήν ἀπόκτηση ἐσωτερικῆς εἰρήνης καί πνευματικῆς ὡριμότητος καί κατά συνέπεια στήν σωστή ἀντιμετώπιση τῶν καθημερινῶν προβλημάτων, ἰδιαίτερά των μεγάλων καί πιεστικῶν.