Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἕνα μήνυμα ἀπό τό “Μουσεῖο τῆς Εὐρωπης” - Ἔκφραση τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης

Ἕνα μήνυμα ἀπό τό “Μουσεῖο τῆς Εὐρωπης”

Παλαιότερα ἦταν ἡ “Ἱστορία τῆς Εὐρωπης” τοῦ Ντυροζέλ, τώρα εἶναι τό “Μουσεῖο τῆς Εὐρωπης”, πού θίγει τό “ἐθνικό μας φιλοτιμο”, διότι παραγνωρίζει τήν πολιτιστική προσφορά μας στήν “πολιτισμένη” Εὐρώπη τῶν Φράγκων κατακτητῶν της.

Ὅμως, οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰλικρινεῖς μέ τόν ἑαυτό τους καί μέ μας• ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἀφομοιώσουμε τά καθαρά διδάγματα τῆς ἱστορίας, πού μᾶς λένε ὅτι ὁ πολιτισμός τῆς φραγκικῆς Εὐρώπης, ὄχι μόνο δέν στηρίζεται στόν δικό μας ἀρχαιοελληνικό καί ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό, ἀλλά βρίσκεται καί στούς ἀντίποδές του. Εἶναι ἀποτυχημένη κάθε προσπάθεια νά πείσουμε τούς Εὐρωπαίους γιά τό ἀντίθετο, μᾶλλον θά μειδιοῦν, ὅταν μᾶς βλέπουν νά ἐπιχειρηματολογοῦμε πάνω στήν ἄποψη, ὅτι ὁ Καρλομάγνος ἦταν φορέας στοιχείων τοῦ δικοῦ μας πολιτισμοῦ.  Μιά παρατήρηση μονάχα θά διατυπώσω γιά τήν βαθύτερη σκέψη τῶν ὀργανωτῶν τοῦ Μουσείου, τήν ὁποία μπορεῖ κανείς νά διακρίνη μέ τήν βοήθεια τῶν ἐρευνῶν τοῦ καθηγητῆ π. Ι. Ρωμανίδη. Οἱ δυτικοευρωπαῖοι ἐμφανίζονται πολύ εὐαίσθητοι στό θέμα τῶν μειονοτήτων καί τῶν πολιτιστικῶν ἰδιαιτεροτήτων κάθε λαοῦ. Αὐτό σημαίνει δύο πράγματα: ἤ δέν μᾶς θεωροῦν μετρήσιμη ἱστορική καί πολιτιστική μονάδα μέσα στήν Εὐρώπη ἤ - τό πιό βέβαιο - θεωροῦν ὅτι ὁ ἑλληνικός πολιτισμός ἔχει πεθάνει πρίν ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ Καρλομάγνου καί ὁ λεγόμενος Βυζαντινός (Ρωμαίηκος) πολιτισμός δέν ζεῖ πιά σήμερα, οὔτε στήν Ἑλλάδα. Τό νεοελληνικό Κράτος ἔχει ἐνταχθεῖ στό δικό τους δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό.

Μέ λίγα λόγια θεωροῦν ὅτι καί ἐμεῖς - οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες - ἕλκουμε τήν πολιτιστική μας καταγωγή ἀπό τούς βάρβαρους κατακτητές τοῦ δυτικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους.

Ἔκφραση τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης

Ἡ πολιτιστική μας παράδοση, ἔξω ἀπό λεκτικούς προσδιορισμούς, δέν ἐξαντλεῖται σέ καλλιτεχνικές ἐκφράσεις καί ἀνθρώπινες ἐπιστῆμες. Εἶναι ἔκφραση ἑνός τρόπου ζωῆς, πού δείχνει τήν λαμπρότητα καί τό μεγαλεῖο του σέ ὁριακές καταστάσεις τοῦ ἀνθρώπινου βίου, ὅπως εἶναι ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος.

Βρέθηκα, πρίν ἀπό μερικές μέρες, σέ ἕνα χωριό τῆς Βορείου Ἑλλάδος, προκειμένου νά παραβρεθῶ στήν κηδεία ἑνός συγγενικοῦ προσώπου, μιᾶς “γυναίκας τοῦ λαού”, πού δούλεψε πολύ σέ γεωργικές δουλιές, πού πέρασε πολλές καί ποικίλες δυσκολίες στή ζωή τῆς τήν ὁποία τελείωσε μετά ἀπό πολύμηνη πάλη μέ τήν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, ὑπομένοντας φρικτούς πόνους.

Αὐτό πού ἔμεινε ὡς ἀπόσταγμα τῆς ζωῆς της, στή μνήμη τῶν δικῶν τῆς ἀνθρώπων, ἦταν ἡ μέριμνά της νά μή μεταβιβάζη σέ ἄλλους τό δικό της πρόβλημα, νά μή λέη κακό λόγο γιά κανένα, νά καλύπτη συμπεριφορές πού τήν λυποῦσαν, κατά τό “ἡ ἀγάπη πάντα στέγει”, νά προσπαθῆ νά ἑνώνη αὐτούς πού ζοῦσαν γύρω της.

Στούς μεγάλους πόνους τῆς οἱ συσπάσεις τοῦ προσώπου ὑποχωροῦσαν, γιά νά φανῆ, εἰ δυνατόν, χαμόγελο, μόλις τήν ἐπισκέπτονταν τά παιδιά της, προκειμένου νά μή πληγωθοῦν. Καί πρίν φύγη ἀπό τόν κόσμο αὐτό, κατάφερε νά ἑνώση δύο γυναῖκες τῆς γειτονιᾶς της, πού δέν μιλοῦσαν. Αὐτό τό ἦθος συνδεόταν στενά μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἐξομολόγηση, τήν θεία Κοινωνία.

Μέσα στό βυθισμό της σέ ἄλλους κόσμους, πρίν ἐγκαταλείψη τόν παρόντα βίο, ψέλισε: “Ἀνοίγουν οἱ οὐρανοί. Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεώ”, καί κατόπιν ἔλεγε τήν εὐχή: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον μέ”.

Ἡ Ἀναστασία Ἀλεξανδρίδου ἦταν μιά σύγχρονη γυναίκα τοῦ λαοῦ, ἐκφραστῆς τῆς Ρωμαίϊκης Ὀρθόδοξης παραδόσεώς μας.

π.Θ.Α.Β.