Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ένα μήνυμα από το “Μουσείο της Ευρώπης” - Έκφραση του πολιτισμού της Ρωμηοσύνης

Ένα μήνυμα από το “Μουσείο της Ευρώπης”

Παλαιότερα ήταν η “Ιστορία της Ευρώπης” του Ντυροζέλ, τώρα είναι το “Μουσείο της Ευρώπης”, που θίγει το “εθνικό μας φιλότιμο”, διότι παραγνωρίζει την πολιτιστική προσφορά μας στην “πολιτισμένη” Ευρώπη των Φράγκων κατακτητών της.

Όμως, οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με μάς· εμείς δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε τα καθαρά διδάγματα της ιστορίας, που μας λένε ότι ο πολιτισμός της φραγκικής Ευρώπης, όχι μόνο δεν στηρίζεται στον δικό μας αρχαιοελληνικό και ελληνορθόδοξο πολιτισμό, αλλά βρίσκεται και στους αντίποδές του. Είναι αποτυχημένη κάθε προσπάθεια να πείσουμε τους Ευρωπαίους για το αντίθετο, μάλλον θα μειδιούν, όταν μας βλέπουν να επιχειρηματολογούμε πάνω στην άποψη, ότι ο Καρλομάγνος ήταν φορέας στοιχείων του δικού μας πολιτισμού.

Μια παρατήρηση μονάχα θα διατυπώσω για την βαθύτερη σκέψη των οργανωτών του Μουσείου, την οποία μπορεί κανείς να διακρίνη με την βοήθεια των ερευνών του καθηγητή π. Ι. Ρωμανίδη. Οι δυτικοευρωπαίοι εμφανίζονται πολύ ευαίσθητοι στο θέμα των μειονοτήτων και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων κάθε λαού. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή δεν μας θεωρούν μετρήσιμη ιστορική και πολιτιστική μονάδα μέσα στην Ευρώπη ή - το πιο βέβαιο - θεωρούν ότι ο ελληνικός πολιτισμός έχει πεθάνει πριν από την εμφάνιση του Καρλομάγνου και ο λεγόμενος Βυζαντινός (Ρωμαίηκος) πολιτισμός δεν ζεί πια σήμερα, ούτε στην Ελλάδα. Το νεοελληνικό Κράτος έχει ενταχθεί στο δικό τους δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό.

Με λίγα λόγια θεωρούν ότι και εμείς - οι σύγχρονοι Έλληνες - έλκουμε την πολιτιστική μας καταγωγή από τους βάρβαρους κατακτητές του δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους.

Έκφραση του πολιτισμού της Ρωμηοσύνης

Η πολιτιστική μας παράδοση, έξω από λεκτικούς προσδιορισμούς, δεν εξαντλείται σε καλλιτεχνικές εκφράσεις και ανθρώπινες επιστήμες. Είναι έκφραση ενός τρόπου ζωής, που δείχνει την λαμπρότητα και το μεγαλείο του σε οριακές καταστάσεις του ανθρώπινου βίου, όπως είναι η ασθένεια και ο θάνατος.

Βρέθηκα, πριν από μερικές μέρες, σε ένα χωριό της Βορείου Ελλάδος, προκειμένου να παραβρεθώ στην κηδεία ενός συγγενικού προσώπου, μιας “γυναίκας του λαού”, που δούλεψε πολύ σε γεωργικές δουλιές, που πέρασε πολλές και ποικίλες δυσκολίες στη ζωή της την οποία τελείωσε μετά από πολύμηνη πάλη με την ασθένεια του καρκίνου, υπομένοντας φρικτούς πόνους.

Αυτό που έμεινε ως απόσταγμα της ζωής της, στη μνήμη των δικών της ανθρώπων, ήταν η μέριμνά της να μη μεταβιβάζη σε άλλους το δικό της πρόβλημα, να μη λέη κακό λόγο για κανένα, να καλύπτη συμπεριφορές που την λυπούσαν, κατά το “η αγάπη πάντα στέγει”, να προσπαθή να ενώνη αυτούς που ζούσαν γύρω της.

Στους μεγάλους πόνους της οι συσπάσεις του προσώπου υποχωρούσαν, για να φανή, ει δυνατόν, χαμόγελο, μόλις την επισκέπτονταν τα παιδιά της, προκειμένου να μη πληγωθούν. Και πριν φύγη από τον κόσμο αυτό, κατάφερε να ενώση δύο γυναίκες της γειτονιάς της, που δεν μιλούσαν. Αυτό το ήθος συνδεόταν στενά με τα μυστήρια της Εκκλησίας, την εξομολόγηση, την θεία Κοινωνία.

Μέσα στο βυθισμό της σε άλλους κόσμους, πριν εγκαταλείψη τον παρόντα βίο, ψέλισε: “Ανοίγουν οι ουρανοί. Δόξα εν υψίστοις Θεώ”, και κατόπιν έλεγε την ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”.

Η Αναστασία Αλεξανδρίδου ήταν μια σύγχρονη γυναίκα του λαού, εκφραστής της Ρωμαίϊκης Ορθόδοξης παραδόσεώς μας.

π.Θ.Α.Β.