Γερασίμου Στυλιανού: Α' Χαρίσματα και χαρισματικοί

 

του Γερασίμου Στυλιανού, Θεολόγου

Συνεχίζοντας τα άρθρα μας σχετικά με την Πεντηκοστιανή κίνηση, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι όλοι οι Πεντηκοστιανοί “χαρισματικοί και αναγεννημένοι” ερμηνεύουν τα πνευματικά φαινόμενα και τις “εμπειρίες” τους ως παρουσία του Αγίου Πνεύματος και πιστεύουν ότι χαριτώθηκαν, επειδή θεωρήθηκαν άξιοι της πίστεώς τους. Το γεγονός ότι έλαβαν χαρίσματα αποδεικνύει την αναμαρτησία και τον αγιασμό τους. Και βέβαια στηρίζονται στο χωρίο του Παύλου: “Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω” (Α' Κορ. ιβ', 3). Ισχυρίζονται δηλαδή ότι όποιος λέγει τον Ιησού Κύριο, έχει Άγιο Πνεύμα, αλλιώς δεν μπορεί να τον προσφωνήση Κύριο.

Όταν πάλι προφητεύουν, λένε: “Τάδε λέγει Κύριος”, νομίζοντας ότι με τούτο τον τρόπο είναι κάτοχοι αγιοπνευματικών χαρισμάτων και καταστάσεων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί πώς το Πνεύμα το Άγιο που “ενοικεί” στην ψυχή του πιστού δημιουργεί νέα πραγματικότητα που γίνεται αισθητή στον πνευματοφόρο άνθρωπο. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τις εξωτερικές τεχνικές των Πεντηκοστιανών, αλλά προϋποθέτει την μετάνοια, που είναι αποτέλεσμα θείας ενεργείας και ανθρωπίνης προσπαθείας. Το αληθινό χάρισμα δεν δίδεται στον άνθρωπο, εάν δεν υπάρχει πνευματική πρόοδος.

Αυτός που θέλει να καταστή δέκτης των αγιοπνευματικών χαρισμάτων, πρέπει να αγωνιστή, να συσταυρωθή με τον Κύριο και να τελειωθή. Τα χαρίσματα που προσφέρει ο Θεός και αποτελούν πραγματικότητα στην ζωή της Εκκλησίας, χαρίζονται στις ταπεινές ψυχές με βάση την θεία ενέργεια· δεν μπορεί να αποτελή αποτέλεσμα εκβιασμού στον Θεό. Ο Θεός προσδιορίζει πότε και σε ποιόν θα έλθη η Χάρη. Ο άνθρωπος δέχεται την Χάρη και ταπεινώνεται στο θέλημα του Θεού. Και ας μη ξεχνούμε ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος έχουν σκοπό την οικοδομή της Εκκλησίας. Αν κάποιος δεν είναι ενωμένος με το “Σώμα της Εκκλησίας” δεν έχει αληθινό χάρισμα, αλλά διακατέχεται απ’ το πνεύμα της πλάνης.

Β' Ποιές είναι οι εμπειρίες των Πεντηκοστιανών;

Οι εμπειρίες των Πεντηκοστιανών δεν αποτελούν αγιοπνευματικούς καρπούς, αλλά στηρίζονται σε ειδικές τεχνικές. Ας δούμε π.χ. τις εμπειρίες μιας μεγάλης πεντηκοστιανής κίνησης στην χώρα μας, της “Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας”. Αυτή η κίνηση προβάλλει στον άνθρωπο το καυτό ερώτημα: “Που πάμε; Τί θα γίνουμε;”, και τονίζει πώς ο καιρός της παρουσίας του Χριστού πλησιάζει, αφού η ανθρωπότητα οδηγείται στο χειρότερο. Οι χριστιανικές εκκλησίες ταυτίζονται με την “πόρνη Βαβυλώνα”, ενώ την σωτήρια οδό εκπροσωπεί η εκκλησία των εκλεκτών.

Σ’ αυτήν την ομάδα γίνεται στην αρχή κήρυγμα, στο οποίο εντάσσονται διάφοροι ύμνοι. Κάποια στιγμή γίνεται απ’ τον ποιμένα το πρώτο βήμα σωτηρίας στους προσηλύτους: “Αν κάποια ψυχή θέλει να σωθή, ας γονατίσει εδώ κι ας πεί: “Χριστέ μου, σώσε με, ελέησέ με, σφράγισέ με, με το πνεύμα σου το Άγιο””. Στην συνέχεια με το τέλος του ύμνου ο ποιμένας προτρέπει: “εάν συ θέλεις να παραδοθής στον Χριστό, να πής: “Κύριες θέλω κι εγώ...”, γονάτισε! και θα σε σώση...”.

Ο ύμνος ξαναρχίζει κι εσύ πρέπει να πής: “Κύριε, σήμερα να με αναγεννήσης”. “Σήμερα έχω να πω σ’ αυτούς που δεν αναγεννήθηκαν ότι ο άνεμος είναι έτοιμος να πνεύση στην καδιά τους”. “Εάν λοιπόν δεν αναγεννήθηκες πρέπει σήμερα το πρωί να αναγεννηθής”.

Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται σ’ όλες τις συνάξεις, ώστε να καλλιεργήται ένα αίσθημα κατωτερότητος σ’ αυτούς που δεν “αναγεννήθηκαν”. Συνεπώς, το πρώτο στάδιο είναι η αναγέννηση, για να προκύψη το βάπτισμα με το Πνεύμα το Άγιο και τέλος η γλωσσολαλιά.

Το περιβάλλον σ’ αυτές τις συνάξεις είναι εκστατικό, η ψυχολογική πίεση αυξάνεται, ειδικά στα μέλη που δεν “αναγεννήθηκαν”, και ο ενθουσιασμός αφήνεται ελεύθερος. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως καταργείται η γνησιότητα της δράσης του Αγίου Πνεύματος, όπως των Αποστόλων μας, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να προσαρμόζη τις φυσικές δυνατότητες στην ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος και κατά συνέπεια να υποπίπτη σε δαιμονικές καταστάσεις.

Πρέπει να σημειωθή ότι οι Πεντηκοστιανοί διδάσκουν πώς βασική προϋπόθεση για το “πνευματικό βάπτισμα” είναι το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. Η συγκεκριμένη διδασκαλία αποτέλεσε μια βασική αιτία για την διάσπαση της πεντηκοστιανής κίνησης. Όμως σύμφωνα με την Ορθόδοξη άποψη η “εν Αγίω Πνεύματι” ζωή προϋποθέτει την ένωση του ανθρώπου με τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα. Κάθετι που προκαλεί τον άνθρωπο να γνωρίση και να συναντήση τον Θεό έξω από τον εαυτό του, είναι αιρετικό.