Πέτρος Πιτσιάκας: Το δικό μας “ΟΧΙ”

Απόσπασμα από τον πανηγυρικό της 28ης Οκτωβρίου 1999, που εκφώνησε στην πλατεία Φαρμάκη της Ναυπάκτου, μετά την επιμνημόσυνη δέηση, ο κ. Πέτρος Πιτσιάκας, φιλόλογος, καθηγητής του 1ου Ενιαίου Λυκείου Ναυπάκτου.

Λίγες μέρες πριν την ανατολή του 21ου αιώνα και 59 χρόνια μετά την αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού εναντίον κάθε λογικής πρόβλεψης, η ελληνική νεολαία, η ελληνική κοινωνία δεν φωνάζει το δικό της “ΟΧΙ”. Αντίθετα ζούμε στην εποχή της απιστίας. Ό,τι άλλοτε ήταν όραμα και ιδανικό σήμερα ονομάζεται χίμαιρα και ουτοπία. Η κοινωνία μας διαβρωμένη από την ανυπαρξία μιας ιδέας, μιας βεβαιότητας που θα μπορούσε να στρατεύση καρδιά και πνεύμα σε ένα συλλογικό σχέδιο, ασφυκτιά, μένει απαθής, έχοντας ψαλλιδίσει τα φτερά της ψυχής.

Όμως η μεθυσμένη πορεία μας προς το κενό του εφησυχασμού και της παραίτησης πρέπει να σταματήση και όλοι μας να πούμε το δικό μας “ΟΧΙ” που θα μας συνοδεύει στον 21ο αιώνα.

Ένα “ΟΧΙ” στους πολέμιους της ελληνορθόδοξής μας παράδοσης, η οποία είναι αθάνατη ψυχή, ελπίδα και παρηγοριά, αλλά και σε όλους εκείνους οι οποίοι ενδιαφέρονται για τα πρωτεία της εξουσίας και όχι της διακονίας, της ταπείνωσης και της αντιμετώπισης των φλεγόντων ουσιαστικών προβλημάτων της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται το κύρος, η ενότητα και η παράδοση της Ορθοδοξίας.

Ένα “ΟΧΙ” στη Νέα Τάξη πραγμάτων, που βασίζεται στο δίκαιο του ισχυρού και επιδιώκει την παγκομιοποίηση μέσα από τη διεθνή αταξία, την πολυδιάσπαση, την εξάρτηση και την απώλεια κάθε ίχνους εθνικής αξιοπρέπειας.

Ένα “ΟΧΙ” στη μαζοποίηση, την ηθική κατάπτωση, την κοινωνική αδικία, το ρατσισμό και τη διαπλοκή, που υπονομεύουν τη δημοκρατία και καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό και μας κάνουν να ξεχνάμε πώς πατριωτισμός είναι το τί κάνουμε για την πατρίδα και όχι να περιμένουμε τους άλλους να φροντίσουν ή να θυσιαστούν.

Ένα “ΟΧΙ” στο πρότυπο του “οικονομικού ανθρώπου”, που σκέφτεται και ενεργεί με γνώμονα το υλικό του συμφέρον, τον ευδαιμονισμό και την καλοπέραση, που δεν ενδιαφέρεται για τις ανθρώπινες αξίες, που εφησυχάζει και παραιτείται από κάθε τι εθνικό, που οδηγείται στο λήθαργο και στην απώλεια της σχέσης με την πατρίδα, της σχέσης με το “ΟΧΙ” του 1940.

Ένα “ΟΧΙ” σε όλους εκείνους που ξεχνούν ότι η τουρκική κατοχή συνεχίζεται στην ελληνική Κύπρο και ότι στη Μεγαλόνησο δοκιμάζεται η εθνική μας απαντοχή, η εθνική μας αξιοπρέπεια, το εθνικό μας φιλότιμο.

Ένα “ΟΧΙ” σε όλους εκείνους, που όλες αυτές τις δεκαετίες δεν κατάφεραν να ντύσουν με σάρκα κάποια όνειρα αυτού του Έθνους, δεν διδάχθηκαν από τις τραγωδίες και από τα διδάγματα που ανάβλυσαν από το αίμα, και τα έκαναν να μοιάζουν απλή τελετουργική αναφορά κατά τις εθνικές μας επετείους, απλές σελίδες σχολικών βιβλίων και λόγοι πανηγυρικοί.