Γεγονός καὶ Σχόλιο: "Προσκυνητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου;"

Ὁ σημερινός Πάπας σχεδιάζει, μέσα στά πλαίσια τοῦ Ἰωβηλαίου νά περιοδεύση τούς τόπους ἀπό ὅπου πέρασε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί μέ αὐτό τόν τρόπο νά γίνη ἕνας “ταπεινός προσκυνητής” τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Μέσα στό πρόγραμμα αὐτό θέλησε νά ἐπισκεφθῆ καί τήν Ἑλλάδα. Ὁπότε τό ταξείδι του δέν ἦταν πολιτικό, ἄν καί εἶναι πολιτικός ἡγέτης μέ τήν ὕπαρξη τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν θρησκευτικό.

Πρέπει κανείς νά μελετήση ἐπισταμένως τήν ὑφή καί τήν οὐσία τοῦ Παπισμοῦ γιά νά ἀντιληφθῆ τήν σκοπιμότητα τοῦ ταξειδίου αὐτοῦ του Πάπα καί νά διαπιστώση ἄν πράγματι ὁ Πάπας θέλει νά εἶναι προσκυνητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἤ θέλει νά ἐκδηλώση τήν κυριαρχία τοῦ πάνω στίς Ἐκκλησίες καί ἀκόμη χειρότερο πάνω στόν Ἀπόστολο Παῦλο.

Στό περιοδικό “Κιβωτός” πού ἐκδιδόταν παλαιότερα, δημοσιεύθηκε ἐνδιαφέρον κείμενο μέ τίτλο “γιατί ἐγκατέλειψα τόν παπισμό” ἑνός θεολόγου πού τόν καιρό ἐκεῖνο εἶχε ἐπιστρέψει στήν Ὀρθοδοξία ἀπό τόν παπισμό καί ὀνομαζόταν Παῦλος Μπάλλεστερ - Κουβαλιέρ.

Διαβάζοντας τό κείμενο αὐτό διαπιστώνει κανείς τήν ἀγωνία καί τόν ἔντονο προβληματισμό τοῦ συγγραφέως, πού τόν ἔκανε νά ἐγκαταλείψη τόν παπισμό, ὕστερα ἀπό ἀναζητήσεις καί συγκρούσεις μέ θεολόγους καί Κληρικούς τοῦ παπισμοῦ. Ὁ προβληματισμός τοῦ ξεκίνησε ἀπό ἕνα ἁπλό γεγονός, ἀλλά στήν συνέχεια βρέθηκε μπροστά σε μιά θεολογία πού δέν μποροῦσε νά ἀποδεχθῆ.

Εἶχε βρῆ μιά ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀναθεματιζόταν κάθε Χριστιανός πού θά παραδεχόταν καί θά μετέδιδε στούς ἄλλους ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στηριζόταν στό δικό του ἀποστολικό κύρος. Αὐτή ἡ ἀπόφαση δέν ἦταν τυχαία, προϊόν ἑνός τυφλοῦ φανατισμοῦ καί μιᾶς ἄγνοιας μερικῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἦταν ἀπόρροια τῆς ὅλης θεολογίας τοῦ Παπισμοῦ. Γράφει ὡς πρός τό σημεῖο αὐτό: “Πράγματι, ἤδη σέ δύο περιπτώσεις προγενέστερες, δηλαδή στά 1327 καί στά 1351, ὁ Πάπας Ἰωάννης ΚΒ' καί Κλήμης ΣΤ' διαδοχικῶς εἶχαν καταδικάσει καί ἀναθεματίσει κάθε ἕναν πού θά τολμοῦσε νά ἀρνηθῆ ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ ἀποστολικοῦ του βίου, εἶχε ἀπολύτως ὑποταχθῆ στήν μοναρχική ἐκκλησιαστική αὐθεντία τοῦ Πρώτου Πάπα καί βασιλέως τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Καί πολύ ἀργότερα ὁ Πίος ὁ Ἰ' στά 1907 καί ὁ Βενέδικτος ΙΕ' στά 1920 εἶχαν ἐπαναλάβει τά ἴδια ἀναθέματα καί τίς ἴδιες καταδίκες”.

Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι στήν παπική παράδοση ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι κατώτερος ἀπό τούς ἄλλους Ἀποστόλους καί βέβαια ὑποτεταγμένος στόν Ἀπόστολο Πέτρο. Ἡ ἀποστολική του ζωή τίθεται κάτω ἀπό τήν αὐθεντία τοῦ Βατικανοῦ καί τήν δική του κυριαρχία, πού προέρχεται ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.. Ὅμως τέτοιες ἀντιλήψεις ἀποτελοῦν προσβολή γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τό ἀποστολικό ἀξίωμα καί τήν ὅλη δομή τῆς Ἐκκλησίας.

Ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά ὑποπτεύεται κανείς ὅτι ἡ προσκυνηματική περιοδεία τοῦ Πάπα, στούς τόπους ὅπου δίδαξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ἡ ἐπιθυμία του νά ἔλθη στήν Ἑλλάδα θά εἶχε τόν χαρακτήρα νά δείξη τήν ὑπεροχή τῆς “Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης”, πού “ἴδρυσε” ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σέ βάρος τῶν Ἐκκλησιῶν πού ἱδρύθηκαν ἀπό ἄλλους Ἀποστόλους, ἰδίως αὐτῶν πού ἵδρυσε ὁ μέγας των Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος.

Ν.Ι.