Κύριο θέμα: Ἡ ἔξοδος τῶν Πνευματικῶν στὴν ὀρεινὴ Ναυπακτία - Ἀνάσταση ἀπὸ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Ἡ μοναξιά εἶναι ἕνα πρόβλημα πού βασανίζει πολλούς ἀνθρώπους πού ζοῦν στίς πολύβοες σύγχρονες πόλεις. Ἄνθρωποι μόνοι, χωρίς κοινωνία καί ἐπικοινωνία ἤ, τό τραγικότερο, μέ μεγάλη ἐπικοινωνία, ἀλλά χωρίς κοινωνία, δηλαδή ἱκανότητα νά συναντήσουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί νά ἀνοιχθοῦν σέ μιά ἀνιδιοτελῆ σχέση μαζί τους. Αὐτό τό πρόβλημα, ὅμως, μπορεῖ νά εἶναι ἄγνωστο σέ ἀνθρώπους πού ζοῦν μόνοι τους, ὅπως οἱ λίγοι κάτοικοι –γέροντες καί γερόντισσες οἱ περισσότεροι– τῆς ὀρεινῆς Ναυπακτίας.

Ἡ ἐξωτερική μοναξιά ὅταν συνδέεται μέ τήν ἐσωτερική μοναξιά, τήν μοναξιά τῆς ψυχῆς, εἶναι μεγάλο πρόβλημα. Γίνεται βασανιστική, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐσωτερική ζωή ἤ, τό πιό σημαντικό, ὅταν ἐνοχλοῦν τήν συνείδηση ἐνοχές καί τύψεις, πού εἶναι δύσκολο νά πνιγοῦν στήν ἐρημιά τοῦ τοπίου καί στήν ἀπουσία ἀνθρώπων πού εἶναι ἱκανοί νά βοηθήσουν. Γι’ αὐτό ἡ ἔξοδος τῶν Πνευματικῶν, κατά τήν διάρκεια τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, στά χωριά τῆς Ὀρεινῆς Ναυπακτίας, μέ βάση τό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, εἶναι ἕνα σημαντικό γεγονός, πού ἔχει πολλές διαστάσεις. Γιά κάθε κάτοικο τῆς Ὀρεινῆς Ναυπακτίας βρίσκεται ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Πνευματικός, πού ἔχει τήν διακονία καί τήν διάθεση νά ἀκούση τίς ἐκμυστηρεύσεις του, γιά ὅ,τι βασανίζει τήν ψυχή του, μέσα σέ ἕνα κλίμα ἐμπιστοσύνης, σεβασμοῦ καί χωρίς ἀναστολές.

Πέρα ἀπό αὐτό τό γεγονός –ποῦ ἴσως σέ πολλούς λειτουργεῖ σέ ἕνα ψυχολογικό ἐπιπεδο– ἡ ἐξομολόγηση ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς βιώσεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στά ὅρια τῆς προσωπικῆς ζωῆς. Δίνει τόν τρόπο νά ἀναστηθοῦν καί στήν ὀρεινή Ναυπακτία ἀνθρώπινες ὑποστάσεις, νά γευθοῦν τό Πάσχα, ὡς διάβαση “ἐκ τοῦ θανάτου πρός τήν ζωή”.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή σημειώνουμε τά ἀκόλουθα.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός, τό ὁποῖο μᾶς ἄνοιξε τήν πύλη τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Εἶναι ἕνα δῶρο σέ ὁλόκληρό το ἀνθρώπινο γένος. Ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε. Ὁ τελευταῖος ἐχθρός μας, ὁ θάνατος, κατά τήν Δευτέρα ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ θά νικηθῆ καί ὅλοι θά ἀπολαύσουμε, μέ τήν ψυχή καί μέ τό σῶμα μας, τό “ἀεί εἴναι”. Βέβαια, τό “ἀεί εἴναι” δέν ταυτίζεται μέ τόν παράδεισο. Τό “ἀεί εἴναι” μπορεῖ νά εἶναι “ἀεί φεῦ εἴναι”, σύμφωνα μέ τόν διατύπωση τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ. Τό ζητούμενο λοιπόν, εἶναι νά ἐπιτύχουμε τό “ἀεί εὖ εἴναι”, δηλαδή τόν Παράδεισο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γεγονός πού συνδέεται μέ τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μᾶς πρίν ἀπό τόν βιολογικό θάνατο. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος λέγει, ὅτι μετέχουμε τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, “βλέπουμε” τήν Ἀνάσταση, κατά τόν στίχο “Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι”, ὅταν γευόμαστε τήν Ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μας ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τά “ψεκτά πάθη”, πού τήν φονεύουν.

Σέ μιά εὐχή τῆς ἀκολουθίας τῆς μεταλήψεως, πού διαβάζουμε προετοιμαζόμενοι γιά τήν θ. Κοινωνία, λέμε: “Ὁ τή τριημέρω Σου καί ζωηφόρω Ἀναστάσει τόν πεπτωκότα Προπάτορα ἀναστήσας, ἀναστησόν μέ, τή ἁμαρτία κατολισθήσαντα, τρόπους μοί μετανοίας ὑποτιθέμενος”. Συνδέουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μέ τούς “τρόπους τῆς μετανοίας”. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό καί σημαντικό. Ἡ γιορτή τῆς Ἀναστάσεως δέν εἶναι ἕνα ξέφρενο πανηγύρι πού ποικίλει τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας. Οὔτε, ἐπίσης, εἶναι μιά ἀφορμή νά κοινωνήσουμε, τηρώντας κάποιο ἔθιμο, χωρίς ἐξομολόγηση καί, προπαντός, μετάνοια. Γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση μέσα στό κλίμα τῆς μετανοίας. Αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στόν Κατηχητικό του λόγο “μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα• συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε”, προϋποθέτει ἀνθρώπους πού ὀδύρονται γιά τά πταίσματά τους, δηλαδή, ἀνθρώπους πού μετανοοῦν “κλαίοντες ἐμπόνως”. Σ’ αὐτούς ἀπεθύνεται παρακλητικά ὁ ἅγιος Πατήρ, γιά νά τούς δώσει τό πραγματικό περιεχόμενο τῆς μετάνοιας. Ἡ μετάνοια, ὅπως τήν διδάσκει ἡ Ἐκκλησία καί τήν ζοῦν τά μέλη της, δέν εἶναι ἀνέλπιδη μεταμέλεια. Ἔχει μέσα της ἰσχυρή παράκληση. Ὁ ὀδυρμός ἔχει ἔξοδο• ἀνακουφίζεται ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό. Ἡ συγγνώμη, πού ἀνέτειλε ἀπό τόν τάφο, δίνεται σ’ αὐτούς πού τήν ζητοῦν μετά δακρύων, σ’ αὐτούς πού θέλουν νά γευθοῦν ἀπό τώρα τήν αἰώνιο ζωή.

Ἡ παρουσία, λοιπόν, τῶν Πνευματικῶν στήν ὀρεινή Ναυπακτία εἶναι ἕνα σημαντικότατο γεγονός. Δίνουν ζωή στούς ἐναπομείναντες κατοίκους, ὄχι μονάχα ἀνακουφίζοντάς τους ψυχολογικά, ἀλλά κυρίως δίνοντας τόν τρόπο νά γευθοῦν ἀληθινά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς τους.