Κύριο θέμα: Η έξοδος των Πνευματικών στην ορεινή Ναυπακτία - Ἀνάσταση ἀπὸ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Η μοναξιά είναι ένα πρόβλημα που βασανίζει πολλούς ανθρώπους που ζουν στις πολύβοες σύγχρονες πόλεις. Άνθρωποι μόνοι, χωρίς κοινωνία και επικοινωνία ή, το τραγικότερο, με μεγάλη επικοινωνία, αλλά χωρίς κοινωνία, δηλαδή ικανότητα να συναντήσουν τους άλλους ανθρώπους και να ανοιχθούν σε μια ανιδιοτελή σχέση μαζί τους. Αυτό το πρόβλημα, όμως, μπορεί να είναι άγνωστο σε ανθρώπους που ζουν μόνοι τους, όπως οι λίγοι κάτοικοι –γέροντες και γερόντισσες οι περισσότεροι– της ορεινής Ναυπακτίας.

Η εξωτερική μοναξιά όταν συνδέεται με την εσωτερική μοναξιά, την μοναξιά της ψυχής, είναι μεγάλο πρόβλημα. Γίνεται βασανιστική, όταν ο άνθρωπος δεν έχει εσωτερική ζωή ή, το πιο σημαντικό, όταν ενοχλούν την συνείδηση ενοχές και τύψεις, που είναι δύσκολο να πνιγούν στην ερημιά του τοπίου και στην απουσία ανθρώπων που είναι ικανοί να βοηθήσουν. Γι’ αυτό η έξοδος των Πνευματικών, κατά την διάρκεια της Μ. Τεσσαρακοστής, στα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας, με βάση το πρόγραμμα της Ιεράς Μητροπόλεως, είναι ένα σημαντικό γεγονός, που έχει πολλές διαστάσεις. Για κάθε κάτοικο της Ορεινής Ναυπακτίας βρίσκεται ένας άνθρωπος, ο Πνευματικός, που έχει την διακονία και την διάθεση να ακούση τις εκμυστηρεύσεις του, για ό,τι βασανίζει την ψυχή του, μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, σεβασμού και χωρίς αναστολές.

Πέρα από αυτό το γεγονός –πού ίσως σε πολλούς λειτουργεί σε ένα ψυχολογικό επίπεδο– η εξομολόγηση ανοίγει τον δρόμο της βιώσεως της Αναστάσεως του Χριστού στα όρια της προσωπικής ζωής. Δίνει τον τρόπο να αναστηθούν και στην ορεινή Ναυπακτία ανθρώπινες υποστάσεις, να γευθούν το Πάσχα, ως διάβαση “εκ του θανάτου προς την ζωή”.

Με την ευκαιρία αυτή σημειώνουμε τα ακόλουθα.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο μας άνοιξε την πύλη του μέλλοντος αιώνος. Είναι ένα δώρο σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Όλοι θα αναστηθούμε. Ο τελευταίος εχθρός μας, ο θάνατος, κατά την Δευτέρα ένδοξη Παρουσία του Χριστού θα νικηθή και όλοι θα απολαύσουμε, με την ψυχή και με το σώμα μας, το “αεί είναι”. Βέβαια, το “αεί είναι” δεν ταυτίζεται με τον παράδεισο. Το “αεί είναι” μπορεί να είναι “αεί φεύ είναι”, σύμφωνα με τον διατύπωση του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι να επιτύχουμε το “αεί εύ είναι”, δηλαδή τον Παράδεισο της αγάπης του Θεού, γεγονός που συνδέεται με την ανάσταση της ψυχής μας πριν από τον βιολογικό θάνατο. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει, ότι μετέχουμε της Αναστάσεως του Χριστού, “βλέπουμε” την Ανάσταση, κατά τον στίχο “Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι”, όταν γευόμαστε την Ανάσταση της ψυχής μας από τα νεκρά έργα της αμαρτίας, από τα “ψεκτά πάθη”, που την φονεύουν.

Σε μια ευχή της ακολουθίας της μεταλήψεως, που διαβάζουμε προετοιμαζόμενοι για την θ. Κοινωνία, λέμε: “Ο τη τριημέρω Σου και ζωηφόρω Αναστάσει τον πεπτωκότα Προπάτορα αναστήσας, ανάστησόν με, τη αμαρτία κατολισθήσαντα, τρόπους μοι μετανοίας υποτιθέμενος”. Συνδέουμε την Ανάσταση του Χριστού με τους “τρόπους της μετανοίας”. Αυτό είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό και σημαντικό. Η γιορτή της Αναστάσεως δεν είναι ένα ξέφρενο πανηγύρι που ποικίλει τον χρόνο της ζωής μας. Ούτε, επίσης, είναι μια αφορμή να κοινωνήσουμε, τηρώντας κάποιο έθιμο, χωρίς εξομολόγηση καί, προπαντός, μετάνοια. Γιορτάζουμε την Ανάσταση μέσα στο κλίμα της μετανοίας. Αυτό που λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο “μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε”, προϋποθέτει ανθρώπους που οδύρονται για τα πταίσματά τους, δηλαδή, ανθρώπους που μετανοούν “κλαίοντες εμπόνως”. Σ’ αυτούς απεθύνεται παρακλητικά ο άγιος Πατήρ, για να τους δώσει το πραγματικό περιεχόμενο της μετάνοιας. Η μετάνοια, όπως την διδάσκει η Εκκλησία και την ζουν τα μέλη της, δεν είναι ανέλπιδη μεταμέλεια. Έχει μέσα της ισχυρή παράκληση. Ο οδυρμός έχει έξοδο· ανακουφίζεται από τον Αναστάντα Χριστό. Η συγγνώμη, που ανέτειλε από τον τάφο, δίνεται σ’ αυτούς που την ζητούν μετά δακρύων, σ’ αυτούς που θέλουν να γευθούν από τώρα την αιώνιο ζωή.

Η παρουσία, λοιπόν, των Πνευματικών στην ορεινή Ναυπακτία είναι ένα σημαντικότατο γεγονός. Δίνουν ζωή στους εναπομείναντες κατοίκους, όχι μονάχα ανακουφίζοντάς τους ψυχολογικά, αλλά κυρίως δίνοντας τον τρόπο να γευθούν αληθινά την Ανάσταση του Χριστού με την ανάσταση της ψυχής τους.

π. Θ.Α.Β.