Γεγονότα καὶ Σχόλια: Αθλητισμός και άθληση της ψυχής - Να μάθουμε να χάνουμε

Αθλητισμός και άθληση της ψυχής

Η βία στα γήπεδα έχει καταντήσει ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Συνηθισμένο, αλλά δύσκολα αντιμετωπίσιμο. Πρόσφατα είδαμε φιλάθλους δύο ομάδων της ίδιας πόλεως να επιτίθενται οι μεν στους δε με οργή και μανία, που πρέπει να μας βάλη σε μεγάλο προβληματισμό.

Συχνά λέγεται ότι ο αθλητισμός αποτελεί διέξοδο για τους νέους, γιατί, εκτός από την εκτόνωση που τους προσφέρει, τους μαθαίνει στην αυτοπειθαρχία, στην σκληραγωγία του σώματος, στο ομαδικό πνεύμα και γι’ αυτό προβάλλεται ως ένα μέσο που τους αποτρέπει από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και άλλες καταστροφικές συνήθειες.

Αυτό είναι ένα γεγονός, που δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήση. Πρέπει να πούμε, όμως, ότι μόνος ο αθλητισμός, χωρίς παράλληλη αγωγή της ψυχής -άθληση πνευματική- δεν μπορεί να φέρη τα επιθυμητά αποτελέσματα. Για να επιτευχθή αυτή η σύνδεση φαίνεται ότι είναι απαραίτητη η ανάπτυξη σχέσεων μεταξύ των αθλητικών συλλόγων και φορέων που προσφέρουν αγωγή, όπως είναι η Εκκλησία. Η σχέση αυτή δεν πρέπει να είναι εθιμοτυπική, αλλά ουσιαστική. Η σχέση, για παράδειγμα, της Εκκλησίας με τους αθλητικούς συλλόγους δεν πρέπει να εξαντλήται στην τέλεση του Αγιασμού, στην αρχή της αθλητικής περιόδου, αλλά να επεκτείνεται σε μια στενότερη επικοινωνία. Πολλοί μεγάλοι σύλλογοι χρησιμοποιούν για την στήριξη των αθλητών τους ψυχολόγους. Νομίζουμε ότι η παρουσία ενός διακριτικού Ιερέα, ως πνευματικού συμβούλου της ομάδας, θα έφερνε σημαντικώτερα αποτελέσματα.

Πρέπει να τονίσουμε, βέβαια, ότι, όταν ο αθλητισμός ταυτίζεται με τον πρωταθλητισμό, μετατρέπεται σε ένα κυνήγι κυριαρχίας, κατατροπώσεως των αντιπάλων, που μπορεί με άλλη μορφή -καταστροφών και συρράξεων των φιλάθλων- να μεταδοθή στην κερκίδα, απελευθερώνοντας όλα τα βάρβαρα ένστικτα, που αποκοιμίζει η περιρρέουσα πολιτιστική ατμόσφαιρα και ο ρυθμός της καθημερινής ζωής.

Το ζητούμενο είναι ο αθλητισμός να μετατρέπη τον θυμό της ψυχής σε υπομονή, ανδρεία και επιμονή, να τον βοηθά, δηλαδή, να παίρνη μια θετική και δημιουργική πορεία.

Να μάθουμε να χάνουμε

Η θεραπεία από την αρρώστια της βίας που σκοτώνει το φίλαθλο πνεύμα είναι η καλλιέργεια του σεβασμού προς τους αντιπάλους και η διάθεση να αναγνωρίζεται η ανωτερότητά τους, χωρίς φθόνο και μεμψιμοιρίες. Επιγραμματικά λέγεται, ότι όλοι πρέπει να μάθουν να χάνουν.

Επειδή, όμως, ο αθλητισμός λαμβάνεται πολλές φορές ως σύμβολο της πνευματικής πάλης του ανθρώπου προς τα πάθη του και τα “πνευματικά της πονηρίας”, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να σχολιασθή αυτή η πρόταση -“όλοι πρέπει να μάθουν να χάνουν”- στα όρια της πνευματικής αθλήσεως.

Το νόημά της μπορούμε να το δούμε από δύο πλευρές. Πρώτον, η πτώση στον πνευματικό αγώνα δεν πρέπει να μας απογοητεύη και να μας διαλύη, οδηγώντας μας σε αυτοκαταστροφική λύπη και αδράνεια. Με την ανδρεία της ψυχής πρέπει να ανασταίνουμε το νού μας, που νεκρώθηκε από τα πάθη. Πρέπει, δηλαδή, να ξέρουμε πώς να αντιμετωπίζουμε την πτώση μας. Δεύτερον, πρέπει να χαιρόμαστε με την πρόοδο των άλλων, να μη τους φθονούμε, γιατί ο φθόνος δεν έχει τόπο στη Βασιλεία του Θεού. Ο πρωταθλητής στην ταπείνωση χαίρεται με τις νίκες και τα έπαθλα των άλλων.

Στον Παράδεισο δεν χωρά ο πρωταθλητισμός της υπερηφάνειας και του μίσους. Βασιλεύει η μεγαλοπρέπεια της ταπεινώσεως του Χριστού.

π.Θ.Α.Β.