Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀθλητισμός καί ἄθληση τῆς ψυχῆς - Νά μάθουμε νά χάνουμε

Ἀθλητισμός καί ἄθληση τῆς ψυχῆς

Ἡ βία στά γήπεδα ἔχει καταντήσει ἕνα συνηθισμένο φαινόμενο. Συνηθισμένο, ἀλλά δύσκολα ἀντιμετωπίσιμο. Πρόσφατα εἴδαμε φιλάθλους δύο ὁμάδων τῆς ἴδιας πόλεως νά ἐπιτίθενται οἱ μέν στούς δέ μέ ὀργή καί μανία, πού πρέπει νά μᾶς βάλη σέ μεγάλο προβληματισμό.

Συχνά λέγεται ὅτι ὁ ἀθλητισμός ἀποτελεῖ διέξοδο γιά τούς νέους, γιατί, ἐκτός ἀπό τήν ἐκτόνωση πού τούς προσφέρει, τούς μαθαίνει στήν αὐτοπειθαρχία, στήν σκληραγωγία τοῦ σώματος, στό ὁμαδικό πνεῦμα καί γι’ αὐτό προβάλλεται ὡς ἕνα μέσο πού τούς ἀποτρέπει ἀπό τά ναρκωτικά, τό ἀλκοόλ καί ἄλλες καταστροφικές συνήθειες.

Αὐτό εἶναι ἕνα γεγονός, πού δέν μπορεῖ κανείς νά τό ἀμφισβητήση. Πρέπει νά ποῦμε, ὅμως, ὅτι μόνος ὁ ἀθλητισμός, χωρίς παράλληλη ἀγωγή τῆς ψυχῆς -ἄθληση πνευματική- δέν μπορεῖ νά φέρη τά ἐπιθυμητά ἀποτελέσματα. Γιά νά ἐπιτευχθῆ αὐτή ἡ σύνδεση φαίνεται ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀνάπτυξη σχέσεων μεταξύ των ἀθλητικῶν συλλόγων καί φορέων πού προσφέρουν ἀγωγή, ὅπως εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ σχέση αὐτή δέν πρέπει νά εἶναι ἐθιμοτυπική, ἀλλά οὐσιαστική. Ἡ σχέση, γιά παράδειγμα, τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς ἀθλητικούς συλλόγους δέν πρέπει νά ἑξαντλῆται στήν τέλεση τοῦ Ἁγιασμοῦ, στήν ἀρχή τῆς ἀθλητικῆς περιόδου, ἀλλά νά ἐπεκτείνεται σέ μιά στενότερη ἐπικοινωνία. Πολλοί μεγάλοι σύλλογοι χρησιμοποιοῦν γιά τήν στήριξη τῶν ἀθλητῶν τούς ψυχολόγους. Νομίζουμε ὅτι ἡ παρουσία ἑνός διακριτικοῦ Ἱερέα, ὡς πνευματικοῦ συμβούλου τῆς ὁμάδας, θά ἔφερνε σημαντικώτερα ἀποτελέσματα.

Πρέπει νά τονίσουμε, βέβαια, ὅτι, ὅταν ὁ ἀθλητισμός ταυτίζεται μέ τόν πρωταθλητισμό, μετατρέπεται σέ ἕνα κυνήγι κυριαρχίας, κατατροπώσεως τῶν ἀντιπάλων, πού μπορεῖ μέ ἄλλη μορφή -καταστροφῶν καί συρράξεων τῶν φιλάθλων- νά μεταδοθῆ στήν κερκίδα, ἀπελευθερώνοντας ὅλα τα βάρβαρα ἔνστικτα, πού ἀποκοιμίζει ἡ περιρρέουσα πολιτιστική ἀτμόσφαιρα καί ὁ ρυθμός τῆς καθημερινῆς ζωῆς.

Τό ζητούμενο εἶναι ὁ ἀθλητισμός νά μετατρέπη τόν θυμό τῆς ψυχῆς σέ ὑπομονή, ἀνδρεία καί ἐπιμονή, νά τόν βοηθᾶ, δηλαδή, νά παίρνη μιά θετική καί δημιουργική πορεία.

Νά μάθουμε νά χάνουμε

Ἡ θεραπεία ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς βίας πού σκοτώνει τό φίλαθλο πνεῦμα εἶναι ἡ καλλιέργεια τοῦ σεβασμοῦ πρός τούς ἀντιπάλους καί ἡ διάθεση νά ἀναγνωρίζεται ἡ ἀνωτερότητά τους, χωρίς φθόνο καί μεμψιμοιρίες. Ἐπιγραμματικά λέγεται, ὅτι ὅλοι πρέπει νά μάθουν νά χάνουν.

Ἐπειδή, ὅμως, ὁ ἀθλητισμός λαμβάνεται πολλές φορές ὡς σύμβολο τῆς πνευματικῆς πάλης τοῦ ἀνθρώπου πρός τά πάθη του καί τά “πνευματικά της πονηρίας”, νομίζω ὅτι εἶναι χρήσιμο νά σχολιασθῆ αὐτή ἡ πρόταση -“ὅλοι πρέπει νά μάθουν νά χάνουν”- στά ὅρια τῆς πνευματικῆς ἀθλήσεως.

Τό νόημά της μποροῦμε νά τό δοῦμε ἀπό δύο πλευρές. Πρώτον, ἡ πτώση στόν πνευματικό ἀγώνα δέν πρέπει νά μᾶς ἀπογοητεύη καί νά μᾶς διαλύη, ὀδηγώντας μας σέ αὐτοκαταστροφική λύπη καί ἀδράνεια. Μέ τήν ἀνδρεία τῆς ψυχῆς πρέπει νά ἀνασταίνουμε τό νοῦ μας, πού νεκρώθηκε ἀπό τά πάθη. Πρέπει, δηλαδή, νά ξέρουμε πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε τήν πτώση μας. Δεύτερον, πρέπει νά χαιρόμαστε μέ τήν πρόοδο τῶν ἄλλων, νά μή τούς φθονοῦμε, γιατί ὁ φθόνος δέν ἔχει τόπο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ πρωταθλητής στήν ταπείνωση χαίρεται μέ τίς νίκες καί τά ἔπαθλα τῶν ἄλλων.

Στόν Παράδεισο δέν χωρᾶ ὁ πρωταθλητισμός τῆς ὑπερηφάνειας καί τοῦ μίσους. Βασιλεύει ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ.

π.Θ.Α.Β.