Ἐξομολόγηση ἑνός πρώην Πεντηκοστιανοῦ Β'

(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

Αὐτή ἡ ἐπιφανειακότητα τῶν Πεντηκοστιανῶν, σέ σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, φαίνεται καί στό παρακάτω ἀπόσπασμα: “Πίστευα ὅτι ἡ “χαρισματική” κίνηση ἦταν σωστή διότι παλαιότερα ἡ ζωή μᾶς ἦταν ἁπλή (μιλώντας συγκριτικά), τό κριτήριό μας γιά ὅλα ἦταν ἡ ἀγάπη (ἔστω ἁπαλή καί συναισθηματική ὅπως ἦταν συχνά), τά τραγούδια μᾶς ἀντλοῦσαν κυρίως ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, καί δέν ὑπῆρχε τίποτα πιό σημαντικό γιά μᾶς ἀπό τό νά συγκεντρωνόμαστε γιά νά προσευχηθοῦμε καί νά δοξολογήσουμε τόν Θεό. Μέ αὐτό εἴχαμε γιά ἕνα διάστημα ἕνα εἶδος πνευματικῆς δύναμης, ἀπληροφόρητοι, ἀδαεῖς, λίγο cheesy μερικές φορές, μά ὅταν ἀντιμετωπίζαμε προβλήματα ἤ προκλήσεις συμφωνούσαμε στήν προσευχή, ζητώντας ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς βοηθήση καί συχνά αὐτές οἱ προσευχές εἰσακούονταν, πιό συχνά ἀπό τό ἀντίθετο. Τά πράγματα συνέβαιναν. Στήν συνέχεια, ὡστόσο, ἡ κίνηση ἄλλαξε. Χάσαμε τήν ἁπλότητά μας, χάσαμε τόν ἀντί-ὑλισμό μας, χάσαμε τήν ἀθωότητά μας, ἀρχίσαμε νά γυρεύουμε ὄχι ἁπλῶς τόν Κύριο, ἀλλά τήν δύναμη ἐν Κυρίω. Κάτι καλό μας ἐγκατέλειψε καί γιά πολλά χρόνια μου ἔλειπε καί τό πενθοῦσα. Ἤλπιζα γιά ἕνα νέο κύμα ἀνανέωσης πού δέν ἦλθε ποτέ. Ώ, ὑπῆρξαν ἄνεμοι δογματικοί καί ὅλων των εἰδῶν νέες ἐμπειρίες, ἀρκετές γιά νά γαργαλεύεσαι καί νά θαυμάζης, ἀλλά γιά μένα εἶχαν γίνει ὅλα ἕνα μεγάλο σόου, καί εἶχα χάσει τήν πρώτη μου ἀγάπη, ἔχασά το νά μοιράζομαι τήν χαρά μέ ἄλλους πού ἔνοιωσαν ὅπως ἐγώ. Ἔχασα τήν ἁπλότητα, ἔχασα τήν ταπείνωση, ἔχασα τήν παιδική ἀθωότητα, ἔχασα τήν φανερή αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός ἦταν μαζί μας, καί ἔχασα τήν ἀγάπη. Καί δέν ξαναεῖδα μιά ἀκτίδα ὅλων αὐτῶν, γιά χρόνια, ὥσπου διάβασα γιά τήν Ὀρθοδοξία καί γνώρισα τούς βίους τῶν ἁγίων καί βλέποντας πῶς στήν Ὀρθοδοξία αὐτή ἡ παράδοση ζοῦσε σέ μεγάλο ἤ σέ μικρό βαθμό, γενεά πρός γενεά, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων μέχρι σήμερα, ἕλιωσε ἡ καρδιά μου ξανά. Ἤμουν τόσο εὐγνώμων πού ἔζησε κάπου ἁγνή καί ὁλόκληρη...”. Πράγματι χρειάζεται ὁλοκληρωμένη διδασκαλία, θεραπευτική παράδοση καί πρό παντός ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορέση κάποιος νά ξεδιψάση τήν πνευματική του δίψα καί νά ἀποφύγη τούς πειρασμούς καί τούς περιορισμούς πού δημιουργεῖ ἡ γήινή μας ὕπαρξη. Καί αὐτά βρίσκονται καί φυλάσσονται, σύμφωνα καί μέ αὐτήν τήν μαρτυρία, μόνο μέσα στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Εἶναι σημαντική ἡ ὁμολογία ὅτι ἡ παράδοση καί τό πνεῦμα τῶν Ἀποστόλων διαφυλάχθηκαν μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική Παράδοση. Πλανῶνται, λοιπόν, ὅσοι τήν ἀναζητοῦν μέ μιά “ἀπευθείας” ἑρμηνεία τῆς ζωῆς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, διά μέσου μόνον τῶν Γραφῶν, ὅπως προτείνει ἡ προτεσταντική μεθοδολογία.

Ὁ ἀδελφός μας Σεραφείμ ἔχοντας τήν ἐμπειρία τῶν “χαρισματικῶν κινημάτων”, ὑπογραμμίζει τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ μεγάλη δίψα γιά τόν Κύριο ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους σέ τέτοια κινήματα: “Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πῶς κατέληξα στήν Ὀρθοδοξία διά μέσου του κινήματος τῶν “χαρισματικών” καί αὐτό πού αἰχμαλώτισε τήν καρδιά μου τίς πρῶτες ἡμέρες τῶν “χαρισματικών” ἦταν τό ἴδιο πού αἰχμαλώτισε τήν καρδιά μου στήν Ὀρθοδοξία. Εἶχα ψάξει γιά μιά πλήρη ἔκφραση τῆς πίστεως τῶν Ἀποστόλων...”. Πλήν ὅμως, ἐνῶ κοινή εἶναι ἡ δύναμη πού σπρώχνει τούς βροτούς πρός τό θεῖον –“πάσι γάρ ἡ γνῶσις τοῦ εἶναι θεόν ὑπ’ αὐτοῦ φυσικῶς ἐγκατέσπαρται”–, δέν εἶναι κοινός ὁ προσκυνούμενος καί δοξολογούμενος, καθώς θέλει νά μᾶς τό παρουσιάζη ἡ πλημμυρίδα τοῦ συγκρητισμοῦ. Σ’ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχει ἡ δίψα γιά Θεό, πλήν ὅμως μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει θεραπεία, ὥστε νά ἐπιτευχθῆ ἡ πρόσωπο πρός πρόσωπο κοινωνία μέ τόν Κύριο. Μάλιστα, ἡ ἐπιστολή - ὁμολογία τοῦ ἀδελφοῦ μας Σεραφείμ ἀπαντᾶ μέ τό καλύτερο τρόπο στήν ἐρώτηση - κλειδί τήν ὁποία περιφέρουν ἀπό στόμα σέ στόμα, ὅσοι ἔχουν ἐπηρεασθῆ ἀπό τήν νοοτροπία τοῦ συγκρητισμοῦ: “Τελικά, τί διαφέρει ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τίς ἄλλες Ὁμολογίες ἤ καί θρησκείες”. Ἡ ἀπάντηση μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀκόλουθη: Ἐφ’ ὅσον ὁ πιστός θέλει νά παραμένη σέ ἕνα ἐπίπεδο κοινωνικῶν σχέσεων, κοινωνικῆς ἀσφάλειας, συναισθηματικῆς ἱκανοποίησης, ἤ ἀκόμη καί ἀναζήτησης “θρησκευτικών” ἐμπειριῶν, τότε πράγματι δέν φαίνεται ἀγεφύρωτη ἡ διαφορά. Ὅταν ὅμως ζητήση νά θεραπευθῆ, νά σταυρώση τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῶν ἁγίων, ὥστε νά συμμετάσχη ἀληθινά στήν θεία Λειτουργία καί νά ἀξιωθῆ νά μιλήση πρόσωπο πρός πρόσωπο μέ τόν Κύριό της δόξης, τότε ὁμολογεῖ μαζί μέ τούς ἀδελφούς μας πού πλανήθηκαν γιά χρόνια σέ ἄλλες δοξασίες: “Ὑπάρχουν καί ἄλλοι σάν ἐμένα πού εἶναι ἐκτός της Ἐκκλησίας, ἀκόμα ἐλπίζοντας, ἀκόμα ψάχνοντας, ἀκόμα περιμένοντας γιά κάτι καθαρό καί ἁγνό καί ἅγιο νά ἔρθη στήν ζωή τους, κάτι πού τό κίνημα τῶν “Χαρισματικών” τούς ἐκπαίδευσε νά ἀναγνωρίζουν σάν ἀληθινό ἔστω καί ἐάν δέν ἔκανε κανένα ἄλλο καλό. Ὅ,τι χρειάζεται εἶναι νά πέση τό μάτι τούς τήν Ὀρθοδοξία, νά αἰχμαλωτιστῆ ἡ καρδιά τούς ἐκεῖ πού πρῶτα ἦταν αἰχμαλωτισμένη στίς ὑποσχέσεις τῆς δόξας καί τῆς ἀνανέωσης. Νά συναντηθῆ ἡ Ὀρθοδοξία μέ τούς “Χαρισματικούς””.

Ἀρχιμ. Κ.Ε.Γ. - Γ.Ε.Γ.