Ἡ σύγχρονη μεγάλη ἀνακάλυψη

Τόν τελευταῖο καιρό γίνεται πολύς λόγος γιά τήν πιό μεγάλη ἀνακάλυψη τοῦ αἰώνα μας, πού εἶναι ἐφάμιλλη ἄλλων μεγάλων ἀνακαλύψεων, δηλαδή γιά τήν “χαρτογράφηση τοῦ γενετικοῦ κώδικα” ἤ τήν “ἀποκωδικοποίηση τοῦ γενετικοῦ κώδικα”, αὐτοῦ πού ἔχουμε συνηθίσει νά ὀνομάζουμε DNA.

Βέβαια, βρισκόμαστε ἀκόμη στήν ἀρχή μιᾶς μεγάλης ἐξελικτικῆς πορείας, ἀφοῦ προβλέπεται ὅτι θά περάσουν πολλά χρόνια ἕως ὅτου οἱ ἀνακαλύψεις αὐτές ὁδηγήσουν σέ ἀποτέλεσμα ἀφ’ ἑνός μέν στήν ἀντιμετώπιση τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ στήν ἐπιμήκυνση τῆς ζωῆς, δηλαδή στήν παράταση τοῦ θανάτου. Προβλέπεται δέ ὅτι μετά ἀπό ἕνα χρονικό διάστημα θά εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος νά ζήση μέχρι τά 120 χρόνια.

Χαιρετίζουμε κάθε νέα ἀνακάλυψη πού ἔχει σχέση μέ τόν ἄνθρωπο καί εὐχόμαστε νά ἐνεργήση θετικά καί ὄχι ἀρνητικά. Γιατί κάθε ἀνακάλυψη ἔχει θετική καί ἀρνητική δυνατότητα, καί αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον τήν χειρίζεται ὁ ἄνθρωπος.

Μερικοί μας ἐρώτησαν αὐτόν τόν καιρό ποιά θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας πάνω στήν νέα αὐτήν ἀνακάλυψη. Νομίζω, ὅτι μιά ἀπάντηση μπορεῖ νά συνδέεται μέ τά προηγούμενα, καθώς ἐπίσης νά συμπληρωθῆ μέ τό ὅτι δέν ὑπάρχει οὐσιαστική σύγκρουση μεταξύ ὀρθοδόξου θεολογίας καί ἐπιστήμης, ἀφοῦ καί οἱ δύο κινοῦνται σέ διαφορετικά ἐπίπεδα. Ἡ ἐπιστήμη ἀσχολεῖται μέ τόν κοινωνικό βίο τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ θεολογία πρωτίστως μέ τήν ἕνωση καί κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά φθάση στήν θέωση, πού εἶναι ὁ βαθύτερος σκοπός του.

Τήν ἡμέρα πού ἀνακοινώθηκε ἡ μεγάλη αὐτή ἀνακάλυψη, δηλαδή ἡ ἀποκωδικοποίηση τοῦ γενετικοῦ κώδικα, μιά ἐφημερίδα ἔγραψε μιά φράση μέ βαθύ νόημα: “ἡ ταυτότητα (τῆς ζωῆς) εὑρέθη, τό νόημα ἀναζητείται”. Ἐκεῖνο πού ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος σήμερα εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς, δηλαδή νά ἀπαντήση στό ἐρώτημα γιατί ζῆ, ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του. Ἄν δέν ἀπαντήση σέ αὐτό τό ἐρώτημα, τότε ὅσα χρόνια καί ἄν παραταθῆ ἡ βιολογική του ζωή, θά εἶναι μιά τραγική ὕπαρξη.

Ἄλλωστε, ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ἀπό τήν φύση τῆς πολεμᾶ τόν θάνατο, χωρίς ὅμως νά τόν νικᾶ. Ὁπότε, ἡ ὅποια ἐπιτυχία τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ἐνῶ ξεκουράζει καί ἀναπαύει τόν ἄνθρωπο ἀπό τούς πόνους καί τίς ποικίλες ταλαιπωρίες, ἐν τούτοις ὅμως δηλώνει καί τήν ἀποτυχία της νά νικήση τόν μεγαλύτερο ἐχθρό του ἀνθρώπου πού εἶναι ὁ θάνατος. Καί ξέρουμε πολύ καλά ὅτι ὁ θάνατος ὑπερβαίνεται μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία προσφέρεται πλούσια μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Τά λείψανα τῶν ἁγίων δείχνουν αὐτήν τήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου.

Χαιρετίζουμε, ἑπομένως, τήν νέα ἀνακάλυψη, ἐλπίζοντας ὅτι θά ὠφελήση τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ θά γίνη ἀφορμή γιά εὕρεση πολλῶν φαρμάκων, ἀλλά τελικά πιστεύουμε ὅτι τό “φάρμακο τῆς ἀθανασίας” εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά δώση νόημα ζωῆς καί στήν βιολογική ζωή, καί στίς ἀσθένειες, καί στόν πόνο, ἀλλά καί στόν βιολογικό θάνατο.

Ν.Ι.