Κύριο θέμα: Παλαιά Διαθήκη - Νέα Τάξη

«Νέο λουτρό αἵματος στήν Παλαιστίνη»: ἡ Μέση Ἀνατολή, ἡ Ἱερουσαλήμ, γιά ἄλλη μιά φορά στό κέντρο τοῦ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος.

Λαοί βγαλμένοι ἀπό τήν Βίβλο: Ἰσραηλίτες, Παλαιστίνιοι-Φιλισταῖοι, Ἰσμαηλίτες, Ρωμηοί. Φαίνεται νά βασιλεύη ὁ νόμος τοῦ ἰσχυροῦ, ἡ πλουτοκρατία, ἡ πλεονεξία κλπ. Ὅμως, ἡ ἔκβαση τῶν γεγονότων δείχνει ὅτι πέρα ἀπό αὐτά τά θλιβερά πάθη ὑπάρχουν πλέον ἰσχυροί παράγοντες τῆς ἱστορίας.

*

Ἀφετηριακό σημεῖο-πρόσωπο τοῦ παρελθόντος καί τῶν ζωντανῶν σήμερα παραδόσεων τῶν λαῶν αὐτῶν θεωρεῖται ἀπό πολλούς ὁ Ἀβραάμ καί οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτόν. Στήν πραγματικότητα, βέβαια, τίς προφητεῖες καί τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἀβραάμ τίς οἰκειοποιήθηκαν οἱ σαρκικοί ἀπόγονοί του, ἐνῶ αὐτές ἀναφέρονταν στήν Σάρκωση τοῦ Λόγου καί τόν Νέο Ἰσραήλ, τήν Ἐκκλησία.

Ἀπό τόν Ἀβραάμ, λοιπόν, ἐβλάστησαν δύο σαρκικοί κλάδοι: ὁ πρῶτος κλάδος ἦταν ὁ Ἰσμαήλ ἀπό τήν Ἄγαρ: «...περί δέ Ἰσμαήλ ἰδού ἐπήκουσά σου' ἰδού εὐλόγησα αὐτόν καί αὐξανῶ αὐτόν καί πληθυνῶ αὐτόν σφόδρα' δώδεκα ἔθνη γεννήσει καί δώσω αὐτόν εἰς ἔθνος μέγα» (Γέν. Ἰζ', 20-21). Ὁ Ἰσμαήλ εἶναι ὁ πρόγονος-γενάρχης τῶν Ἀράβων-Ἰσμαηλιτῶν-Ἀγαρηνῶν-Σαρακηνῶν. Ἀπό αὐτήν τήν ρίζα προέρχεται ὁ «προφήτης» Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος δίδαξε ὅτι ἔλαβε τήν ἀποκάλυψη τοῦ αἰωνίου, ἀδημιούργητου βιβλίου, τοῦ «Κορανίου», ὅτι ἀπεστάλησαν ἀπό τόν Θεό καί ἄλλοι προφῆτες νωρίτερα (π.χ. Ἀβραάμ, Ἰησοῦς) ἀλλά τούς παρενόησαν καί διέστρεψαν τήν διδασκαλία τούς οἱ ὀπαδοί τους, ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι πάντα μέ τούς πιστούς («Οἴκος τοῦ Ἰσλάμ»), καί κριτήριο εὐλογίας εἶναι ἡ νίκη κατά τῶν ἀπίστων («Οἴκος τοῦ Πολέμου»). Ὁ σαρκικός αὐτός κλάδος τοῦ Ἀβραάμ, στόν βαθμό πού δέχθηκε τήν παιδεία τοῦ Μωαμεθανισμοῦ, κατέληξε σέ μιά πορεία ἀντίθετη ἀπό αὐτή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λόγου, πράγμα τό ὁποῖο ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν σύγκριση τοῦ τρόπου ἐξάπλωσής τους.

Ἀπό τόν Ἀβραάμ ἐβλάστησε καί δεύτερος σαρκικός βλαστός: ὁ Ἰσαάκ ἀπό τήν Σάρρα, γιά τόν ὁποῖο ἔλαβε τήν ἐπαγγελία ἀπό τόν Θεό: «στήσω τήν διαθήκην μου πρός αὐτόν εἰς διαθήκην αἰώνιον καί τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ’ αὐτόν» (Γέν., Ἰζ'), καί «...καί κληρονομήσει τό σπέρμα σου τάς πόλεις τῶν ὑπεναντίων...» (Γέν., κβ'). Ὁ Ἰσαάκ γέννησε τόν Πατριάρχη Ἰακώβ, ὁ ὁποῖος ἔλαβε γιά πρώτη φορά τό ὄνομα Ἰσραήλ ἀπό τόν «ἄνθρωπο» πού εἶχε «εἶδος Θεοῦ» καί μέ τόν ὁποῖον πάλεψε ὅλη τήν νύχτα. (Γέν. λβ'). Ἰσραήλ σημαίνει «ἄνθρωπος νικῶν δύναμιν» (Ἰουστίνος Φιλόσοφος καί Μάρτυς, Διάλογος πρός Τρύφωνα). Ἡ Ἑβραϊκή Παράδοση ἑρμήνευσε τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ φυλετικά, γι’ αὐτό καί ἔφθασε στό σημεῖο, ὄχι μόνον νά σταυρώση Ἐκεῖνον στόν ὁποῖον ἀναφέρονταν οἱ ἐπαγγελίες καί οἱ προφητεῖες καί τόν ὁποῖον προτύπωνε ὁ Ἰσραήλ, ἀλλά καί νά ὑποστηρίζη ὅτι ἡ Σταύρωσή Του ἦταν μιά καθόλα «νόμιμη» ἀπόφαση. Ἔτσι, φέρουν οἰκειοθελῶς στίς κεφαλές τούς τήν ἀνεξομολόγητη κατάρα: «τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἠμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἠμῶν» (Ματθ. κζ', 25). Κατά τά ἄλλα, ὁ ἔνδοξος Μεσσίας πού θά πραγματοποιήση τίς ἐπαγγελίες γιά τόν κατά σάρκα Ἰσραήλ προσμένεται.

Ἡ σαρκική ἑρμηνεία τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ καί ἡ φυλετική οἰκειοποίησή της μπορεῖ νά ὁδηγήση ἀκόμη καί στήν ἀναζήτηση τῆς σημερινῆς σύγκρουσης μέσα στήν Βίβλο: «Ἰδοῦσα δέ Σάρρα τόν υἱόν Ἄγαρ τῆς Αἰγυπτίας, ὅς ἐγένετο τῷ Ἀβραάμ, παίζοντα μετά Ἰσαάκ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς, καί εἶπεν τῷ Ἀβραάμ. Ἔκβαλε τήν παιδίσκην ταύτην καί τόν υἱόν αὐτῆς' οὐ γάρ κληρονομήσει ὁ υἱός τῆς παιδίσκης ταύτης μετά τοῦ υἱοῦ μου Ἰσαάκ. σκληρόν δέ ἐφάνη τό ±ἤμα σφόδρα ἐναντίον Ἀβραάμ περί τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. εἶπεν δέ ὁ Θεός τῷ Ἀβραάμ. Μή σκληρόν ἔστω τό ±ἤμα ἐναντίον σου περί τοῦ παιδίου καί περί τῆς παιδίσκης' πάντα, ὅσα ἐάν εἴπη σοί Σάρρα, ἄκουε τῆς φωνῆς αὐτῆς, ὅτι ἐν Ἰσαάκ κληθήσεται σοῖ σπέρμα...» (Γέν. κά', 9-13). Ὡστόσο, τό γεγονός αὐτό ἔχει ἄλλη ἑρμηνεία, σύμφωνα μέ ὅσα θά ἀναφέρουμε ἐν συνεχεία.

Ἄραβες-Μουσουλμάνοι, λοιπόν, καί Ἰσραηλίτες' ἀπόγονοί του Ἰσμαήλ καί τοῦ Ἰσαάκ: ποιός θά ἀναδειχθῆ τελικά «εὐλογημένος» λαός;

*

Ὅμως ἀπό τόν Ἀβραάμ ἐβλάστησε καί ἕνας τρίτος βλαστός, βλαστός πίστεως, στόν ὁποῖο ἀναφέρονταν στήν πραγματικότητα οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ: «Γινώσκετε ἄρα ὅτι οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοι εἰσιν υἱοί Ἀβραάμ. προϊδοῦσα δέ ἡ γραφή ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοί τα ἔθνη ὁ Θεός, προευηγγελίσατο τῷ Ἀβραάμ ὅτι ἐνευλογηθήσονται ἐν σοῖ πάντα τα ἔθνη» (Γαλ. γ', 7-8). Αὐτό τό σπέρμα τῆς πίστεως καί τῆς θεογνωσίας καθηγίαζε τούς προγόνους τῆς Παναγίας καί κατέληξε στό ἁγνό σπέρμα τοῦ Ἰωακείμ, τήν Παναγία, καί δί’ αὐτῆς στόν ὄντως Ἰσραήλ, τόν Χριστό, πού εἶναι τό κέντρο, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό Α καί τό Ὤ τῆς ἱστορίας καί τῆς δημιουργίας. Ἀπό τήν στιγμή πού ἐπετεύχθη τό κατ’ εὐδοκία καί προαιώνιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ Σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου διά τῆς Παρθένου Ἰσραηλίτισσας Κόρης, παύει κάθε ἐξαιρετική προστασία σαρκικοῦ λήμματος. Καί ὁ Χριστός ἐκήρυξε σαφῶς τήν μετάθεση τῆς Διαθήκης: «διά τοῦτο λέγω ὑμίν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνει ποιούντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ. κά', 43).

Ἕνα νέο γένος ἐμφανίζεται στήν ἱστορία: «...Δέν ἔγινε ἀπαρχή σαρκικῶν τέκνων, φθαρτοῦ λαοῦ, ἀλλά ἔγινε ἀθάνατη, ἀείζωη ἀπαρχή πνευματικῶν τέκνων, τά ὁποῖα ἀναμορφώνουν τόν χαρακτήρα τους, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος' "ἀπαρχή Χριστός, ἔπειτα οἵ του Χριστοῦ" καί ἀλλοῦ' "μέχρις οὗ μορφωθῆ Χριστός ἐν ἠμίν"» (ἅγιος Συμεών). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διαρρήδην βοᾶ τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια: «πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ ἐστέ διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ' ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην... πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. εἰ δέ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραάμ σπέρμα ἐστέ καί κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι» (Γαλ. γ', 26-29). Αὐτό τό τρίτο γένος περιλαμβάνει λαούς καί ἀπό τούς δύο αὐτούς σαρκικούς βλαστούς (π.χ.: Ἰουδαιοχριστιανοί, Ἄραβες Ρωμηοί), ὅπως καί ἀπό ἄλλα ἔθνη. Μέ τήν Σάρκωση τοῦ Λόγου, λοιπόν, ἔγινε μετάθεση τῆς Διαθήκης καί δόθηκε σ’ αὐτό τό τρίτο γένος ἡ ἐπαγγελία τῆς εἰρήνης.

*

Οἱ Ἰσραηλίτες, λοιπόν, ἐπείγονται νά ἑτοιμάσουν τήν Ἱερουσαλήμ πρός ὑποδοχή τοῦ «Μεσσία», μέ ὅλα τα μέσα πού τούς ἐπιτρέπει ὁ Νόμος τῆς Π.Δ. Οἱ Ἄραβες-Μουσουλμάνοι ὁραματίζονται τήν «ἀπελευθέρωση» τῶν ἱερῶν τους, καί ἄν τό ἐπιτρέψουν οἱ καταστάσεις, τήν «εὐλογημένη» ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ στίς χῶρες τῶν ἀπίστων. Οἱ Χριστιανοί-Ρωμηοί (Ἄραβες, Σύριοι, κ.α.) κατανοοῦν τήν παράταση τῆς ἱστορίας ὡς τήν ἐνεργητική προσμονή γιά νά ἐκεντρισθοῦν στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί οἱ τελευταῖοι «προορισμένοι» (μέ τήν ὀρθόδοξη ἔννοια) ἅγιοι. Προσμένουν «τήν πόλιν τήν ἁγίαν Ἱερουσαλήμ καινήν... καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τοῦ Θεοῦ» (Ἀποκ. κά').

Ἀνάλογα μέ τήν προσμονή τοῦ κάθε γένους, κρίνεται, πιστεύουμε, καί τό ποιόν τῆς συμμετοχῆς του στήν παγκόσμια ἱστορία. Αὐτή ἡ προσμονή χαρακτήριζε τήν Ρωμανία, ἀκόμη καί ἄν δέν ἤσαν ὅλοι οἱ πολίτες τῆς ἅγιοι, ὅμως ἐπηρεάσθηκε εἰρηνικά το πολίτευμά της ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν Σάρκωση τοῦ Λόγου, πού εἶναι τό ὄντως νόημα τῆς ἱστορίας.

Ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου, ἡ ἐπαγγελία τῆς κατά Χάριν υἱοθεσίας καί οἱ, λόγω τῶν παθῶν, παρερμηνεῖες τῆς ἀποτελοῦν τούς ἰσχυρούς παράγοντες (θετικούς καί ἀρνητικούς) καί τούς κινητήριους ἄξονες τῆς ἱστορίας.

Ἄρχ. Κ.Ε.Γ.