«...Κάτω ἀπό τήν κληματαριά!»

Ὅσοι ἔχουμε παρευρεθεῖ σέ ἱερό μυστήριο γάμου διακατεχόμαστε σχεδόν πάντοτε ἀπό κοσμικές ἰδέες καί ἀντιλήψεις. Ἐνδιαφερόμαστε γιά τό «νυφικό» φόρεμα καί τά λουλούδια πού στολίζουν τήν κεντρική εἴσοδο τοῦ Ναοῦ. Σχολιάζουμε τά ἐνδύματα τῶν καλεσμένων καί προσέχουμε γενικότερα τήν ἐξωτερική ἐμφάνισή τους. Κατά τή διάρκεια τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου στεκόμαστε ἀπρεπῶς στό Ναό καί συνομιλοῦμε ἀναμένοντας ἁπλά καί μόνο πότε θά ἔρθη ἡ ὥρα νά εὐχηθοῦμε στούς νεονύμφους «βίον ἀνθόσπαρτον». Ἀκόμη κι οἱ νεόνυμφοι, ἀλλά καί οἱ παράνυμφοι, προσέχουν μόνο τους φωτογράφους, ὥστε νά εἶναι καλές οἱ φωτογραφίες καί νά φαίνονται ὡραῖοι κατά τή βιντεοσκόπηση. Ὅλοι εἴμαστε κυριευμένοι ἀπό τό κοσμικό φρόνημα. Δέν ἔχουμε συναίσθηση τῆς ἱερότητας τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου. Προσερχόμαστε σ’ αὐτό χωρίς ψυχική προπαρασκευή. Δέν προσευχόμαστε νά εὐλογήση ὁ Χριστός τό γάμο.

Μέ ἀφορμή τίς διαπιστώσεις αὐτές θυμήθηκα ὅσα μου ἔχουν ἀναφέρει οἱ γονεῖς μου, συγγενεῖς καί φιλικά πρόσωπα ἀναφορικά μέ τά βιώματα τοῦ παπποῦ μου. Στά τέλη τοῦ προπερασμένου αἰώνα, σ’ ἕνα χωριό τοῦ Εὔξεινου Πόντου, κοντά στή Σινώπη, γεννήθηκε ὁ παππούς μου. Ἀπό τά νεανικά του χρόνια διακρινόταν γιά τήν ἀγάπη του στό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. Γιά τήν ἀγάπη τοῦ αὐτή μόλις ἐνηλικιώθηκε διώχθηκε καί ὑπέστη πολλές ἐξορίες. Ὅλα αὐτά ὅμως ἀντί νά κάμψουν διετράνωσαν τήν πίστη του στά Ἑλληνοχριστιανικά ἰδανικά. Πολλές φορές σώθηκε κατά θαυματουργικό τρόπο. Μοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ἡ Παναγία, παιδάκι μου, τότε μέ εἶχε σκεπάσει. Μέ εἶχε κρύψει ἀπό τά μάτια τῶν ἀπίστων». Γι’ αὐτό ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τήν Παναγία στήν ὁποία καί ἀπέδιδε τήν σωτηρία του. Μέ τά γεγονότα τοῦ 1922 ἦρθε στήν Ἑλλάδα καί ἐγκαταστάθηκε στή Μακεδονία. Ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νά γίνη κληρικός. Ἀνέμενε τήν ἄνωθεν κλήση. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἐπί μεγάλο χρονικό διάστημα προσευχόταν ἰδιαίτερα στήν Θεοτόκο. Εἶχε ἀφήσει τόν ἑαυτό του στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή τοῦ θερμή καί ἀδιάλειπτη εἰσακούσθηκε.

Τόν Αὔγουστο τοῦ 1925 μέ θαυματουργικό τρόπο δέχθηκε τήν ἱερατική κλήση καί τοῦ ὑπεδείχθη ἡ μέλλουσα πρεσβυτέρα του. Ἑτοιμαζόταν νά μεταβῆ στή Ἐκκλησία γιά τόν Ἑσπερινό καί τόν Παρακλητικό Κανόνα. Ἄκουσε ξαφνικά βήματα στό πλατύσκαλο τοῦ σπιτιοῦ, ἄν καί δέν περίμενε κάποιον. Ταυτόχρονα ἄστραψε καί φωτίστηκε ὅλο το σπίτι. Διέκρινε μία ὑπέρλαμπρη θεϊκή ὄψη πού τοῦ ἔλεγε ὅτι θά ἐκπληρωθῆ ἡ ἐπιθυμία του καί θά γνωρίση τή μέλλουσα πρεσβυτέρα του. «Στό Χιλιόδενδρο, κάτω ἀπό τήν κληματαριά!». Ὅταν συνῆλθε, συγκλονισμένος καί συντετριμμένος, κατάλαβε ὅτι «ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ» εἶχε ἐπισκεφθῆ τήν καθαρή καρδιά του. Τήν ἑπομένη ἡμέρα μετέβη στό γειτονικό χωριό (Χιλιόδενδρο) γιά νά συναντήση συγγενικό του πρόσωπο. Ὅταν εἰσῆλθε στό χωριό, κάτω ἀπό τή μοναδική κληματαριά πού ὑπῆρχε σ’ αὐτό, ἀντικρυσε τή Μαρία. Μία κοπέλλα ὀρφανή πού δέν εἶχε γονεῖς οὔτε ἀδέλφια καί διέμενε στό μοναδικό συγγενικό της πρόσωπο, μέ τό ὁποῖο εἶχε ἔρθει ἀπό τή Μικρά Ἀσία. Ἦταν παντελῶς ἄγνωστη καί ἀπροστάτευτη. Λίγους μῆνες ἀργότερα αὐτή τή Μαρία ἐνυμφεύθη ὁ παππούς μου καί χειροτονήθηκε διάκονος.

Αὐτό ὅμως πού ὁ πάπα-Δημήτρης εἶχε βιώσει στήν προσωπική του ζωή τό μετέδιδε στούς νέους της ἐνορίας του. Ἤθελε οἱ νέοι νά εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό καί σ’ Αὐτόν νά στηρίζουν τή ζωή καί τήν ἐλπίδα τους. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι πλησίαζε εἰδικά αὐτούς πού ἀπελύοντο ἀπό τίς τάξεις τοῦ Στρατοῦ καί τούς παρότρυνε νά προσεύχονται στό Θεό νά τούς φωτίση καί νά τούς βοηθήση νά κάνουν καλή οἰκογένεια. «Νά ξέρετε ὅτι καλή οἰκογένεια εἶναι αὐτή πού ἔχει στά θεμέλιά της τόν Χριστό. Αὐτή ἡ οἰκογένεια δέν γκρεμίζεται», ἔλεγε χαρακτηριστικά. Ἀλλά καί στούς γονεῖς τόνιζε νά μή νοιάζονται μόνον γιά τά ὑλικά ἀγαθά των παιδιῶν τους καί πῶς θά τά παντρέψουν. Προέτρεπε τούς γονεῖς νά προσεύχονται μέ πίστη στό Θεό γιά τά παιδιά τους καί ὁ Θεός θά μεριμνήση.

Νομίζω ὅτι οἱ σκέψεις αὐτές εἶναι ἐπίκαιρες ἰδιαίτερα σήμερα πού ἡ οἰκογένεια κλονίζεται καί τά διαζύγια αὐξάνονται. Πολλές φορές μάλιστα ὁ γάμος διαλύεται μετά ἀπό «ἔγγαμη συμβίωση» μόλις ὀλίγων ἡμερῶν. Σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις ὅμως οἱ νέοι στηρίζουν τό γάμο τους σέ οἰκονομικούς, ὑλικούς καί συναισθηματικούς δεσμούς πού ξεθωριάζουν καί ἀδυνατίζουν εὔκολα. Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο γεγονός ὅτι ἡ καλή οἰκογένεια συμβάλλει στήν ποιοτική ἀναβάθμιση τῆς κοινωνίας. Καλή οἰκογένεια ὅμως εἶναι μόνον αὐτή πού ἔχει γιά θεμέλιο λίθο τόν Χριστό. Αὐτή ἡ οἰκογένεια εἶναι πλημμυρισμένη ἀπό τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια» (Γαλ. ε', 22) καί φυσικά δέν διαλύεται. Γιά τή δημιουργία ὅμως καί τή διατήρηση αὐτῆς τῆς οἰκογένειας ἀπαιτεῖται θερμή καί ἀδιάλειπτη προσευχή.

Ι.Τσ.