«...Κάτω από την κληματαριά!»

Όσοι έχουμε παρευρεθεί σε ιερό μυστήριο γάμου διακατεχόμαστε σχεδόν πάντοτε από κοσμικές ιδέες και αντιλήψεις. Ενδιαφερόμαστε για το «νυφικό» φόρεμα και τα λουλούδια που στολίζουν την κεντρική είσοδο του Ναού. Σχολιάζουμε τα ενδύματα των καλεσμένων και προσέχουμε γενικότερα την εξωτερική εμφάνισή τους. Κατά τή διάρκεια του ιερού Μυστηρίου στεκόμαστε απρεπώς στο Ναό και συνομιλούμε αναμένοντας απλά και μόνο πότε θα έρθη η ώρα να ευχηθούμε στούς νεονύμφους «βίον ανθόσπαρτον». Ακόμη κι οι νεόνυμφοι, αλλά και οι παράνυμφοι, προσέχουν μόνο τούς φωτογράφους, ώστε να είναι καλές οι φωτογραφίες και να φαίνονται ωραίοι κατά τή βιντεοσκόπηση. Όλοι είμαστε κυριευμένοι από το κοσμικό φρόνημα. Δέν έχουμε συναίσθηση της ιερότητας του Μυστηρίου του γάμου. Προσερχόμαστε σ’ αυτό χωρίς ψυχική προπαρασκευή. Δέν προσευχόμαστε να ευλογήση ο Χριστός το γάμο.

Μέ αφορμή τις διαπιστώσεις αυτές θυμήθηκα όσα μού έχουν αναφέρει οι γονείς μου, συγγενείς και φιλικά πρόσωπα αναφορικά με τα βιώματα του παππού μου. Στά τέλη του προπερασμένου αιώνα, σ’ ένα χωριό του Εύξεινου Πόντου, κοντά στή Σινώπη, γεννήθηκε ο παππούς μου. Από τα νεανικά του χρόνια διακρινόταν για την αγάπη του στο Χριστό και την Ελλάδα. Γιά την αγάπη του αυτή μόλις ενηλικιώθηκε διώχθηκε και υπέστη πολλές εξορίες. Όλα αυτά όμως αντί να κάμψουν διετράνωσαν την πίστη του στα Ελληνοχριστιανικά ιδανικά. Πολλές φορές σώθηκε κατά θαυματουργικό τρόπο. Μού έλεγε χαρακτηριστικά: «Η Παναγία, παιδάκι μου, τότε με είχε σκεπάσει. Μέ είχε κρύψει από τα μάτια των απίστων». Γι’ αυτό αγαπούσε ιδιαίτερα την Παναγία στην οποία και απέδιδε την σωτηρία του. Μέ τα γεγονότα του 1922 ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στή Μακεδονία. Επιθυμούσε διακαώς να γίνη κληρικός. Ανέμενε την άνωθεν κλήση. Γιά τον σκοπό αυτό επί μεγάλο χρονικό διάστημα προσευχόταν ιδιαίτερα στην Θεοτόκο. Είχε αφήσει τον εαυτό του στην Πρόνοια του Θεού. Η προσευχή του θερμή και αδιάλειπτη εισακούσθηκε.

Τόν Αύγουστο του 1925 με θαυματουργικό τρόπο δέχθηκε την ιερατική κλήση και του υπεδείχθη η μέλλουσα πρεσβυτέρα του. Ετοιμαζόταν να μεταβή στή Εκκλησία για τον Εσπερινό και τον Παρακλητικό Κανόνα. Άκουσε ξαφνικά βήματα στο πλατύσκαλο του σπιτιού, αν και δεν περίμενε κάποιον. Ταυτόχρονα άστραψε και φωτίστηκε όλο το σπίτι. Διέκρινε μία υπέρλαμπρη θεϊκή όψη που του έλεγε ότι θα εκπληρωθή η επιθυμία του και θα γνωρίση τή μέλλουσα πρεσβυτέρα του. «Στό Χιλιόδενδρο, κάτω από την κληματαριά!». Όταν συνήλθε, συγκλονισμένος και συντετριμμένος, κατάλαβε ότι «η τιμιωτέρα των Χερουβείμ» είχε επισκεφθή την καθαρή καρδιά του. Τήν επομένη ημέρα μετέβη στο γειτονικό χωριό (Χιλιόδενδρο) για να συναντήση συγγενικό του πρόσωπο. Όταν εισήλθε στο χωριό, κάτω από τή μοναδική κληματαριά που υπήρχε σ’ αυτό, αντίκρυσε τή Μαρία. Μία κοπέλλα ορφανή που δεν είχε γονείς ούτε αδέλφια και διέμενε στο μοναδικό συγγενικό της πρόσωπο, με το οποίο είχε έρθει από τή Μικρά Ασία. Ήταν παντελώς άγνωστη και απροστάτευτη. Λίγους μήνες αργότερα αυτή τή Μαρία ενυμφεύθη ο παππούς μου και χειροτονήθηκε διάκονος.

Αυτό όμως που ο παπα-Δημήτρης είχε βιώσει στην προσωπική του ζωή το μετέδιδε στούς νέους της ενορίας του. Ήθελε οι νέοι να είναι ενωμένοι με τον Χριστό και σ’ Αυτόν να στηρίζουν τή ζωή και την ελπίδα τους. Ενθυμούμαι ότι πλησίαζε ειδικά αυτούς που απελύοντο από τις τάξεις του Στρατού και τούς παρότρυνε να προσεύχονται στο Θεό να τούς φωτίση και να τούς βοηθήση να κάνουν καλή οικογένεια. «Νά ξέρετε ότι καλή οικογένεια είναι αυτή που έχει στα θεμέλιά της τον Χριστό. Αυτή η οικογένεια δεν γκρεμίζεται», έλεγε χαρακτηριστικά. Αλλά και στούς γονείς τόνιζε να μή νοιάζονται μόνον για τα υλικά αγαθά των παιδιών τους και πώς θα τα παντρέψουν. Προέτρεπε τούς γονείς να προσεύχονται με πίστη στο Θεό για τα παιδιά τους και ο Θεός θα μεριμνήση.

Νομίζω ότι οι σκέψεις αυτές είναι επίκαιρες ιδιαίτερα σήμερα που η οικογένεια κλονίζεται και τα διαζύγια αυξάνονται. Πολλές φορές μάλιστα ο γάμος διαλύεται μετά από «έγγαμη συμβίωση» μόλις ολίγων ημερών. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όμως οι νέοι στηρίζουν το γάμο τους σε οικονομικούς, υλικούς και συναισθηματικούς δεσμούς που ξεθωριάζουν και αδυνατίζουν εύκολα. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η καλή οικογένεια συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση της κοινωνίας. Καλή οικογένεια όμως είναι μόνον αυτή που έχει για θεμέλιο λίθο τον Χριστό. Αυτή η οικογένεια είναι πλημμυρισμένη από τούς καρπούς του Αγίου Πνεύματος «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλ. ε', 22) και φυσικά δεν διαλύεται. Γιά τή δημιουργία όμως και τή διατήρηση αυτής της οικογένειας απαιτείται θερμή και αδιάλειπτη προσευχή.

Ι.Τσ.