Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ἡ ὑπνώττουσα δικαιοσύνη

Οἱ δικαστές χρησιμοποιοῦν δύο χαρασκτηρισμούς γιά τήν δικαιοσύνη, ἤτοι ὁμιλοῦν γιά καθημένη δικαιοσύνη καί γιά ὀρθία δικαιοσύνη. Μέ τόν πρῶτο χαρακτηρισμό ἐννοοῦν τούς δικαστές, οἱ ὁποῖοι ἀποφαίνονται γιά ἕνα γεγονός ἐνῶ κάθονται (οἱ Πρωτοδίκες, Ἐφέτες κ.λ.π.) καί μέ τόν δεύτερο ὄρο ἐννοοῦν τούς Εἰσαγγελεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀγορεύουν ὄρθιοι.

Ὅμως σέ σχετικό ἄρθρο τοῦ κ. Γεωργίου Σολωμοῦ, πού δημοσιεύθηκε στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 3 Μαΐου 2002, συνάντησα καί τόν χαρακτηρισμό ὅτι ἡ δικαιοσύνη ὑπνώττει. Γράφει:

«Ὑπάρχουν περιπτώσεις πού ἡ δικαιοσύνη ὑπνώττει, διότι μόνον ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόλυτη. Παράδειγμα τοῦ Βασιλέως τῆς Μακεδονίας Φιλίππου: "Ἐπειδή νυστάζων ὁ Φίλιππος ἐδίκασε κάποτε κακῶς, ὁ ἀδικούμενος ὀνόματι Μαχαίας, τυγχάνων τολμηρός, ἀνεβόησε: "Ἐκκαλοῦμαι τήν δίκην Βασιλεῦ". (Σήμερα θά λέγαμε "ἀσκῶ ἔφεση"). Ὁ Φίλιππος ἠρώτησε ἐκστατικῶς: "Εἰς τίνα ἄραγε;". "Εἰς σέ αὐτόν Βασιλεῦ, ὅταν ἀκούσεις ἔξυπνος", ἀπήντησε ὁ Μαχαίας. Ἐκ τῶν λόγων τούτων συνελθῶν ὁ Φίλιππος ἐσκέφθη καί σκεφθεῖς καί πληροφορηθεῖς ὅτι ἐξέδωκε ἄδικη ἀπόφαση, ἀπεζημίωσε ἀφ’ ἐαυτοῦ τόν ἀδικηθέντα διάδικον, μή καταδεχόμενος νά καλύψει τήν πλάνη του"».

Βεβαίως, εἶναι δεκτή ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία ἐκ κοπώσεως ἤ ἀκόμη ἐξ ἀγνοίας, καθώς ἐπίσης καί ἐκ τῆς κτιστῆς καί πεπερασμένης ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Μόνον ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδέκαστη καί τελεία, καί αὐτή θά ἀποδοθῆ στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Τότε, φυσικά, ὁ Θεός θά κρίνη ὄχι κατά φαινόμενα, ἀλλά κατά τήν ἐσωτερική κατάσταση κάθε ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐν πολλοῖς εἶναι ἄγνωστη σέ μᾶς. Γι’ αὐτό τόν λόγο θά δοῦμε πολλές ἀποκαλύψεις κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ θά ἀποκαλυφθοῦν τά κρύφια των ἀνθρώπων καί ἄνθρωποι πού τούς θεωρούσαμε ἁμαρτωλούς θά ἀποδειχθοῦν ἅγιοι, ὅπως καί ἄνθρωποι πού τούς θεωρούσαμε ἁγίους (δέν ἐννοῶ ἐκείνους πού κατέταξε ἡ Ἐκκλησία ἐν Ἁγίω Πνεύματι στό ἁγιολόγιό της) θά ἀποδειχθοῦν ἀνάξιοί της δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ.

Πέρα ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία λόγω κοπώσεως, πολλές φορές παριστάμεθα μάρτυρές του ὅτι ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, ὅταν ἐξασκεῖται ἀπό ἐμπαθεῖς ἀνθρώπους, ὑπνώττει ἀπό διάφορα συμφέροντα καί μάλιστα, ὅπως ἔχει καθιερωθῆ ὁ ὅρος, ἀπό διαπλεκόμενα συμφέροντα. Στήν περίπτωση αὐτή δέν φταίει ἡ δικαιοσύνη, ἀλλά οἱ συγκεκριμένοι δικαστές. Καί δυστυχῶς ἡ πολυνομία πού δημιουργεῖται ἀπό ἐπιτήδειους ἀνθρώπους διευκολύνει τήν παράβαση τοῦ νόμου καί τήν μή ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνης. Ὁπότε σέ αὐτές τίς περιπτώσεις λέμε ὅτι ἡ δικαιοσύνη ὑπνώττει.

Τουλάχιστον, κατά τό παράδειγμα τοῦ Φιλίππου, πού ἀναφέραμε πιό πάνω, θά πρέπει νά ὑπάρχη συναίσθηση καί μετάνοια, ὁπότε θά ἀποκαθίσταται ἡ ἀδικία. Διότι μιά ἀδικία, ἰδίως στόν εὐαίσθητο χῶρο τῆς δικαιοσύνης, γίνεται ἀφορμή νά διαγράφεται ἕνας φαῦλος κύκλος ἀδικιῶν.

Ν.Ι.