Γεγονός καὶ Σχόλιο: Συνάντηση μέ τόν «πατέρα»

Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τούς γονεῖς του καί ἰδιαιτέρως μέ τόν ἄγνωστο πατέρα του, εἶναι ἕνα ἀπό τά σύγχρονα προβλήματα πού δημιουργεῖ ἡ ἐπιστήμη μέ τίς λεγόμενες «ἀναπαραγωγικές τεχνολογίες». Καθημερινῶς πληροφορούμαστε διάφορα γεγονότα πού ἔχουν σχέση μέ τό θέμα αὐτό.

Ἀπό σχετικό δημοσίευμα σέ ἐφημερίδα μαθαίνουμε ὅτι ἡ Τράπεζα σπέρματος στήν Καλιφόρνια, πού λειτουργεῖ ἀπό τό 1982, ἔλαβε ἀπόφαση νά ἀνακοινώνη στά παιδιά πού συλλαμβάνονται μέ ἐξωσωματική γονιμοποίηση μέ σπέρμα πού ἔλαβαν ἀπό τήν Τράπεζα αὐτήν, μόλις ἐκεῖνα φθάσουν στήν ἡλικία τῶν 18 ἐτῶν, ἐάν βεβαίως τό ἐπιθυμῆ καί ὁ δότης. Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε καί στήν περίπτωση τῆς Κλάρας, πού εἶναι τό πρῶτο παιδί τό ὁποῖο γεννήθηκε μέ τεχνική γονιμοποίηση καί θά γνωρίση τόν πατέρα του. Ἔστειλε, λοιπόν, ἐπιστολή στήν Κλάρα καί τήν ἐρώτησε ἐάν ἐπιθυμῆ νά γνωρίση τόν ἄγνωστο πατέρα της, ἀπό τόν ὁποῖο ἡ μητέρα τῆς ἔλαβε τό σπέρμα.

Ἡ Κλάρα δήλωσε: «ὅταν ἔλαβα τήν ἔκθεση καταλήφθηκα ἀπό ἀμηχανία. Ἡ τράπεζα μέ ρώτησε ἄν θέλω νά συναντήσω τόν δότη, κι ἐγώ ἀπάντησα θετικά... Θέλω νά τόν συναντήσω, γιατί ἀποτελεῖ ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς μου πού δέν γνωρίζω». Μέχρι τότε γνώριζε ὅσα στοιχεῖα τῆς εἶχε πεῖ ἡ μητέρα της, ὅτι δηλαδή ἦταν ὕψος 1,90 καί εἶχε πράσινα μάτια (Ἑστία 22-5-2002).

Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη προσπαθεῖ νά λύση μερικά προβλήματα, ἀλλά ὅμως δημιουργεῖ καί ἄλλα, κυρίως ψυχολογικά, ὑπαρξιακά καί βεβαίως θεολογικά. Ἔχει ὁ ἄνθρωπος προβλήματα μέ τόν ἑαυτό του σέ κανονικές συνθῆκες γέννησης, δέν μπορεῖ νά προσθέτη καί ἄλλα. Ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν παιδοψυχολογία, κάθε ἄνθρωπος ὅταν ἀρχίζη νά γνωρίζη τόν ἑαυτό του, ἀντιμετωπίζει τό πρόβλημα κατά πόσον οἱ γονεῖς πού ζοῦν μαζί του εἶναι πραγματικοί ἤ θετοί. Φαντασθῆτε νά δημιουργοῦνται καί ἄλλα προβλήματα ἀπό τήν αἴσθηση ὅτι προέρχεται ἀπό ἄγνωστο σπέρμα καί ὅτι δέν εἶναι προϊόν ἀγάπης δύο ἀνθρώπων, ἀλλά καρπός ἐπιθυμίας ἑνός ἀτόμου.

Νομίζω ὅτι ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί ἡ λύση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων εἶναι ἐκεῖνα πού θά ἀντιμετωπίσουν καί ἄλλα προβλήματα πού ἀναφύονται εἴτε ἀπό τήν γέννηση τῶν παιδιῶν εἴτε ἀπό τήν ἔλλειψή τους. Διότι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχη πληρότητα ζωῆς, τότε δέν ἱκανοποιεῖται μέ τίποτε καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι κάνει δυστυχισμένους καί τούς ἀνθρώπους πού μέ τόν ὁποιονδήποτε τρόπο συνδέονται μαζί του. Ἑπομένως, χρειάζονται νά τεθοῦν μερικές βιοηθικές ἀρχές, ἀλλά τό κυριότερο πρέπει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νά θέση βιοθεολογικές ἀρχές, οἱ ὁποῖες θά τόν ἱκανοποιήσουν ἀπόλυτα καί θά τοῦ δώσουν πληρότητα ζωῆς.

Ν.Ι.