Γεγονότα καὶ Σχόλια: Σημειώσεις στὸ περιθώριο... - Ἡ προσωπικὴ εὐθύνη

Σημειώσεις στὸ περιθώριο...

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πολὺ φτωχός, ὅταν εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸ Θεό. Ζεῖ στὸ σκοτάδι. Σ' αὐτὴν τὴν κατάσταση προσπαθεῖ νὰ φωτισθῇ ἀπὸ τὸ ἀδύναμο λυχνάρι τοῦ ἀνθρώπινου στοχασμοῦ. Εἶναι γεγονὸς ὅτι παρηγορεῖται λίγο –μᾶλλον παραπλανᾶται– ἀλλὰ καὶ πάλι αἰσθάνεται νηστικός, ἐπειδὴ δὲν γεύεται τὴν τροφὴ τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του ἀπαιτητικὸς καὶ ἐκλεκτικός. Γι' αὐτὸ ἀκόμη καὶ τὰ ὑψηλότερα ἐπιτεύγματα τῆς ἀνθρώπινης σκέψης καὶ τῆς ἔρευνας δὲν τὰ ταυτίζει μὲ τὴν ἀλήθεια. Εἶναι γι' αὐτὸν σκιὲς καὶ ὄχι ἡ πραγματικότητα. Εἶναι ἀπόπειρα νὰ ψηλαφηθοῦν τὰ "δακτυλικὰ ἀποτυπώματα" τοῦ δημιουργοῦ μὲ κλειστὰ μάτια. Ὅμως τὰ "δακτυλικὰ ἀποτυπώματα" δὲν ἀποκαλύπτονται στὴν ἁφὴ· χρειάζονται εἰδικὴ μέθοδο, ἀνοικτὰ μάτια, ἀκόμη καὶ μεγεθυντικοὺς φακούς.

Αὐτὰ καταγράφονται σὰν σημειώσεις στὰ περιθώρια κάποιων τελευταίων δημοσιευμάτων, ποὺ παρουσιάζουν τὴν σκέψη μεγάλων σύγχρονων ἐρευνητῶν (Πριγκοζίν, Ξανθόπουλου, Πάρκερ), οἱ ὁποῖοι παρὰ τὴν μεγαλοσύνη τους, δὲν τολμοῦν νὰ δώσουν διαφυγὲς πνευματικῆς ἐλευθερίας στοὺς ἀναγνῶστες τους, γιατί δὲν μποροῦν νὰ ἀποδεχθοῦν μέσα στὶς θεωρίες τους τὸν "ὑπερκόσμιο νοῦ", τὸν προσωπικὸ κυβερνήτη καὶ προνοητὴ τοῦ παντός. Δὲν μποροῦν, δηλαδή, ἔστω νὰ ὑποθέσουν τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατευθύνει τὴν "τυχαιότητα" τοῦ κ. Ξανθόπουλου σὲ "σκόπιμο τέλος"· ποὺ βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὸν "ἐγγενῆ πιθανοκρατικὸ χαρακτῆρα" τῆς "μὴ ἀναστρέψιμης διαδοχῆς τῶν δομῶν" ποὺ μελετοῦσε ὁ Πριγκοζὶν· ποὺ ἔφτιαξε, τέλος, τὸν κόσμο μὲ τὶς κατάλληλες παραμέτρους, ὥστε νὰ ζήση καὶ νὰ ἐξελιχθῆ σ' αὐτὸν ὁ ἄνθρωπος, πρᾶγμα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῇ ὁ ἀστροφυσικὸς Εὐγένιος Πάρκερ, ὁ ὁποῖος εἶπε: "Ὁ κόσμος εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι. Ἐμεῖς ἔτυχε νὰ βρεθοῦμε ἐδῶ καὶ νὰ ἐξελιχθοῦμε σὲ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε".

Ἡ "τυχαιότητα" φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ ἀνώτερη "θεότητα" στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ φθάση ἡ ἀνθρώπινη σκέψη. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἂν θελήση νὰ πάη παρὰ πέρα χρειάζεται ἄλλης φύσεως φῶς, χρειάζεται δύναμη ἄλλης τάξεως καὶ προελεύσεως, διαφορετικῆς ἀπὸ αὐτὲς ποὺ μελετάει ἡ χημεία καὶ ἡ φυσική.

Πῶς μπορεῖ, ὅμως, νὰ πείση κανεὶς τοὺς σοφοὺς κατὰ σάρκα, ὅτι ἡ ἀρχὴ τοῦ παντὸς κατοικεῖ μέσα στοὺς "πτωχοὺς τῷ πνεύματι" καὶ στοὺς "καθαροὺς τὴ καρδία";

Ἡ προσωπικὴ εὐθύνη

Στὸν καιρό μας ὁ καθένας πρέπει νὰ ἀναλάβη τὴν προσωπική του εὐθύνη ἀπέναντι στὴν πίστη ποὺ ὁμολόγησε –μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀναδόχου του– κατὰ τὸ Βάπτισμα. Πνέουν, δυστυχῶς, πολλοὶ νοσογόνοι ἄνεμοι φιλοσοφικῶν ἀντιλήψεων, ἐκκλησιολογικῶν παρεκκλίσεων, ποιμαντικῶν πρωτοτυπιῶν...

Πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν διαθέτει μηχανισμοὺς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν προσωπικὴ εὐθύνη, στοὺς ὁποίους χωρὶς κόπο, χωρὶς πειρασμούς, χωρὶς τὸν ἀγῶνα τῆς ἐπιλογῆς ἀνάμεσα σὲ πολλὲς δυνατότητες, μποροῦμε νὰ ἐνταχθοῦμε καὶ νὰ λειτουργοῦμε μηχανικὰ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἐλευθερίας εἶναι ὁ πόνος τῆς ἐπιλογῆς τοῦ σωστοῦ, ὅταν τὸ λάθος φαντάζη εὔκολο καὶ "προοδευτικό".

π.Θ.Α.Β.