Βίος καί μαρτύριον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Γεωργίου

τοῦ ἐκ Νεαπόλεως (Νέβ-Σεχήρ) Μικρᾶς Ἀσίας,

ἀθλήσαντος ἐν ἔτοι 1797, Νοεμβρίου γ΄

(ἐκ τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου, Ἀθῆναι 1970)

Ὁ Γεώργιος, ὁ πατέρας μας καί νέος Ἱερομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, τό πολύτιμο σκεῦος τῆς ὁσιότητας, ἡ κοσμιότητα τῶν Ἱερέων καί ἰσοστάσιος τῶν Μαρτύρων, καταγόταν ἀπό τήν ἐπαρχία Νεαπόλεως, πού βρίσκεται στήν Μικρά Ἀσία, ἡ ὁποία στά τουρκικά λέγεται Νέβ-Σεχήρ. Τό ὄνομα τοῦ χωριοῦ τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας του, στήν ὁποία γεννήθηκε καί ἀνατράφηκε, εἶναι σέ μᾶς ἄγνωστο. Δύο χωριά, τό ἕνα βόρεια τῆς Νεαπόλεως, πού λέγεται Ντάρ, καί τό ἄλλο νότια, μέ τό ὄνομα Κιόρε διεκδικοῦν τόν θεῖον αὐτόν ἄνδρα ὡς δικό τους βλαστό. Σέ ποιό ἀπό τά δύο γεννήθηκε ἤ μᾶλλον βλάστησε ὡς φοίνικας  ὑψίκομος, κατά τόν Δαβίδ «δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει» (Ψλαμ. ξα΄, 13) ἀκριβῶς δέν γνωρίζουμε.

Ἦταν Ἱερέας καί διέπρεπε στήν Νεάπολη κατά τόν δέκατο ὄγδοο αἰώνα, ἐφημερεύοντας ὡς ἀληθινός Ἱερέας καί λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, μέ ἀλήθεια καί ὁσιότητα καί δικαιοσύνη, πορευόμενος ἄμεμπτος σέ ὅλες τίς ἐντολές καί τά δικαιώματα τοῦ Κυρίου. Ὁ βίος του ἦταν ἀκηλίδωτος καί ἄμωμος, βίος ἀληθινοῦ Ἱερέως, πού ἔχει τό πολίτευμα στούς οὐρανούς καί ἔχοντας θέσει σκοπό στήν ἐπίγεια ζωή τήν ἐξυπηρέτηση καί ἀκριβῆ ἐκπλήρωση τοῦ θείου θελήματος, στό ὁποῖο ἔταξε τόν ἑαυτό του ὁλοψύχως.

Ἀγάπη, πραότητα, ἀνεξικακία, ταπείνωση, φιλαδεφία ἦταν τά χαρακτηριστικά τῆς μακαρίας του ψυχῆς, ἡ ὁποία στολισμένη μέ τόσες εὐαγγελικές ἀρετές καί θεία προτερήματα, ὑπηρετοῦσε μέ κάθε προθυμία τόν Θεό, ἱερουργῶν ὡς ἄλλος Ἄγγελος καί μέ κάθε τρόπο ἀνακουφίζοντας καί παρηγορώντας, μέ λόγο καί ἔργο, τούς καταδυναστευόμενους καί σκληρά καταδιωκόμενους τότε ἀδελφούς μας Ἕλληνες Χριστιανούς ἀπό τούς Ἀγαρηνούς πού εἶχαν τήν ἐξουσία.

Καθώς πολιτευόταν μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ θεῖος Γεώργιος, καί σύμφωνα μέ τό ὄνομά του γεωργοῦσε τά θεῖα χαρίσματα καί εὐαρεστώντας τόν Θεό ἀξιώθηκε τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους ὡς ἑξῆς:

Κατά τό ἔτος 1797 προσκλήθηκε νά πάει ἀπό τήν Νεάπολη, ὅπου βρισκόταν ὁ Ἅγιος, στό χωριό Μαλακοπή, πού ἀπεῖχε ἕξι ὧρες, γιά νά πάει νά ἱερουργήσει ἐκεῖ, σέ κάποια μεγάλη ἑορτή, καί νά ἁγιάσει τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, γιατί ὁ Ἱερέας τους ἤ ἀσθενοῦσε ἤ, ὡς διαδόθηκε, κρυβόταν γιά νά ἀποφύγει τήν μανία τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι Τοῦρκοι λόγῳ τῆς τότε γενομένης ἐπαναστάσεως τοῦ Ὀρλώφ εἶχαν ἀρχίσει τούς φοβερούς διωγμούς Κάτς-Κάτς.

Δέχθηκε εὐχαρίστως ὁ θεῖος Γεώργιος, τήν πρόσκληση τῶν ἐν Μαλακοπῆ ἀδελφῶν Χριστιανῶν καί ἀνεβαίνοντας σέ ἕνα γαϊδουράκι, γιατί ἦταν γέροντας καί καχεκτικός, πορεύθηκε πρόθυμος τόν δρόμο, χωρίς νά σκεφθεῖ κάτι τό ἀπευκταῖο, γιά νά φθάσει γρηγορότερα στόν προορισμό του.

Ἀλλά ξαφνικά, ἐνῶ πλησίαζε πρός τήν Μαλακοπή, κοντά στή θέση Κόμπια Ντερέ, δηλαδή ρεματιά, ἐμφανίσθηκαν μπροστά του Τοῦρκοι βοσκοί, πολύ ἐξαγριωμένοι, γιά τούς λόγους πού ἀναφέραμε, καί μάλιστα κατά τῶν Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι Τοῦρκοι πέφτοντας μέ μανία πάνω στόν πραότατο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού εἶχε καί ἀνάμεσα στούς Τούρκους φήμη Ἁγίου, τόν ἐλήστευσαν καί τόν γύμνωσαν καί τέλος τόν σκότωσαν, ἀποκόπτοντας τήν ἱερά κεφαλή του. Τό δέ λείψανο γυμνό καί γεμάτο αἵματα τό ἔριξαν σέ ἕνα φαράγγι ἐκεῖ κοντά, μαζί μέ τήν τιμία κεφαλή του.

Καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ὁ θεῖος πατέρας μας Γεώργιος, ὁ ὅσιος θεράποντας τοῦ Κυρίου καί ἀληθινός λειτουργός καί ὑπηρέτης Του, «ὁ γεμάτος καρπούς δικαιοσύνης», ἐπισφράγισε τήν καθαρή καί ἐνάρετη πολιτεία του μέ τό μαρτυρικό του τέλος, λαμβάνοντας μισθό τῆς ἱερουργίας τήν τελείωση διά τοῦ αἵματος, καί συναριθμήθηκε μέ τούς Ὁσίους καί Ἱερομάρτυρες, ὡς ὅσιος καί ἱερομάρτυς, λαμβάνοντας ἀπό τόν Χριστό τόν στέφανο τῆς ἀθάνατης ζωῆς.

Οἱ Χριστιανοί τῆς Μαλακοπῆς, μή γνωρίζοντας τά γεγονότα, ἀνέμεναν τήν ἄφιξή του μέ ἀγωνία, ἀλλά μάταια. Ὁ ἀναμενόμενος δέν φαινόταν πουθενά. Παρῆλθαν τρεῖς καί τέσσερεις ἡμέρες, ἀλλά ὁ Ἱερέας δέν φαινόταν νά ἔρχεται γιά νά ἁγιάσει καί νά παραηγορήσει τούς φοβισμένους καί θλιμμένους Χριστιανούς.

Ἀφοῦ ἀνησύχησαν τότε καί οἱ Νεαπολίτες γιά τήν παρατεινόμενη ἀπουσία του, ἐξῆλθαν σέ ἀναζήτησή του. Καί ἀφοῦ πληροφορήθηκαν καί ἀπό τούς κατοίκους τῆς Μαλακοπῆς ὅτι δέν μετέβει ἐκεῖ, ἐρεύνησαν κατά τήν ὁδό καί ἔκπληκτοι βρῆκαν στήν προαναφερθεῖσα φαραγγώδη θέση τό τίμιο αὐτοῦ λείψανο γυμνό καί ἐκεῖ κάπου κοντά τήν ἱερή κεφαλή του. Ὑποπτεύθηκαν τότε τό τί συνέβη ἀπό τούς ἀγρίους ἐκείνους Τούρκους καί ποιές τιμωρίες καί σκληρό θάνατο ὑπέστη ἀπό αὐτούς ὁ ἱερός ἄνδρας καί θεῖος παρήγορός τους γιά τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί πρός τήν ἐκπλήρωση τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος, «ὁ τιθείς τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν προβάτων». Καί μέ θρήνους καί κλάματα γιά τήν ἀπώλειά του, ἀλλά καί μέ πολλές προφυλάξεις, γιά τόν φόβο τῶν ἐξαγριωμένων Τούρκων, κήδευσαν ἐκεῖ πού βρῆκαν μέ μεγάλη προσπάθεια τό λείψανο καί ἔβαλαν πάνω στόν τάφο μιά πέτρα πού ἔφερε χαραγμένη τήν ἑξῆς ἁπλή ἐπιγραφή: «Ἱερέας Γεώργιος».

Πέρασε ἀπό τότε ἀρκετός καιρός, καί τό μέν σῶμα τοῦ θείου Γεωργίου ἀναπαυόταν ἐκεῖ πού κηδεύθηκε πρόχειρα, ἡ δέ μακαρία του ψυχή ἀγαλλόταν μαζί μέ τούς Ἀγγέλους μέσα στό φῶς τῆς δόξης τοῦ Κυρίου. Ὅταν μιά νύκτα φαίνεται σέ ὅραμα ὁ θεῖος Ἱερομάρτυρας σέ κάποια γυναῖκα χήρα, εὐλαβῆ καί φοβούμενη τόν Θεό, στήν ὁποία διηγήθηκε τό τί ἔπαθε στόν δρόμο πηγαίνοντας στήν Μαλακοπή, ὅτι ληστεύθηκε καί φονεύθηκε ἀπό τούς ἄγριους ἐκείνους Τούρκους. «Καί τώρα, τῆς λέει, νά ἐγερθεῖς καί νά πᾶς ἀμέσως στήν Δημογεροντία, γιά νά ἔλθουν νά μέ βροῦν στό γνωστό σας "Κόμπια-Ντερέ" κοντά στήν Μαλακοπή». Ἀλλά ἡ γυναίκα δέν ἔδωσε σημασία καί προσοχή σέ ὅτι εἶδε, καί ἔτσι τό ἴδιο ὄνειρο ἐπαναλήφθηκε μετά ἀπό μερικές ἡμέρες. Σηκώθηκε ἔντρομη τότε ἡ εὐλαβής γυναίκα καί μετέβει στό σπίτι γνωστοῦ της δημογέροντος, στόν ὁποῖον διηγήθηκε ὅ,τι εἶδε καί τῆς εἶπε αὐτός πού τῆς φανερώθηκε κατ' ἐπανάληψη, δηλαδή ὁ Ὅσιος καί Ἱερομάρτυς Γεώργιος.

Μετά ἀπό αὐτό, δέν ἦταν πλέον δυνατόν νά ἀναβάλουν οἱ εὐσεβεῖς Νεαπολίτες περισσότερο χρόνο τήν ἐκτέλεση τοῦ προστάγματος, ἀλλά ἔσπευσαν ὅλοι μέ προθυμία στό μέρος πού τούς ὑποδείχθηκε, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τόν Ἱερέα Νεόφυτο, Ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στόν ὁποῖο Ναό, ὅπως προείπαμε, ἦταν Ἐφημέριος καί ὁ Ἱερομάρτυς Γεώργιος, ὁ ὁποῖος Νεόφυτος διαδέχθηκε τόν πατέρα του Ἱερέα Βασίλειο, συνεφημέριο ὄντα τοῦ θείου Γεωργίου.

Καί ἀφοῦ ἔσκαψαν τόν πρόχειρο ἐκεῖνο τάφο, βρῆκαν τό τίμιο λείψανο τοῦ ἁγίου σῶο καί ἀκέραιο καί ἄφθαρτο καί πλῆρες οὐρανίου εὐωδίας καί Χάριτος, τό ὁποῖο ἀφοῦ προσεκύνησαν μέ εὐλάβεια, χαρά καί μεγάλο θαυμασμό, γιά τήν πλούσια αὐτή Χάρη, τήν ὁποία ἔλαβε ἀπό τόν Θεό, τό τοποθέτησαν μέσα σέ ξύλινη λάρνακα καί τό μετέφεραν στό σπίτι τοῦ προαναφερθέντος Ἱερέως Νεοφύτου, ὡς ἁγιασμένο πλέον λείψανο. Μποροστά σέ αὐτό ἔκαιε ἀκοίμητη κανδήλα καί πολλοί προσέρχονταν κάθε ἡμέρα γιά νά ψάλουν παρακλήσεις καί νά δεηθοῦν στόν Ἅγιο καί νά ἁγιασθοῦν μέ τήν ἁγιαστική Χάρη πού κατοικοῦσε στό ἅγιο λείψανο καί πολλές θεραπεῖες καί ἰάσεις καί ἄλλα θαύματα γίνονταν στούς προσερχομένους μέ πίστη, ἀπό τά ὁποῖα καταγράφουμε μερικά.

...

Οἱ ἀείμνηστοι Μητροπολίτες Καισαρείας Παΐσιος, Κλεόβουλος καί Ἰωάννης, οἱ ὁποῖοι τακτικῶς ἔρχονταν στήν Νεάπολη, μέ εὐλάβεια προσκυνοῦσαν τόν ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου καί θαύμαζαν καί ὁμολογοῦσαν τήν Χάρη τήν ὁποία ἔλαβε ἀπό τόν Θεό ὁ θεῖος πατέρας μας Γεώργιος, πού ἀναδείχθηκε θαυματουργός Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Ἦλθε τέλος τό ἔτος 1924, κατά τό ὁποῖο ἔγινε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν καί οἱ Ἕλληνες τῆς Καππαδοκίας ἑτοιμάζονταν νά ἀναχωρήσουν στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Καθένας λάμβανε ὅ,τι πολύτιμο εἶχε καί ὅ,τι μποροῦσε νά μεταφέρει. Ὁ τότε ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεότοκου Ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος θεώρησε ὡς πρῶτο του καθῆκον τήν ἀσφαλῆ μεταφορά τοῦ ἱεροῦ καί θαυματουργοῦ καί ἄφθαρτου λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος...

Ἀφοῦ ἔλαβαν λοιπόν τό ἱερό λείψανο μαζί μέ τά ἄλλα σκεύη, τό μετάφεραν στήν παραλία τῆς Μερσίνης καί ἀπό ἐκεῖ ἐπιβιβάσθηκαν στό ἀτμόπλοιο.   ...

Ἀφοῦ ἔφθασαν στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, τό ἱερό καί θαυματουργό λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος παραδόθηκε  στούς Νεαπολίτες, οἱ ὁποῖοι τό ἐτοποθέτησαν μέ σεβασμό καί εὐλάβεια, ὡς ἱερό κειμήλιο καί ἄμισθο ἰατρεῖο κάθε ἀσθένειας στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου στήν Νέα Νεάπολη Περισσοῦ Ἀττικῆς, δεξιά τῆς Σαφραπόλεως καί πάνω ἀπό τήν Νέα Ἰωνία, ὅπου βρίσκεται πηγάζοντας Χάρη θεία καί πολλά ἰάματα καί ἐκπληρώνοντας τίς αἰτήσεις στούς προσερχομένους σέ αὐτό μέ πίστη.