Ἡ ἰδιωτική ζωή τῶν δημοσίων προσώπων 

Συχνά ἔρχονται στό φῶς τῆς δηµοσιότητας καὶ παρουσιάζονται στὰ µέσα µαζικῆς ἐνημέρωσης διάφορα γεγονότα ἀπὸ τήν κρυφή καί ἰδιωτικὴ ζωή τῶν δημοσίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, δηλαδή τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού ἔχουν μιά δημόσια θέση καὶ ἑξασκοῦν μιά ἐπιρροή στὸν εὐρύτερο κοινωνικό χῶρο. Καί πολλές φορές τίθεται τό ἐρώτημα κατά πόσον εἶναι ἐπιτρεπτό νά παραβιάζεται ἡ ἰδιωτικὴ καί προσωπική ζωή ἑνός ἀνθρώπου χάριν ἑνός κέρδους καὶ μιᾶς σκανδαλοθηρίας.

Πρίν μερικά χρόνια στὸ Ἐθνικο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ἐτέθη τὸ θέµα αὐτό, ὅταν γινόταν συζήτηση γιὰ τήν κατάρτιση τοῦ κώδικα δημοσιογραφικῆς δεοντολογίας. Τά ἐπιχειρήµατα ἦταν διαµετρικά ἀντίθετα. Ὅ ἕνας ὑποστήριζε ὅτι ὁ ἰδιωτικός βῖος κάθε ἀνθρώπου καί ἡ προσωπική του ζωή εἶναι σεβαστή, καί γι΄ αὐτό δέ ἐπιτρέπεται στούς δημοσιογράφους νά εἰσέρχονται στήν περιοχή αὐτή. Πρέπει δηλαδή, νά σέβονται τίς προσωπικές ἐπιλογές καί τήν ἐλευθερία κάθε ἀνθρώπου. ᾿Επειδή κάποιος κατέχει µιά δημόσια θέση͵ δέν σηµαίνει ὅτι δέν πρέπει νά ἔχη µιά προσωπική ἐπιλογή καί µιά ἰδιωτική ζωή. 

Ὁ ἄλλος ἔλεγε ὅτι στούς δηµοσίους ἀνθρώπους, σέ αὐτούς πού ὁ λαός ἐπέτρεψε νά κατέχουν µιά ὑπεύθυνη θέση καί νά ἐξασκοῦν µιά ὑπεύθυνη ἀποστολή, ἡ ἰδιωτική ζωή δέν εἶνα αὐστηρῶς ἰδιωτική, γι΄ αὐτό ὁ δηµοσιογράφος ἔχει τό δικαίωµα νά τήν ἐλέγχη. Αὐτό συνδέεται µέ τό ὅτι µιά ἐξωσυζυγική σχέση τοῦ δημοσίου προσώπου μπορεῖ νά ἐκθέτη τό Κράτος, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι αὐτός πού κατέχει µιά τέτοια ὑπεύθυνη θέση βρίσκεται συνεχῶς κάτω ἀπό τήν παρακολούθηση καί τήν ἐπίδραση τῶν κατασκοπευτικῶν κέντρων. Στό παρελθόν παρατηρήθηκαν πολλά τέτοια περιστατικά, ὅπου δι’ αὐτῶν ἐπιδιώκεται ἡ προσβολή ἑνός λαοῦ. Ἑπομένως ἡ προσωπική ζωή ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου πρέπει νά ἐλέγχεται. 

Μετά ἀπό πολλές συζητήσεις καταλήξαμε στό ὅτι ναί μέν τό δημόσιο πρόσωπο μπορεῖ νὰ ἔχη ἰδιωτική ζωή καὶ ἡ ὁποία πρέπει νά εἶναι σεβαστή, ἀλλά ὅταν ὁ ἴδιος, ἄκριτα, ἀποφασίση µε διάφορους τρόπους, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, νά τήν δηµοσιοποιήση. Καὶ μάλιστα ὅταν εἶναι δυνατόν νά προσβληθοῦν τά συμφέροντα τοῦ Κράτους καί τῆς ὑπηρεσίας, τότε πρέπει νὰ ἐλέγχεται. Γιατί τότε παύει νά εἶναι ἰδιωτική του ὑπόθεση καί γίνεται κοινωνική, ὑπόθεση ὅλων. 

Τό θέµα ὅμως αὐτό εἶναι εὐρύτερο καί σοβαρότερο. Θά ἤθελα νά ὑπογραμμίσω δύο µόνο σημεῖα.

Τό ἕνα, ὅτι αὐτό τό δίληµµα, ἂν δηλαδή ὑπάρχει ἰδιωτική ζωή ἢ ὄχι στὰ δημόσια πρόσωπα, ἐκφράζει μιά νοοτροπία τῆς ἐποχῆς µας, στήν ὁποία ἐπικρατεῖ µιά διαφορά µεταξύ τοῦ εἶναι καί τοῦ φαίνεσθαι, πού ὁπωσδήποτε ἐκφράζει µία φοβερή σχιζοφρένεια. Χωρίζουμε τά ἰδιωτικά ἀπό τά κοινωνικά, ἐπιδιώκουμε ἐπιμελῶς νά καλύψουμε τόν ἰδιωτικό χῶρο στεγανά. Πρόκειται γιά µιά ὑποκριτική κατάσταση πού συνιστᾶ διάσπαση τοῦ προσώπου. Μιά τέτοια ἀντίληψη εἶναι ἰδιωτική, ἀλλά δέν εἶναι προσωπική. 

Τό ἄλλο εἶναι ὅτι, δυστυχῶς, τά µέσα µαζικῆς ἐνημέρωσης, ἐπιδώκουν µόνο τήν σκανδαλοθηρία, τήν ἐπικράτησή τους στόν σκληρό ἀνταγωνισμό τῆς ἀγορᾶς καί τοῦ θεάµατος. Ἐπιδιώκεται νά προβάλλεται ὅτι πουλάει, ἔστω κι ἄν αὐτό καταστρέφει τό πρόσωπο. 

Πάντως, πρέπει νά γίνη κατανοητό ὅτι οἱ δημόσιοι ἄνδρες καί γυναῖκες πρέπει νἁ εἶναι σοβαροί καί νά διακρίνωνται γιά τήν ὑπευθυνότητα καί τήν ὡριμότητα, καί, βέβαια, ἔχει εὐθύνη καί ὁ λαός, πού ἀναδεικνύει ἀνώριµους ἀνθρώπους στήν ἐξουσία.

Ν. Ι.