Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ποδοσφαιρικὸς ἐθνικὸς συναγερμός - Ἡ ἀπειλὴ τῆς εὐθανασίας ...

Ποδοσφαιρικὸς ἐθνικὸς συναγερμός

Ἡ στήλη αὐτὴ μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἀθλητική, συγκατατέθηκε, ὅμως, στὸν πειρασμὸ νὰ ἀναφερθῇ στὸ ποδόσφαιρο. Ὄχι, βέβαια, γιὰ στενὰ ποδοσφαιρικὸ θέμα, ἀλλὰ γιὰ τὴν ποδοσφαιρικὴ ἀνάσταση τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης, χάρη στὶς ἐπιτυχίες τῆς ἐθνικῆς μας ὁμάδας τοῦ ποδοσφαίρου στὸ εὐρωπαϊκὸ πρωτάθλημα τῆς Πορτογαλίας. Ἦταν πράγματι συγκινητικὸ νὰ βλέπη κανεὶς Ἕλληνες νέους, ἀλλὰ καὶ μεγάλους, τυλιγμένους μὲ τὴν γαλανόλευκη σημαία μας νὰ φωνάζουν παθιασμένοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῶν ἑλληνικῶν συνόρων. Ἀπὸ μιὰ ἄποψη αὐτὴ ἡ εἰκόνα μπορεῖ νὰ στηρίξη τὴν ἐλπίδα μας, ὅτι ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα δὲν ἔχει χαθεῖ, ὅτι ἡ πολιτιστικὴ παγκοσμιοποίηση δὲν ἔχει σβήσει τὸ ἐθνικό μας φιλότιμο.

Ὁ κακὸς λογισμός, ὅμως, ποὺ μᾶς προσβάλλει καὶ μετριάζει τὴν συγκίνηση, ρωτάει: Πῶς ἀντιλαμβάνονται τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἑλληνικότητα ὅλοι οἱ νεαροί, κυρίως, πανηγυριστὲς τῶν ποδοσφαιρικῶν μας ἐπιτυχιῶν; Τί εἶναι γι' αὐτοὺς ἡ "ἐλλαδάρα τοῦ Ρεχάγκελ"; Θὰ μποροῦσαν, ἄραγε, νὰ πανηγυρίσουν τὴν ἧττα μας μαζὶ μὲ τοὺς ἀντιπάλους μας, ὅπως ἔκαναν μαζί μας οἱ "αἱρετικοὶ" Πορτογάλοι; Ἔχουν, δηλαδή, τὴν οἰκουμενικότητα καὶ τὴν ἀρχοντιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, ὅπως διευρύνθηκε καὶ βάθυνε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ; Παιχνίδια, ἄλλωστε, κάναμε· δὲν ἀγωνιζόμασταν γιὰ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τοῦ ἔθνους μας, οὔτε γιὰ τὴν διατήρηση τῆς σωτήριας πίστης μας, οὔτε γιὰ τὸ αἰώνιο νόημα τῆς ζωῆς μας.

Ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὰ ἐρωτήματα τοῦ κακοῦ λογισμοῦ, πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι ὁ ποδοσφαιρικὸς συναγερμὸς τοῦ ἔθνους ἔδειξε ὅτι γιὰ νὰ κινηθῇ ἡ ἐθνικὴ συνείδηση χρειάζεται ἐθνικὸ ὅραμα, ἔστω καὶ τιποτένιο, ὅπως εἶναι οἱ ἐπιτυχίες στὸ ποδόσφαιρο καὶ γενικὰ στὸν ἀθλητισμό. Βέβαια, τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνο τὸ ξύπνημα τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Εἶναι ἡ κινητοποίησή της μέσα στὸ σήμερα μὲ τὸ οἰκουμενικὸ πνεῦμα καὶ τὴν ἀρχοντιὰ τοῦ ἐκχριστιανισμένου ἑλληνισμοῦ.

Ἡ ἀπειλὴ τῆς εὐθανασίας...

Σὲ ἔρευνα ποὺ ἔγινε σὲ 16 εὐρωπαϊκὲς χῶρες –μεταξὺ αὐτῶν καὶ στὴν Ἑλλάδα– ἔδειξε ὅτι μεγάλα ποσοστὰ γιατρῶν χορηγοῦν ἐπίτηδες φάρμακα γιὰ νὰ ἐπισπεύσουν τὸν θάνατο σὲ ἀσθενεῖς, ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδες νὰ ἀναρρώσουν καὶ νὰ ἀποκτήσουν μιὰ ζωὴ μὲ στοιχειώδη ποιότητα. Καταφεύγουν, δηλαδή, στὴν εὐθανασία, εἴτε τὴν ἐνεργητικὴ εἴτε τὴν παθητική, οἱ ὁποῖες, βέβαια, ἀπὸ ἠθικῆς ἀπόψεως δὲν διαφέρουν.

Πρὸς τὸ παρὸν ἡ εὐθανασία σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες –ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὀλανδία καὶ τὸ Βέλγιο– εἶναι παράνομη. Παρὰ ταῦτα στὴν Ἑλλάδα τρεῖς στοὺς δέκα γιατρούς-ἐντατικολόγους ἐνεργεῖ τὴν εὐθανασία, ἀκόμα καὶ ὅταν δὲν τοὺς ζητηθεῖ ἀπὸ τοὺς πάσχοντες ἢ τοὺς συγγενεῖς τους. Δηλαδή, εἶναι μιὰ ἀπειλὴ γιὰ ὅσους ἐπιθυμοῦν τὴν ζωὴ παρὰ τὰ δεινά τους.

Ἡ εὐθανασία δείχνει τὸ σκληρὸ πρόσωπο τῆς σύγχρονης ἰατρικῆς ἐπιστήμης καὶ τεχνολογίας, ἀφοῦ θέλει μόνη νὰ ἀποφασίζη ἂν ἀξίζει γιὰ τὸν πάσχοντα ἡ ζωὴ ἢ ὄχι. Ἡ ἀξία τοῦ πόνου καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τοῦ θαύματος τῆς εἶναι ἀδιάφορα.

π.Θ.Α.Β.