Γεγονότα καὶ Σχόλια: Παγανιστικὸς ὕμνος - Ἑλληνικὴ μεγαλομανία

Παγανιστικὸς ὕμνος

Ὁ "Ὀλυμπιακὸς Ὕμνος", ποίημα τοῦ Κ. Παλαμᾶ, ὑπῆρχε ἀνέκαθεν μέσα στὰ σχολικὰ ἀναγνωστικὰ καὶ διδασκόταν στοὺς μαθητὲς τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων. Πρέπει νὰ σημειωθῇ, ὅμως, ὅτι παλιότερα ἀντιμετωπιζόταν συνήθως σὰν ἕνα ἔργο μὲ μιὰ θρησκευτικὴ ἰδιορρυθμία, ἄσχετη μὲ τὴν θρησκευτικὴ ζωὴ καὶ πίστη τῶν διδασκάλων καὶ τῶν μαθητῶν· κατατασσόταν ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο δίπλα στὰ ἔργα τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γραμματείας, τὰ ὁποῖα διδάσκονταν στὰ μεγαλύτερα παιδιὰ τοῦ τότε ἑξαταξίου Γυμνασίου.

Σήμερα, ὅμως, τὰ πράγματα δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ κάνουμε τέτοιες ἀθῶες προσεγγίσεις καὶ τόσο ἐπιπόλαιες ἀντιμετωπίσεις, διότι στὶς μέρες μας ὑπάρχουν δύο πράγματα ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν τὸν ἐφησυχασμό. Πρῶτον, ὑπάρχει δραστήριο κίνημα νεοπαγανιστών, μὲ ὀργάνωση καὶ μέθοδο διείσδυσης καὶ ἐπηρεασμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, τὸ ὁποῖο μεθοδεύει τὴν ἀλλοίωση τῆς θρησκευτικῆς πίστης τῶν Ἑλλήνων, ὄχι πάντα μὲ τὴν κατὰ μέτωπον ἐπίθεση ἢ τὴν ἀπροκάλυπτη δράση. Καὶ δεύτερον, ὑπάρχει ἔντονο πρόβλημα συγκρητισμοῦ στὶς θεωρούμενες ἀνώτερες διανοητικὰ τάξεις τῶν νεοελλήνων, στὶς ὁποῖες ἡ ἐμμονὴ στὴν ἀλήθεια τῆς ἀποκεκαλυμμένης πίστης τῶν ἁγίων Πατέρων μας θεωρεῖται φανατισμός, ἐνῷ ἡ φανατικὴ προβολὴ τῆς λατρείας τῶν ψεύτικων θεῶν χρησιμοποιεῖται ὡς πολιτιστικὸ ἀγαθό, ποὺ προβάλλει διεθνῶς τὴν χώρα μας· κλασικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ τελετὴ ἁφῆς τῆς ὀλυμπιακῆς φλόγας, ἀλλὰ καὶ τὸ παγανιστικὸ περιεχόμενο τοῦ ὀλυμπιακοῦ ὕμνου.

Πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ Ὀλυμπιακὸς Ὕμνος προκάλεσε κρίσεις συνειδήσεως σὲ ἀρκετοὺς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶδαν νὰ ἐπιβάλλεται στὰ παιδιά τους ἡ ἀπαγγελία του, σὲ σχολικὲς γιορτές, μὲ ἀρχαιοπρεπεῖς ἐνδυμασίες, σὲ σκηνοθεσία, δηλαδή, ποὺ νὰ παραπέμπη εὐθέως στὴν ἀρχαία λατρεία. Σχετικὴ ἐπιστολὴ γονέων ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Πρωτεύουσας ἔφθασε ἠλεκτρονικὰ καὶ στὴν Παρέμβαση. Εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ Ὀλυμπιακὸς Ὕμνος εἶναι μιὰ ἐπίκληση τοῦ "ἀρχαίου πνεύματος". Αὐτὸ ἄλλωστε ἔδειξαν ὅτι τὸ γνωρίζουν καλὰ οἱ "σκηνοθέτες" τῶν συγκεκριμένων σχολικῶν ἑορτῶν.

Πρέπει πολὺ τηλεγραφικὰ νὰ ποῦμε ὅτι μιὰ νέα σύνθεση μὲ παγανιστικὸ περιεχόμενο, ὅπως εἶναι ὁ Ὀλυμπιακὸς Ὕμνος, εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπὸ ἀντίστοιχα ποιήματα ἀρχαίων ποιητῶν. Τὰ ἀρχαῖα ἔργα παραπέμπουν, περισσότερο ἱστορικά, στὸ πνεῦμα μιᾶς παρωχημένης ἐποχῆς. Τὰ σύγχρονα ἔργα παρουσιάζουν τὴν σύγχρονη σύγχυσή μας καὶ τὴν διάθεση ἀναζωπύρωσης τῆς παλιᾶς καὶ ξεπερασμένης εἰδωλολατρικῆς πίστης. Γι' αὐτὸ χρειάζεται ἀνύστακτη μέριμνα στὴν διαφύλαξη τῆς πνευματικῆς παρακαταθήκης τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων.

Ἑλληνικὴ μεγαλομανία

Μὲ ἀφορμὴ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες κατηγορηθήκαμε –ἁρμοδίως– οἱ Ἕλληνες γιὰ μεγαλομανία. Κάναμε πανάκριβα ἔργα (τέτοια ποὺ δὲν ἔγιναν σὲ καμμιὰ Ὀλυμπιάδα), γιὰ νὰ δείξουμε προφανῶς στοὺς ξένους τὸ τί μποροῦμε νὰ κάνουμε οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ πιθανῶς γιὰ νὰ ἀποδειχθῇ περίτρανα στοὺς ξένους ὅτι εἴμαστε γνήσιοι ἀπόγονοι αὐτῶν ποὺ ἔκτισαν τὸν Παρθενῶνα.

Πάντως, εἶναι σημαντικὸ πρᾶγμα νὰ διακατέχεται κανεὶς ἀπὸ τὸ ταπεινὸ πνεῦμα τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Αὐτό, βέβαια, τὸ καταλαβαίνουν μόνο οἱ πιστοὶ τοῦ ἐσταυρωμένου Βασιλέως τῆς Δόξης.

π.Θ.Α.Β.