Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀδριανὸς καὶ Ναταλία, 26 Αὐγούστου

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀδριανὸς καὶ ἡ σύζυγός του Ναταλία κατάγονταν ἀπὸ τὴν Νικομήδεια καὶ ἔζησαν τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (298 μ. Χ.). Ἡ δύσκολη ἐκείνη περίοδος γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔχει νὰ ἐπιδείξη ἀναρίθμητα πλήθη Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων, γενναίων ἀθλητῶν τοῦ πνευματικοῦ στίβου, οἱ ὁποῖοι ἐπότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς αὐθεντικῆς πίστης καὶ τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Καὶ ταυτόχρονα φανέρωσαν μὲ τὴν συμπεριφορὰ καὶ τὸ ἦθος τους τὸ τί σημαίνει ἀρχοντικὴ ἀγάπη, πραγματικὴ λεβεντιά, ὑπέρβαση τοῦ θανάτου στὰ ὅρια τῆς προσωπικῆς ὑπάρξεως καὶ βίωση τῆς ὄντως ζωῆς, ποὺ νεκρώνει τὸν θάνατο.

Κατὰ τὴν δεύτερη περίοδο τῆς βασιλείας τοῦ Μαξιμιανοῦ, συνελήφθησαν εἰκοσιτρεὶς Χριστιανοί, ρίφθηκαν στὰ μπουντρούμια καὶ βασανίζονταν. Αὐτοὺς τοὺς Μάρτυρες ἐπισκέφθηκε ὁ ἅγιος Ἀδριανὸς καὶ τοὺς ρώτησε γιατί ὑπομένουν αὐτὰ τὰ ἀνυπόφορα βάσανα καὶ ἐκεῖνοι ἀποκρίθηκαν: "Ὑπομένουμε, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἑτοιμασμένα στοὺς οὐρανοὺς ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πάσχουν ὑπὲρ τῆς ἀγάπης του, τὰ ὁποῖα ἀγαθὰ οὔτε ἀκοὴ δύναται νὰ ἀκούση, οὔτε λόγος νὰ παραστήση". Μετὰ τὴν ἀπόκριση αὐτὴ ὁ μακάριος Ἀδριανὸς εἶπε νὰ γράψουν καὶ τὸ δικό του ὄνομα μεταξὺ τῶν Μαρτύρων καὶ ἀφοῦ ὁμολόγησε τὸν Χριστὸ τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἐφυλάκισαν. Ὅταν ἡ σύζυγός του Ναταλία ἔμαθε τὸ νέο, πῆγε στὴν φυλακὴ καὶ φιλοῦσε συγκινημένη τὰ δεσμά του, τὸν μακάριζε γιὰ τὴν προθυμία ποὺ ἔδειξε καὶ παρακαλοῦσε τοὺς ἄλλους συνδεσμίους νὰ προσεύχονται στὸν Θεὸ γι' αὐτόν.

Ἡ ἁγία Ναταλία ἔζησε ἀπὸ κοντὰ τὸ μαρτύριο τοῦ συζύγου της καὶ τοῦ συμπαραστάθηκε ὁλόψυχα. Μὲ θαυμαστὴ ἀνδρεῖα καὶ ἀφάνταστη ψυχραιμία παρέμενε κοντά του, τὸν ἐνθάρρυνε, τὸν ἐμψύχωνε καὶ τὸν προέτρεπε νὰ ὑπομείνη τὸ μαρτύριο μέχρι τέλους, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔτσι νὰ γευθῇ τὴν ἀληθινὴ ζωὴ καὶ τὴν τέλεια χαρὰ μέσα στὸ ἀτέλειωτο πανηγύρι τῆς βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Ἀγγέλους. Καὶ ὅταν ὁ ἅγιος Ἀδριανὸς ἐτελείωσε τὸ μαρτύριο μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους Μάρτυρες καὶ τὰ ἅγια λείψανά τους θὰ ἐρίπτοντο στὴν φωτιὰ γιὰ νὰ καοῦν, τότε ἡ μακαρία Ναταλία ἔλαβε τὸ χέρι τοῦ συζύγου της, ποὺ ἦταν κομμένο, καὶ τὸ κρατοῦσε ὡς ἀτίμητο θησαυρό. Ὅταν ἔριξαν τὰ ἅγια λείψανα στὴν φωτιά, ἄρχισε νὰ βρέχη καὶ ἡ φωτιὰ ἔσβησε. Τότε κάποιος Χριστιανὸς μάζεψε τὰ ἅγια λείψανα καὶ τὰ ἐνταφίασε στὴν Ἀργυρούπολη. Ὅταν παρέδωσε καὶ ἡ Ναταλία τὴν ἁγία ψυχή της στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, τὴν ἐνταφίασαν κοντὰ στὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ συζύγου της καὶ τῶν ἄλλων ἁγίων Μαρτύρων.

Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες εἶναι οἱ ἀθλητὲς ἢ μᾶλλον οἱ πρωταθλητὲς τοῦ πνευματικοῦ σταδίου, οἱ ὁποῖοι ἤθλησαν καλὰ καὶ νόμιμα καὶ στεφανώθηκαν ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτη Θεό. "Ἅγιοι μάρτυρες οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες...". Γιατί ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους μας στάδιο τῶν σωματικῶν ἀθλημάτων, στὸ ὁποῖο γίνονται κατὰ καιροὺς ἀγωνίσματα καὶ βραβεύονται οἱ πρωταθλητές, ὑπάρχουν ἄλλα δύο στάδια καὶ ἄλλα δύο εἴδη ἀθλητῶν. Τὸ ἕνα εἶναι τὸ στάδιο τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ὅπου καλεῖται ὁ καθένας νὰ δώση τὸν δικό του ἀγῶνα γιὰ ἐπιβίωση καὶ προκοπή. Τὸ ἄλλο εἶναι τὸ στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, ὅπου οἱ ἀθλητὲς δίνουν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ ἕναν ἄλλο ἀγῶνα ἐσωτερικὸ καὶ ὑπαρξιακό. Ἕναν ἀγῶνα ποὺ γίνεται μέσα στὴν καρδιὰ καὶ γίνεται ἀντιληπτὸς μόνον ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν πνευματικὰ βιώματα. Ἀγωνίζονται νὰ καθαρίσουν τὴν καρδιά τους ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ γίνουν ἀληθινοὶ ἄνθρωποι. Γιατί κάθε ἐποχὴ καὶ κάθε κοινωνία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀληθινοὺς ἀνθρώπους. Ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ ἀνυπόκριτη ἁπλότητα, ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καὶ πνεῦμα θυσίας καὶ προσφορᾶς γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι ἀπὸ φίλαυτους καὶ ἐκμεταλλευτὰς τοῦ ἀνθρώπινου πόνου.

Τὸ πρῶτο στάδιο, τῆς σωματικῆς γυμναστικῆς, εἶναι ἀξιόλογο καὶ ὅσοι ἀθλοῦνται σὲ αὐτὸ εἶναι ἄξιοι ἐπαίνου. Τὸ δεύτερο στάδιο, τῆς βιολογικῆς ὕπαρξης, δὲν εἶναι οὔτε γιὰ ἔπαινο οὔτε γιὰ κατάκριση, ἀφοῦ οὕτως ἢ ἄλλως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ βρίσκονται μέσα σὲ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης καὶ τῆς ἐπιβίωσης. Τὸ τρίτο στάδιο, τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, ποὺ εἶναι καὶ τὸ ὡραιότερο, ἐπιλέγεται συνήθως ἀπὸ τοὺς λίγους. Ἀπὸ τὰ ἀνήσυχα ἐκεῖνα πνεύματα ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὶς αἰσθησιακὲς ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἐπιθυμοῦν μιὰ ἀνώτερη πνευματικὴ ζωή, ποὺ τοὺς καταξιώνει ὡς ἀνθρώπους. Αὐτοὶ ἀναδύονται σὲ ἕναν ἐσωτερικὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ κυριαρχήσουν ἐπάνω στὰ πάθη τους καὶ νὰ βιώσουν μέσα στὴν καρδιά τους τὴν ἀληθινὴ ἡδονή, ποὺ εἶναι δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὴν πίκρα καὶ τὴν ὀδύνη. Γιατί ἡ καρδιὰ εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος μέσα στὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος βιώνει τὸν παράδεισο ἢ τὴν κόλαση στὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν μέλλουσα, ἀφοῦ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν ἔχει τέλος.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ θεραπευτήριο, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ στάδιο πνευματικῶν ἀγώνων. Μὲ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ προσφέρει ἔχει ἀναδείξει ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος ἀθλητῶν καὶ πρωταθλητῶν τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Προφῆτες, οἱ Ὅσιοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογητές. Μὲ ἕναν λόγο ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀγωνίζονται συνεχῶς, ἡμέρα καὶ νύκτα, μὲ τὴν προσευχή, τὴν μυστηριακὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση, νὰ ἐπιτύχουν τὸν προσωπικό τους ἁγιασμό.

Ἡ σωματικὴ ἄσκηση εἶναι ἀξιόλογη καὶ ἐπαινετή, ἀλλὰ "πρὸς ὀλίγον ἐστὶν ὠφέλιμος, ἡ δὲ εὐσέβεια πρὸς πάντα ὠφέλιμός ἐστιν, ἐπαγγελίας ἔχουσα ζωῆς, τὴν νῦν καὶ τῆς μελλούσης" (Α' Τίμ. δ΄ 8). Ἂς τὴν ἀγαπήσουμε.