Μακρίνα Μοναχή

Πρὶν λίγους μῆνες κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ ἡ Γερόντισσα Μακρίνα, προηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Θηβῶν καὶ Λεβαδείας.

Ἡ Γερόντισσα Μακρίνα, κατὰ κόσμον Μαρίκα Τσιροπούλα, γεννήθηκε στὴν Λειβαδιὰ τὸ 1917. Πολὺ εὐκατάστατη ἡ οἰκογένειά της καὶ ἡ ἴδια ζοῦσε μιὰ κοσμικὴ ζωὴ μέχρι τὰ 35 της περίπου χρόνια, ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ την ἐπισκέφθηκε. Ἀπὸ τότε μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν διακριτικῶν πνευματικῶν πατέρων π. Δανιὴλ καὶ π. Γρηγεντίου ἄλλαξε τρόπο ζωῆς καὶ ἔγινε ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐνορίας.

Ἡ ψυχή της, ὅμως, "πυρακτουμένη θεϊκῷ ἔρωτι" ζητοῦσε κάτι βαθύτερο. Ἔτσι "ὡς πρόβατον Θεοδιψητικὸν" ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἑνώθηκε μὲ τὶς γνωστὲς τῆς Μοναχὲς καὶ τὴν Γερόντισσα Ἀνθοῦσα τῆς Μονῆς Εὐαγγελιστρίας. Μετά, ὅμως, ἀπὸ 7 χρόνια, μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴν συγκατάθεση τῆς Γερόντισσας καὶ τοῦ τότε Μητροπολίτου κυροῦ Νικοδήμου, ἔκανε πράξη τὸν λογισμό της, πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ριχθῇ στὸν σκληρὸ ἀγῶνα τῆς μοναξιᾶς καὶ τοῦ μόχθου, νὰ ἐγκατασταθῇ στὴν δύσβατη, ἀπρόσιτη, ἔρημη καὶ ἐρειπωμένη τότε Μονὴ Πελαγίας γιὰ νὰ τὴν ἀνακαινίση, μὰ περισσότερο νὰ ἀνάβη τὸ κανδήλι τῆς Παναγίας. Φοβερὸ τὸ τόλμημα, οἰκτρὲς οἱ συνθῆκες, ἐρείπια παντοῦ, ὅμως, δὲν κλονίσθηκε, δὲν δειλίασε, δὲν λύγισε. Ἀντίθετα μὲ θάρρος, μὲ ἀκράδαντη πίστη καὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἦταν δικὸ Τοῦ θέλημα, ὁπλισμένη παράλληλα μὲ σωματικὴ καὶ πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ ὑπομονὴ καὶ μὲ μιὰ ἐσωτερικὴ δύναμη ποῦ, ὅπως πολλὲς φορὲς ἡ ἴδια διαβεβαίωνε, τὴν ἐνίσχυε σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες καὶ ἀντιξοότητες, ἀνέλαβε νὰ φέρη εἰς πέρας τὸ δύσκολο αὐτὸ ἔργο.

Ἡ ἀγάπη της γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο ἦταν πηγαία. Μὲ εἰλικρινῆ, ἄδολη ἀγάπη καὶ ἀβραμιαία φιλοξενία δεχόταν ὅλους. Συμμετεῖχε στὰ προβλήματα καὶ τὶς στενοχώριες τους, προσευχόταν γιὰ αὐτούς, τοὺς συμβούλευε, τοὺς καθοδηγοῦσε.

Ἡ προσευχή της ἦταν ἁπλή, ζωντανή. Ζοῦσε ἔντονα τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων καὶ ὅλα τὰ ἑρμήνευε ὡς θαύματα. Ὁ Θεὸς τὴν ἐνίσχυε ποικιλοτρόπως, ἄκουγε ψαλμωδίες, φωνοῦλες, τιτιβίσματα πουλιῶν. Μὲ δάκρυα θερμὰ φώναζε πολλὲς φορὲς "Κύριέ μου μὴ μὲ ἐγκαταλείψης".

Ὅταν πλησίαζε τὰ 70 της χρόνια καὶ ἀρκετὲς ἀσθένειες εἶχαν κάνει τὴν ἐμφάνισή τους, οἱ δὲ δυνάμεις της εἶχαν ἀρχίσει νὰ τὴν ἐγκαταλείπουν, ἐνέτεινε τὶς προσευχές της καὶ παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ φροντίση νὰ στείλη ἀδελφότητα νὰ συνεχίση τὸ ἔργο της "καὶ νὰ μὴν ἐρημώση τὸ Μοναστηράκι της" ποὺ τόσο ἀγάπησε. Τότε ἦταν, καθὼς ἔλεγε ἡ ἴδια, ποὺ τὴν ἐπισκέφθηκε ὁ π. Πορφύριος καὶ τῆς προεῖπε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τῆς πάρη ὅλες τὶς ἀρρώστιες καὶ ὅτι "θὰ ρθοῦν πολλὲς καὶ καλὲς μοναχὲς· ἐσὺ νὰ εἶσαι καλὴ μαζί τους". Καὶ πράγματι, ὅταν τὸ 1987 μὲ τὴν μεσολάβηση τοῦ Σέβ. Μητροπολίτη Θηβῶν κ. Ἱερωνύμου ἐμφανίσθηκε ἡ νέα ἀδελφότητα, τὴν δέχθηκε ὁλόψυχα, παραιτήθηκε ἀπὸ Ἡγουμένη καὶ μὲ σεβασμὸ ὑποτάχθηκε στὴν καινούρια, τὴν Γερόντισσα Φωτεινή, ἐνσωματώθηκε καὶ ἔζησε μαζί τους ἐπὶ 17 χρόνια σὰν μιὰ οἰκογένεια παρὰ τὴν διαφορὰ τῆς ἡλικίας καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε μείνει μόνη της γιὰ 19 ὁλόκληρα χρόνια. Ὄχι μόνο ἦταν ὑποδειγματικὰ προοδευτική, καλὴ καὶ συνεργάσιμη ἀλλὰ ἐνστερνίσθηκε καὶ ὅ,τι ἡ νέα ἀδελφότητα ἀγαποῦσε (τὸν πνευματικό, τοὺς Γεροντάδες, τοὺς ἁγίους).

Φιλακόλουθη, ὅπως ἦταν, δὲν παρέλειπε νὰ κατεβαίνη στὸν Ναὸ ἀκόμη καὶ μὲ χιόνια, παγετούς, πυρετό. Ἀγαποῦσε πολὺ νὰ διαβάζη τὸ ψαλτήρι καὶ τοὺς κανόνες. Χαιρόταν νὰ βλέπη νὰ γίνωνται ἔργα καὶ μάλιστα αὐτὰ ποὺ βοηθοῦσαν στὴν καλύτερη διαβίωση τῶν ἀδελφῶν (ὅπως ἠλεκτροδότηση, καινούρια πτέρυγα, καλοριφέρ, ἁγιογράφηση τοῦ Καθολικοῦ, ἐκδόσεις τῶν βιβλίων, κεντήματα).

Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν ἄσκηση ὄχι μόνο στὴν τροφὴ καὶ στὴν ἐνδυμασία ἀλλὰ καὶ τὸ σωματικὸ κόπο γιατί αὐτὰ βοηθοῦσαν στὴν ταπείνωση. Καὶ ἂν καμιὰ φορὰ γινόταν κάποια παρεξήγηση, ἄλλαζε ἀμέσως λογισμό, καὶ πρώτη ἔτρεχε νὰ βάλη μετάνοια. Εἶχε δὲ χύσει πολλὰ δάκρυα γιὰ ἐκεῖνο τὸ αὐθόρμητο ἐγκάρδιο χαρακτηριστικό της γέλιο. Ζῶντας, βέβαια, μέσα στὴν ὀρθόδοξη μοναχικὴ παράδοση δὲν ἰδιοποιήθηκε καθόλου τὸ ἔργο της ἀλλά, ὅπως διαβεβαίωνε καὶ πίστευε ἡ ἴδια, τὸ ἀπέδιδε ἐξ ὁλοκλήρου στὴν δύναμη καὶ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἰσχύει ἐδῶ το τοῦ ψαλμωδοῦ: "Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου".

Πλήρης, λοιπόν, ἡμερῶν, 87 ἐτῶν, καὶ γεμάτη ἐσωτερικά, μετὰ ἀπὸ μιὰ δύσκολη τρίμηνη κατάκλιση, ὅπου ἀποκαλύφθηκε ἡ ὅλη της ἐσωτερικὴ ἐργασία καὶ καλλιέργεια, ἐν μέσῳ ὅλης τῆς ἀδελφότητος, ἔφυγε ὁσιακά, ἀθόρυβα. Ἐτάφη στὸν ἅγιο Ἀλέξιο, ὅπου πρὶν 5 χρόνια ἡ ἴδια εἶχε ἑτοιμάσει τὸν τάφο της.

Στὸν ἐπικήδειο λόγο του ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Θηβῶν κ. Ἱερώνυμος μεταξὺ τῶν ἄλλων εἶπε: "...Σήμερα φεύγει ἀπὸ κοντά μας ἡ Γερόντισσα Μακρίνα δικαιωμένη. Γιατί αὐτὰ ποὺ ἤθελε, αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ἀγωνίσθηκε, ὁ Θεός της τὰ χάρισε. Λένε πολλοὶ ὅτι τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου τὸν χαρακτηρίζουν. Καὶ τὰ ἔσχατα τῆς Γερόντισσας Μακρίνας ἦταν εὐλογημένα. Μιὰ ὁμάδα ἀγγέλων πλάϊ της τὴν ὑπηρετοῦσαν, τὴν διακονοῦσαν. Ὄχι ἕνα ἢ δύο παιδιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὴν μητέρα, ἀλλὰ 5-6-7 παιδιὰ νὰ εἶναι συνέχεια στὴν ὑπηρεσία της καὶ τὴν διακονία της. Ἔτσι, λοιπόν, φεύγει πλήρως ἀναπαυμένη, χαρούμενη, ἀφοῦ εἶδε νὰ ὁλοκληρώνωνται τὰ ὁράματά της, πολλὲς φορὲς δὲ μοῦ ἔλεγε στὶς κατ' ἰδίαν συναντήσεις μας "Δόξα τῷ Θεῷ γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα μὲ ἀξίωσε νὰ κάνω, νὰ δῶ καὶ νὰ ζήσω".

Νὰ εὐχηθοῦμε ἀπὸ τὴν χώρα τῶν ζώντων στὴν ὁποία ἀναπαύεται νὰ εὔχεται γιὰ ὅλους μας, γιὰ τοὺς κατὰ σάρκα καὶ πνεῦμα συγγενεῖς, γιὰ ὅσους εἶχαν συνδεθῇ μαζί της, γιὰ τοὺς προσκυνητὲς τοῦ Μοναστηριοῦ, ἀλλὰ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἀδελφότητα, "τὶς κόρες της" ὅπως ἔλεγε, νὰ τὶς εὐλογῇ ὁ Θεός, νὰ τὶς δίνη δύναμη καὶ κουράγιο στὴν δύσκολη αὐτὴν ἐποχή, ὥστε νὰ τὴν μνημονεύουν, νὰ προσεύχωνται γι' αὐτὴν καὶ ἐκείνη γι' αὐτὲς ὥστε νὰ ὁλοκληρώνεται αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ὅτι δηλαδὴ ὅλοι μας εἴμαστε μιὰ οἰκογένεια καὶ δὲν ἔχουμε ἐδῶ πόλη ἀλλὰ τὴν μέλλουσα ἐπιζητοῦμε.

Ἡ μνήμη τῆς ἀδελφῆς Μακρίνας Μοναχῆς νὰ εἶναι αἰωνία".

Μ.Σ.