Γεγονός καὶ Σχόλιο: Μετα-ὀλυμπιακὴ θλίψη

Κατὰ τὴν διοργάνωση τῶν πρόσφατων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων πολλοὶ ἰσχυρίζονταν ὅτι οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες εἶναι μιὰ γιορτή. Καὶ ὅπως κάθε γιορτή, ἔτσι κι αὐτὴ ἔχει τὰ θετικά της καὶ ἀρνητικά της στοιχεῖα. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρνητικὰ στοιχεῖα της εἶναι καὶ οἱ συνέπειες ποὺ δημιουργοῦνται στὸν ψυχολογικὸ χῶρο μετὰ τὸ τέλος τῆς γιορτῆς. Οἱ ψυχαναλυτὲς κάνουν λόγο γιὰ τὴν νεύρωση τῶν ἑορτῶν.

Σὲ μιὰ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε ὁ σκηνοθέτης τῶν τελετῶν ἐνάρξεως καὶ λήξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων Δημήτρης Παπαϊωάννου, ἕνας χαρισματικὸς καὶ εὐαίσθητος ἄνθρωπος, ἀναφέρθηκε καὶ στὸ θέμα αὐτό.

Ὁ δημοσιογράφος τὸν ρώτησε: "Τί φοβόσαστε στὴν προσωπική σας μετα-ὀλυμπιακή σας περίοδο;". Καὶ ἐκεῖνος ἀπάντησε: "Φοβᾶμαι τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ περάσω τὴ θλίψη ποὺ ἔρχεται μετὰ ἕνα τόσο μεγάλο γεγονός. Πρέπει νὰ ἔχω τὸ μυαλὸ καὶ τὰ αἰσθήματά μου στὴ θέση τους καὶ νὰ θυμᾶμαι ὅτι δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ σημαντικός, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἀνέλαβα νὰ κάνω".

Ἡ ἑπόμενη ἐρώτηση ἦταν: "Θὰ ἔχετε θλίψη ἀντὶ χαρά;". Καὶ ἡ ἀπάντηση ἦταν ἡ ἀκόλουθη: "Ἅ, εἶναι γνωστὸ ὅτι ὑπάρχει ἡ περίφημη "ὀλυμπιακὴ κατάθλιψη" τὴν ὁποία περνοῦν ὅλοι ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴ διοργάνωση Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων. Πάντα συμβαίνει αὐτό. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὑπερπροσπάθειας. Ἀντλεῖς ἀπ' ὅλες τὶς ἀποθῆκες τῆς ἐνέργειάς σου, ψυχικὲς καὶ σωματικές, καὶ μετὰ μένεις ἄδειος".

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ παρατηρεῖται καὶ στοὺς ἀθλητές, οἱ ὁποῖοι πρωτεύουν στοὺς ἀγῶνες ὕστερα ἀπὸ πολλὲς καὶ ἐξαντλητικὲς θυσίες, γνωρίζουν τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων καὶ γρήγορα αἰσθάνονται τὴν ματαιότητα τῶν πραγμάτων, ἀφοῦ ἡ ἐπιτυχία τους δὲν ἀναπαύει τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς.

Αὐτὸ πράγματι συμβαίνει γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος μὲ ἄλλες προδιαγραφές, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ κατ' εἰκόνα πρέπει νὰ φθάση στὸ καθ' ὁμοίωση, ποὺ συνιστᾶ τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς θὰ γράψη ὅτι ἡ θέωση εἶναι ἀεικίνητη στάση καὶ στάσιμη κίνηση, εἶναι δηλαδὴ ἕνας ἀχόρταγος χορτασμὸς τοῦ θείου ἐλέους. Σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση δὲν ὑπάρχει κορεσμός, ἀλλὰ μιὰ διαρκὴς πρόοδος. Ὅταν αὐτὲς οἱ ἐσωτερικὲς ὑπαρξιακὲς προδιαγραφὲς ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὶς προσδοκίες τῆς τέχνης ἢ τῆς ἐπιστήμης, τότε τὴν πρόσκαιρη χαρὰ τῆς δημιουργίας την διαδέχεται ἡ θλίψη γιὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ ἀρχικοῦ, ὑπαρξιακοῦ σκοποῦ.

Ὁπότε, πέραν ἀπὸ τὶς μικροχαρὲς τῆς ζωῆς, πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπιδιώκη τὶς χαρὲς ποὺ προέχονται ἀπὸ τὶς ψυχικὲς προδιαγραφὲς ποὺ ἔχει μέσα του. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο ἄθλημα, τὸ ὁποῖο ἔχει διαχρονικὴ ἰσχύ. Γι' αὐτὸ οἱ ἅγιοι, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀθλητὲς τοῦ πνεύματος καὶ ἀγωνίζονται στὸ πνευματικὸ στάδιο, δὲν αἰσθάνονται ποτὲ ἄδειοι, ἀφ' ἑνὸς μὲν γιατί ὁ ἀγῶνας τους γίνεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ ἀνθρώπινα μέσα, ἀφ' ἑτέρου δὲ γιατί ὁ ἀγῶνας αὐτὸς δὲν ἔχει τέλος καὶ εἶναι μιὰ διαρκὴς τελείωση.

Μιὰ τέτοια ἑρμηνεία τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων δίνει μιὰ ἄλλη διάσταση στὴν ζωή μας.

Ν.Ι.