Προσφώνηση τοῦ Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου στὸ Συνέδριο Ρουμελιωτῶν

Θὰ ἤθελα νὰ συγχαρῶ τὸν ἀγαπητὸ Πρόεδρο κ. Βασίλειο Κόκκινο καὶ τὰ μέλη τοῦ "Πνευματικοῦ Κέντρου Ρουμελιωτῶν" γιὰ τὴν διοργάνωση τοῦ παρόντος Συνεδρίου στὸν Νομό μας καὶ στὶς δύο αὐτὲς Ἱερὲς Μητροπόλεις μας, καθὼς ἐπίσης θὰ ἤθελα νὰ χαιρετίσω καὶ νὰ καλοωσορίσω ὅλους τοὺς Εἰσηγητὰς καὶ τοὺς Συνέδρους στὴν περιοχή μας καὶ νὰ τοὺς εὐχηθῶ καλὴ διαμονὴ καὶ καλὲς καὶ δημιουργικὲς συζητήσεις. Ἰδιαίτερη μνεία θὰ πρέπει νὰ κάνω στοὺς ὁμογενεῖς μας ποὺ ἦλθαν ἀπὸ τόσο μακρυὰ γιὰ νὰ μετάσχουν στὴν χαρά μας.

Τὸ θέμα τοῦ Συνεδρίου "ἡ Ρούμελη ἀνὰ τοὺς αἰῶνες" εἶναι σημαντικὸ καὶ πιστεύω πολὺ ἀποδοτικὸ γιὰ τὴν περιοχή μας. Οἱ ἐξαίρετοι εἰσηγητὲς θὰ τὸ φωτίσουν ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς καὶ θὰ εἰσέλθουν στὸ βάθος του. Τὰ πορίσματα θὰ εἶναι λαμπρά.

Ἀσχολούμενος, ὡς θεολόγος μὲ θεολογικὰ ζητήματα, ἀναγκαστικὰ ἀσχολοῦμαι καὶ μὲ ἱστορικὰ θέματα, γιατί ἡ θεολογία συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ἱστορία, καὶ ἀντιστρόφως. Μελετῶντας κείμενα θεολογικὰ διεπίστωσα ὅτι μέχρι τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ Αὐτοκρατορία δὲν λεγόταν Βυζαντινὸ Κράτος, ἀλλὰ Ρωμανία. Οἱ Τοῦρκοι πρὶν τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὀνόμαζαν Ρούμελη τὶς ἐλεύθερες ἐκτάσεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἐκτείνονταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη μέχρι τὴν Παλαιὰ Ρώμη. Ἀργότερα, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὀνόμασαν Ρούμελη ὅλα τὰ εὐρωπαϊκὰ μέρη τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Εἶναι γνωστὸν τὸ Ρούμελη Φενὲρ (φάρος τῆς Ρούμελης) ἕνα χωριὸ στὴν εὐρωπαϊκὴ ἀκτὴ τοῦ Βοσπόρου, καὶ τὸ Ρούμελη Χισσὰρ (φρούριο τῆς Ρούμελης) ἕνα προάστειο τῆς Κωνσταντινούπολης, στὴν εὐρωπαϊκὴ ἀκτὴ τοῦ Βοσπόρου. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος, Ρούμελη ὀνομάστηκε κυρίως ἡ Στερεὰ Ἑλλάδα καὶ ἔτσι εἶναι σήμερα γνωστή.

Αἰσθάνομαι ἰδιαίτερη τιμὴ ποὺ εἶμαι Ρωμηὸς καὶ Ρουμελιώτης ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ χώρου, γιατί σπούδασα ἐδῶ στὸ Ἀγρίνιο, ἔζησα καὶ μεγάλωσα μὲ τοὺς Ρουμελιῶτες, μὲ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας Καλλίνικο, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὰ μέρη αὐτά, τὸν ἁγιορείτη μοναχὸ π. Σπυρίδωνα Ξένο, ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὸν χῶρο αὐτὸν κ.ἄ. καὶ τώρα μένω γιὰ μιὰ δεκαετία σχεδὸν στὴν Ναύπακτο, ἕνα ἐκλεκτὸ τμῆμα τῆς Ρουμελιώτικης γῆς. Εἶμαι ὅμως καὶ ἰδεολογικὰ Ρουμελιώτης, δηλαδὴ Ρωμηὸς στὴν παράδοση καὶ τὸν πολιτισμὸ καὶ συνεχῶς γράφω καὶ ὁμιλῶ γιὰ τὴν δύναμη τῆς Ρωμηοσύνης.

Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ ἀγαπῶ τὸν Ρουμελιώτη ἐθνικό μας ποιητὴ Κωστῆ Παλαμᾶ, ποὺ ἔγραφε γιὰ τὰ ὀνόματά μας. Ἔλεγε ὀνομαζόμαστε "Ἕλληνες γιὰ νὰ ρίχνουμε στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου· πραγματικά, Ρωμιοί. Τὸ ὄνομα (Ρωμιὸς) κάθε ἄλλο εἶναι παρὰ ντροπή. Ἂν δὲν τὸ περιζώνει ἀγριλιὰς στεφάνι ἀπὸ τὴν Ὀλυμπία, τὸ ἀνυψώνει στέμμα ἀκάνθινο μαρτυρικὸ καὶ θυμάρι μοσκοβολὰ καὶ μπαρούτη".

Καὶ ἐπειδὴ τὸ θέμα εἶναι "ἡ Ρούμελη ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἡ ἱστορία καὶ τὸ μέλλον της" θέλω νὰ εὐχηθῶ, μὲ τὰ λόγια τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ, τὶς ἡμέρες αὐτὲς τοῦ Συνεδρίου στὶς τρεῖς αὐτὲς πόλεις, τὸ Ἀγρίνιο, τὸ Μεσολόγγι καὶ τὴν Ναύπακτο, νὰ φανερωθῇ τὸ ἀκάνθινο μαρτυρικὸ στέμμα τοῦ παρελθόντος τῆς Ρούμελης, νὰ μοσχοβολίση τὸ εὐωδιαστὸ θυμάρι τῆς σύγχρονης ζωῆς, καὶ νὰ προετοιμασθῆ τὸ εὐλογημένο μπαρούτη τοῦ μέλλοντος, δηλαδὴ τὰ σπέρματα μιᾶς νέας δημιουργικῆς πορείας. Εὐχαριστῶ.