Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ο Χριστός μέλος Εταιρειών!

Παραμονές Χριστουγέννων ήταν επίκαιρη η πληροφορία που μας ήλθε από τον “Νέο Κόσμο” και δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες.

Σύμφωνα με την πληροφορία αυτή “η εφημερίδα Financial Times σε συνεργασία με την ελεγκτική εταιρεία Price Waterhouse Coopers συντάσσει κάθε χρόνο τον κατάλογο με τις “αξιοσέβαστες εταιρείες του κόσμου”. Φέτος, ζητήθηκε από τα ανώτατα στελέχη που μετείχαν στην έρευνα να επιλέξουν μια προσωπικότητα του παρόντος ή του παρελθόντος που θα ήθελαν να είναι μέλος του Δ.Σ. της εταιρείας τους”. Έτσι οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους μάνατζερς των εταιρειών εξεδήλωσαν την επιθυμία τους να είχαν ως μέλη του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας τους τρία πρόσωπα με την εξής σειρά: τον Ουΐνστον Τσόρτσιλ, τον Ιησού Χριστό και τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.

Νά, λοιπόν, και μια είδηση που ταιριάζει στα σύγχρονα δεδομένα της κοινωνίας μας, ότι ο Χριστός προτιμήθηκε, έστω και δεύτερος κατά σειρά, για να είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των αμερικανικών Εταιρειών. Ο Τσόρτσιλ και ο Μέγας Ναπολέων είναι σύμβολα της κοινωνικής και πολιτικής επικράτησης στον κόσμο, δηλαδή σύμβολα της κοινωνικής και πολιτικής δυνάμεως, και ο Χριστός είναι σύμβολο της πνευματικής κυριαρχίας που είναι και αυτός απαραίτητος για την πλήρη κοινωνική και οικουμενική κυριαρχία!!

Αυτό με τα σύγχρονα δεδομένα δεν θεωρείται παράξενο γεγονός. Σε μια εποχή που όλα μεταφράζονται σε οικονομικά μεγέθη και σε κοινωνική κατοχύρωση, σε μια εποχή που την εξουσία έχουν οι παντός είδους εταιρείες, οι μάνατζερς και οι επικοινωνιολόγοι, γιατί και ο Χριστός να μη προτιμηθή για να προσθέση την δική του δύναμη, ώστε ο άνθρωπος να αποκτήση παγκόμια κυριαρχία και να ικανοποιήση τις αισθήσεις και τα πάθη του;

Αυτό δυστυχώς το βλέπουμε και μέσα σε χριστιανικά περιβάλλοντα, τα οποία διοργανώνονται με τα στοιχεία του κόσμου τούτου και τα οποία επενδύονται και “μέ λίγο Χριστό”, αφού μετατραπή και αυτός σε μάνατζερ και μάλιστα πιο αποδοτικός, διότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι μεγάλη δύναμη και προσφέρεται προς εκμετάλλευση και παντός είδους πλουτισμό! Έτσι δημιουργείται μια τάξη “αναγεννημένων” που χρησιμοποιούν τον Χριστό για να καλύψη τα πάθη.

Όμως το ερώτημα είναι αδυσώπητο. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να γίνη μέλος της κάθε είδους εταιρείας και να γίνη ένας καλός και επιτυχημένος μάνατζερ; Έγινε άνθρωπος για να ικανοποιήση τα πάθη μας και να προσθέση κοσμική δύναμη και δόξα σε αυτούς που την επιθυμούν, έστω κι αν θεωρούν τον εαυτό τους αναγεννημένο;

Η αλήθεια που βγαίνει από όλα τα αγιογραφικά, πατερικά και υμνογραφικά κείμενα είναι ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να ανατρέψη τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, τον κόσμο των παθών και των αισθήσεων και να δημιουργήση έναν άλλο κόσμο, μεταμορφωμένο και ανακαινισμένο, που είναι πρόγευση του Παραδείσου, βίωση των εσχάτων. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να γεννηθή μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, να αναγεννήση τον άνθρωπο, να τον θεώση.

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος και μάλιστα ο Χριστιανός θέλη τον Χριστό ως μέλος μιας εταιρείας και έναν επιτυχημένο έμπορο, τότε αυτό είναι σημείο πτώσεώς του, εκκοσμικεύσεώς του και αλλοτριώσεώς του από τον εκκλησιαστικό χώρο.

Ν.Ι.