Γεγονός καὶ Σχόλιο: Θεολογία γιὰ "πλάκα"

Ἡ ἐποχή μας, ἐποχὴ πληροφορίας καὶ πληροφόρησης, καθημερινὰ μᾶς φέρνει γεγονότα τὰ ὁποῖα μᾶς δημιουργοῦν κατάπληξη καὶ συγκίνηση. Βλέπουμε καὶ παρακολουθοῦμε τραγικὰ γεγονότα, καταθλιπτικὲς καταστάσεις, ἀπάνθρωπες ἐνέργειες καὶ φθάνουμε στὸ σημεῖο νὰ λέμε: ποὺ καταντᾶ ὁ ἄνθρωπος, τὸ ὡραιότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ!

Τὸν καιρὸ αὐτὸ διαβάσαμε στὴν ἐφημερίδα μιὰ συγκλονιστικὴ εἴδηση ποὺ μᾶς δημιούργησε μεγάλη στενοχώρια, καὶ ἀπὸ τὴν αὐτοκτονία ἑνὸς νέου ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς αὐτοκοκτονίας.

"Συγκλονισμένη ἡ κοινὴ γνώμη παρακολουθεῖ τὶς λεπτομέρειες ποὺ συνθέτουν τὸ τραγικὸ τέλος τῆς ζωῆς ἑνὸς 18χρονου μαθητῆ ἀπὸ τοὺς Ἀμπελοκήπους, ὁ ὁποῖος πῆρε ὁδηγίες γιὰ νὰ αὐτοκτονήσει μέσῳ ἠλεκτρονικῆς ἀλληλογραφίας στὸ Ἴντερνετ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ τοῦ ἔδωσε τὶς ὁδηγίες γιὰ τὴ δραστικότητα τοῦ φυτοφαρμάκου ποὺ χρησιμοποίησε πληροφορήθηκε τὴ δραματικὴ κατάληξη ἀπὸ τοὺς Ἀστυνομικοὺς τῆς Ἀσφάλειας Ἀττικῆς, κατέρρευσε ψυχολογικὰ καὶ εἶπε ὅτι ἔδωσε τὶς ὁδηγίες "γιὰ πλάκα"" (Ἐλεύθερος Τύπος τῆς 21-1-2005).

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δείχνει τὴν ἐπιπολαιότητα τῶν ἀνθρώπων ἢ τὴν ἀπανθρωπιά τους ὅταν χάριν ἀστειότητας ἢ ἀκόμη χάριν ἐγκληματικῆς ἐνεργείας δίδουν συμβουλὲς ποὺ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ μάλιστα ἕναν νέο ἄνθρωπο στὸν ὄλεθρο, τὴν καταστροφή, τὸν σωματικὸ καὶ αἰώνιο θάνατο. Καὶ αὐτὸ γιατί ἡ αὐτοκτονία εἶναι ὅ,τι τραγικὸ μπορεῖ νὰ συμβῇ στὴν ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου.

Ὅμως, διαβάζοντας αὐτὸ τὸ περιστατικό, σκέφθηκα ὅτι δυστυχῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὴν ἐπιπολαιότητα καὶ τὴν ἀνωριμότητα νὰ δίδουν θεολογικὲς συμβουλὲς "γιὰ πλάκα" καὶ γίνονται ἔτσι πρόξενοι πνευματικοῦ θανάτου στοὺς ἀνθρώπους καὶ σὲ διαφόρους νέους. Στὴν κατηγορία αὐτὴ δὲν ἐντάσσω μόνον ἐκείνους τοὺς αὐτοχαρακτηριζόμενους "πνευματικοὺς" ἀνθρώπους, ποὺ γράφουν, διδάσκουν καὶ συμβουλεύουν ὀλέθρια τοὺς νέους σὲ διάφορα θέματα, ἀλλὰ ἐννοῶ ἐκείνους τοὺς "θεολόγους", ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅμως κάνουν μιὰ θεολογία "γιὰ πλάκα".

Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι λόγος ζωῆς, ἀποκαλυπτικὸς καὶ θεραπευτικὸς καὶ γι' αὐτὸ σωτήριος. Δὲν εἶναι λόγος γιὰ νὰ δικαιολογῇ ἢ νὰ καλύπτη τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ θεολογικὸς λόγος ὁμιλεῖ γιὰ τὰ πάθη καὶ τὴν θεραπεία τους καὶ στὴν οὐσία ὑποδεικνύει τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε σ΄ ὅλους τοὺς μεγάλους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ στοὺς λεγόμενους φιλοκαλικοὺς Πατέρας, ἂν καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκλησίας εἶναι στὴν οὐσία φιλοκαλικοί.

Ὅταν, λοιπόν, ὑπάρχουν "θεολόγοι" στὴν ἐποχή μας ποὺ μιλοῦν καὶ γράφουν στοχαστικά, φανταστικά, ψυχολογικά, καὶ στὴν οὐσία ἐκφράζουν μιὰ θεολογία τῶν παθῶν, τότε μιὰ τέτοια θεολογία εἶναι θεολογία "γιὰ πλάκα" ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους σὲ πνευματικὴ αὐτοκτονία. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι καὶ ὅταν τοὺς πῇς κάτι γιὰ τὸ ἐπικίνδυνο ἔργο τους, δὲν αἰσθάνονται ἴχνος μετάνοιας, οὔτε καταρρέουν, ὅπως κατέρρευσε ψυχολογικὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔδωσε τὶς πληροφορίες ποὺ εἴδαμε πιὸ πάνω, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ χαίρωνται καὶ νὰ τεκμηριώνουν "θεολογικὰ" τὴν θεολογία τῆς "πλάκας", ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ αὐτοκτονία. Καὶ μιὰ τέτοια ὑπαρξιακὴ αὐτοκτονία εἶναι ἕνα αἰώνιο ἔγκλημα.

Ν.Ι.