Κύριο ἄρθρο: Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος - Πάσχα 2005

Μέσα στὴν ἐποχὴ τῆς ἀνοίξεως ἑορτάζουμε τὴν ἄνοιξη τῆς ζωῆς, ποὺ συνδέεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ προοίμιο τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πιὸ γλυκὸ ὁρόσημο τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἀληθινῶν Χριστιανῶν.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι καὶ λέγεται Ἐκκλησία Ἀναστάσεως. Καὶ αὐτὸ εἶναι σημαντικὸ γιατί ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς τιμᾶ περισσότερο τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Σταύρωσή του, ἐνῷ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ὑποτιμᾶ τὶς δύο αὐτὲς μεγάλες Δεσποτικὲς ἑορτές, δίνει μεγάλη σημασία στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἀνάστασή Τοῦ νίκησε τὸν θάνατο καὶ ἔδωσε τὴν βεβαιότητα σὲ ὅλους μας ὅτι θὰ νικήσουμε καὶ ἐμεῖς ἐν Χριστῷ τὸν θάνατο καὶ θὰ γευθοῦμε τὴν πρώτη καὶ δεύτερη Ἀνάσταση. Εἶναι σημαντικὸς ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου: "εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν...ματαία ἡ πίστις ὑμῶν" (Α' Κόρ. ἰε΄, 14, 17).

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀκόμη καὶ ἀπὸ ξένους μελετητὲς ἀποκλήθηκε ὡς Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιὰ πολλοὺς λόγους. Θὰ μνημονεύσουμε μερικοὺς ἀπὸ αὐτούς.

Εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιατί στηρίζεται περισσότερο στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι συνέχεια τῆς σταυρικῆς Τοῦ θυσίας. Ὅλες οἱ Θρησκεῖες ἔχουν ἀρχηγοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πέθαναν. Ὅμως ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἀναστημένος Χριστὸς ποὺ μὲ τὴν Ἀνάστασή Τοῦ νίκησε τὸ κράτος τοῦ θανάτου. Ἔτσι, χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μάταιο. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ κολυμβητὴς ἔχει τὴν κεφαλή του ἔξω ἀπὸ τὸ νερὸ καὶ ἔτσι ζῇ ὅλο τὸ σῶμα, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ κεφαλή μας, ὁ Χριστός, βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ θανάτου καὶ γι' αὐτὸ ὅσοι συνδέονται μαζί του ἀναπνέουν τὴν ζωὴ τῆς Ἀναστάσεως.

Εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιατί οἱ Ἀπόστολοι εἶδαν τὸν ἀναστάντα Χριστό, ψηλάφησαν τὸ ἀναστημένο σῶμα Τοῦ, γεύθηκαν τὰ δῶρα τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ἀποστολικῆς ζωῆς εἶναι ἡ θέα-ὅραση τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὅλοι εἶδαν τὸν ἀναστάντα Χριστὸ καὶ ἔλαβαν τὴν εὐλογία Τοῦ. Καὶ ὅταν χρειάσθηκε νὰ ἀναπληρωθῇ ὁ τόπος τοῦ Ἰούδα ποὺ πρόδωσε τὸν Χριστὸ καὶ στὴν συνέχεια αὐτοκτόνησε, τότε οἱ Μαθητὲς ἐπέλεξαν τὸν Ματθία ποὺ εἶχε τὸ προσὸν νὰ εἶναι μάρτυς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μιλῶντας γιὰ τὰ προσόντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχη ἐκεῖνος ποὺ θὰ συγκαταριθμηθὴ μεταξὺ τῶν Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων ἀναφέρθηκε καὶ στὸ προσὸν αὐτό: "μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ γενέσθαι σὺν ἡμῖν ἕνα τούτων" (Πράξ. α', 22). Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιὰ νὰ δείξη ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρθηκε στὴν θέα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. "οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα;" (Α' Κόρ. θ΄,1).

Εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιατί τὸ ἀκατάπαυστο κήρυγμά της εἶναι τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδὴ καὶ τῆς ψυχικῆς Ἀναστάσεως, μὲ τὴν νέκρωση τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ πάθη, καὶ τῆς σωματικῆς Ἀναστάσεως μὲ τὴν μελλοντικὴ Ἀνάσταση τῶν σωμάτων. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει τὴν μεγάλη τοῦ ἐπιθυμία νὰ γνωρίζη συνεχῶς τὸν Χριστὸ καὶ τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεώς Τοῦ. "Τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ" (Φίλ. γ',10). Καὶ ὅποιος γνωρίζει τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν ὕπαρξή του, αὐτὸς γίνεται διαγγελεύς του, κήρυκας αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου. Σὲ ἕνα τροπάριο γράφεται: "κηρύξατε τὸν τῆς ἀναστάσεως λόγον". Ὁ λόγος τῶν ἀληθινῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι λόγος ἀνθρωποκεντρικός, ἠθικός, πολιτικός, κοινωνικός, ἀλλὰ ἀναστάσιμος, εἶναι λόγος γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε νὰ ἀναστηθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη.

Εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιατί ὅλα τὰ πραγματικὰ τῆς μέλη εἶναι μέλη τοῦ ἀναστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πέρασαν προηγουμένως ἀπὸ τὸν σταυρό, δηλαδὴ σταύρωσαν τὰ πάθη, καὶ νίκησαν τὴν δύναμη τοῦ θανάτου μέσα στὴν ὕπαρξή τους. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὸ βάπτισμα καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, μὲ τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του συνδέει στενὰ τὸ βάπτισμα μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ πιστοῦ (Ρώμ. στ' 1-14). Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στὴν κολυμβήθρα δείχνει τὸν θάνατο καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου τῶν παθῶν, καὶ μὲ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα δείχνει τὴν Ἀνάσταση τοῦ νέου ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου ποὺ συνδέεται μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστό. Αὐτὸ γίνεται γιατί μὲ τὴν κατήχηση, ποὺ προηγεῖται τοῦ βαπτίσματος, ὁ ἄνθρωπος ἔμαθε νὰ μετατρέπη μὲ τὴν δύναμη τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, τὴν φιλαυτία σὲ φιλοθεΐα καὶ φιλανθρωπία.

Εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, γιατί ἑορτάζει λαμπρῶς τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προετοιμαζόμαστε σαράντα μέρες γιὰ νὰ τὴν ἑορτάσουμε ὑπαρξιακά, καὶ ὅταν ἔρχεται ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα τὴν πανηγυρίζουμε λαμπρότατα, μὲ ἀναμένες λαμπάδες, μὲ τὸ "Χριστὸς Ἀνέστη", μὲ τὴν ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία, μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ἐξωτερικὴ χαρὰ καὶ μὲ τὴν ὅλη πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἑορτάζουμε τὴν ἔλευση τῆς νέας ζωῆς ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο ὁ Χριστός. Ἀλλὰ τὴν ἑορτάζουμε καὶ κάθε Κυριακὴ ποὺ εἶναι καὶ λέγεται τὸ ἑβδομαδιαῖο Πάσχα. Ὅλα τὰ τροπάρια κάθε Κυριακῆς τὰ ὁποῖα συνέθεσε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, εἶναι ἀναστάσιμα καὶ καλοῦν τὸν Χριστιανὸ νὰ ψάλη καὶ νὰ ζῇ τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία Ἀναστάσεως γιὰ ὅλους τοὺς λόγους ποὺ ἀναφέραμε, γιατί ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἀναστημένος Χριστός, γιατί οἱ Ἀπόστολοι εἶδαν τὸν ἀναστάντα Χριστὸ καὶ τὸν κηρύττουν, γιατί ὅλα τὰ πραγματικὰ μέλη της, ποὺ εἶναι οἱ ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, εἶναι υἱοὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ λάμπουν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως, γιατί ἀναμένουμε τὴν μελλοντικὴ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἀνάσταση ὅλων τῶν κακοιμημένων γιὰ νὰ ζήσουμε τὸ μυστήριο τῆς δεύτερης Ἀνάστασης.

Ἑπομένως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία Ἀναστάσεως, μέσα στὴν ὁποία ἐπαναλαμβάνεται ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν θάνατο, στὰ ὅρια τῆς ζωῆς κάθε πιστοῦ. Καὶ ὅταν κανεὶς βλέπη μέσα στὴν Ἐκκλησία σχίσματα καὶ διαιρέσεις, ἐμπαθεῖς καταστάσεις καὶ ποικίλα προβλήματα, θὰ πρέπη νὰ γνωρίζη ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἐκδηλώσεις τῆς πραγματικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῶν υἱῶν τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλὰ ἐκδηλώσεις τῶν ἀρρωστημένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἔχουν ἀκόμη τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μέσα τους, μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες, ποὺ δὲν ἔχουν ἀναστηθῇ ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ δὲν ἔχουν γνωρίσει ἀκόμη τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ ἰσχύει γι' αὐτοὺς ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: "ὅτι πᾶν τῷ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ' ἐκ τοῦ κόσμου ἐστὶ" (Α' Ἰωάν. β',16).

Ὁ Ἀναστὰς Χριστός, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ μᾶς φωτίζη ὅλους, Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, γιὰ νὰ ἀποκτοῦμε τὴν γνώση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ νεκρώνουμε καθημερινὰ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ ἀνασταίνεται μέσα μας ὁ νέος ἄνθρωπος. Νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὴν Ἐκκλησία ὡς τὸ ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ κήρυγμα μᾶς νὰ εἶναι κήρυγμα τῆς ὄντως ζωῆς, ἀπαύγασμα τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ κόσμος σήμερα δὲν χρειάζεται ἰδέες καὶ λόγια, ἀλλὰ θέλει νὰ μάθη τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ νικήση τὸν θάνατο καὶ θὰ ζήση τὴν ψυχικὴ καὶ σωματική του Ἀνάσταση.

Εὔχομαι σὲ ὅλους σας καλὸ Πάσχα, καλὴ Ἀνάσταση.

Μὲ θερμὲς εὐχές

Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ