Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἅγιος Διονύσιος Αἰγίνης ὁ ἐν Ζακύνθω, 17 Δεκεμβρίου

Τοῦ Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα 

Ὅταν στήν ζωή μας συµβαίνουν κάποια γεγονότα καί περιστατικά κατά τρόπον ἀντίθετο ἤ διαφορετικό ἀπό ὅ,τι ἐμεῖς τό σκεφτήκαµε καὶ τά προγραμµατίσαµε, συνήθως, δυσανασχετοῦμε, ἀπογοητευόµαστε καί κάποιες φορές ἴσως ἀπελπιζόμαστε. Ὅμως ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλά καί ἡ καθηµερινή πείρα τῆς ζωῆς, διδάσκουν ὅτι οἱ ἀναποδιές καί οἱ ἀποτυχίες, ὅταν ἀντιμετωπίζονται σωστά, ἀποδεικνύονται γιά μᾶς οἱ µεγαλύτερες εὐεργεσίες καί εὐλογίες. 

Ὁ ἅγιος Διονύσιος ξεκίνησε ἀπό τήν Ἱερά Μονή τῆς µετανοίας του πού βρίσκεται στἁ νησιά Στροφᾶδες, ὄχι πολύ µακρυά ἀπό τήν γενέτειρά του Ζάκυνθο, γιά προσκυνηµατικό ταξεῖδι στά Ἱεροσόλυμα καὶ ϐρέθηκε στὴν Αἴγινα, ὡς Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης αὐτῆς τῆς νήσου. Μιά θαλασσοταραχή ὑποχρέωσε τό πλοῖο νά ἀράξη στό λιµάνι τοῦ Πειραιᾶ. Ὁ ἱερομόναχος Διονύσιος ἐπισκέφθηκε τόν Μητροπολίτη Ἀθηνῶν γιὰ νά πάρη τήν εὐλογία του καὶ ἐκεῖνος, πού ἔψαχνε πρόσωπο κατάλληλο γιά τόν Μητροπολιτικό θρόνο τῆς Αἴγινας, τόν θεώρησε δῶρο θεόσταλτο, ὅπως καὶ πράγματι ἦταν. Ἡ πεῖρα τῆς Ἐκκλησίας διδάσκει πώς ὁ Θεός ὁμιλεῖ καί µέσα ἀπό τά γεγονότα. Γι’ αὐτό σέ ὅ,τι σκεφτόµαστε καί προγραµµατίζουµε νά μήν εἴμαστε ἀπόλυτοι, ἀλλά νά ἀφήνουµε περιθώρια καὶ στόν Θεό νά ἐπεμβαίνη καὶ νά ἐνεργῆ ὅποτε καί ὅπως θέλει. 

Ὁ Ἅγιος µετά ἀπό τίς, κατά πάντα, φυσικές καί λογικές ἀντιρρήσεις του ὑποτάχθηκε στὴν ἀπόφαση καί ἐπιθυµία τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, ἀφοῦ πείσθηκε ὅτι αὐτό ἦταν καί τό θέληµα τοῦ Θεοῦ. Στήν ἀρχική ἄρνησή του δέν ἦταν ἀπόλυτος. Ζήτησε προθεσµία νἁ σκεφθῆ ψύχραιμα. Ἀγρύπνησε,νήστεψε καὶ προσευχήθηκε, ζήτησε τήν γνώµη τοῦ Πνευματικοῦ του Πατέρα καί µετά ἀπό αὐτά ἔδωσε τήν ἀπάντησή του. Αὐτός ὁ τρόπος συμπεριφορᾶς συνιστᾶ τό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό ἦθος καί φρόνημα καἰ αὐτή εἶναι ἡ σωστή ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων. 

Χειροτονήθηκε, λοιπόν, Ἐπίσκοπος καί ἐγκαταστάθηκε στήν Αἴγινα τοῦ 16ου αἰῶνα, πού τήν χαρακτήριζε ἡ τρανταχτή ἀντίθεση μεταξύ τῶν πολλῶν πού ἄγγιζαν τά ὅρια τῆς φτώχειας καί τῆς ἐξαθλίωσης καὶ τῶν λίγων πού θησαύριζαν, ὅπως ἄλλωστε πάντα συμβαίνει, μέ µέσα ὄχι καί τόσο νόμιμα. Ὁ ἀσκητής Ἐπίσκοπος τῆς Αἴγινας, καθώς καυτηρίαζε τήν παρανοµία καί τήν ἐκμετάλλευση τῶν φτωχῶν, ἔμελλε νά ἔλθη σέ ἀντίθεση μέ ὅλους ἐκείνους πού ζοῦσαν καί πλούτιζαν ἀπό τήν παρανομία. Τόν πολέμησαν σκληρά καί ὁμολογουμένως ὑπέφερε πολύ. Εὐεργέτησε ὅμως πολύ λαό, ὑλικά καί πνευματικά, ἀφοῦ ἡ μετάνοια διόρθωσε πολλές ἀδικίες. Ζακχαῖοι πάντα ὑπῆρχαν καί θά ὑπάρχουν, ἀρκεῖ νά συναντοῦν στή ζωή τους τόν Χριστό, στό πρόσωπο καὶ τήν καρδιά ἁγιασμένων µορφῶν, καί τότε θά ἐκδηλώνουν ἔμπρακτα τήν µετάνοιά τους. 

Πάντα ἤθελε νά βαδίζη σύμφωνα μέ τό θέληµα τοῦ Θεοῦ καί ἡ µετάβασή του, µετά ἀπό «ἰκανόν χρονικόν διάστηµα», στήν Ζάκυνθο δέν ἦταν ἄσχετη µέ αὐτό τόν τρόπο τῆς ζωῆς του. Στό νησί πού τόν γέννησε ἔζησε, στὸ Μοναστήρι τὴς Παναγίας τῆς Ἀντιφωνητρίας, μέ ἄσκηση καί προσευχὴ, χωρίς νά παραβλέπη τίς ἀνάγκες, ὑλικές καί πνευματικές, τῶν συμπατριωτῶν του, ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης τόν διώρισε Χωρεπίσκοπο Ζακύνθου. Ἀπό ἐκείνη τήν περίοδο τῆς ζωῆς του, τὸ γεγονός πού ἔκανε µεγαλύτερη ἐντύπωση, καί εἶναι γνωστό ἀκόμα καί σέ ἐκείνους πού δέν γνωρίζουν τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ζωή του εἶναι τό ὅτι συγχώρεσε τὀν φονιᾶ τοῦ ἀδελφοῦ του. Δέν τὀν παρέδωσε στὶς ἀρχές, ἀλλά τόν φυγάδευσε χωρίς, φυσικά, νά πῆ ψέματα, διαφυλάσσοντας ἔτσι καί τό ἀπόρρητο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Αὐτό ὅμως πού φαίνεται τόσο παράδοξο σέ μᾶς, ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό γιά τήν ἀνεξίκακη καρδιά τοῦ Ἁγίου. Πόνεσε, δάκρυσε, µάτωσε, ἀλλά συγχώρεσε. Ἡ ἐκδίκηση εἶναι χαρακτηριστικό τῶν δειλῶν καί τῶν ἀδυνάτων. Οἱ μεγάλοι καὶ δυνατοἰ πνίγουν τόν πόνο τους καί συγχωροῦν. Καὶ τέτοιοι εἶναι ὅσοι ἔχουν στήν καρδιά τους τό ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτοί εἶναι µεθυσμένοι ἀπό τό δυνατό κρασὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ζοῦν «τήν νηφάλιον µέθην», γι’ αὐτό καί εἶναι ἀδύνατο νά τούς μεθύση τό πάθος τῆς ἐκδίκησης. 

Τά τέλη του ἦσαν ὁσιακά, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλη του ἡ ζωή. Τό ἄφθαρτο σκήνωµά του εἶναι τρανή ἀπόδειξη τῆς ὕπαρξης τοῦ Παραδείσου καθώς καί τῆς κοινῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ βυζαντινῆς τεχνοτροπίας ὡραιότατος Ναός τοῦ Ἁγίου (Μητροπολιτικὀ Παρεκκλῆσι), ἀποτελεῖ κόσµηµα καί µεγάλη εὐλογία γιά τήν πόλη τὴς Ναυπάκτου. 

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 1174