Εἶναι ὁ Ζῆλος μας γνήσιος;

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸν "Ἐφημέριο", 1-11-1956

Ἡ πρώτη βαθμίδα ἁμαρτίας εἶναι νὰ κάνης τὸ καλό, ἀλλὰ ὄχι μὲ καλὸ τρόπο. Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει ἑπτὰ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες κάνοντας τὸ καλὸ ἁμαρτάνουμε. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ὅταν κάνουμε τὸ καλό, ἀλλὰ ὄχι μὲ καλὸ σκοπό.

Στὸ παρακάτω ἄρθρο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ἐφημέριος, τὸ ὁποῖο φυλάσσει στὸ ἀρχεῖο του ὁ π. Ἀρσένιος Κομπούγιας, διαφαίνεται μιὰ τέτοια περίπτωση, κατὰ τὴν ὁποία ἕνας Ἱερέας δὲν εἶχε ζυγίσει τὶς προθέσεις του...

Ἕνας ἱερεὺς ζηλωτὴς μὲ πλούσια δρᾶσι εἶδε κάποτε ἕνα ὄνειρο. Ὁ ἴδιος μας τὸ ἔχει περιγράψει ὡς ἑξῆς:

"Καθόμουνα στὴν πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι ἐξαντλημένος ἀπὸ τὴν ἐργασία. Τὸ σῶμα μου πονοῦσε ἀπ' τὴ μεγάλη κόπωσι. Πολλοὶ στὴν ἐνορία μου ζητοῦσαν τὸν πολύτιμο μαργαρίτη. Καὶ πολλοὶ τὸν εἶχαν βρῇ. Ἡ ἐνορία μου προώδευε ἀπὸ κάθε ἄποψι. Ἡ ψυχή μου πλημμύριζε ἀπὸ χαρά, ἐλπίδα καὶ θάρρος. Τὰ κηρύγματά μου ἔκαναν μεγάλη ἐντύπωσι. Πολλοὶ προσήρχοντο στὴν ἐξομολόγησι. Ἡ Ἐκκλησία μου ἦταν πάντοτε ἀσφυκτικὰ γεμάτη. Εἶχα κατορθώσει νὰ κινητοποιήσω ὁλόκληρη τὴν ἐνορία. Ἱκανοποιημένος ἀπ' ὅλα ἐργαζόμουνα κάθε μέρα μέχρι ἐξαντλήσεως.

Ἐνῷ σκεπτόμουνα ὅλα αὐτά, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, μὲ πῆρε ὁ ὕπνος. Τότε συνέβη τὸ ἑξῆς, ποὺ θὰ σᾶς περιγράψω:

Ἕνας ξένος μπῆκε στὸ δωμάτιο χωρὶς νὰ χτυπήση τὴν πόρτα. Τὸ πρόσωπό του ἦταν γλυκὸ κι εἶχε μεγάλη πνευματικότητα. Ἦταν καλὰ ντυμένος καὶ κρατοῦσε στὸ χέρι τοῦ μερικὰ ὄργανα χημικοῦ ἐργαστηρίου. Ἡ ὅλη του ἐμφάνισις προκαλοῦσε παράξενη ἐντύπωσι. Ὁ ξένος μὲ πλησίασε. Κι ἐνῷ μοῦ ἅπλωνε τὸ χέρι του γιὰ νὰ μὲ χαιρετήση, μ' ἐρώτησε: "Πῶς πάει ὁ ζῆλος σου;".

Ἡ ἐρώτησις αὐτή μου προξένησε μεγάλη χαρά. Γιατί ἤμουν πολὺ ἱκανοποιημένος μὲ τὸ ζῆλο μου. Καὶ δὲν εἶχα καμιὰ ἀμφιβολία, πῶς κι αὐτὸς ὁ ξένος θὰ ἦταν πολὺ χαρούμενος, ἂν τὸ γνώριζε. Τότε, ὅπως θυμᾶμαι ἀπ' τὸ ὄνειρό μου, γιὰ νὰ τοῦ δείξω πόση ἀξία ἔχει ὁ ζῆλος μου, σὰν νὰ ἔβγαλα ἀπ' τὸ στῆθος μου μιὰ συμπαγῆ μᾶζα, ποὺ ἀκτινοβολοῦσε σὰν χρυσάφι. Τοῦ τὴν ἔβαλα στὸ χέρι. Καὶ τοῦ λέω: "Αὐτὸς εἶναι ὁ ζῆλος μου!". Ἐκεῖνος τὴν πῆρε καὶ τὴ ζύγισε προσεκτικὰ πάνω στὴ ζυγαριά του: "Ζυγίζει 50 ὀκάδες", λέει σοβαρά.

Ἐγὼ μόλις μποροῦσα νὰ συγκρατήσω τὴ χαρά μου γιὰ τὸ βάρος αὐτό. Ἐκεῖνος ὅμως μὲ σοβαρότητα σημείωσε τὸ βάρος σ' ἕνα χαρτὶ καὶ συνέχισε τὴν ἐξέτασί του. Ἔσπασε τὴ μᾶζα ἐκείνη σὲ κομμάτια καὶ τὴν ἔβαλε μέσα σ' ἕνα χημικὸ τηγάνι πάνω στὴ φωτιά. Ὅταν ἡ μᾶζα ἔλυωσε καὶ καθαρίστηκε, τὴν ἔβγαλε ἀπ' τὴ φωτιά. Ξεχώρισε τὰ διάφορα στοιχεῖα. Ὅταν αὐτὰ κρύωσαν, σχηματίσθηκαν διάφορα κομμάτια. Τὰ ἄγγιζε μὲ ἕνα σφυράκι καὶ ζύγιαζε τὸ καθένα ξεχωριστά. Ἔπειτα σημείωνε προσεκτικὰ τὸ βάρος κάθε κομματιοῦ πάνω στὸ χαρτί. Ὅταν τελείωσε, μοῦ ἔριξε μιὰ ματιά, γεμάτη ἀπὸ συμπόνια καὶ μοῦ λέγει: "Εὔχομαι νὰ σὲ λυπηθῇ ὁ Θεὸς καὶ νὰ σωθῇς". Κι ἀμέσως ἐγκατέλειψε τὸ δωμάτιο.

Στὸ χαρτί, ποὺ μοῦ ἄφησε στὸ τραπέζι, ἦταν γραμμένα τὰ ἑξῆς:

"Ἀνάλυσις τοῦ ζήλου τοῦ ἱερέως Χ. Συνολικὸν βάρος: 50 ὀκάδες. Ἡ προσεκτικὴ ἀνάλυσις παρουσιάζει τὰ ἑξῆς στοιχεῖα:

Φανατισμός - 5 ὀκάδες

Προσωπικὴ φιλοδοξία – 15 ὀκάδες

Φιλοχρηματία – 12 ὀκάδες

Ἐπίδειξις – 9 ὀκάδες

Τάσις πρὸς ἐπιβολὴν καὶ κυριαρχίαν πάνω στὶς ψυχές – 6 ὀκάδες

Ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν – 2 ὀκάδες

Ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους – 1 ὀκά

Σύνολον – 50 ὀκάδες."

Ἡ παράξενη συμπεριφορὰ τοῦ ξένου καὶ ἡ ματιὰ μὲ τὴν ὁποία μὲ ἀποχαιρέτησε, μοῦ μετέδωσαν κάποια ἀνησυχία. Μὰ ὅταν εἶδα τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐξετάσεώς του, ἔνοιωσα τὰ γόνατά μου νὰ λυγίζουν.

Θέλησα στὴν ἀρχὴ ν' ἀμφισβητήσω τὴν ὀρθότητα τῶν ἀριθμῶν. Μὰ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἄκουσα ἕναν ἀναστεναγμὸ τοῦ ξένου, ποὺ εἶχε φθάσει στὴν ἐξώπορτα. Ἠρέμησα κι ἄρχισα νὰ σκέπτωμαι πιὸ ψύχραιμα. Μὰ καθὼς σκεπτόμουνα, σκοτείνιαζε μπροστά μου. Δὲν μποροῦσα νὰ διαβάζω τὸ χαρτί, ποὺ κρατοῦσα στὰ χέρια μου. Ἀγωνία καὶ φόβος μὲ κατέλαβαν. Στὰ χείλη μου ἦλθε ἡ κραυγή: "Κύριε, σῶσε με". Ἔρριξα πάλι μιὰ ματιὰ στὸ χαρτί. Ξαφνικὰ μεταμορφώθηκε αὐτὸ σ' ἕναν ὁλοκάθαρο καθρέπτη, ποὺ καθρέπτιζε τὴν καρδιά μου. Ἔνοιωσα καὶ ἀνεγνώρισα τὴν κατάστασί μου. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρακαλοῦσα τὸν Κύριο νὰ μ' ἐλευθερώση ἀπ' τὸ Ἐγώ μου. Τέλος ξύπνησα μὲ μιὰ κραυγὴ ἀγωνίας.

Στὰ περασμένα χρόνια παρακαλοῦσα τὸν Θεὸ νὰ μὲ σώση ἀπὸ διαφόρους κινδύνους. Μὰ ἀπ' τὴ μέρα ἐκείνη ἄρχισα νὰ παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μ' ἐλευθερώση ἀπ' τὸ δικό μου Ἐγώ. Γιὰ πολὺν καιρὸ ἔνοιωθα ταραγμένος. Τέλος, ὕστερ' ἀπὸ ἐπίμονες προσευχές, ἔνοιωσα τὸ φῶς τοῦ Κυρίου νὰ πλημμυρίζη τὴν καρδιά μου καὶ νὰ καίη τ' ἀγκάθια τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Ὅταν ὁ Κύριος μὲ καλέση κοντὰ Τοῦ, θὰ Τὸν εὐχαριστήσω ὁλόθερμα γιὰ τὴν ἀποκάλυψι ἐκείνης τῆς ἡμέρας. Μοῦ φανέρωσε τότε τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό μου καὶ ὡδήγησε τὰ πόδια μου στὸν πιὸ στενό, ἀλλὰ πιὸ ὄμορφο δρόμο. Κάθε μέρα ἀνανέωνα τὶς ἀποφάσεις μου. Ἐκείνη ἡ ἐπίσκεψις ποὺ μοῦ ἔκαμε Ἐκεῖνος ποὺ "ἐτάζει καρδίας καὶ νεφρούς", μὲ ἔκαμεν ἄλλον ἄνθρωπο καὶ ὠφέλησε πολὺ τὴν ἐργασία μου".

Ἄραγε τί ἀποτέλεσμα θὰ παρουσίαζε ἡ ἐξέτασις τοῦ ἰδικοῦ μου ζήλου; Θὰ παρουσίαζε τοὺς γλυκοὺς ἐκείνους καρποὺς τοῦ Πνεύματος, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστ. Παῦλος (Γάλ. ε΄, 22); Ἢ μήπως θὰ φανέρωνε ἐγωκεντρικὲς ἐκδηλώσεις; Ἂς κλίνωμε γι' αὐτὸ ὅλοι ταπεινὰ τὰ γόνατά μας μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ! Ἂς ἀφήνωμε το φῶς του νὰ διεισδύη ὡς τὰ τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ γνωρίζωμε τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό μας. Ἂς μὴ συγχέωμε ποτὲ τὸ καθῆκον μὲ ἐγωκεντρικὲς ἀποκλίσεις καὶ ἐπιθυμίες μας.