Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ἀπόψεις γιὰ τὴν Θρησκεία

Παλαιότερα, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ Φόϊερμπαχ καὶ ἀργότερα ὁ Μὰρξ ἔλεγαν ὅτι "ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιον τοῦ λαοῦ" ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ἡ Θρησκεία ἀποχαυνώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἀποκοιμίζει καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἀντιμετωπίζη διάφορα κοινωνικὰ προβλήματα. Αὐτὸ τὸ παρατηροῦσαν στὴν Ἄπω Ἀνατολή, στὴν ὁποία ἔβλεπαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ μένουν στὴν μιζέριά τους καὶ τὴν κακοδαιμονία τους καὶ ἄφηναν τοὺς ἐπιτήδειους νὰ τοὺς ἐκμεταλλεύονται καὶ ἐκεῖνοι ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν λατρεία τῶν θεῶν τους.

Αὐτὸ ἔχει μερικὰ στοιχεῖα ἀλήθειας, ἀλλ' ὅμως ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη πλευρὰ τοῦ θέματος, αὐτὴν ποὺ τόνιζε ὁ ἀείμνηστος πνευματώδης συνομιλητὴς Νικόλαος Γαβριὴλ Πεντζίκης. Ἔλεγε ὅτι κι' ἂν ἀκόμη θεωρήσουμε ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιον τοῦ λαοῦ καὶ αὐτὸ μὲ ὠφελεῖ, γιατί καθὼς εἶμαι ἕνας ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος ποὺ πέρασα τόσα βάσανα στὴν ζωή μου χρειάζομαι καὶ λίγο ὄπιο (μιὰ δηλαδὴ ἐλπίδα) γιὰ νὰ ξεκουρασθῶ.

Πρὶν λίγο καιρὸ ἄκουσα σὲ μιὰ συνέντευξη ἕναν σύγχρονο ἠθοποιὸ νὰ ἀντιστρέφη αὐτὸ τὸ χωρίο καὶ νὰ λέγη ὅτι σήμερα δὲν ἰσχύει ἡ φράση "ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιον τοῦ λαοῦ", ἀλλὰ ἡ φράση "τὸ ὄπιον εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ λαοῦ". Σήμερα τὰ ναρκωτικά, ποὺ ναρκώνουν κάθε δραστηριότητα γιὰ τὴν ζωὴ ἢ οἱ ἐξαρτησιογόνες οὐσίες ποὺ δεσμεύουν τὸν ἄνθρωπο ἔγιναν δυστυχῶς ἡ ἀναζήτηση καὶ ἡ ἐλπίδα πολλῶν νέων. Καὶ δυστυχῶς μὲ αὐτὸ τὸ φαινόμενο δὲν ἀσχολοῦνται πολλοὶ ἄνθρωποι. Δηλαδή, γίνονται συζητήσεις καὶ ἀποκαλύψεις γιὰ τὶς ἀποφυλακίσεις τῶν ἐμπόρων τῶν ναρκωτικῶν, δὲν γίνεται ὅμως καμμιὰ συζήτηση γιὰ τὰ αἴτια ποὺ ὠθοῦν τοὺς νέους στὰ ναρκωτικά. Καὶ αὐτὸ γίνεται γιατί δὲν θέλουμε νὰ τὰ βάλουμε μὲ τὸ σύστημα.

Τώρα, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ἐπανέρχονται στὴν ἀνάγκη τῆς Θρησκείας ἀπὸ κάποια ἄλλη πλευρά. Πρόσφατα ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο ἔγραψε: "Ἡ Ἐκκλησία ποὺ νόμιζε ὅτι πρέπει νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὸν κομμουνισμὸ ἢ τὸν ὑλισμό, πρέπει τώρα νὰ χτυπηθεῖ μὲ τὴν αὔξηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μυστήριο, συνωμοσία καὶ ὑπερφυσικὸ στοιχεῖο" (Τὰ Νέα 21-3-2005). Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν λύση στὰ μυστήρια ποὺ βλέπουν γύρω τους.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πάντοτε τὴν ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ, γιατί εἶναι πλασμένοι κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωση Αὐτοῦ. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ γνωρίσουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ συνδυάζει στενὰ τὴν κοινωνία μὲ τὸ μυστήριο, τὴν πράξη μὲ τὴν θεωρία, τὴν φιλοθεΐα μὲ τὴν φιλανθρωπία. Ἔτσι ἀποφεύγονται τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὰ ψυχοναρκωτικά, ἀκόμη καὶ ὁ ἀποκρυφισμὸς ἢ ὁ ἀγνωστικισμός. Γιατί ἰσχύει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο: "Ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν πιὰ στὸν Θεό, δὲν εἶναι ὅτι δὲν πιστεύουν πιὰ σὲ τίποτα, σημαίνει ὅτι πιστεύουν σὲ ὅλα".

Στὴν ἐποχή μας πρέπει νὰ προσφέρουμε τὸν Χριστιανισμὸ ὡς Ἐκκλησία, ὡς κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὡς μιὰ οἰκογενειακὴ ζωὴ καὶ ὡς πνευματικὸ Νοσοκομεῖο ποὺ συνδυάζει τὴν κοινωνία μὲ τὸ μυστήριο, τὴν πράξη μὲ τὴν θεωρία, τὴν φιλοθεΐα μὲ τὴν φιλανθρωπία.

Ν.Ι.