Γραπτὸ Κήρυγμα: “Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν”

Κυριακὴ 28 Αὐγούστου

Ἡ Κυριακὴ προσευχή, τὸ γνωστὸ "Πάτερ ἡμῶν", ποὺ ἑρμηνεύαμε κάθε Κυριακὴ αὐτοὺς τοὺς δύο μῆνες τοῦ Καλοκαιριοῦ, ἀρχίζει μὲ τὴν προσφώνηση τοῦ Θεοῦ ὡς Πατέρα, συνεχίζει μὲ ἑπτὰ αἰτήματα πρὸς τὸν Θεὸ καὶ καταλήγει μὲ τὴν ἀκράδαντη πίστη στὸν Βασιλέα Θεὸ καὶ τὴν δύναμή Του. "Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν", ποὺ σημαίνει ὅτι σὲ σένα ἀνήκει ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες.

Αὐτὴ ἡ ἀκροτελεύτεια αἰτιολογία δίνει θάρρος στὸν ἄνθρωπο. Διότι ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι βασιλεὺς καὶ ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ἔχει τέτοιο φιλόστοργο Πατέρα καὶ δυνατὸ ἄρχοντα, καὶ Κύριο τοῦ κόσμου, αὐτὸ σημαίνει ὅτι μπορεῖ νὰ νικήση τὸν πονηρὸ διάβολο μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ δοξασθῇ ἀπὸ τὸν δεδοξασμένο Θεό.

Καὶ ὡς ἐπισφράγιση αὐτῆς τῆς πίστεως τοῦ προσευχομένου τίθεται καὶ τὸ "ἀμὴν" ποὺ εἶναι ἑβραϊκὴ λέξη καὶ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μεταφράζεται μὲ τὴν λέξη ἀληθῶς, ἀληθινά. Ὅταν χρησιμοποιεῖται τὸ "ἀμὴν" στὴν λατρεία δηλώνει τὴν ἐπιβεβαίωση τοῦ λαοῦ στὴν εὐχὴ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ ἱερέως καὶ ἑρμηνεύεται ὡς "γένοιτο", δηλαδὴ εἴθε νὰ γίνη. Στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ θεολόγου καὶ ὁ Χριστὸς χαρακτηρίζεται ὡς ὁ "Ἀμήν", δηλαδὴ ὁ ἀληθινὸς Κύριος, ποὺ κρατᾶ τὶς ὑποσχέσεις Τοῦ. "Τάδε λέγει ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινὸς" (Ἀποκ. γ΄,14).

Ἂς δοῦμε λίγο τὶς τρεῖς αὐτὲς λέξεις βασιλεία, δύναμις καὶ δόξα.

Ἡ λέξη βασιλεία παραπέμπει στὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, στὸ ὁποῖο κυρίαρχη θέση κατεῖχε ὁ Βασιλεύς - αὐτοκράτωρ, ὁ ὁποῖος εἶχε στρατὸ καὶ ἀπόλυτη κυριαρχία στὸ Βασίλειο. Βασιλεὺς θεωρεῖται καὶ ὁ Χριστός, ἀλλ' ὅμως ἡ Βασιλεία Τοῦ εἶναι ἄλλης ὑφῆς καὶ προελεύσεως. Χαρακτηριστικὴ ἦταν ἡ συζήτηση τοῦ Πιλάτου μὲ τὸν Χριστὸ στὸ θέμα αὐτό. Σὲ ἐρώτηση τοῦ Πιλάτου ἂν αὐτὸς εἶναι ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων ὁ Χριστὸς ἀπήντησε κατηγορηματικά: "ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου" (Ἰωάν. ἰη΄ 36). Δὲν εἶπε ὅτι ἡ Βασιλεία ἡ δική μου δὲν εἶναι στὸν κόσμο, ἀλλ' ὅτι δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν. Εἶναι μιὰ βασιλεία πνευματική, ποὺ συνδέεται μὲ τὴν μετοχὴ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θέα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ λέξη δύναμη ἔχει καὶ αὐτὴ μιὰ πνευματικὴ δυναμική, εἶναι ἡ κυριαρχία τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν κοσμικὴ δύναμη ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ τὰ ὅπλα καὶ τὴν κοσμικὴ κυριαρχία. Πρόκειται γιὰ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ποὺ φαίνεται ἐξωτερικὰ ὡς ἀδυναμία, ἀλλὰ εἶναι ἐκείνη ποὺ καταργεῖ κάθε κοσμικὴ δύναμη καὶ ἐξουσία. Ἐπίσης, αὐτὴ ἡ δύναμη εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι' αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς Μαθητὲς Τοῦ ὅτι θὰ λάβουν δύναμη μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πράξ. α΄, 8). Καὶ μὲ αὐτὴν τὴν δύναμη νίκησαν ὅλες τὶς κοσμικὲς δυνάμεις.

Ἡ λέξη δόξα ἔχει σχέση μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀγγέλου στοὺς ποιμένας, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, "δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτοὺς" (Λούκ. α΄, 8). Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θεότητά Τοῦ καὶ γι' αὐτὸ αὐτὴ ἡ δόξα λάμπει στὶς καρδιὲς τῶν Χριστιανῶν "πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ" (Β΄Κορ. δ΄, 6). Ὅσοι μετέχουν αὐτῆς τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ δοξάζονται, ὄχι ἁπλῶς τιμῶνται, ἀλλὰ λάμπουν ἀπὸ τὴν Χάρη καὶ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ἔχη κανεὶς ἕναν τέτοιο Πατέρα ποὺ ἔχει βασιλεία, δύναμη καὶ δόξα καὶ κυβερνᾶ ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο, δὲν μπορεῖ νὰ ἀπογοητεύεται, δὲν μπορεῖ νὰ ταράσσεται, ἔστω κι' ἂν βρεθῇ στὶς πιὸ δύσκολες καταστάσεις, καὶ στοὺς μεγαλύτερους πειρασμούς.

Ἡ Κυριακὴ προσευχή, τὸ "Πάτερ ἡμῶν", εἶναι δυνατὴ προσευχή, ἔχει πνευματικὰ νοήματα, ἀκριβῶς γιατί μᾶς τὴν δίδαξε ὁ Χριστός. Ἔχει μεγάλη ἀξία, γιατί δείχνει τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀναζήτηση, ἀπὸ μᾶς ποὺ προσευχόμαστε, τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν, τὴν μεταμόρφωση της ὑπαρξεῶς μας, τὴν σχέση καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό, τὴν νίκη ἐναντίον τῶν πειρασμῶν καὶ τοῦ πονηροῦ, τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Πρέπει συχνὰ νὰ προσευχόμαστε μὲ τὰ λόγια αὐτῆς τῆς προσευχῆς. Ἄλλωστε μᾶς τὴν παρέδωσε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐντολή: "οὕτως οὗν προσεύχεσθε ὑμεῖς" (Μάτθ. στ΄,9). Καὶ θὰ πρέπη νὰ προσευχόμαστε μὲ προσοχή, συγκεντρωμένο νοῦ, πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός μας ἀκούει, μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς ἀγαπᾶ. Εἶναι μιὰ προσευχὴ ποὺ ἀρχίζει μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ - Πατέρα καὶ τελειώνει μὲ τὴν δοξολογία τῆς Βασιλείας, τῆς δύναμης καὶ τῆς δόξας Του.

Ὅταν, ὅμως, προσευχόμαστε μὲ προσοχὴ καὶ κατάνυξη θὰ πρέπη συγχρόνως νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν εἴμαστε ὀρφανοί. Γιατί εἶναι φοβερὸ νὰ προσευχόμαστε σὲ Θεὸ Πατέρα καὶ νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε Πατέρα καὶ εἴμαστε μόνοι μας καὶ ἀπροστάτευτοι στὸν κόσμο. Οὔτε πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε "μοναχοπαίδια" τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν προσευχόμαστε μὲ τὴν Κυριακὴ αὐτὴ προσευχὴ καὶ μέσα στὸ "πνεῦμα" ποὺ ἀναλύσαμε σὲ αὐτὰ τὰ σύντομα κηρύγματα, τότε θὰ βλέπουμε θαύματα στὴν ζωή μας, θὰ ἀναγεννᾶται ἡ ὕπαρξή μας καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ εἰσέλθουμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν δόξα τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ