Κύριο ἄρθρο: Ἡ "ψυχούλα" της Βίκυς Μοσχολιοῦ

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Πρὶν λίγο καιρὸ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ ἡ πολὺ γνωστὴ στὸ κοινὸ λαϊκὴ τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιοῦ. Καὶ ὅπως ἦταν φυσικὸ πολλὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως, ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικά, ἀφιέρωσαν σελίδες καὶ ἐκπομπὲς γιὰ νὰ παρουσιάσουν τὸ ἔργο καὶ τὴν προσωπικότητα τῆς πολυτάλαντης αὐτῆς τραγουδίστριας.

Τὸ βράδυ τῆς ἡμέρας ποὺ ἐψάλη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία της στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἀθηνῶν, ἡ κρατικὴ Τηλεόραση μετέδωσε μιὰ παλαιότερη συνέντευξή της, στὴν ὁποία ἡ ἴδια ἀπεκάλυπτε προσωπικὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς της, ἀπὸ τὴν μικρή της ἡλικία μέχρι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ποὺ ἔδωσε τὴν συνέντευξη.

Τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς συνεντεύξεως τὸ παρακολούθησα μὲ μεγάλη προσοχή, διότι εἶχαν γραφῆ καὶ εἰπωθῇ πολλὰ γιὰ τὸ πρόσωπό της. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ εἰλικρίνειά της καὶ ἡ ἁπλότητα μὲ τὴν ὁποία διηγεῖτο πτυχὲς τῆς ζωῆς της. Ἰδιαιτέρως, ὅπως ἦταν φυσικό, πρόσεξα αὐτὸ ποὺ εἶπε, ὅτι πρὶν ἀπὸ κάθε σοβαρὴ ἐργασία της ἔκανε κομποσχοίνι καὶ παρακαλοῦσε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία νὰ τὴν βοηθήση. Βέβαια κατὰ καιροὺς ἄκουγα ὅτι εἶχε σχέση μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή.

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι κατὰ τὶς ἐπισκέψεις μου στὸ Ἅγιον Ὅρος, ἰδιαιτέρως στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, εἶχα συναντήσει ἕναν μοναχὸ ποὺ ἦταν θεῖος της, ἀδελφὸς τῆς γιαγιᾶς της, ὁ ὁποῖος μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀνηψιὰ του Βίκυ Μοσχολιοῦ, ὅτι δηλαδὴ εἶχε ἐπικοινωνία μαζί της καὶ τὴν συμβούλευε γιὰ τὴν χριστιανικὴ ζωή. Πρόκειται γιὰ τὸν γερο-Ἡσύχιο, ποὺ ἦταν ὄνομα καὶ πρᾶγμα ἡσύχιος, ἅγιος Μοναχός, ὁ ὁποῖος πάντοτε μᾶς μιλοῦσε πολὺ πνευματικά. Κυρίως μᾶς διηγεῖτο ἱστορίες ἀπὸ προηγούμενους γέροντες μοναχούς, ποὺ εἶχαν προβλέψει τὴν ἔξοδό τους ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ εἶχαν προετοιμασθῆ κατάλληλα καὶ ἔφυγαν ἐν μετανοίᾳ καὶ προσευχή. Ἡ μορφὴ τοῦ γέροντα Ἡσυχίου μοῦ εἶχε κάνει πολὺ μεγάλη ἐντύπωση.

Βλέποντας, λοιπόν, τὸ βράδυ ἐκεῖνο τὴν συνέντευξη τῆς Βίκυς Μοσχολιοῦ, εἶδα ὅλη τὴν ζωή της, ὅπως τὴν περιέγραφε, θυμήθηκα τὸν Ἁγιορείτη Γρηγοριάτη μοναχὸ καὶ δὲν μποροῦσα νὰ κοιμηθῶ, ἀλλὰ συνέχεια αὐθόρμητα μοῦ ἦλθε νὰ προσεύχομαι γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς της. Σχεδὸν ὅλη τὴν νύχτα τὴν πέρασα σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση.

Ἐπειδή, ὅμως, δὲν θυμόμουν ἐπακριβῶς τὸ ὄνομα τοῦ γερο-Ἡσυχίου καὶ τὸ συνέχεα μὲ ἕνα ἄλλο ὄνομα, τὴν ἑπομένη ἡμέρα τὸ πρωΐ τηλεφώνησα στὴν Μονὴ Γρηγορίου γιὰ νὰ ρωτήσω πῶς λεγόταν ὁ μοναχὸς αὐτὸς γιὰ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσω. Ὁ μοναχὸς ποὺ σήκωσε τὸ τηλέφωνο μοῦ εἶπε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὸν γερο-Ἡσύχιο. Τὸν εὐχαρίστησα καὶ ἔκλεισα τὸ τηλέφωνο.

Μετὰ ἀπὸ λίγο, ὅμως, μοῦ τηλεφώνησε ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος, μὲ τὴν εὐγένεια καὶ τὴν εὐαισθησία ποὺ τὸν διακρίνει καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ στὸ πρόσωπό μου, γιὰ νὰ μὲ ρωτήση ἂν ἤθελα κάτι περισσότερο. Μοῦ εἶπε δὲ ὅτι στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ γερο-Ἡσυχίου, ποὺ ἦταν ἕνας εὐλογημένος μοναχὸς μὲ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ ὀρθόδοξο φρόνημα, βρέθηκε μιὰ ἐπιστολὴ τῆς ἀνηψιὰς του Βίκυς Μοσχολιοῦ, στὴν ὁποία φαίνεται ἡ προσωπικότητά της, καὶ μὲ ἐρώτησε ἐὰν ἤθελα νὰ μοῦ τὴν ἀποστείλη γιὰ νὰ τὴν χρησιμοποιήσω κατὰ τὴν κρίση μου.

Τὸν εὐχαρίστησα καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα μοῦ ἔστειλε τὴν χειρόγραφη ἐπιστολὴ τῆς Βίκυς Μοσχολιοῦ ποὺ εἶχε ἀποστείλει στὸν θεῖο της, ἀείμνηστο γερο-Ἡσύχιο, ποὺ κοιμήθηκε σὲ ἡλικία 103 ἐτῶν, τὴν ὁποία ἀπέστειλε ἡ Μοσχολιοῦ πρὶν δέκα χρόνια, ἤτοι τὸ 1994 (ἦταν τότε ἡλικίας 52 ἐτῶν) καὶ τὴν διάβασα μὲ πολὺ μεγάλη συγκίνηση. Μὲ ἄδεια τοῦ Ἀρχιμ. Γεωργίου Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, θὰ δημοσιεύσω τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ μὲ μερικὲς ἀναγκαῖες περικοπὲς καὶ θὰ κάνω μερικὰ σχόλια, γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν Χριστιανῶν καὶ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τῆς ἀειμνήστου Βασιλικῆς (Βίκυς).

1. Ἡ ἐπιστολή

"Ἀξιοσέβαστε θεῖε, εὐλογεῖτε.

Ἔχω ἀκούσει ἀπὸ πολλοὺς Ἱερεῖς γιὰ τὴν ἁγιωσύνη ποὺ ἔχετε, καὶ ἀπὸ τὴν Μητέρα μου. Ἐγώ, ἡ τόσο ἁμαρτωλὴ καὶ ἀνάξια αἰσθάνομαι πολὺ τυχερὴ ποὺ σᾶς ἔχω θεῖο, καὶ συγχρόνως λυπᾶμαι ποὺ ποτὲ δὲν σᾶς γνώρισα.

Εἶστε εὐλογημένος ἄνθρωπος ποὺ ἀπὸ νέος ἀκολουθήσατε τὸν σωστὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς ἐμεῖς μπήκαμε στὴν βιοπάλη τῆς ζωῆς, καὶ ὅσο καὶ νὰ καταλαβαίνουμε τὰ λάθη μας, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε πίσω.

Θεῖε μου, ἀπὸ παιδάκι δουλεύω καὶ σήμερα αἰσθάνομαι πολὺ κουρασμένη. Εὐχαριστῶ πάντα τὸν Κύριό μας καὶ τὴν Παναγιὰ γιὰ τὸ θεῖο δῶρο ποὺ μοῦ χάρισαν (τὴ φωνὴ) νὰ μπορέσω νὰ βοηθήσω τοὺς γονεῖς μου, τὰ ἀδέλφια μου καὶ τὸν κόσμο. Ὅμως τώρα εἶμαι 52 ἐτῶν καὶ παρακαλῶ τὴν Παναγία νὰ μὲ βοηθήσει νὰ τακτοποιηθῶ, νὰ σταματήσω, μήπως καὶ βάλω τὴν ζωή μου σὲ μιὰ σειρά. Κάποτε ἔκανα καθήκοντα Μοναχῆς καὶ δούλευα. Ὅμως αὐτὸ μὲ κούρασε πολύ...

Βέβαια ξεμολογήθηκα, ἔκλαψα καὶ κλαίω πικρὰ καὶ παρακαλῶ τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστό μας νὰ μὲ συγχωρέσουν καὶ νὰ εἶναι μαζί μου. Βλέπετε, θεῖε μου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὅσο καὶ νὰ ξεφύγη, ἅμα ἔχει μεγαλώσει μὲ χριστιανικὲς ἀρχές, κάποτε συνέρχεται. Αὐτὸ κάνω καὶ ἐγώ. Προσπαθῶ νὰ βρῶ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ κάποτε ἤμουν καὶ ποὺ μοῦ ἄρεσε πολύ. Ἂς ἐλπίσω ὅτι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία θ' ἀκούσουν τὶς προσευχές μου γιατί δὲν θέλω νὰ χαθῇ ἡ ψυχούλα μου.

Θεῖε μου, θέλω νὰ σοῦ πῶ πῶς ἔχω δύο κοριτσάκια, τὴν Οὐρανία καὶ τὴν Βαγγελία, εἶναι δύο καταπληκτικὰ παιδιά. Τὰ ἔχω παντρέψει καὶ τὰ δυὸ μὲ πολὺ καλὰ παιδιά. Ἡ Οὐρανία μοῦ ἔκανε καὶ ἕνα κοριτσάκι ποὺ εἶναι τώρα 3 μηνῶν.

Θεῖε μου, θὰ ἦταν μεγάλη ἡ εὐλογία, ἂν μποροῦσα νὰ σᾶς δῶ, γιατί ἔχω πολλὰ νὰ πῶ. Θέλω νὰ ἀνοίξω τὴν καρδιά μου, νὰ μὲ ἀκούσετε, νὰ γονατίσω μπροστά σας, νὰ κλάψω. Καὶ τότε νὰ ἔρθη ἡ θεία φώτιση.

Θεῖε μου, ἐσεῖς ποὺ εἶστε ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ προσευχηθῆτε γιὰ μένα καὶ γιὰ τὴν οἰκογένειά μου γιὰ τὰ παιδάκια μου καὶ τὸ ἐγγονάκι μου νὰ τακτοποιηθῶ καὶ νὰ φύγω ἀπὸ αὐτὴ τὴν δουλειὰ ποὺ μ' ἔχει κουράσει.

Θὰ ἦταν μεγάλη εὐλογία ἂν κάτι προσωπικό σας ἀντικείμενο μοῦ στέλνατε, θὰ τὸ εἶχα σὰν ἱερὸ κειμήλιο ἀπὸ ἐσᾶς, κάτι ποὺ ἀγαπᾶτε πολύ.

Δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράσω πιὸ πολύ. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς ἔχει καλὰ πάντα.

Τὶς εὐχές σας ἡ ταπεινὴ ἀνηψιά σας

Βασιλικὴ (ἡ Βίκυ) Μοσχολιοῦ.

Υ.Γ. Σᾶς στέλνω αὐτὸ τὸ γράμμα μὲ τὸν Πάτερ Νικόδημο, ὁ ὁποῖος ἦρθε στὸ Σπίτι μου μὲ τὴν Μητέρα του καὶ ἔφερε τὴν εὐλογία. Ὁ Πάτερ Νικόδημος μοῦ ἔδωσε δύο φωτογραφίες σας καὶ χάρηκα πάρα πολὺ ποὺ σᾶς εἶδα. Βλέπω ὅτι μοιάζετε πολὺ μὲ τὴν Γιαγιά μου τῆς Μαριάμ. Ἐπίσης, μοῦ ἔδωσε πολὺ ὡραῖες χάρτινες εἰκονίτσες καὶ ὡραῖα βιβλία καὶ μοσχοθυμίαμα. Ἦταν Θεοῦ δῶρο νὰ στείλετε τὸν Πάτερ Νικόδημο, γιατί εἶναι σὰν νὰ εἴσαστε ἐσεῖς ἐδῶ".

2. Παρατηρήσεις

Ἂν καὶ εἶναι εὔγλωττη ἡ ἐπιστολή, ὡστόσο θὰ ἤθελα νὰ κάνω μερικὰ σχόλια, ὡς ἕνα μικρὸ μνημόσυνό της.

α) Καὶ πρὸ καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τῆς Βίκυς Μοσχολιοῦ πολλοὶ μίλησαν γιὰ τὸ ταλέντο της, τὶς φωνητικές της ἱκανότητες καὶ τὴν προσφορά της στὸ λαϊκὸ τραγούδι. Εἶπαν ὅτι "τραγούδησε 1.400 τραγούδια ὅλων τῶν Ἑλλήνων Συνθετῶν καὶ ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 450 ἔγιναν μεγάλες ἐπιτυχίες". Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀναμφισβήτητα. Ἀλλὰ ἐμένα ὡς Ἐπίσκοπο μὲ ἀπασχολεῖ ὁ ἐσωτερικός της κόσμος, ποὺ φαίνεται νὰ εἶναι πλούσιος καὶ εὐαίσθητος. Στὸ γράμμα φαίνονται καθαρότατα τὰ αἰσθήματα ποὺ τὴν διακρίνουν. Ὁπότε, στὸ τομέα αὐτὸν ἡ προφορά της ἔχει μιὰ διαχρονικότητα, ὡς προσώπου καὶ κατ' εἰκόνα Θεοῦ δημιουργημένης.

β) Διαβάζοντας κανεὶς προσεκτικὰ τὸ γράμμα της, διακρίνει ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ ἐπιστολιμαίου κειμένου, δηλαδὴ τὰ χαρίσματα τῆς προσωπικῆς ἐπιστολῆς. Ὅταν μιλᾶ κανεὶς καὶ μάλιστα σὲ εὐρὺ κοινό, ἢ ὅταν γράφη μιὰ ἐπιστημονικὴ μελέτη, συνήθως αὐτοπεριορίζεται, αὐτοελέγχεται καὶ αὐτολογοκρίνεται. Οἱ προσωπικὲς ὅμως ἐπιστολὲς ποὺ στέλνονται σὲ ἀγαπητὰ πρόσωπα εἶναι στὴν πραγματικότητα ξεσπάσματα καρδιακά. Ἀκριβῶς σὲ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ ποὺ εἴδαμε προηγουμένως φαίνονται ὅλα τὰ χαρίσματα τῆς προσωπικότητος τῆς Βίκυς Μοσχολιοῦ, ὅπως ἡ ἁπλότητα, ἡ μεγαλοκαρδία, ἡ εὐαισθησία, ἡ εἰλικρίνεια κ.ἄ. Γράφει σὲ ἕνα σημεῖο: "θέλω νὰ ἀνοίξω τὴν καρδιά μου, νὰ μὲ ἀκούσετε, νὰ γονατίσω μπροστά σας, νὰ κλάψω". Πρόκειται γιὰ ἕνα γράμμα "ἐξομολογητικὸ" καὶ καρδιακό, ποὺ ἀπέχει ὅμως ἀπὸ τὸν συναισθηματισμό. Ἄλλωστε ὑφίσταται τεράστια διαφορὰ μεταξὺ αἰσθήματος καὶ συναισθήματος.

γ) Ἡ ἐπιστολογράφος ἐκφράζει ἐπανειλημμένως τὴν πίστη της στὸν Θεό. Εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, "τὸν Κύριό μας", ὅπως γράφει, καὶ τὴν Παναγία γιὰ τὸ δῶρο τῆς φωνῆς ποὺ τῆς χάρισαν. Ἑπομένως ἔχει βαθύτατη αἴσθηση τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Παρακαλεῖ τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστὸ νὰ τὴν συγχωροῦν καὶ νὰ εἶναι μαζί της: "νὰ μὲ συγχωρέσουν καὶ νὰ εἶναι μαζί μου". Ζητᾶ "τὴν θεία φώτιση" καὶ γενικὰ σὲ ὅλο τὸ γράμμα φαίνεται ἡ σχέση της μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐκφράζει τὴν γνωστὴ φράση ἀπὸ τὶς εὐχὲς τῆς Πεντηκοστῆς: "σοὶ μόνῳ ἁμαρτάνομεν καὶ σοὶ μόνῳ λατρεύομεν". Συγχρόνως ἐκφράζει καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη της καὶ τὸν σεβασμό της στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶναι ὁ θεῖος της. Ἔχει ἀκούσει γιὰ τὴν "ἁγιωσύνη του", θεωρεῖ ὅτι εἶναι εὐλογημένος ἄνθρωπος ποὺ ἀκολούθησε τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνεται "τυχερὴ" ποὺ τὸν ἔχει θεῖο, λυπᾶται ποὺ δὲν τὸν γνώρισε προσωπικά, ζητᾶ τὶς εὐχές του γιὰ τὴν ἴδια καὶ τὴν οἰκογένειά της, ἐπιθυμεῖ μιὰ συνάντηση μαζί του γιὰ νὰ ἀνοίξη πλήρως τὴν καρδιά της καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τῆς ἀποστείλη κάποιο προσωπικό του ἀντικείμενο ὡς "εὐλογία" καὶ ὡς "ἱερὸ κειμήλιο".

δ) Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ φαίνεται ὅτι μεγάλωσε "μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς" καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ αὐτὰ βιώματα τὰ ὁποῖα εἶχε ἀπὸ τὴν μικρή της ἡλικία τὴν ἀκολουθοῦν σὲ ὅλη τὴν ζωή της. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ποὺ γράφει σὲ ἕνα σημεῖο: "κάποτε ἔκανα καθήκοντα Μοναχῆς καὶ δούλευα. Ὅμως αὐτὸ μὲ κούρασε πολύ". Αὐτὴ ἡ ἔκφραση "ἔκανε καθήκοντα μοναχῆς", σημαίνει ὅτι ζοῦσε ὡς μοναχὴ μὲ προσευχή, μὲ ἐγκράτεια, ἀκόμη καὶ ὅταν ἐργαζόταν στὰ Κέντρα τὶς νυκτερινὲς ὧρες. Καὶ ὅπως γράφει σὲ ἄλλο σημεῖο, ἀκολουθοῦσε τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ ποὺ τῆς "ἄρεσε πολὺ" καὶ θυμᾶται ὅλη αὐτὴν τὴν ἐμπειρία. Γι' αὐτὸ γράφει: "ὁ ἄνθρωπος ὅσο καὶ νὰ ξεφύγει, ἅμα ἔχει μεγαλώσει μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς κάποτε συνέρχεται. Αὐτὸ κάνω καὶ ἐγώ. Προσπαθῶ νὰ βρῶ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ ποὺ κάποτε ἤμουν καὶ ποὺ μοῦ ἄρεσε πολύ". Αὐτό μου θυμίζει τὸν ἄσωτο υἱὸ τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος ἐξεδήλωσε μετάνοια, ὄχι μέσα ἀπὸ ἰδεολογίες, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνάμνηση τῆς ἀγάπης τοῦ πατέρα του, ὅπως τὴν ἔζησε στὸ πατρικό του σπίτι. Συνέκρινε, λοιπόν, αὐτὴν τὴν πατρικὴ ἀγάπη μὲ τὴν ζωὴ τῆς στερήσεως τὴν ὁποία περνοῦσε καὶ αὐτὸ αὔξησε τὴν μεγάλη ἀγάπη του γιὰ τὴν ἐπιστροφή.

ε) Ἀκριβῶς τὸ προηγούμενο σημεῖο δείχνει τὴν μετάνοια τῆς Βίκυς Μοσχολιοῦ καὶ τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς αὐτομεμψίας ποὺ τὴν διακρίνει. Αἰσθάνεται τὰ λάθη τὰ ὁποῖα ἔκανε ὡς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ταυτόχρονα ὁμολογεῖ: "ἐξομολογήθηκα, ἔκλαψα καὶ κλαίω πικρὰ καὶ παρακαλῶ τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστό μας νὰ μὲ συγχωρέσουν καὶ νὰ εἶναι μαζί μου". Αὐτὴ ἡ φράση εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὴ καὶ δείχνει τὸ ὅλο περιεχόμενο τῆς μετανοίας της ποὺ δὲν ἦταν ἁπλῶς μιὰ τυπικὴ ἐξομολόγηση, ἀλλὰ μιὰ διαρκὴς κατάσταση κλάματος καὶ δακρύων γιὰ νὰ λάβη συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς νὰ εἶναι μαζί της. Αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖ κανεὶς στὴν ἐπιστολή της εἶναι τὸ χάρισμα τῆς αὐτομεμψίας, τὸ ὁποῖο τόσο πολὺ ἔχουν ἐξάρει οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ δείχνει μιὰ κατάσταση πνευματικῆς ὑγείας.  Μέσα στὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας καὶ ἐπειδὴ ἔχει ἀνάμνηση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς τὴν ὁποία ζοῦσε στὰ παιδικά της χρόνια, παρακαλεῖ τὴν Παναγία νὰ τὴν βοηθήση νὰ σταματήση τὴν ἐργασία τὴν ὁποία ἔκανε, ὅπως γράφει: "μήπως καὶ βάλω τὴν ζωή μου σὲ μιὰ σειρά". Καὶ ὅπως ὁμολογεῖ: "ἀπὸ παιδάκι δουλεύω καὶ σήμερα αἰσθάνομαι πολὺ κουρασμένη". Ποιός μπορεῖ νὰ μὴ συγκινηθῇ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἔκφραση μιᾶς ἁπλῆς ψυχῆς;

στ) Ἡ βασικότερη καὶ σημαντικότερη φράση στὸ γράμμα αὐτὸ ποὺ μὲ συγκίνησε εἶναι ἡ ἀκόλουθη: "ἂς ἐλπίσω ὅτι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία θ' ἀκούσουν τὶς προσευχές μου γιατί δὲν θέλω νὰ χαθῇ ἡ ψυχούλα μου". Τὴν ψυχή της τὴν ὀνομάζει "ψυχούλα", ἀφοῦ ἡ ἴδια ἐγνώριζε τὴν εὐαισθησία ποὺ ὑπῆρχε μέσα της. Ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ χαθῇ ἡ ψυχούλα της, γι' αὐτὸ προσεύχεται στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ ἐλπίζει ὅτι θὰ ἀκούσουν τὶς προσευχές της. Πιστεύει στὴν μέλλουσα ζωὴ καὶ στὴν αἰώνια ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ μεῖς μὲ τὴν σειρά μας ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγάπη, "ἔρως καὶ ἐραστόν", θὰ ἀκούση τὶς προσευχές της καὶ δὲν θὰ ἀφήση νὰ χαθῇ ἡ "ψυχούλα" αὐτῆς τῆς γυναίκας μὲ μιὰ τέτοια καρδιακὴ ἁπλότητα.

ζ) Ἀπὸ ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ὑστερόγραφο φαίνεται καὶ ἡ προσφορὰ τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Σὲ Ἁγιορείτη Πατέρα –τὸν θεῖο τῆς– γράφει μιὰ τέτοια καρδιακὴ ἐπιστολή, ἀλλὰ καὶ οἱ μοναχοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου π. Γεωργίου εἶχαν τὴν ἐπικοινωνία μαζί της καὶ τὴν ἔκαναν νὰ ἐκφρασθῇ ἐξομολογητικά. Ἑπομένως, βλέπουμε ἐδῶ τὴν μεγάλη προσφορὰ καὶ τὴν ἱεραποστολὴ τῶν Ἱερῶν Μονῶν, ἀλλὰ θὰ μοῦ ἐπιτραπῇ νὰ πῶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου μὲ τὸ ποιμαντικὸ "πνεῦμα" τὸ ὁποῖο ἔχει ἐμπνεύσει ὁ Γέροντας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Τὴν ἐπιστολὴ αὐτή, μέσα στὴν ὁποία ἐκφράζει ὅλο αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας καὶ προσευχόταν νὰ τὴν βοηθήση ὁ Θεός, ὅπως ἔλεγε, "νὰ φύγω ἀπὸ αὐτὴν τὴν δουλειὰ ποὺ μ' ἔχει κουράσει", τὴν ἔγραψε ὅταν ἦταν σὲ ἡλικία 52 ἐτῶν, δηλαδὴ πρὶν δέκα χρόνια. Ἂν σκεφθῇ κανεὶς ὅτι ἐκοιμήθη σὲ ἡλικία 62 ἐτῶν καὶ μάλιστα τὰ δύο τελευταῖα χρόνια πέρασε μέσα ἀπὸ τὴν ἐξαγνιστικὴ ἐνέργεια τῆς ἀσθένειας τῆς ἐποχῆς μας, τότε ἀντιλαμβάνεται ὅτι αὐτὴ ἡ "ψυχούλα" ἔγινε ἀκόμη πιὸ "ψυχούλα" καὶ ἑπομένως θὰ ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸν Θεό.

Εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ ὁ Θεὸς νὰ τὴν ἔχη κοντὰ Του καὶ νὰ ψάλη μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ τὸ χορὸ τῶν ἁγίων, ὄχι τα τραγούδια της, ἀλλὰ τὸν τρισάγιον ὕμνο στὸν Τρισάγιο Θεό, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο καὶ κυρίως αὐτοὺς ποὺ μετανοοῦν.–