Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ὁ καρπὸς τῆς κρίσης

Ἐφέτος τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων δοκιμάστηκε σκληρά, πέρασε ἀπὸ μιὰ μεγάλη κρίση. Ὅπως κάθε κρίση, ἔτσι καὶ αὐτὴ ὁδήγησε σὲ καλὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι ἡ ἐκλογὴ τοῦ νέου Πατριάρχου ἔγινε ὁμόφωνα καὶ ἔτσι ὑπάρχουν προϋποθέσεις νὰ διατηρηθῇ ἡ ἑνότητα τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητας γιὰ πολὺ καιρό.

Θὰ ἤθελα νὰ ἐντοπίσω δύο καρποὺς αὐτῆς τῆς κρίσης.

Ὁ πρῶτος καρπὸς εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν Ἁγιοταφιτῶν ποὺ ἐπικράτησε κατὰ τὴν ἐκλογὴ Πατριάρχου. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ ἐξάρω τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ ἦθος τοῦ δεύτερου ὑποψηφίου γιὰ τὴν Πατριαρχία, ἤτοι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ὁ ὁποῖος καίτοι εἶναι Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἦταν δεύτερος στὸ τριπρόσωπο ἐκλογῆς, παραιτήθηκε τῆς ὑποψηφιότητός του, γιὰ νὰ ἐκλεγῇ νέος Πατριάρχης μὲ ὁμοφωνία καὶ ὁμοψυχία. Αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημά του, δείχνει καὶ τὴν πνευματικότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης.

Ὁ δεύτερος καρπὸς εἶναι ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου σὲ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων. Τὸ γράφω αὐτό, διότι μοῦ ἔκαναν ἰδιαίτερη ἐντύπωση οἱ πρῶτες συνεντεύξεις τὶς ὁποῖες ἔδωσε σὲ δημοσιογράφους τοῦ ἀθηναϊκοῦ Τύπου (Μαρία Ἀντωνιάδου στὸ Βῆμα, Μαρία Παπουτσάκη στὴν Ἐλευθεροτυπία, στὶς 28-8-2005) καὶ στὶς ὁποῖες φαίνεται τὸ ἦθος καὶ τὸ φρόνημα τοῦ νέου Πατριάρχου.

Μεταξὺ τῶν ἄλλων θὰ ἤθελα νὰ ἐντοπίσω τρία σημεῖα.

Τὸ ἕνα ὅτι οἱ Κληρικοὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἢ νὰ ὁμοιάζουν μὲ τοὺς πολιτικούς. Εἶπε: "Προσπαθῶ νὰ κινοῦμαι στὰ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια καὶ μὲ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Γιατί θὰ πρέπει ὅταν γίνονται ἐκλογὲς σ' ἕνα Πατριαρχεῖο ἐμεῖς οἱ Κληρικοὶ θὰ πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε ὡς πολιτικοί...; Τί Κληρικοὶ εἴμαστε; Ἔτσι γινόμαστε πολιτικοί. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι γιατί φορᾶμε τὸ ράσο; Οἱ πολιτικοὶ σκέπτονται μὲ κοσμικὰ κριτήρια, ἀλλὰ ἐμεῖς εἴμαστε κληρικοί". Ἀναφερόμενος στὰ πρόσφατα γεγονότα εἶπε: "Οἱ Κληρικοὶ εἴχαμε καταντήσει νὰ λειτουργοῦμε ὡς πολιτικὰ πρόσωπα καὶ νομίζω ὅτι αὐτὴ ἡ εἰκόνα πρέπει νὰ ἐξαλειφθεῖ".

Τὸ ἄλλο εἶναι ὅτι οἱ Κληρικοὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἔμποροι. Εἶπε: "Ὡς νεαρὸς Κληρικὸς εἶχα πάει στὴν Κανὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ γιὰ νὰ αὐξήσουμε τὰ ἔσοδα τοῦ ναοῦ μου ἔλεγαν νὰ κάνουμε διάφορες τελετές. Καὶ ρώτησα τοὺς ἰθύνοντας τῆς Κοινότητας: "Τί θέλετε νὰ εἶμαι; Παπᾶς ἢ ἔμπορας;". Ἀκόμη τοὺς εἶπα: "Ὅ,τι ἂν κάνω, αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶτε τώρα, ἔπειτα ἀπὸ λίγο καιρὸ θὰ μὲ σιχαθεῖτε, θὰ μὲ ὑβρίζετε, γιατί θὰ ἔχω γίνει ἔμπορας". Ἐγὼ οὐδέποτε ἀρνήθηκα ὅτι εἶμαι μοναχὸς καὶ ἱερέας".

Καὶ τὸ τρίτο εἶναι ὅτι παρουσίασε τὴν ὑπόσταση τοῦ Πατριαρχείου, διότι ὅπως εἶπε δὲν πρέπει νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀραβοποίηση τοῦ Πατριαρχείου οὔτε γιὰ ἑλληνοποίησή του. "Τὸ Πατριαρχεῖο εἶναι Πατριαρχεῖο καὶ ἀνήκει σὲ ὅλους, εἴτε εἶναι Ἕλληνες εἴτε εἶναι Ἄραβες". Καὶ ἐκφράζοντας τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας εἶπε: "Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος τῆς μετανοίας".

Εἶναι ἐνθαρρυντικὲς αὐτὲς οἱ δηλώσεις ἑνὸς νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου.

Γευθήκαμε καὶ τοὺς δύο αὐτοὺς καρπούς, δοξάσαμε τὸν Θεὸ καὶ εὐχόμαστε ἡ λύπη νὰ μεταστραφῆ σὲ χαρά. Ἐπίσης εὐχόμαστε νὰ ἐπηρεάση αὐτὸ τὸ φρόνημα ὅλους τοὺς Κληρικοὺς κατὰ τὴν ἐξάσκηση τῶν ποιμαντικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν τους καθηκόντων.

Ν. Ι.