Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου: Η “ψυχή” του “Αμφι-θεάτρου” - Λήδα Τασοπούλου

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Πριν λίγες ημέρες, την 12-9-2005 εκοιμήθη η ηθοποιός Λήδα Τασοπούλου, ύστερα από επτάχρονη δοκιμασία της στην ασθένεια της εποχής μας, και η κηδεία της έγινε ανήμερα της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Η Λήδα Τασοπούλου υπήρξε ηθοποιός και πρωταγωνίστρια που έπαιξε και “ενσάρκωσε όλους τους μεγάλους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου μέσα από την σκηνή του "Αμφι-θεάτρου"”, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος, πρωταγωνίστρια και στην συνέχεια αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια. Στο “Αμφι-θέατρο” εργάστηκε αποκλειστικά και δεν εμφανίσθηκε σε άλλο θίασο ή στην τηλεόραση. Ήταν “κορυφαία στην ενσάρκωση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή και "αποχαιρετιστήρια" ως "Ανδρομάχη" του Ευριπίδη που ήταν η τελευταία της παράσταση”. Συγχρόνως δίδαξε την υποκριτική στα τμήματα των θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πελοποννήσου (Ναύπλιο). Ήταν σύζυγος του διακεκριμένου σκηνοθέτη και ακαδημαϊκού Σπύρου Ευαγγελάτου.

Ο λόγος για τον οποίο γράφονται αυτά δεν είναι απλώς για να παρουσιασθή μια ηθοποιός που έζησε ανάμεσά μας, καταξίωσε τον ρόλο της και έφυγε από τον ζωή αυτή πρόωρα, αλλά κυρίως για να καταγραφή μια πλευρά της ζωής της, την οποία γνώρισα προσωπικά.

Γνώρισα την Λήδα Τασοπούλου σε μια ακολουθία εσπερινού της εορτής της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Πλάτανο της ορεινής Ναυπακτίας, πριν τρία χρόνια (22-8-2002).

Κατά την διάρκεια της ομιλίας μου αναφέρθηκα στο γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ομίλησα για τον θάνατο που έχουμε μέσα μας με τα γονίδια της γηράνσεως από την ημέρα που συλληφθήκαμε στην κοιλία της μητέρας μας. Αναφέρθηκα στο πώς εκδηλώνεται ο θάνατος σε όλη μας την ύπαρξη (βιολογικά με τις αρρώστιες, ψυχολογικά με τις ανασφάλειες, πνευματικά με τα πάθη) και βεβαίως πώς υπερβαίνεται ο θάνατος με την βίωση της εκκλησιαστικής ζωής. Ανέφερα ότι στην ζωή της Παναγίας μας ο θάνατος λέγεται Κοίμηση και μάλιστα ένδοξη Κοίμηση, και η εορτή της Παναγίας χαρακτηρίζεται ως το Πάσχα του καλοκαιριού. Αυτό το βλέπουμε και στην ζωή των αγίων, με την αφοβία του θανάτου και την αφθαρσία των λειψάνων.

Όταν μιλούσα, σχεδόν σε απόσταση αναπνοής κάτω από το Δεσποτικό παρευρισκόταν μια άγνωστη σε μένα γυναίκα –ήταν η Λήδα Τασοπούλου– την οποία αισθανόμουν ότι παρακολουθούσε την ομιλία όχι με τον εγκέφαλο, αλλά με όλη της την καρδιά. Την αισθανόμουν να ρουφάη αχόρταγα την ομιλία, να χαίρεται με αυτή και σχεδόν η έκφραση του προσώπου της ήταν διάφανη. Αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.

Αργότερα διάβασα ότι σε μια συνέντευξή της είπε: “Κάθε βράδυ αισθάνομαι ότι η ψυχή μου βγαίνει, καθώς αγγίζω –χωρίς πραγματικά να τους αγγίζω– τους ανθρώπους. Το χέρι μου είναι πολύ κοντά στην ψυχή μου. Δεν ξέρω αν γίνονται αντιληπτά όλα αυτά από τον θεατή”. Όμως στην περίπτωση που ανέφερα προηγουμένως ήταν εντελώς διαφορετικά. Την ώρα εκείνη δεν άγγιζε αυτή τον ομιλούντα, αλλά είχε ανοίξει διάφανα και διάπλατα την ύπαρξή της και ο ομιλών αντιλαμβανόταν αυτό το άνοιγμα. Όταν αργότερα έμαθα για την ασθένειά της, τότε μόνον κατάλαβα για το ενδιαφέρον που είχε δείξει για την ομιλία περί της υπερβάσεως του θανάτου.

Μετά την ακολουθία του Εσπερινού μου την συνέστησε ο Καθηγητής Νίκος Παπανικολάου, του οποίου ήταν φιλοξενούμενη στον Πλάτανο. Η ίδια εξέφρασε την μεγάλη εντύπωση που της είχε προκαλέσει το κήρυγμα, καθώς επίσης μου δόθηκε και πάλι η δυνατότητα να καταλάβω ότι ήταν μια καρδιακή γυναίκα και όταν συνομιλούσε με τον άλλο, άνοιγε την ύπαρξή της.

Μου ζήτησε να επικοινωνούμε. Πράγματι, είχαμε επικοινωνία τηλεφωνική, και της έστειλα μερικά από τα βιβλία μου, κυρίως το βιβλίο “μιά βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους” και το “Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση”. Χάρηκε πολύ, ιδίως για το πρώτο βιβλίο, και μου είπε ότι το διάβασε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και ότι έκανε μάλιστα και προσευχή με τον τρόπο που υποδείκνυε το βιβλίο.

Μια φορά συναντηθήκαμε μαζί με τον σύζυγό της στο σπίτι του Νίκου Παπανικολάου και είχαμε ενδιαφέρουσα συζήτηση. Συχνά επικοινωνούσαμε τηλεφωνικώς για να ζητήση ευχές ή για να της δώσω ευχές. Έκτοτε μάθαινα από τον Νίκο Παπανικολάου για την ταχεία εξέλιξη της ασθενείας της.

Τελευταία φορά επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά πριν από έναν μήνα σχεδόν, μετά την παράσταση της τραγωδίας του Σοφοκλή “Οιδίπους επί Κολωνώ” που παίχθηκε στην Πάτρα και σκηνοθέτησε ο σύζυγός της Σπύρος Ευαγγελάτος. Της τηλεφώνησα για να την συγχαρώ για την επιτυχία του συζύγου της και μου είπε ότι γρήγορα θα επικοινωνήση μαζί μου, αλλά δυστυχώς αυτό δεν πραγματοποιήθηκε, διότι την πρόλαβε ο θάνατος. Επίσης δυστυχώς, παρά την πρόσκλησή της να την παρακολουθήσω επί σκηνής δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ σε αυτήν.

Τα όσα έγραψα πιο πάνω ήταν έκφραση μιας εκτίμησης προς το πρόσωπό της και κυρίως αναφορά στην αναζήτηση την οποία έβλεπα να έχη μέσα της. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν την αλήθεια με διαφορετικούς τρόπους. Και παντού υπάρχουν άνθρωποι διάφανοι στην ύπαρξή τους που ξεχωρίζουν από τους άλλους, τους οποίους διακρίνει μια σκοτεινιά στην ύπαρξη. Επίσης τα έγραψα ως μια ανάγκη να αναπληρώσω την απουσία μου από την εξόδιο ακολουθία στην οποία παρά την θέλησή μου δεν μπόρεσα να παρευρεθώ.

Εύχομαι ο Θεός να αναπαύση την ψυχή της και να απαλύνη τον πόνο του συζύγου της, των παιδιών της και των αγαπητών της προσώπων.–