Ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ τὸν ἅγιο Γεώργιο Κουδουνᾶ

(ἀπὸ τὴν ἀφήγηση τοῦ μοναχοῦ Καλλινίκου, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου Κουδουνὰ (Μπουγιούκαντα), στὴν Πρίγκηπο)

«Ἐπειδὴ ἔχουν ἁπλότητα (οἱ προσκυνητὲς Τοῦρκοι) ζητοῦν (ἀπὸ τὸν Ἀη-Γιώργη) τὸ παραμικρό... Τὰ τελευταῖα χρόνια εἴμαστε φοιτητικὸ προσκύνημα. Πέρασαν μερικοὶ φοιτητὲς στὰ Πανεπιστήμια καὶ ἀπὸ τότε ἔρχονται συνέχεια φοιτητές, ἰδίως τὶς ἡμέρες τῶν ἐξετάσεων εἴμαστε φοιτητικὸ προσκύνημα! Ζητοῦν ὁτιδήποτε...

Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ἦλθε μιὰ μέρα, ἦταν Δευτέρα, ἕνας μουσουλμᾶνος, καὶ λέγει: «ἦλθα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ἀη-Γιώργη». Γιατί, τὸν λέω, τί σοῦ 'καμε; Αὐτὸς εἶχε ἔλθη τὴν Κυριακή, ζήτησε ὅ,τι ζήτησε καὶ ἦλθε τὴν ἄλλη ἡμέρα νὰ εὐχαριστήση τον Ἀη-Γιώργη. Τί τοῦ ἔκαμε, λοιπόν. Αὐτὸς εἶχε χάσει τὸ αὐτοκίνητό του? τοῦ τὸ 'χαν κλέψει. Τὸ ἀναζητοῦσε γιὰ ἕνα χρόνο. Ἀπελπίστηκε? ἦλθε τὴν Κυριακὴ καὶ τὸ ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀη-Γιώργη. Τὴν ἄλλη ἡμέρα τὸ πρωΐ, πρὶν ξεκινήση γιὰ τὴν δουλειά του, τοῦ τηλεφωνοῦν ἀπὸ τὴν Ἀστυνομία καὶ τοῦ λένε, ἔλα στὸ τάδε μέρος, εἶναι τὸ αὐτοκίνητό σου!

Τὶς προάλλες εἶχε ἔλθει ἕνας Τοῦρκος, εἶχε τὴν γυναῖκα του ἄρρωστη, εἶχε καρκίνο στὸ τελευταῖο στάδιο. Τὴν ἡμέρα ποὺ μπῆκε στὸ χειρουργεῖο ἡ γυναῖκα του, αὐτὸς ἦλθε ἐδῶ. Μπῆκε μέσα, προσευχήθηκε στὸν Ἀη-Γιώργη –μάλιστα τὸν θυμόμαστε ποὺ ἀφιέρωσε ἕνα πολὺ ἀκριβὸ ὠρολόϊ– καὶ ἔφυγε. Ὕστερα ἀπὸ ἕναν-δύο μῆνες, αὐτὸς δὲν μποροῦσε νὰ ἔλθη, γιατί ἔλειπε στὸ ἐξωτερικό, ἔστειλε κάτι φίλους του ποὺ μᾶς εἶπαν τί εἶχε γίνει: Κατεβαίνοντας, λοιπόν, αὐτὴν τὴν κατηφόρα πῆρε τηλέφωνο νὰ ρωτήση γιὰ τὴν γυναῖκα του, καὶ τοῦ εἶπαν, ὅτι τὴν γυναῖκα σου τὴν ἄνοιξαν (τὴν χειρούργησαν), ἀλλὰ ἦταν καθαρὴ μέσα (δὲν εἶχε καρκίνο)! Καὶ ὅμως ὅλες οἱ ἐξετάσεις, οἱ βιοψίες κλπ. ἔδειχναν προχωρημένο στάδιο καρκίνο!

Ἦταν μιὰ Ἀρμένισσα, ἡ ὁποία ὑπέφερε ἀπὸ τὰ νεῦρα της. Τέσσερα – πέντε χρόνια πῆγε στοὺς γιατρούς, δὲν βρῆκε γιατρειά. «Ἔπεσα, λέγει, στὸ τέλος, στὸ κρεββάτι, φυτό? δὲν μποροῦσα νὰ κάνω τίποτε. Ὥσπου μιὰ βραδυὰ βλέπω στὸν ὕπνο μοῦ πάνω σὲ ἕνα βουνὸ ἕνα μεγάλο κτίριο καὶ ἄκουσα μιὰ φωνὴ ποὺ μοῦ ΄λεγε: «Ἂσ' τὰ φάρμακα ἐσὺ καὶ πήγαινε στὸν Ἀη-Γιώργη, νὰ διαβαστῇς καὶ νὰ πλυθῇς». Πραγματικά, μόλις ξύπνησε ἄρχισε νὰ γυρίζη τὴν Πόλη καὶ νὰ ρωτᾶ ποὺ εἶναι ἐκκλησιές του Ἀη-Γιώργη. Πῆγε σὲ μερικὲς ἐκκλησίες, ἀλλὰ καμμία δὲν ἦταν σὰν αὐτὴ ποὺ εἶχε δὴ στὸν ὕπνο της. Τελικά, κάποιος ἔφθασε καὶ τὴν εἶπε, πήγαινε καὶ στὴν Πρίγκηπο? «Ἔχει καὶ ἐκεῖ Ἀη-Γιώργη». Καὶ πραγματικά, μόλις ἔφθασε καὶ εἶδε τὸ Μοναστήρι, κατάλαβε ὅτι ἦταν αὐτὸ ποὺ εἶχε δεῖ στὸν ὕπνο της. Μπῆκε μέσα, τὴν διάβασε ὁ παπᾶς, τὴν κατέβασαν οἱ δικοί της καὶ κάτω στὸ ἁγίασμα? ἔχει ἐκεῖ μιὰ καμπίνα, σὰν ντουζιέρα, καὶ τὸ συνηθίζουν ἐδῶ καὶ πλένονται ὁλόκληροι μὲ τὸ ἁγίασμα. Καὶ μάλιστα ἦταν χειμῶνας καὶ εἶπε στὸν φύλακα, ἐκεῖ: «μήπως γίνεται νὰ τὸ ζεστάνουμε...!». Ὁ φύλακας τὴν λέγει, «Ὄχι! Ἂν θέλης, ἔτσι ὅπως εἶναι». Πράγματι, πλύθηκε, διαβάσθηκε ὅπως εἴπαμε, καὶ ἔφυγε. Τὴν ἑπόμενη μέρα τὸ πρωΐ οὔτε φάρμακα, οὔτε τίποτε. Ἔγινε ἀμέσως καλά! Καὶ ἔρχεται κάθε χρόνο καὶ φέρνει τὰ λάδια της κτλ. καὶ λέγει ἡ ἴδια της «ὅ,τι ἔχω ζητήσει ἀπὸ τὸν Ἀη-Γιώργη, καὶ γιὰ τὰ παιδιά μου καὶ γιὰ τὸν ἄνδρα μου, καὶ γιὰ ὅλους, ὅλα μου τὰ δίνει!».

Τὸ ἠλεκτρικὸ ποὺ ἔχει τὸ Μοναστῆρι, τὸ 'χει φέρει ἕνας Μουσουλμᾶνος, μίλησε τὸ παιδάκι του! Τὸ 'χε φέρει, παλαιότερα, ἐδῶ στὸ πανηγύρι τῆς ἁγίας Θέκλης καὶ τὴν ὥρα τῆς ἀγρυπνίας μίλησε τὸ παιδάκι του!

Ἔρχονται ἐδῶ μουσουλμᾶνες μὲ τὰ παιδιά τους στὴν ἀγκαλιά. Ἦλθε τὶς προάλλες μία, δεκαεπτὰ χρόνια δὲν ἔκανε παιδιά, τὸ 'ταξε στὸν Ἀη-Γιώργη καὶ γέννησε!

Ἡ ἄλλη ἀπὸ τὴν Γερμανία δὲν ἔκανε καὶ ἐκείνη γιὰ πολλὰ χρόνια παιδιά, δὲν μποροῦσε νὰ ἔλθη, εἶπε σὲ μιὰ φίλη τῆς Ρωμηὰ νὰ ἔλθη στὸν Ἀη-Γιώργη, νὰ διαβάση μιὰ εὐχὴ ὁ παπᾶς γι' αὐτήν, τῆς ἔστειλε καὶ ἕνα κουδουνάκι, καὶ τώρα τὴν περιμένουμε μὲ τὸ παιδάκι της νὰ ἔλθη νὰ κάνη τὸ τάμα της!

Ἄλλο μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἔχουν ἐδῶ καὶ τὸ ἀντιμετωπίζουμε εἶναι μὲ τὰ μάγια. Δυστυχῶς πολὺ εὔκολα καταφεύγουν στὰ μάγια. Καὶ πᾶνε στοὺς χοτζάδες τους, κάτι τοὺς κάνουν οἱ χοτζάδες καὶ ὕστερα «τρέξτε στοὺς παπᾶδες νὰ σᾶς τὰ λύσουν!».

–Τὸ Μοναστῆρι το σέβονται.

–Πάρα πολύ!

–Ἐσᾶς;

–Ἐμᾶς, ὄχι μόνον μας σέβονται, κάτι παραπάνω. Ἐγὼ τὸ λέω, πλέον τέτοιον σεβασμὸ στὴν Ἑλλάδα δὲν τὸν συναντᾶς! Καὶ ἀπὸ τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες καὶ τοὺς ἄρχοντες... Ὁ σεβασμός τους εἶναι μεγάλος, καὶ ἡ ἀγάπη τους εἶναι μεγάλη. Καὶ βλέπουμε καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη ποὺ ἔχουν ἀπέναντί μας. Ξέρετε ὁ ἁπλὸς ὁ κόσμος εἶναι πολὺ εὐνοϊκὰ διατεθειμένος ἀπέναντί μας. Ἄν, δηλαδή, ἀφηνόντουσαν μόνοι, ἐλεύθεροι οἱ λαοὶ νὰ ἀνταμώσουν, θὰ γινόμασταν εὔκολα καὶ γρήγορα φίλοι...»