Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἐπίγειο καὶ οὐράνιο πολίτευμα - Ἡ καταπίεση τῶν ὑβριστῶν

Ἐπίγειο καὶ οὐράνιο πολίτευμα

Τὸ πολίτευμα τῶν Χριστιανῶν εἶναι «ἐν οὐρανοῖς». Δὲν ἔχει, δηλαδή, καμμιὰ σχέση μὲ τὰ ἐπίγεια ἀνθρώπινα πολιτεύματα, τὰ ὁποῖα σὲ μικρὸ ἡ καὶ μεγάλο βαθμὸ συνδέονται μὲ τὴν βία καὶ τὸν καταναγκασμό. Οἱ κοσμικὲς ἐξουσίες, ὅσο δημοκρατικὲς καὶ ἂν εἶναι, χρειάζονται τὴν ἀστυνομία, δηλαδή, τὴν νόμιμη βία, προκειμένου νὰ ἐπιβάλλουν τοὺς στοιχειώδεις κανόνες τῆς ἁρμονικῆς συμβίωσης τῶν ἀνθρώπων. Χρειάζονται περιοριστικοὺς νόμους γιὰ νὰ ἀναστέλλουν τὴν ἐξέλιξη τοῦ κακοῦ, ὅταν ἐκδηλώνεται. Τὸ «ἐν οὐρανοῖς» πολίτευμα τῶν Χριστιανῶν χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Τὸ συγκροτεῖ ἡ ἀγάπη, ποὺ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ καταπίεση τῶν ὑβριστῶν

Μέσα στοὺς περιορισμοὺς ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ἰσχύουσα ἑλληνικὴ νομοθεσία εἶναι καὶ ἡ ἀπαγόρευση τῆς δημόσιας καὶ κακόβουλης καθύβρισης τοῦ Θεοῦ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο. Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 198 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα τὸ παραπάνω ἀδίκημα τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση. Αὐτὸ τὸ ἄρθρο, ὅπως καὶ τὰ παρεμφερῆ 199 καὶ 200, δέχθηκαν ἐπίθεση ἀπὸ ἄρθρο ποὺ καταχωρήθηκε στὴν ἱστοσελίδα τῆς «Ἑλληνικῆς Ἕνωσης γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τοῦ Πολίτη», τὸ ὁποῖο προτείνει τὴν πλήρη κατάργηση τῶν ἀδικημάτων τῆς κακόβουλης βλασφημίας τοῦ Θεοῦ, τῆς καθύβρισης θρησκευμάτων καὶ τῆς διατάραξης θρησκευτικῶν συναθροίσεων. Χαρακτηρίζει, μάλιστα, τὴν πρόταση αὐτὴ «ὑπέρβαση τοῦ κοινωνικοῦ σκοταδισμοῦ».

Σοφιστικὰ ὁ ἀρθρογράφος ἰσχυρίζεται ὅτι «σκοπὸς τῆς ἀπαγόρευσης τῆς βλασφημίας δὲν εἶναι ἡ προστασία τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τῶν πιστῶν, ὅπως συχνὰ ἀναφέρεται...», ἀλλὰ «ἡ ἔννοια/ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐξασφάλιση τοῦ σεβασμοῦ στὰ θεῖα... Ἔτσι τὸ συνταγματικὸ κράτος ἀναγνωρίζει τὴν ὕπαρξη τοῦ θείου καὶ ἀπαγορεύει στοὺς πολῖτες του νὰ τὸ προσβάλλουν ἐπὶ ποινῇ φυλακίσεως». Στὴν συνέχεια διαπιστώνει ἀντίφαση μεταξὺ τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα καὶ τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴν γνώμη του «ἐγγυᾶται ὅτι καθένας μπορεῖ νὰ ἔχει διαφορετικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸ θεῖο, ἄρα νὰ τὸ ἀρνεῖται καὶ νὰ δραστηριοποιεῖται ἐναντίον θρησκευτικῶν πεποιθήσεων μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα, μὲ πολιτικὴ δράση, μὲ καλλιτεχνικὲς δημιουργίες...». Τὸ ἄρθρο, ὅμως, 14 §1 στὸ ὁποῖο παραπέμπει, χωρὶς νὰ τὸ ἀναφέρη, λέει: «Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ἐκφράζη καὶ διαδίδη προφορικά, γραπτὰ καὶ διὰ τοῦ τύπου τοὺς στοχασμούς του τηρῶντας τοὺς νόμους τοῦ Κράτους». Ὁμοίως, τὸ ἄρθρο 16 § 1, στὸ ὁποῖο ἐπίσης παραπέμπει, χωρὶς νὰ τὸ ἀναφέρη, διαλαμβάνει: «Ἡ ἀκαδημαϊκὴ ἐλευθερία καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς διδασκαλίας δὲν ἀπαλλάσσουν ἀπὸ τὸ καθῆκον τῆς ὑπακοῆς στὸ Σύνταγμα». Ἐφόσον, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμα ἡ ἐλευθερία τῆς διαδόσεως τῶν στοχασμῶν μας δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση τῆς ὑπακοῆς στοὺς νόμους τοῦ Κράτους, πὼς μπορεῖ νὰ κατοχυρωθῇ συνταγματικὰ ἡ ἐλευθερία τῆς βλασφημίας τῶν θείων; Ποὺ ὑπάρχει, ἐπίσης, ἀντίφαση μεταξὺ Συντάγματος καὶ Ποινικοῦ Κώδικα;

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὰ «συνταγματικὰ» καὶ τὰ «ποινικά», πὼς μπορεῖ ἕνας ὥριμος πνευματικὰ ἄνθρωπος νὰ ὑπερασπίζεται τὴν καθύβριση προσώπου ποὺ γιὰ κάποιους ἄλλους εἶναι ἱερό, εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς τους; Τελικὰ σὲ ποιῶν τὶς ἀπόψεις βρίσκεται ὁ σκοταδισμός;

π. Θ.Α.Β.