Γεγονός καὶ Σχόλιο: Τηλεφωνική μοναξιά
Πρὶν λίγα χρόνια οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονταν πολὺ καιρὸ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τηλεφωνικὴ γραμμὴ στὰ σπίτια τους ὥστε νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι πηγαίναμε στοὺς θαλάμους τοῦ τότε Τηλεφωνικοῦ Κέντρου γιὰ νὰ τηλεφωνήσουμε, ἀκόμη καὶ σὲ κεντρικὲς πόλεις, ἡ μᾶς ζητοῦσαν σὲ μιὰ συγκεκριμένη ἡμέρα καὶ ὥρα στὸ Κεντρικὸ Τηλεφωνεῖο γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ κάποιον ποὺ μᾶς ζητοῦσε. Τὸ τηλέφωνο ἦταν εἶδος πολυτελείας.
Σήμερα, ὄχι μόνον εἶναι εὔκολη ἡ ἀπόκτηση τηλεφωνικῆς συνδέσεως, ἀλλὰ καὶ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀποκτήσουν καὶ κινητὸ τηλέφωνο καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν ἀλόγιστα σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις καὶ ὅταν ταξιδεύουν, ὅταν περπατᾶνε, ὅταν βρίσκονται γενικὰ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τους ἡ τὴν ἐργασία τους. Δυστυχῶς ἡ ἀδιακρισία φαίνεται καὶ στὸ ὅτι ἀκόμη τὸ χρησιμοποιοῦν καὶ στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, τὶς διαλέξεις, τὰ Συνέδρια. Οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ κινητό τους τηλέφωνο, τὸ ὁποῖο σὲ τέτοιες ἱερὲς καὶ σημαντικὲς στιγμὲς καλεῖ τὸν κάτοχό του, μὲ συνέπεια νὰ δημιουργοῦνται προβλήματα στοὺς παρευρισκομένους. Τοὐλάχιστον δὲν ὑπάρχει ἡ πρόνοια νὰ προγραμματίσουν τὸ τηλέφωνο σὲ θέση βομβητὴ γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἐλέγχουν τὰ ἐπείγοντα ἀπὸ τὰ μὴ ἐπείγοντα τηλεφωνήματα.
Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα ἔχουν τὸ κινητό τους τηλέφωνο, ἀκόμη καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. Μερικὲς φορὲς κτυπάει τὸ τηλέφωνο ποὺ βρίσκεται στὴν τσέπη τοῦ ἱερέως ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα λειτουργεῖ. Ἔχει σημειωθῇ ἀπὸ ἔρευνες ὅτι «οἱ συνδέσεις κινητῆς τηλεφωνίας στὴν Ἑλλάδα ἔχουν ξεπεράσει τὰ 11 ἑκατομμύρια». Ἀκόμη οἱ συσκευὲς κινητῆς τηλεφωνίας «ποὺ πωλοῦνται κάθε χρόνο στὴν Ἑλλάδα προσεγγίζουν τὰ 15 ἑκατομμύρια» (Γιάννη Ἐλαφροῦ Καθημερινὴ 16-10-2005).
Βεβαίως, σὲ μερικὲς περιπτώσεις εἶναι ἀπαραίτητη καὶ πολὺ χρήσιμη ἡ κινητὴ τηλεφωνία, γιατί μπορεῖ κανεὶς νὰ βρῇ τὸν γιατρό, τὸν δικηγόρο, τὸν δημοσιογράφο, τὸν ἱερέα κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα καὶ νὰ ἐπιλύση διάφορα ἀναφυόμενα προβλήματα. Ὅμως, ὅπως σὲ ὅλα τὰ πράγματα, ἔτσι καὶ σὲ αὐτὸ δημιουργοῦνται καταχρήσεις.
Σύμφωνα μὲ ἔρευνα τῆς Ἐθνικῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἑλλάδος τὸ «76% τῶν νοικοκυριῶν στὴν Ἑλλάδα διαθέτει καὶ χρησιμοποιεῖ κινητὸ τηλέφωνο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ τρέχοντος ἔτους». Ἐπίσης τὸ «52% τῶν χρηστῶν κινητῆς τηλεφωνίας στέλνουν γραπτὰ μηνύματα κάθε μέρα ἡ σχεδὸν κάθε μέρα». Ἀκόμη τὸ 42% τῶν κατόχων κινητῆς τηλεφωνίας ὁμιλεῖ περισσότερο ἀπὸ 60 λεπτὰ τὸν μῆνα, τὸ 32% περίπου γιὰ 29 λεπτὰ τὸν μῆνα καὶ τὸ 26% ὁμιλεῖ μεταξὺ 30 καὶ 60 λεπτὰ τὸν μῆνα (Ἐλευθεροτυπία τῆς 22-10-2005).
Ἂν ὑπολογίση κανεὶς τὸ πόσες ὧρες μιλᾶνε οἱ ἄνθρωποι στὸ σταθερὸ τηλέφωνο ἡ πόσοι χρησιμοποιοῦν τὸ διαδίκτυο, τότε μπορεῖ νὰ ἀντιληφθῆ τὴν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Κυρίως αὐτὴ ἡ ἀνάγκη φαίνεται στὴν χρήση τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου, ποὺ ὁ ἄνθρωπος τὸ κουβαλᾶ μαζί του γιὰ νὰ δέχεται ἡ νὰ κάνη τηλεφωνήματα ἀνὰ πᾶσα στιγμή, ὥρα καὶ ἡμέρα. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς δείχνει μιὰ ἰδιότυπη πνευματικὴ καὶ ψυχολογικὴ μοναξιά. Ἡ ἀναζήτηση συντροφικότητας δείχνει τὸ πρόβλημα ποὺ ἔχει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, τὸ ὑπαρξιακὸ κενό, ποὺ προσπαθεῖ νὰ τὸ καλύψη μὲ πρόσκαιρες ἐπικοινωνίες. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μένη, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, μόνος του, δὲν μπορεῖ νὰ δὴ τὸν ἑαυτό του, τρομάζει ἀπὸ τὴν προσέγγιση τοῦ ἑαυτοῦ του. Γι' αὐτὸ καὶ ἀναζητᾶ ἐπικοινωνία.
Ὅμως καὶ αὐτὴν τὴν ἀναζήτηση δὲν τὴν κάνει μὲ προσωπικὴ συνάντηση, πρόσωπο μὲ πρόσωπο, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ ἀπρόσωπες ἐπικοινωνίες, τὴν κάνει διὰ μέσου τῶν μηχανημάτων.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν ἀξία τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου, ἀλλὰ ἡ κατάχρησή του καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ μὴ τὸ χρειάζονται δείχνει ψυχολογικὸ καὶ πνευματικὸ πρόβλημα. Φανερώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνον πάσχει ἀπὸ τὴν ψυχολογικὴ μοναξιά, ἀλλὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ χαρῇ ἀπὸ τὴν ἔγκαρπη ἡσυχία. Ὁπότε καταφεύγει καὶ πάλι στὴν ἠλεκτρονικὴ μοναξιά. Συνήθως τὸ κινητὸ τηλέφωνο λειτουργεῖ ὡς ἕνα ψυχολογικὸ ναρκωτικὸ ποὺ ὅμως συντηρεῖ καὶ αὐξάνει τὸ πρόβλημα.
Ν.Ι.
- Προβολές: 2714