Πορίσματα τῆς ΙΖ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως «Νέα Ἐποχή»

Πραγματοποιήθηκε τὴν 3η Νοεμβρίου, στὸ Προκόπι Εὐβοίας, ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης κ. Μελετίου, Προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων.

1. Ἡ λεγόμενη "Νέα Ἐποχή" δὲν εἶναι μιὰ συγκεκριμένη ὀργάνωση. Δὲν ἔχει ἱδρυτὴ καὶ ἐπιτελεῖο. Εἶναι ἕνα ρεῦμα ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν μετεξέλιξη προηγουμένων μορφῶν θεώρησης τοῦ κόσμου (διαφωτισμός, ρομαντισμός, νεωτερικότητα, μετανεωτερικότητα).
   
2. Ἐκεῖνα ποὺ συστεγάζονται κάτω ἀπὸ τὸν ὅρο "Νέα Ἐποχή" (ἀποκρυφισμός, ἀστρολογία, μαγεία, πνευματισμός, μαντεῖα, θεοσοφία, νεοπαγανισμός, νεοειδωλολατρία) δὲν εἶναι κάτι τὸ νέο. Εἶναι πράγματα πολὺ παλαιά, ποὺ ἁπλῶς μας τὰ παρουσιάζουν νέα, ἐνῷ εἶναι τροφὴ ποὺ ἔχει λήξει ἡ ἡμερομηνία χρήσης της καὶ ἔχει ὑποστῇ ἀλλοίωση!
   
3. Ἡ λεγόμενη "Νέα Ἐποχή" ἐμφανίζεται σὰν προσπάθεια ἀπάντησης στὰ μεγάλα προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας, ὅπως παρουσιάζονται μετὰ τὴν γενικὴ διαπίστωση, ὅτι τὰ φιλοσοφήματα ποὺ ἀναφέρονται στὴν παράγραφο 1 ξεπεράστηκαν καὶ δὲν ἱκανοποιοῦν πιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἔρχεται λοιπὸν ἡ "Νέα Ἐποχή" καὶ ὑπόσχεται νὰ δώση ἀπάντηση σὲ ἐρωτήματα ἀναζήτησης τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νόημα ὕπαρξης, γιὰ ποιότητα ζωῆς, γιὰ τελείωση, γιὰ ὕπαρξη μετὰ θάνατον, γιὰ ὕπαρξη Θεοῦ, γιὰ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό, κ.α.
   
4. Γιὰ τὴν "Νέα Ἐποχή" ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πρόσωπο, ἀλλὰ μία ἐνέργεια, μὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἔλθη σὲ ἐπικοινωνία, ὅποτε ὁ ἴδιος θέλει, ἀκόμα καὶ μὲ εἰδικὲς τεχνικές -μεθόδους (διαλογισμό, γιόγκα, σωματικὲς ἀσκήσεις, ὑγιεινὲς τροφές, channelling) καὶ ἄλλες ποὺ ὁ ἴδιος κάθε φορὰ ἐπιλέγει. Ὁ Θεὸς ἐνέργεια, ἔχει τὴν παγεράδα τῆς νεκρῆς ὕλης παγεράδα θανάτου. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐνέργεια. Εἶναι πρόσωπο: μὲ βούληση, μὲ ἀγάπη, μὲ στοργή, μὲ καλωσύνη πρὸς ὅλους. Εἶναι ΠΑΤΕΡΑΣ καὶ σταυρώθηκε γιά μας. Πληρότητα καὶ ζεστασιά.
   
5. Στὴν "Νέα Ἐποχή" ἐμφανίζονται καὶ κυριαρχοῦν παλαιὲς θρησκευτικὲς δοξασίες ἀνατολικῶν θρησκειῶν περὶ μετενσάρκωσης. Ἔτσι μᾶς λένε καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν μετενσάρκωση ἑνὸς ὄντος ποὺ κατὰ καιροὺς ἐπανέρχεται καὶ ἐπανενσαρκώνεται. Ἡ ἄποψη αὐτὴ ἔρχεται σὲ ἀπόλυτη ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν χριστιανικὴ πίστη.
   
6. Ἡ "Νέα Ἐποχή" παραμερίζει καὶ καταφρονεῖ κάθε θρησκεία ποὺ δέχεται τὴν δημιουργία ἀπὸ δημιουργὸ Θεό, καὶ τὴν ὑποκαθιστᾶ μὲ τὴν δική της διδασκαλία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δῆθεν Θεός, ποὺ ὅμως ἔχει ἀνάγκη νὰ ἀποκτήση ποιότητα ζωῆς καὶ νὰ ὁδηγηθῇ σὲ τελείωση!
   
7. Ἡ "Νέα Ἐποχή" μιλάει καὶ γιὰ τὸν Χριστό. Ὅμως ὁ Χριστὸς τῆς "Νέας Ἐποχῆς" δὲν ἔχει καμμία σχέση καὶ ὁμοιότητα μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ τῶν Εὐαγγελίων, τῆς Ἐκκλησίας. Ὁποιαδήποτε, λοιπόν, ἐκ μέρους τῆς "Νέας Ἐποχῆς" ἀναφορὰ στὸ ὄνομα καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ παραπλάνηση καὶ στοχεύει στὴν ἐξαπάτηση τῶν Χριστιανῶν.
   
8. Ἡ λεγόμενη "Νέα Ἐποχή" εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία μιὰ διπλῆ πρόκληση: α) Νὰ μελετήση τὸ φαινόμενο "Νέα Ἐποχή" β) Νὰ προβάλη τὴν δική της ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὰ θέματα, ποὺ ἡ "Νέα Ἐποχή" καὶ διαστρεβλώνει, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖ νὰ τὰ ἰδιοποιηθῇ. Καὶ αὐτὰ εἶναι "ἀγάπη, ἡ παγκόσμια εἰρήνη, ἡ παγκόσμια ἑνότητα, ἡ ἀδελφοσύνη, ἡ πνευματικὴ ἀνάπαυση, ἡ ἐσωτερικὴ ζωή, κ.α.
   
9. Ἡ "Νέα Ἐποχή" ὑπόσχεται ὅτι τάχα θὰ ὀδηγήση τὸν ἄνθρωπο σὲ νέα τέλεια γνώση καὶ σὲ μιὰ νέα συνείδηση, διευρυμένη, ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ξέρουμε! Τὸ μόνο ὅμως καινούργιο στὸν κόσμο, εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐν Χριστῷ ζωῇ, ἡ "καινὴ κτίσις".
   
10. Χρέος τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι νὰ μένη ἑδραῖος καὶ ἀμετακίνητος στὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία Τοῦ. Νὰ ἀγωνίζεται νὰ ξεπερνάη ἀνεπηρέαστα τὰ ἀπατηλὰ συνθήματα, ποὺ τόσο ἄφθονα σερβίρονται κυρίως μὲ τὰ μυθιστορήματα καὶ μὲ ἄλλα σύγχρονα ἠλεκτρονικὰ μέσα. Νὰ μὴ ξεχνάη, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὁ Θεὸς ποὺ κυβερνάει τὸν κόσμο καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο, "καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος".
    
11. Χρέος τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, ὅπως λέγει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι: Νὰ μὴν ἀφήνεται νὰ καταντάη "κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος", ἀλλὰ νὰ γίνεται ἡ ζύμη γιὰ μιὰ νέα κοινωνία καὶ φῶς τοῦ κόσμου. Νὰ φωτίζη, νὰ συντηρῇ, νὰ ζυμώνη τον γύρω του κόσμου, νὰ τὸν ἐλκύη καὶ ὄχι νὰ τὸν ἀπωθῇ.
    
12. Τέλος, χρέος τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ἀλλὰ καὶ χρέος τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἀντιμετωπίζη μὲ καλωσύνη τὸν κάθε πλανεμένο, καὶ ὅταν ἐπιστρέφη νὰ τὸν δέχεται μὲ στοργὴ καὶ μὲ ἀγάπη στὴν αὐλὴ τοῦ Κυρίου.