Κύριο ἄρθρο: Τὸ «Παιδίον» καὶ τὰ παιδία.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τὴν ἑορτὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, ἀξιωνόμαστε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἑορτάσουμε καὶ ἐφέτος καὶ γι' αὐτὸ Τὸν εὐγνωμονοῦμε, Τὸν δοξολογοῦμε καὶ Τὸν εὐχαριστοῦμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ἔχει βαθύτατο θεολογικὸ περιεχόμενο, ἀλλὰ συγχρόνως ἔχει καὶ μιὰ ζεστασιά, ἐπειδὴ συνδέεται μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου. Γεννήθηκε τὸ «παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός», κατὰ τὸν θεσπέσιο ποιητή, τὸν Ρωμανὸ τὸν Μελωδό.

Κέντρο τῆς ἑορτῆς εἶναι ἕνα παιδί, ἕνας νέος ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Ὁποῖος ἀνεκαίνισε τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ θεωθή. Αὐτὸ τὸ «παιδίον» δημιουργεῖ μιὰ ἀνθρώπινη ζεστασιά, μιὰ ἀγαλλίαση καρδιακή. Κάθε παιδί μας δημιουργεῖ ἐλπίδα, ὅραμα, χαρά. Κάθε παιδὶ ἐκφράζει τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἐλπίδα, ποὺ ἀντιπαραβάλλονται μὲ τὴν σκληρότητα τῆς καρδιᾶς καὶ τὴν ἀπελπισία τῶν μεγάλων στὴν ἡλικία ἀνθρώπων. Ἂν αὐτὸ γίνεται γιὰ κάθε παιδί, πολὺ περισσότερο αὐτὸ συμβαίνει μὲ τὸν Χριστό.

Ὅμως, αὐτὸ τὸ «παιδίον νέον» γεννήθηκε μέσα σὲ δύσκολες συνθῆκες, σὲ ποικίλες ταλαιπωρίες καὶ πειρασμούς, μέσα σὲ φρικτὲς καὶ ὀδυνηρὲς καταστάσεις.

Γεννήθηκε μέσα σὲ ἕνα Σπήλαιο, σὲ μιὰ Φάτνη ἀλόγων ζώων, διότι «οὐκ ἢν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λούκ. β , 7). Οἱ ἀφιλόξενοι καὶ σκληροὶ ἄνθρωποι δὲν συγκινήθηκαν ἀπὸ μιὰ ἔγκυο καὶ ἐτοιμόγεννη γυναῖκα. Πόσο σκληρὴ καρδιὰ πρέπει νὰ ἔχη κανεὶς γιὰ νὰ ἐγκαταλείψη μιὰ γυναῖκα μέσα σὲ μιὰ κρύα σπηλιά, καὶ μάλιστα ὅταν βρισκόταν στὴν ὥρα τῆς γέννας της; Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἀλόγων. Δὲν εἶχε καμμιὰ βοήθεια καὶ ἐξυπηρέτηση ἀπὸ κλινικές, ἰατρούς, ἰατρικὲς παρακολουθήσεις, στοιχειώδεις περιποιήσεις. Μόνον μιὰ γυναῖκα ποὺ πέρασε αὐτὲς τὶς στιγμὲς τοῦ τοκετοῦ μπορεῖ νὰ καταλάβη τὸ μέγεθος τῆς ταλαιπωρίας τῆς Παναγίας καὶ τὴν ὀδύνη τοῦ μικροῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστὸς ἀμέσως μετὰ τὴν Γέννησή Του ἀντιμετώπισε τὴν θηριώδη μανία τοῦ Ἡρώδη. Ὁ Ἄγγελος Κυρίου διεμήνυσε στὸν Ἰωσὴφ νὰ πάρη τὸ «Παιδίον» καὶ νὰ φύγη στὴν Αἴγυπτο καὶ νὰ παραμείνη ἐκεῖ μέχρι νεωτέρας ἐντολῆς, γιατί ἐπρόκειτο ὁ Ἡρώδης νὰ ἀναζητήση τὸ Παιδὶ καὶ νὰ τὸ σκοτώση (Λούκ. β ,13). Μάλιστα ὁ Ἡρώδης, φοβούμενος τὴν ἀπώλεια τῆς ἐξουσίας του, σκότωσε ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ ζοῦσαν στὴν Βηθλεὲμ καὶ τὰ περίχωρά της καὶ ἦταν σὲ ἡλικία κάτω ἀπὸ δύο ἐτῶν. Ἔτσι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀφιλοξενία τῶν ἀνθρώπων, ὁ Χριστὸς δέχθηκε ἀμέσως μετὰ τὴν γέννησή Τοῦ τὴν μανία καὶ τὸν θυμὸ τῆς φοβισμένης κοσμικῆς ἐξουσίας.

Ἔπειτα, ὁ Ἰωσὴφ παρέλαβε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ τοὺς ὁδήγησε στὴν Αἴγυπτο. Ἔτσι, ὁ Χριστὸς ἀπὸ μικρὸς γνώρισε καὶ τὴν προσφυγιά, τὴν ξενιτειά, τὴν ἐξορία. Καί, βεβαίως, ἡ πορεία ἀπὸ τὴν Βηθλεὲμ στὴν Αἴγυπτο μὲ τὰ μέσα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ μάλιστα σὲ μιὰ κρίσιμη κατάσταση τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Χριστοῦ ἦταν μιὰ ὀδυνηρὴ περιπέτεια.

Ἔτσι, ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς Γεννήσεώς Του γνώρισε τὸν πόνο, τὴν ἀνθρώπινη ταλαιπωρία, δηλαδὴ τὴν ἀφιλόξενη διαγωγὴ τῶν ἀνθρώπων, τὴν θηριωδία τῆς ἐξουσίας, τὴν τραγικότητα τῆς προσφυγιᾶς. Ἀλλὰ τὰ ἴδια ἔζησε καὶ στὸ τέλος τῆς βιολογικῆς Τοῦ ζωῆς, ἀφοῦ καὶ τότε ἀντὶ τοῦ Σπηλαίου συνάντησε τὸν Γολγοθᾶ, ἀντὶ τῆς θηριωδίας τοῦ Ἡρώδου ἀντιμετώπισε τὴν μανία τοῦ πλήθους καὶ τὴν ἀβουλία τοῦ τότε Ἡρώδου καὶ τοῦ Πιλάτου, καὶ ἀντὶ τῆς ἐξορίας καὶ τῆς προσφυγιᾶς βίωσε τὴν ἐγκατάλειψη ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς μαθητὰς Τοῦ, πλὴν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη, καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ Τοῦ στὸν κῆπο τοῦ Κεραμέως, ποὺ ἦταν ὁ τόπος στὸν ὁποῖο ἐνταφιάζονταν οἱ ξένοι. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴν γῆ ὡς ξένος, πέθανε καὶ ἐνταφιάσθηκε ὡς ξένος, ἀλλὰ μᾶς γέμισε μὲ εὐλογίες, ἀφοῦ ἔγινε ὁ πιὸ δικός μας ἄνθρωπος, ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας.

Ὅλα, ὅμως, ὅσα ἔγιναν στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἐπαναλαμβάνονται, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνας, ἑπομένως καὶ σήμερα. Γιορτάζουμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες τὴν Γέννηση τοῦ «παιδίου νέου», τοῦ Χριστοῦ, μὲ πολλὲς ἐκδηλώσεις χαρᾶς, μὲ ὕμνους καὶ τραγούδια, μὲ δῶρα καὶ εὐχαριστιακὲς συνάξεις, ἀλλὰ ταυτοχρόνως εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ πράξουμε τὰ ἴδια στὰ παιδιὰ ποὺ γεννιῶνται καὶ σήμερα μέσα στὶς οἰκογένειες καὶ τὶς κοινωνίες μας. Δυστυχῶς καὶ σήμερα τὰ παιδιὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς ἐκδηλώσεις τῶν παθῶν τῶν μεγάλων ἀνθρώπων.

Ὑπάρχουν καὶ σήμερα παιδιὰ ποὺ γεννιοῦνται μέσα σὲ δύσκολες καὶ τραγικὲς συνθῆκες, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν τα μέσα ποὺ ἔχει δημιουργήσει ἡ πολιτισμένη κοινωνία μας, μὲ τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης, χωρὶς γιατροὺς καὶ χωρὶς τὶς περιποιήσεις μιᾶς καλῆς ὀργανωμένης Γυναικολογικῆς Κλινικῆς. Ὑπάρχουν παιδιὰ ποὺ γεννιοῦνται μέσα σὲ πολεμικὲς συγκρούσεις καὶ σὲ ὅλες τὶς τραγικὲς συνέπειες τοῦ πολέμου. Ἀκόμη, ὑπάρχουν παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν σὲ δύσκολες καταστάσεις, μὲ πεῖνα καὶ στέρηση, χωρὶς τροφὴ καὶ ζεστασιά. Καθημερινῶς μαθαίνουμε, βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε περιστατικά, σύμφωνα μὲ τὰ ὁποῖα παιδιὰ βασανίζονται ἀπὸ ἀνάλγητους ἀνθρώπους, ἐξαναγκάζονται νὰ γίνουν πρόσφυγες, παιδιὰ ποὺ βιάζονται, ποὺ γίνονται ἀντικείμενα ποικίλης ἐκμετάλλευσης, ποὺ ἐξαναγκάζονται νὰ ἐργάζωνται σὲ βαριὲς χειρωνακτικὲς ἐργασίες γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ζήσουν καὶ αὐτά, ἀλλὰ καὶ νὰ θρέψουν καὶ τὰ μέλη τῶν οἰκογενειῶν τους, παιδιὰ ποὺ πιέζονται νὰ κρατοῦν ὅπλα καὶ νὰ πολεμοῦν στὶς διενέξεις τοῦ μίσους, ποὺ δέχονται ὅλες τὶς πιέσεις τῶν οἰκογενειακῶν καὶ συζυγικῶν συγκρούσεων. Πληροφορούμαστε γιὰ παιδιὰ ποὺ δὲν κατορθώνουν νὰ γεννηθοῦν καὶ νὰ δοῦν τὸ φῶς τῆς ζωῆς, ποὺ γίνονται πειραματόζωα, θύματα τῆς εὐδαιμονίας καὶ τοῦ οἰκονομικοῦ κέρδους μερικῶν μεγάλων καὶ ἰσχυρῶν. Δυστυχῶς, καὶ σήμερα ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποφέρη στὰ πρόσωπα ὅλων αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν Τοῦ «τῶν ἐλαχίστων», στὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν ὅλου τοῦ κόσμου ποὺ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ σύγχρονες μάστιγες.

Δὲν ἔχει τελειωμὸ ὅλη αὐτὴ ἡ ἀπαρίθμηση τῶν συγχρόνων σπηλαίων, τῶν σημερινῶν διαδόχων τοῦ Ἡρώδη καὶ τῆς καθημερινῆς προσφυγιᾶς, μὲ τὰ ὁποῖα βασανίζονται τὰ παιδιά. Βλέπει κανεὶς τὰ ματάκια πολλῶν παιδιῶν, τὰ ὁποῖα στὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς τους εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἀπορία γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ συναντοῦν, γεμᾶτα ἀπὸ πόνο καὶ ἐρωτηματικὰ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη θηριωδία καὶ γιὰ τὴν σύγχρονη σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη καρδιὰ τῶν μεγάλων. Καὶ καθὼς τὰ πρόσωπά τους εἶναι ἁγνὰ καὶ καθαρά, προβάλλεται μέσα ἀπὸ αὐτὰ ἐντονώτερα καὶ μὲ καθαρότερο τρόπο τὸ βάθος τῶν ὀφθαλμῶν καὶ φαίνεται καλύτερα ὁ πόνος τους, ἡ ἀγωνία τους, ἡ ἀπορία τους, τὰ ἐρωτηματικά τους, ἴσως καὶ ἡ ἀγανάκτησή τους γι' αὐτὰ ποὺ συναντοῦν.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ποὺ εἶναι ἑορτὴ τοῦ «παιδίου νέου», θὰ πρέπη νὰ μᾶς δώση ἀφορμὴ νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὸν παιδικὸ πόνο, στὰ ὀρφανὰ παιδιά, τὰ ἐγκαταλελειμμένα, τὰ προσφυγόπουλα, τὰ περιφρονημένα, τὰ φτωχά, τὰ ἀδικημένα, τὰ ἀπελπισμένα, τὰ ποικιλοτρόπως ταλαιπωρημένα καὶ νὰ τὰ βοηθήσουμε ἀποτελεσματικά, ὥστε νὰ σταματήση ἡ ὀδύνη καὶ ἡ ταλαιπωρία τους.

Ἔχουν πῇ ὅτι τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἅγιοι, μέσα στὸν σύγχρονο κόσμο τῆς ἀδικίας καὶ τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος, ὁμοιάζουν μὲ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Παραδείσου, εἶναι τὰ παράθυρα ποὺ δείχνουν τὸν ἴδιο τὸν Παράδεισο. Ὅμως, αὐτὰ τὰ παιδιὰ σήμερα μὲ τὶς ταλαιπωρίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν, μὲ τὸν πόνο τους καὶ τὴν ἀγωνία τους, εἶναι καὶ ἕνα ἄλλο παράθυρο ποὺ δείχνει τὴν κόλαση τὴν ὁποία δημιουργοῦν οἱ μεγάλοι καὶ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, ποὺ διακατέχονται ἀπὸ τὰ ποικίλα πάθη.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων θὰ πρέπη νὰ μᾶς κάνη νὰ ἀγαπήσουμε ἀληθινὰ ἀκόμη περισσότερο τὰ νέα παιδιά, νὰ μὴ τὰ τραυματίζουμε ψυχικὰ καὶ σωματικά, ἀλλὰ νὰ τοὺς δημιουργοῦμε καλὲς συνθῆκες γιὰ νὰ μεγαλώνουν μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο, ὥστε νὰ βελτιωθοῦν τὰ πράγματα τῆς κοινωνίας μας.

Εὔχομαι σὲ ὅλους σας χρόνια πολλὰ καὶ τὸ «παιδίον νέον» νὰ προστατεύση ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου, νὰ λιγοστεύση τὸν πόνο τους καὶ τὴν ἀγωνία τους.–