Κύριο θέμα: Χριστουγεννιάτικα ἔθιμα καὶ χριστουγεννιάτικο ἦθος - Χριστοτερπὴς Λαός
Σὲ ἀρκετὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικά, δημοσιεύονται τὶς ἡμέρες τοῦ Δωδεκαημέρου μελέτες ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι πολλὰ ἀπὸ τὰ χριστουγεννιάτικα ἔθιμα ἔχουν τὶς ρίζες τους σὲ ἐποχὲς εἰδωλολατρικές. Τὸ στόλισμα τοῦ δένδρου, ὁ ἱπτάμενος δωροφόρος ἁρματηλάτης, οἱ λαϊκὲς δοξασίες, τὰ κάλαντα, ἡ ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων θεωροῦνται ὡς δάνεια ἀπὸ ἄλλες ἐποχές. Ἀκόμη ἀκόμη καὶ τὸ θεῖον Φῶς, ὁ ὕμνος τῶν ἀγγέλων κ.α.
Ὁ σκοπὸς αὐτῶν τῶν δημοσιευμάτων ποικίλει· ἄλλα ἁπλῶς πληροφοροῦν, ἄλλα προσπαθοῦν διὰ τοῦ συγκρητισμοῦ νὰ ἀμβλύνουν τὴν χριστιανικὴ πίστη κλπ. Ἄλλες φορὲς μοιάζει σὰν νὰ γίνεται μιὰ «δικαστικὴ» διαμάχη γιὰ τὴν κυριότητα τῆς μεγάλης αὐτῆς Χριστιανικῆς Ἑορτῆς, ποὺ συγκινεῖ καὶ κινητοποιεῖ τὸ σύνολο σχεδὸν τοῦ λεγομένου δυτικοῦ κόσμου, ὅπου διάφορες κοσμοθεωρίες καταθέτουν ὅσο πιὸ παλαιοὺς «τίτλους» διαθέτουν.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶχε ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ δανεισθῇ τίποτε, ἀφοῦ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κηρύσσει τὴν πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ στὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἀπεκάλυψε στοὺς Ἀποστόλους τὴν πᾶσαν ἀλήθειαν. Καὶ ὅπως ὁ Λόγος προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, πλὴν τῆς ἁμαρτίας, ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία προσλαμβάνει καὶ ἐξαγιάζει τὶς ἀνθρώπινες συνήθειες, πλὴν τῆς ἁμαρτίας, ἤτοι της, κάθε εἴδους, εἰδωλολατρίας. Γι' αὐτὸ καὶ ἐξαγίασε πολλὰ ἔθιμα καὶ τοὺς ἔδωσε τὸ πραγματικό τους νόημα, ἀφοῦ τὰ κατέστησε ὑπηρετικὰ τῆς κηρύξεως τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἐνῷ ὅσα εἶχαν τὴν ἀναφορά τους σὲ εἴδωλα τὰ κατεδίκασε.
Ἄλλωστε, ἡ πρώτη πίστη ἦταν αὐτὴ τῶν Πρωτοπλάστων πρὸς τὸν ἀληθινὸ προσωπικὸ Θεό, ἐνῷ ἡ πίστη στὸν ἀπρόσωπο θεὸ τοῦ φωτός, στὸν θεὸ ἥλιο, κλπ. ἀποτελεῖ μεταγενέστερη χρονολογικά, ἀλύτρωτη μεταστροφή. Ὁ Νεογέννητος εἶναι ὁ «πρὸ αἰώνων Θεός», ὁ «παλαιὸς τῶν ἡμερῶν» καὶ τὰ πάντα Τοῦ ἀνήκουν, καὶ ἡ «ἀργοπορία» της κατὰ σάρκα ἐλεύσεώς Τοῦ στὴν γῆ δὲν δικαιολογεῖ καμμία «καταπάτηση» ἀπὸ κανέναν. Αὐτὸ διδάσκουν καὶ οἱ παραβολὲς τῶν γεωργῶν καὶ τῶν δούλων. Τὸ κέντρο τῆς ἑρμηνείας τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας παραμένει ὁ Δημιουργός, ὁ Χριστός.
Ὡστόσο, καὶ αὐτὴ τὴν συγκρητιστικὴ προσπάθεια νὰ θεωρηθῇ ἡ πίστη μας μέρος τῆς παγκοσμίου θρησκευτικῆς παραγωγῆς, ἡ Ἐκκλησία μας τὴν χρησιμοποιεῖ γιὰ παιδαγωγικοὺς σκοπούς, ἰδιαιτέρως αὐτὲς τὶς ἡμέρες τοῦ Δωδεκαημέρου ποὺ ἀρκετοὶ χριστιανοὶ παρασύρονται ἀπὸ τὴν κοσμικὴ μέριμνα καὶ σχόλη. Μᾶς ἐπισημαίνει, δηλαδή, ὅτι ἡ χριστιανικὴ πίστη δὲν ἀποτελεῖ αὐτονόητο κεκτημένο οὔτε συστατικὸ ὁποιουδήποτε Συντάγματος, κοινωνικοῦ-πολιτικοῦ κατεστημένου ἡ λαϊκῆς παραδόσεως, ἀλλὰ ἀντίθετα, ἂν δὲν κοπιάσουμε προσωπικά, εἶναι δυνατὸν νὰ μεταμορφωθῆ, μὲ μιὰ ἀντίστροφη πορεία, πρὸς τοὺς «βεβήλους καὶ γραώδεις» μύθους τοῦ σκοτεινοῦ παρελθόντος. Δὲν εἶναι σπάνιο νὰ παρατηρήση κανεὶς ὅτι ἀντὶ νὰ διώχνουμε μὲ τὴν «ἀγιαστούρα» τα «καλικαντζούρια», μεταμορφωνόμαστε τοῦτες τὶς μέρες οἰκειοθελῶς σὲ αὐτά!
Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία - Φάτνη μας καλεῖ σὲ σταθερὸ προσανατολισμό μας στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀσκητικὴ τῆς ἄξιας –κατ' ἄνθρωπον– συμμετοχῆς μας στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Τοῦ, στὴν προσωπική μας ἀναφορὰ στοὺς ἁγίους Του. Τὸ Σαρανταλείτουργο, ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ νηστεία, οἱ ὁμιλίες, ἡ φιλανθρωπία, ἡ θεολογία ποὺ προσφέρεται πλούσια μέσα στοὺς ὕμνους της, οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες, ἡ Ἐξομολόγηση, ἡ συγχώρηση, εἶναι πραγματικὰ χριστουγεννιάτικα «ἔθιμα», τὰ ὁποῖα διαφυλάσσει ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ θρέφεται καὶ νὰ τέρπεται ὁ χριστοτερπὴς λαός.
Α.Κ.
- Προβολές: 2984