Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη: Ἐπιστολή – παρέμβαση

Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη

Δημοσιεύουμε στὴν συνέχεια τὴν ἐπιστολὴ (25-6-2005) τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη πρὸς τὸν «θεολόγο καὶ δημοσιογράφο», κατὰ τὴν δήλωσή του, π. Ἰωάννη Διώτη.  Δυστυχῶς ὁ π. Ἰωάννης ὑπέπεσε σὲ πολλὰ σφάλματα, γιατί μὲ τρόπο ἐπιθετικό, ἄδικο καὶ ἄπρεπο ἐπιτίθεται ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου μας, ἀναλαμβάνοντας ἄκαιρα τὴν ὑπεράσπιση καὶ ἀπολογία του π. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, τὴν ὁποία ἀπολογία ἀπέφυγε ὁ ἴδιος νὰ δώση, ὅταν ἐπανειλημμένως κλήθηκε νὰ τὸ κάνη.

Τὰ λάθη του π. Ἰωάννη εἶναι ὅτι ἀμφισβητεῖ τὶς ἀποφάσεις (πάνω ἀπὸ 30) τῆς Ἱεραρχίας, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν ἐτῶν 1998-2004, τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν, τῶν Ἐπιθεωρητῶν τῆς ΕΚΥΟ, τὶς καταθέσεις τῶν σεβαστῶν καὶ ἀξιόπιστων μαρτύρων, τὰ γραπτὰ κείμενα, τοὺς Ἱεράρχες-Δικαστές, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τοὺς Ἱερεῖς κλπ. καὶ γενικὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ ἐκκλησιαστικὸ θέμα καὶ ἔχουν προσωπικὴ πεῖρα.

Τὸ λυπηρότερο εἶναι ὅτι κοινοποιεῖ τὰ κείμενά του σὲ ὅλους τοὺς Ἱεράρχες, τοὺς Βουλευτές, τὴν Ὑπουργὸ Παιδείας, ὅλους τοὺς Δικαστικούς, Καθηγητὰς Θεολογικῶν, Νομικῶν καὶ Φιλοσοφικῶν Σχολῶν, τὶς Ἱερὲς Μονές, τοὺς Δικηγορικοὺς Συλλόγους κλπ. μὲ σκοπὸ προφανῶς νὰ δημιουργήση σύγχυση καὶ νὰ διασύρη τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο καὶ πρὸ παντὸς τὸν Μητροπολίτη!!

Ἡ Ε.Π. δημοσιεύει τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ τοῦ π. Ἀντωνίου, ποὺ μᾶς κοινοποίησε ὁ ἴδιος, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ θὰ καταλάβη τὰ λάθη της καὶ θὰ θελήση νὰ ἀλλάξη πορεία πλεύσεως.

Ὁ Μητροπολίτης μας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἔδειξε ἀγάπη καὶ ἐπανειλημμένως δήλωσε, καὶ αὐτὸ πράττει, ὅτι δέχεται πάντα τὴν μετάνοια τῶν παρεκτραπέντων, ὅταν, βεβαίως, ἐκφρασθῇ καὶ εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ἔμπρακτη. Πρέπει νὰ γίνη ἀντιληπτὸ ὅτι τὸ χρονίζον αὐτὸ πρόβλημα δὲν λύεται μὲ δικηγόρους, προσφυγὲς καὶ δημοσιεύσεις, ἀλλὰ μὲ πραγματικὴ μετάνοια καὶ ὑπακοὴ στὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα πρέπει νὰ διέπη ὅλες τὶς ἐνέργειές μας. Ἐπὶ τέλους τὸ πρόβλημα ποὺ ἀπασχολεῖ τὴν Ἐπαρχία μας γιὰ τριάντα ἔτη πρέπει νὰ λήξη. Ὁ λαὸς δὲν ἀντέχει ἄλλο. Ὁ Θεός, ἕως πότε θὰ μακροθυμῇ;

***

Ἐπιστολή – παρέμβαση

Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη

Αἰδεσιμολογιώτατε,

Ἀποτροπιασμὸ καὶ ἔντονη ἀγανάκτηση ἐδοκίμασα, μετὰ τὴν ἀνάγνωση τῆς λεγομένης «ἀνοικτῆς ἀνταπαντήσεως» ποὺ πρόσφατα ἀπευθύνατε στὸν Σέβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο, ὡς συμβολὴ τάχα ἀπὸ πλευρᾶς σας, στὴν διευθέτηση τοῦ σοβοῦντος γνωστοῦ προβλήματος, ποὺ σηματοδοτεῖ ἐπὶ μακρὸν τὶς σχέσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μὲ τὴν ἐκεῖσε Μονὴ τῆς Μεταμορφώσεως.

Καὶ τὰ ἀλγεινὰ αὐτὰ αἰσθήματα ποὺ κατέκλυσαν τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο, προῆλθαν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶδα μία ὀξύμωρη διάσταση ἀνάμεσα στὸν κληρικό, ποὺ ὡς ἐπαρχιώτης φοιτητὴς θαύμαζα πρὸ δεκαπενταετίας στὴν Ἀθήνα, καὶ στὸ λίαν ἐμπαθὲς ἡ δηλητηριῶδες ἀπόσταγμα τῆς γραφίδος του, ὅπως τοὐλάχιστον καταστρώθηκε στὴν ἀνὰ χεῖρας ἐπιστολή, πρᾶγμα ποὺ μὲ βεβαιώνει πλέον γιὰ τὸ καλομεθοδευμένο εὐσεβιστικὸ προκάλυμμα τοῦ προσώπου σας καὶ τὶς ἀσχηματοποίητες «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» ἐνδομύχιες προθέσεις τῆς ἀμεταμόρφωτης καρδιᾶς σας.

Πάτερ Ἰωάννη, «τὶς ὑμᾶς ἐβάσκανεν»; Κάποτε εἴχατε ὡς πρόδηλα χαρακτηριστικὰ τὴν κόσμια συμπεριφορά, τὴν παραδοσιακὴ ἱερατικὴ ἐμφάνεια καὶ τὴν γνωσιολογικὴ κατάρτιση. Ὁ γράφων, ὡς νεαρὸς ἱεροσπουδαστής, πολὺ κατὰ τὸ παρελθόν σας ἠγάπησε καὶ σᾶς σεβάστηκε. Κάποτε, μάλιστα, μὲ ἐπιστρατεύσατε νὰ διανείμω τὰ διαφημιστικὰ φυλλάδια τῆς πατρολογικῆς ἐπανεκδόσεως τῆς ὁποίας προΐστασθε καὶ γενικὰ δοκίμαζα ἔντονη χαρὰ καὶ πνευματικὴ εὐφορία ὀσάκις γινόμουν κοινωνὸς τῆς παρουσίας καὶ τοῦ λόγου σας. Πὼς λοιπὸν νὰ μὴν ἐκπλαγῶ καὶ πὼς νὰ ἐξοικειωθῶ μὲ τὴν ἄποψη ὅτι τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου ποὺ ἀναδύονται ἀπὸ τὸ θλιβερὸ περιεχόμενο τῆς ἀτυχοῦς αὐτῆς ἐπιστολῆς, ἀνήκουν στὸν σοβαροφανῆ κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ πολυσεβάσμιο σὲ μένα π. Ἰωάννη Διώτη;

Δοκίμασα ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὴν ἀνοίκεια φρασεολογία, γιὰ τὸ ἐριστικότατο καὶ ἀπρεπέστατο ὕφος, γιὰ τὴν σοφιστικὴ καὶ παραπλανητικὴ ἐπιχειρηματολογία, γιὰ τὴν ὑποκειμενικὴ ἀπὸ πλευρᾶς σας καὶ τὰ μέγιστα συναισθηματικὴ προσέγγιση ἑνὸς τολμητία καὶ ὑπὸ ἐξώφθαλμη δεοντολογικὴ παρέκκλιση διατελοῦντος, πολυτλήμονος προεστῶτος ἱερέως καὶ μοναχοῦ, ὡσὰν νὰ παρεφρόνησαν ἁπαξάπαντες οἱ συναποτελοῦντες τὴν ἐπίπονη προφυλακὴ τῆς ποιμαντικῆς ὑπευθυνότητος καὶ στὸ θέμα αὐτό, χρόνια τώρα, καὶ εἶσθε ἐσεῖς τὸ μόνο ἐναπομεῖναν φερέφωνο τοῦ Παρακλήτου, ἱκανὸ νὰ ἐρμηνεύη τὰ θεόπνευστα διαγγέλματα τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τὴν διαχρονικὴ θεσμικὴ περιθρίγκωση τοῦ ἱεροῦ περιβόλου τῆς πολιτείας τῶν μοναχῶν.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ δημιουργεῖ χείριστες ἐντυπώσεις ἡ δεινὴ προκατάληψη, ἡ παντελῶς ἄδικη καὶ ἐμφανέστατα συκοφαντικὴ ἀνάλυση τῆς πανευκλεοὺς ἀρχιερατείας τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἱεροθέου στὴν Ναύπακτο, τὸ πνευματικὸ διαμέτρημα τῆς προσωπικότητας τοῦ ὁποίου εἶναι γνωστὸν πανορθοδόξως, μέσῳ τῆς ἀκριβοῦς θεολογικῆς προσεγγίσεως ὅλων τῶν πτυχῶν τοῦ συγχρόνου ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι, ὥστε νὰ περισσεύουν οἱ δικές σας ἀπροκάλυπτες ὕβρεις καὶ οὐτιδανὲς ἐκφράσεις, προκειμένου νὰ γίνη ἐναργέστερα γνωστὸς στὸ πεδίον τῆς τοπικῆς καὶ τῆς εὐρύτερης ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος.

Τελικά, πάτερ Ἰωάννη, μὲ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ τὸ μόνο ποὺ κατορθώσατε νὰ ἐπιτύχετε εἶναι ἡ αἰσθητοποίηση στὴν ἀντίληψη τῶν ἄλλων ὅτι, δυστυχῶς, μᾶς ξεγελάσατε, διότι καὶ σ' αὐτὴν τὴν προβεβηκυία ἡλικία ποὺ βρίσκεσθε, ἄγεσθε δουλοπρεπῶς ὑπὸ παθῶν δυσιάτων, ὅπως ἐγωϊσμό, ἀλαζονεία, προκατάληψη καὶ ἐμπάθεια. Ἀλλὰ μήπως κάπως ἔτσι ἡ καὶ χειρότερα δὲν τοποθετεῖται καὶ ὁ ὑποστηριζόμενος ἀπὸ σᾶς, περιβόητος καθηγούμενος Σπυρίδων, πασχίζοντας ἀνεπιτυχῶς νὰ διασκευάση τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες τῆς παγίως ἐφηρμοσμένης ἐκκλησιολογικῆς τοῦ ἀστάθειας, ὅταν αὐτὲς συμπνίγουν τὴν κατὰ τὰ ἄλλα «ζέουσα» ἱεραποστολικὴ φωνή του καὶ ξεσκίζουν ἀνεπανόρθωτα τὴν χαμογελαστὴ προσωπίδα τοῦ καθωσπρεπισμοῦ καὶ τῆς ρεβανσιστικῆς νοοτροπίας του; Ὅμως τί νὰ κάνουμε; Οἱ πνευματικοὶ νόμοι ὅταν παραβιάζονται, ἐκδικοῦνται. Ἔτσι ἔλεγε ὁ τρισμακάριος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Καὶ πάντα πρὸς σωφρονισμό των κατὰ προαίρεση ἀτακτούντων καὶ διασφάλιση καὶ κανονισμὸ τῆς σωτηριολογικῆς μας ἀπόληξης.

Ἀπορῶ, πάτερ Ἰωάννη, γιατί αὐτὴ ἡ ὀξύτατη πολεμικὴ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου Ἱεροθέου καὶ ἡ ἀποσπασματικὴ θεώρηση τοῦ ὅλου θέματος, ποὺ ἐπὶ τρεῖς δεκαετίες καὶ πλέον καταταλανίζει καὶ ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ κρημνίζει εἰς πέταυρον Ἅδου ψυχὰς «ὑπὲρ ὤν Χριστὸς ἀπέθανεν»;

Προβληματίζομαι ἔντονα καὶ ἀναρωτιέμαι γιατί ἐσεῖς, ὁ τόσο ὑπὲρ τῆς ἀξιοκρατικῆς κατάθεσης τῆς ἀληθείας κοπτόμενος, δὲν ἀφήνετε τὸν ἀνιχνευτήρα τῆς διερευνητικῆς σας ἱκανότητος νὰ προσεγγίση τὸ πρόβλημα ἀνεπηρέαστα καὶ ἀντικειμενικά, ἀλλὰ προβαίνετε σὲ ἐξωεπιδερμικὴ καὶ περιφερειακὴ ἀνάλυση καὶ ἀγνοεῖτε πεισμωδῶς τὴν ἀτράνταχτη ἐπιχειρηματολογία τοῦ ἀλγοῦντος Ποιμενάρχου, τὶς αὐστηρότατες ἐπισημάνσεις τῆς Συνοδικῆς διαγνώμης, τὶς ἐναγώνιες ὑποδείξεις καταξιωμένων παλαιστῶν τῆς ἀσκητικῆς κονίστρας, ἀλλά, πρὸ παντὸς καὶ κυρίως, τὶς ἱστορικὲς ἀναφορὲς στὰ ἀδιάψευστα ντοκουμέντα τοῦ ἀπώτερου καὶ ἐγγύτατου παρελθόντος, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν πλέον αὐθεντικὴ μαρτυρικὴ κατάθεση, σχετικὰ μὲ τὴν σατανογενῆ ὕφανση αὐτῆς τῆς κολάσιμης ἐμπλοκῆς.

Σᾶς ἀναπαύει μήπως ἡ κατακόρυφη φθίνουσα αὐτῆς τῆς ἀκατάσχετης ἐκτροπῆς, ἡ φατριαστικὴ ομαδοποίηση, ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστεως, ἡ ἀκάθεκτη πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ ἐπιχωρίου Ἀρχιερέως, ἡ σχισματικὴ ἐκκόλαψη καὶ ἡ ἐν γένει τροχοπεδοποίηση ποὺ ὑφίστανται οἱ μηχανισμοὶ τῆς πνευματικῆς ἰσορροπίας στὴν ὅλη περιοχή;

Αὐτὸ τὸ φρόνημα ἐπιτάσσει ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση νὰ καλλιεργοῦμε οἱ ἐκ τοῦ ἱεροῦ καταλόγου, στὴν ἀναγεννητικὴ διαδικασία ποὺ χαρισματικά μας ἐμπιστεύθηκε, νοθεύοντας τὸ ἁγιοπνευματικὸ ἀπόθεμα τῆς ἔνθεης διαγωγῆς τῶν ἁγίων καὶ ἐνθαρρύνοντας ἀλλαζονικὲς τάσεις καὶ ὑπερφίαλες τακτικές; Αὐτὸ τὸ ἦθος καλούμεθα νὰ δωροφορήσουμε στὶς νεόπλαστες συνειδήσεις τῶν «ὑπὸ κατασκευὴν» μελῶν τοῦ Κυριακοῦ Σώματος, ὅσοι ἐπιστρατευθήκαμε στὴν θεραπευτικὴ προσπάθεια τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ ψεκτὲς παρορμήσεις, ποὺ διακυβεύουν τὴν ἐσωτερική τους ἐλευθερία καὶ δυσχεραίνουν τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς ἀναγωγικῆς τους ἐπίτευξης;

Τρομάζω καὶ νὰ τὸ σκεφτῶ ὅτι τυγχάνετε θιασώτης μιᾶς τέτοιας φθοροποιοῦ καὶ ἀλλοπρόσαλλης τακτικῆς σεῖς ὁ ἐκδότης τῶν πατερικῶν ἔργων καὶ ὁ διαγγελεὺς κατὰ τὸ παρελθὸν (ἐνθυμοῦμαι τὰ Λαρισαϊκὰ) τῆς ἀπολύτου ἱεροκανονικῆς ἀκρίβειας καὶ τῆς ἀπαρασάλευτης στὰ θέσφατα ἐμμονῆς. Εἶναι πικροτάτη ἀλήθεια, πάτερ Ἰωάννη, ὅτι βλέπουμε ἔκπαλαι τὸ συγκεκριμένο μοναστήρι νὰ υἱοθετῇ πρακτικὲς ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, νὰ διαθέτη καὶ δυστυχῶς, ὀσημέραι, νὰ ἐδραιώνη ἕνα φραγκευμένο ὑπόστρωμα, ποὺ ἐκφράζει ἕναν δυτικογενῆ ἐπικίνδυνο ἀκτιβισμό. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν μοναχισμὸ σκανδαλίζονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν καλπάζουσα ἐκκοσμίκευση.

Τὰ ὀρθόδοξα μοναστήρια πρέπει νὰ λειτουργοῦν δι' εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, νὰ εἶναι πνευματικὰ ἰατρεῖα καὶ πρότυπα ἀνακαινιστικὰ ἐπιμελητήρια καὶ ὄχι χῶροι ποὺ ἀρρωσταίνουν, φανατίζουν καὶ δημιουργοῦν πληγὲς ἀνωμαλίας στὸ Πανάχραντο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ μοναστήρια μας πρέπει νὰ ζοῦν ἀπὸ τὸ εὐλογημένο ἐργόχειρο, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι νὰ γίνονται χρυσοτόκες ἐπιχειρήσεις, ἀστικὲς ἑταιρεῖες καὶ αὐτοδύναμα σωματεῖα γιὰ λόγους κυρίως ἀργυρολογίας καὶ ἀνθρωπαρέσκειας. Γιὰ πολλοὺς λόγους καὶ σὲ ὅλες τὶς προγενέστερες ἐποχὲς ὁ μοναχισμὸς συνδέθηκε μὲ τὴν ἱεραποστολικὴ καὶ φιλανθρωπικὴ δράση καὶ τὴν ἐθνικὴ προσφορά. Εἶναι ὅμως ἀναντίρρητη θεολογικὴ ἀλήθεια, πολυειδῶς ἀποδεδειγμένη, ὅτι, ὅταν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν ρωμαιοκαθολικὸ σχηματισμὸ τῶν ταγμάτων μὲ τὴν ἐξειδικευμένη δράση καὶ ἀποστολή, τότε ἀναποδράστως ἐκφυλίζεται. Γιατί μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ πάρεργα παραμελίζεται ἐπικινδύνως ἡ γενεσιουργὸς δύναμη τῆς ὀντολογικῆς ὑποστάσεώς του, τὸ ἕνα «οὐ ἐστὶν χρεία»; Ἡ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ, ποὺ τεχνουργεὶ ἐπιτυχῶς ἀνάλογα μὲ τὶς ἑκάστοτε ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες ἐκφάνσεις τῆς ποιμαντικῆς τῆς μέριμνας.

Ἔργο τῶν μοναχῶν, πάτερ Ἰωάννη, δὲν εἶναι ὁ ἀκατάσχετος βερμπαλισμὸς καὶ ἡ ἐπιδειξιομανία, οὔτε ἡ ἐξουσιαστικὴ ἐπιβολὴ καὶ ἡ ἐγκωμιαστικὴ ἀναζήτηση, ἀλλὰ ἡ σταθερὴ ἄνοδος στὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν μὲ τὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς τους, τὴν εἰρήνη τῶν λογισμῶν τους, μὲ τὴν κάθαρση τοῦ νοός των, γιὰ νὰ φθάσουν, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, στὴν θεωρία τῶν μυστηρίων τῆς οὐρανίου ἱεραρχίας, στὴν θεία ἔλλαμψη.

Γιαυτό, ἄλλωστε, μοναχοὶ κυρίως, διέγραψαν τὸν τρόπο καὶ τὴν μέθοδο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, βίωσαν, διετύπωσαν καὶ διεφύλαξαν τὰ δόγματα καὶ ἐνσάρκωσαν τὴν σιωπῶσα ζωή τους στὴν φθεγγόμενη θεολογία τους. Ἂς βλέπαμε καὶ στὴν ἐν λόγῳ Ἀδελφότητα ἱλαρὰ πρόσωπα ἐστολισμένα μὲ τὰ δάκρυα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς εἰλικρινοῦς αὐτομεμψίας, ποὺ προσδιορίζει τὴν αὐθεντικὴ ἔκφραση τῆς ταπεινώσεως καὶ τότε θὰ τοὺς θεωρούσαμε ἀληθινοὺς μοναχούς, ὑπέρτερους (κατὰ τὴν ἱεραρχικὴ ἀξία τῆς πνευματικῆς διαβαθμίσεως) πολλῶν Ἀρχιερέων, γιὰ νὰ θυμηθῶ ἐπ' αὐτοῦ τὸν ἅγιο Νεκτάριο.

Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ πιστέψω ὅτι ἕνας ἡγούμενος ποὺ ἐν μέσῳ πυκαζούσης Ἐκκλησίας ἀποπειρᾶται μανιωδῶς νὰ προβῆ σὲ ὀξυτάτη ἀντιπαράθεση ἐναντίον τοῦ Ἐπισκόπου του, ὁ ὁποῖος (Ἐπίσκοπος) βρίσκεται ἔνστολος, ἐν ὥρᾳ λειτουργικῆς εὐθύνης πρὸ τῆς Ὡραίας Πύλης καὶ μὲ ψυχραιμία καὶ νηφαλιότητα ἀνασκευάζει τὴν ἀμετροέπεια τοῦ πρὸς χειροτονίαν φερομένου!! Μοναχοῦ!!! τῆς ἐν λόγῳ μονῆς!!!, δὲν μπορῶ οὔτε ἀκροθιγῶς, ἐπαναλαμβάνω, νὰ δεχθῶ ὅτι ἕνας τέτοιος ἡγούμενος τελεῖ καὶ κινεῖται ὑπὸ ἁγιοπνευματικὴ ἐπιστασία καὶ καθοδήγηση. Μᾶλλον το ἀντίθετο συμβαίνει... Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ὅτι συγκρατήθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ ἀπὸ γειτονικὸ συνετὸ Μητροπολίτη, ἄλλως, ὁ τότε Ναυπάκτου Ἀλέξανδρος, ὄντας ἀνυποψίαστος, πραγματικῶς θὰ εὑρίσκετο πρὸ νέας ὀδυνηρῆς ἐκπλήξεως, δεδομένου μάλιστα, ὅτι ὁ ἀνιέρως τολμήσας αὐτοσυστήθηκε κάποτε παράφρων καὶ ἀπεδείχθη ἀσυγκράτητα ἀγενὴς (θυμηθῆτε τὸ περιστατικὸ μὲ τὸν π. Ἀρσένιο).

Ἀγαπητέ μου, πάτερ Ἰωάννη, τελειώνοντας θὰ ἤθελα νὰ καταθέσω τὴν ἐμπειρία μου γιὰ τὸν ὄντως Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο, ὠθούμενος ἀπὸ ἔντονη συνειδησιακὴ ἐπιβολή, ἐφόσον ἐπὶ μήκιστον χρονικὸ διάστημα μαθήτευσα στὴν Ἀθήνα κοντά του, καὶ ἀπεκόμισα πλουσιωτάτη βιωματικὴ γνώση γιὰ τὰ φωτοειδέστατα δομικὰ στοιχεῖα τῆς δυσεύρετης προσωπικότητάς του.

Τί νὰ πρωτοθυμηθῶ;... (σ.: Τὰ ἐπαινετικὰ λόγια τοῦ συγγραφέως γιὰ τὸν Σεβασμιώτατο παραλείπονται γιὰ εὐνόητους λόγους).

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ δική μου ἐμπειρικὴ κατάθεση μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ἰσχνὴ καὶ ἀνάξια λόγου, ψάξτε ἐσεῖς ὁ «πολυπράγμων» καὶ «διεισδυτικὸς» γιὰ τὸ τί λέγουν καταξιωμένοι ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες τοῦ χθὲς καὶ τοῦ σήμερα, ἀπὸ τοὺς ἐν ἁγίοις αὐλιζομένους π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο καὶ Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανὸ μέχρι τους ἐπιζῶντες πρ. Ὕδρας Ἰερόθεο καὶ τὸν λευκοπολιὸ Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο.

Παραβλέπω ἐθελουσίως τὶς βαρύνουσες μαρτυρίες τῶν μεγάλων ἡσυχαστῶν τοῦ καιροῦ μας, μακαρίων καὶ θεοφόρων ἱερομονάχων καὶ μοναχῶν, π. Σωφρονίου τοῦ ESSEX, π. Πορφυρίου, π. Παϊσίου κλπ., γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῇ ὅτι προβαίνω σὲ κατευθυνόμενη συνηγορία ὑπὲρ τοῦ προσώπου του, πρᾶγμα ποὺ ἐκφεύγει τῶν προθέσεων καὶ τῆς αἰτιολογίας αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς.

Ἡ σκοπιμότητα τῆς ἀναφορᾶς σας στὸν ὄντως καταξιωμένο καὶ πολυσέβαστο Γέροντα Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, οὐδόλως συνηγορεῖ ὑπὲρ τῶν ἀπόψεών σας, ἀλλὰ ἀποδυναμώνει ἔτι μᾶλλον τὸ δῆθεν σθεναρὸ τῆς ἐπιχειρηματολογίας σας, γιατί ἀγνοεῖτε τὰ μετὰ ταῦτα μεταξὺ δύο Ἀρχιερέων διαμειφθέντα.

Ἀγαπητέ, πάτερ Ἰωάννη, ἐμήκυνα τὸν λόγο πολύ. Ἐπαναλαμβάνω μετὰ πολλῆς λύπης ὅτι ἡ ἔκφραση καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς μὲ ἐπίκρανε καὶ μὲ ἐσκανδάλισε. Δὲν θέλησα νὰ ὑπεισέλθω στὴν κατὰ γράμμα παράθεση τῶν λεγομένων σας, γιατί αὐτὸ ἀπαιτεῖ χρόνον πολύ, ἀλλὰ καὶ γιατί δὲν βρῆκα κάτι ποὺ νὰ ἀπαιτῇ ἰδιάζουσα ἐπεξεργασία λόγῳ στοιχειοθετημένου ἀντιλόγου καὶ σοβαρογενῶν ἀποδείξεων.

Μὲ στενοχωρεῖ ὅμως ἔντονα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Διώτης, εὑρισκόμενος κατ' ἄνθρωπον στὸ προθύριδο τῆς αἰωνιότητος, παρεπίκρανε ἀδίκως ἕναν τόσον ἐνάρετον Ἀρχιερέα καὶ θὰ κουβαλήση, πιθανόν, ὡς ἐντάφιο ἐπισφράγισμα τοῦ ἐπιγείου βίου του τὴν δικαιότατη ἀγανάκτηση καὶ τὸ ψυχικὸν ἄλγος ποὺ τοῦ προκάλεσε ἡ τόσο ἀδιάκριτη καὶ ἐκ τοῦ προχείρου μελετημένη παρέμβασή σας.

Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι νὰ ἐπανορθώσετε. Ὑπάρχει καιρός. Καὶ νὰ ξέρετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν σώζει οὔτε μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει, οὔτε μὲ αὐτὰ ποὺ κάνει μόνο, ἀλλὰ προπαντὸς καὶ κυρίως γιαυτὸ ποὺ εἶναι: ΧΡΙΣΤΟΣ. Τὴν ἔχουμε, λοιπόν, ἀνάγκη καὶ δὲν μᾶς ἔχει. Προσοχή, λοιπόν, πὼς τοποθετούμεθα ἔναντι τοῦ μυστηρίου τῆς διαχρονικῆς παρουσίας της.–