Κύριο θέμα: Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης - Ἕνας Ναυπάκτιος Ἁγιορείτης

Στὶς 20 Ἰανουρίου μὲ τὸ νέο Ἡμερολόγιο, ἑορτὴ τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου, καὶ 7 Ἰανουαρίου μὲ τὸ παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἐκοιμήθη ὁ πολιὸς Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης Μοναχός, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ναύπακτο. Πρόκειται γιὰ ἕναν πρόμαχο τῆς ἁγιορείτικης μοναχικῆς ἐμπειρίας, ἕναν μοναχὸ ὁ ὁποῖος ἀφ' ἑνὸς μὲν ἐξέφραζε τὸ ἦθος τοῦ Ἁγιορείτικου Μοναχισμοῦ, μὲ τὰ κείμενά του ποὺ εὐωδίαζαν ἁγιορείτικη ἐμπειρία, ἀφ' ἑτέρου δὲ βοήθησε σημαντικὰ σὲ μιὰ κρίσιμη καμπὴ τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιὰ νὰ ἐπανδρωθῇ ἀπὸ νέες Ἀδελφότητες.

Πέράν τοῦ ὅτι ἦταν γνωστὸς σὲ ὅλο τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα γιὰ τὰ κείμενά του, συγχρόνως διετέλεσε πολλὲς φορὲς Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ συνετέλεσε στὴν ἐπίλυση πολλῶν προβλημάτων του.

Ἡ Ἐφημερίδα μας θὰ ἀφιερώση μερικὲς σελίδες της σὲ αὐτὴν τὴν μεγάλη σύγχρονη μοναχικὴ μορφή, καὶ γιὰ τοὺς ἐπιπρόσθετους δύο λόγους:

α) Συνδεόταν μὲ τὸν Μητροπολίτη μας, ὅταν ἀκόμη ὁ Σεβασμιώτατος ἦταν φοιτητής, καὶ τὸν ἐκτιμοῦσε καὶ ἐξέφραζε αὐτήν του τὴν ἐκτίμηση. Στὸν π. Θεόκλητο ἀνήκει ὁ λόγος πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο, τὸν ὁποῖον ὁ τελευταῖος εἶχε συμπεριλάβει στὸν χειροτονητήριο λόγο του: «Εἶχες τὴν σκανδαλώδη εὔνοια τοῦ Θεοῦ».

β) Ὁ π. Θεόκλητος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ναύπακτο, τὴν ὁποία ἀγαποῦσε. Στὴν ἀπὸ 2-8-2003 ἐπιστολή του ἔγραφε τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν Γενέτειρά του:

«Θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου Ἐπαχτίτην. Ὄχι μόνον γιατί ἐγεννήθηκα στὴν Ναύπακτον, ἀλλὰ καὶ γιατί ἔζησα καὶ ἡ μνήμη μου διασώζει ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν μῶλον, τὸ διόροφο σπίτι μου, πλησίον στὸ Ὡρολόγιον, ἀπὸ τὴν Ψανὴ καὶ τὴν παραθάλασσα, ποὺ τσαλαβουτούσαμε μικρὰ παιδιά. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Σχολεῖον της α' καὶ β' Δημοτικοῦ, ἔχω ἔντονες ἀναμνήσεις ἀπὸ τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες δασκάλες καὶ τοὺς δασκάλους, ποὺ μᾶς τραβοῦσαν τ' αὐτιά. Καὶ αὐτὰ ὅλα μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν 8-9 ἐτῶν, ποὺ στὸ λιμάνι εἶδα τὴν μεταφορὰ τοῦ νεκροῦ του ἐναρέτου ἰατροῦ Βαρδακουλᾶ, ποὺ τὸν μετέφερεν ἐκ Πατρῶν ἡ "Ἕλλη", ὁπότε ἔγινα μετανάστης στὴν Πατρα. Ἀλλὰ τὰ καλοκαίρια ἐπισκεπτόμουν τὴν γενέτειρά μου καὶ μάλιστα σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν εἰσήγαγα τὸ ποδόσφαιρο στὰ παιδιά της Ναυπάκτου, ποὺ μιλοῦσαν ρουμελιώτικα, τοῦ πλί, τοῦ σκλί, τοῦ σκνί, καὶ τοὺς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ».

Ἔδινε, ἀκόμη, καὶ μιὰ πνευματικὴ διάσταση αὐτῆς τῆς συγγένειας:

«Λοιπὸν θεωρῶντας τὸν ἑαυτόν μου Ναυπάκτιον, εἶναι ἑπόμενον νὰ συγκινοῦμαι πρὸς ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὸν τόπον μου, νὰ χαίρω ὅταν μαθαίνω ὅτι οἱ συντοπῖτες μου ἀσκοῦν χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ λυποῦμαι ὅταν ἁμαρτάνουν ποικίλως».

Ἦταν, ἐπίσης, θεῖος τῆς κ. Χάϊδως Πελέκη, συζύγου τοῦ Νομικοῦ Συμβούλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως κ. Διονυσίου Πελέκη.

Μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης - Ἕνᾶς Ναυπάκτιος ἉγιορείτηςΤο μικρό μας τιμητικὸ ἀφιέρωμα θὰ περιλαμβάνη, γιὰ τὸ τεῦχος αὐτό:

1. Τὸ ἀπὸ 1-8-2005 «Σεπτὸ Πατριαρχικὸ Γράμμα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρὸς τὸν π. Θεόκλητο (σέλ. 9).

2. Τὸ κείμενο τοῦ Σεβασμιωτάτου μὲ τίτλο «Δύο Διονυσιάτες Μοναχοὶ».

3. Τὸ κείμενο τοῦ κ. Διονυσίου Πελέκη μὲ τίτλο «Μνήμη εὐγνωμοσύνης».

Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του.–