Εὐχαριστήριο-Εὐχετήριο

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν Ἑορτῶν τοῦ Δωδεκαημέρου ὁ Μητροπολίτης λαμβάνει πολλὲς εὐχετήριες ἐπιστολὲς καὶ κάρτες, στὶς ὁποῖες καὶ ἀπαντᾶ μὲ σχετικὴ ἐπιστολή του.

Ἐφέτος, ὡς ἀπάντηση ἀπέστειλε τὸ ἑξῆς εὐχαριστήριο καὶ εὐχετήριο κείμενο.

***

Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὶς εὐχές σας μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τῆς ἀνατολῆς τοῦ νέου Ἔτους, ἀλλὰ καὶ γενικῶς τοῦ ἁγίου Δωδεκαημέρου, στὸ ὁποῖο βιώνουμε καὶ βιώσαμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀνανέωση τῆς Χάριτος τοῦ Βαπτίσματος, καὶ γεμίσαμε μὲ ἐλπίδες γιὰ τὸ νέον Ἔτος, κυρίως ἐλπίδες γιὰ τὴν αἰωνιότητα, δηλαδὴ τὴν ὑπέρβαση τοῦ χρόνου.

Ὡς ἀνταπόδοση γιὰ τὶς εὐχές σας, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω μερικὲς σκέψεις τοῦ γνωστοῦ στοχαστοῦ καὶ φιλοσόφου Umberto Eco ποὺ διάβασα σὲ ἕνα ἄρθρο του, ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ μιὰ ἐφημερίδα (Τὸ Βῆμα, 11-12-2005), λίγες ἡμέρες πρὶν τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, μὲ τίτλο «Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ».

Τὸ ἄρθρο κατέληγε μὲ τὴν ἑξῆς φράση: «Ἀνατράφηκα ὡς καθολικὸς καί, παρ' ὅτι ἔχω ἐγκαταλείψει τὴ θρησκεία, αὐτὸν τὸν Δεκέμβριο ὡς συνήθως θὰ στολίσω μιὰ χριστουγεννιάτικη φάτνη γιὰ τὸν ἐγγονό μου. Θὰ τὴν κατασκευάσουμε μαζί –ὅπως ἔκανε καὶ ὁ πατέρας μου, ὅταν ἤμουν παιδί. Ἔχω βαθὺ σεβασμὸ γιὰ τὶς χριστιανικὲς παραδόσεις- οἱ ὁποῖες ὡς ἱεροτελεστίες γιὰ νὰ ἀνταπεξέλθουν στὸν θάνατο, συνεχίζουν νὰ ἔχουν περισσότερο νόημα ἀπ' ὅσο οἱ ἀκραιφνῶς ἐμπορικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις».

Γιὰ νὰ φθάση στὸ σημεῖο αὐτὸ προηγήθηκαν μερικοὶ συλλογισμοί.

Ὁ βασικὸς συλλογισμός του ἦταν ὅτι «οἱ ἄνθρωποι εἶναι θρησκευτικὰ ὄντα». Καὶ αὐτὸ ἐξηγεῖται ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τὸ φαινόμενο τοῦ θανάτου καὶ στὴν οὐσία ἐπιδιώκουν νὰ συμφιλιωθοῦν μὲ τὸν θάνατο. Τὰ χρήματα δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν ἄνθρωπο νὰ συμφιλιωθῇ μὲ τὸν θάνατο, ἐνῷ μποροῦν νὰ τὸν βοηθήσουν νὰ τὸν ἀναβάλη, ὄχι νὰ τὸν ὑπερβῆ ἡ νὰ τὸν νικήση. Τὸ χρῆμα «ἀδυνατεῖ νὰ δικαιολογήσει ὅτι εἶστε θνητός», γράφει. Ὅμως ἡ θρησκεία ἔχει τὸ ἔργο νὰ συμφιλιώνη τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν θάνατο. «Ὁ ρόλος τῆς θρησκείας εἶναι νὰ παρέχει αὐτὴ τὴν ἐξήγηση» ὅτι, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητὸς καὶ ἔτσι συμφιλιώνεται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ θανάτου.

Ἕνας ἄλλος συλλογισμός του, ποὺ συνδέεται μὲ τὸν προηγούμενο, εἶναι ὅτι ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν πιστεύη στὸν Θεό, «δὲν εἶναι ὅτι δὲν πιστεύει σὲ τίποτε. Πιστεύει σὲ ὄ τιδήποτε». Ἔτσι ἡ ἄποψη ὅτι ὁ «Θεὸς ἀπέθανε» «συνοδεύτηκε ἀπὸ τὴ γέννηση πληθώρας νέων εἰδώλων». Ὁπότε ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχῇ εἰδωλολατρίας καὶ ὄχι ἁπλῶς ἀθεΐας.

Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς εὐλογῇ καὶ τὸ νέον ἔτος καὶ νὰ μᾶς ἐμπνέη ὅλους, ὥστε ὄχι μόνον νὰ συμφιλιωνόμαστε μὲ τὴν θνητότητά μας, ἀλλὰ νὰ ὑπερβοῦμε τὸν θάνατο μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον νὰ ἀποφεύγουμε τὴν κατασκευὴ νέων εἰδώλων (ἰδεολογικῶν καὶ θρησκευτικῶν) οὔτε μόνον νὰ ἀναζητοῦμε τὴν θρησκεία, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία, τὸ εὐλογημένο αὐτὸ Σῶμα ποὺ Κεφαλή της ἔχει τὸ «Παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν».

Καλὴ χρονιὰ καὶ εὐλογημένη.

Μὲ θερμὲς εὐχές

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἰερόθεος