Παρεμβάσεις

Γραφειοκρατική ἀντίληψη και ποιμαντική

Ὁ θόρυβος γιά τήν μή τέλεση τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας σέ γυναίκα πού ἔκανε πολιτικό γάμο δείχνει ἕνα βασικό πρόβλημα πού ἀπασχολεῖ τήν κοινωνία μας. Εἴδαμε τήν ἔκπληξη μερικῶν γιά τήν ἄρνηση τοῦ ἱερέως νά τελέση τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, καταλάβαμε τήν ἄγνοια τοῦ λαοῦ γιά βασικά ζητήματα πίστεως καί ζωῆς, ὅπως ἐπίσης διαπιστώσαμε καί τήν ἀδιαφορία ἤ τήν ἐχθρικότητα ἄλλων.

Ὅλα αὐτά φανερώνουν τό πρόβλημα τῆς ἐκκοσμικεύσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Σέ μιά ἐκκοσμικευμένη Ἐκκλησία θά ἀναφύονται πολλά προβλήματα, πολλές δυσκολίες. Δέν μπορῶ νά φαντασθῶ ὅτι ἦταν δυνατόν νά δημιουργηθῆ τέτοιος δημοσιογραφικός θόρυβος στήν ἀρχαία Ἐκκλησία γιά ἕνα τέτοιο ζήτημα. Γιατί, τότε ὑπῆρχε ζωντάνια, πληρότητα, ἐπίγνωση τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητος.

Ἑπομένως, τό ὅλο θέμα ἐμπλέκεται ὄχι τόσο στίς ἀπαντήσεις ἄν πρέπει νά κηδεύεται ἤ ὄχι ἐκεῖνος πού τέλεσε πολιτικό γάμο, ἀλλά στό θέμα τῆς ποιμαντικῆς. Οἱ Κληρικοί ὀφείλουν νά κάνουν συγκεκριμένη ποιμαντική στά μέλη τους καί σέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι, ἀπό ποικίλους λόγους καί ποικίλα αἴτια, ἀγνοοῦν βασικά θέματα πίστεως. Εἶναι ἀπαραίτητη, λοιπόν, ἡ ποιμαντική πρό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γάμου καί μετά ἀπό αὐτόν, πρό τοῦ πολιτικοῦ γάμου καί μετά ἀπό αὐτόν, κατά τήν διάρκεια τῆς ἀσθενείας τοῦ Χριστιανοῦ καί ὅταν ἀκόμη βρίσκεται στά πρόθυρα τοῦ θανάτου, σέ ὅποια κατάσταση κι ἄν εἶναι.

Δυστυχῶς, πολλοί ἀπό μᾶς ἀφήσαμε τήν σταυρική πορεία τῆς ποιμαντικῆς καί στεκόμαστε στήν ἀνώδυνη γραφειοκρατική καί νομικιστική ἀντίληψη τῶν θεμάτων αὐτῶν. Καλυπτόμαστε κάτω ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιά νά δικαιολογήσουμε τίς ἐλλείψεις μας. Ἔτσι βατικανοποιοῦμε τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική ζωή, γιατί βολεύει περισσότερο τήν ἀδράνεια καί τήν συνείδησή μας. Μέ τέτοια ὅμως ἀντίληψη οὔτε θεραπεύεται ὁ ἄνθρωπος, οὔτε σώζεται, ὅπως τό ἐπιδιώκει ἡ ὀρθόδοξη ποιμαντική.

Ἦταν σημαντική καί θετική ἡ πρωτοβουλία τοῦ Δήμου Ναυπάκτου νά διακοσμήση ἐπίκαιρα τήν πόλη κατά τίς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων. Ἐπισημαίνουμε ἐπί τῇ εὐκαιρία τόν θαυμάσιο ἐξωτερικό φωτισμό τοῦ Ι.Ν. τοῦ Ἄγ. Δημητρίου, πού εἶναι ἐξ’ ὁλοκλήρου προσφορά τοῦ Δήμου.

Στή φωτογραφία τό λιμάνι τῆς Ναυπάκτου μέ τόν Χριστουγεννιάτικο φωτεινό διάκοσμό του.

Ἐποχιακή καί δημοσιοσχετίστικη ἀγάπη

Τά Χριστούγεννα πού πέρασαν, ὅπως καί σέ κάθε γιορτή, εἴδαμε κωμικοτραγικά πράγματα. Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες τά κανάλια τῆς Τηλεοράσεως μᾶς παρουσίαζαν τά κοινωνικά προβλήματα, πού ἀντιμετωπίζουν διάφορα μοναχικά ἄτομα, ἀλλά καί τήν ἐποχιακή ἀγάπη πού τούς δείχνουν αὐτοί πού οὔτε ἀγάπη ἔχουν, ἀλλά οὔτε καί ἔχουν τήν δυνατότητα νά τήν βιώσουν. Ἔτσι, ἐντάσσουν τήν ἀγάπη μέσα στίς δημόσιες σχέσεις. Φοβερό πράγμα νά ἐκδηλώνη κανείς ἀγάπη, ἐνῶ δέν ἔχει ἐπικοινωνία καί δυνατότητα κοινωνίας.
Ἐκεῖνο πού μέ προκάλεσε τά τελευταῖα Χριστούγεννα εἶναι ὅτι τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης ἔδειξαν μερικές πράξεις ἀλτρουισμοῦ μερικῶν ὀργανισμῶν καί προσώπων, πού ἐκδηλώνονται μόνο μερικές μέρες τόν χρόνο, καί ἀγνόησαν παντελῶς τό μεγάλο φιλανθρωπικό ἔργο πού ἐξασκεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνον τίς γιορτινές ἡμέρες, ἀλλά καί ὁλόκληρο τόν χρόνο. Γιά νά περιορισθῶ στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή θά ἤθελα νά πῶ ὅτι ἐκτός ἀπό τά πολλά ἱδρύματα πού διαθέτει, ἤτοι στέγες κατακοίτων Γερόντων, στέγες προνοίας Γερόντων, ὁμάδες ἐλευθέρως διαβιούντων Ὑπερηλίκων κ.λ.π., ὑπάρχουν πάρα πολλές Ἐνορίες πού διαθέτουν Κέντρα Ἀγάπης στά ὁποῖα προσφέρεται καθημερινῶς γιά ὅλο τόν χρόνο φαγητό σέ ὅσους τό ἔχουν ἀνάγκη. Χιλιάδες εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ἐξυπηρετοῦνται. Καί ὅμως, στήν Τηλεόραση παρουσιάζονται μερικές μεμονωμένες πράξεις ἀνθρώπων, πού προσφέρουν “ἐποχιακή ἀγάπη” καί ταυτόχρονα ἐξασκοῦν θαυμάσια τίς δημόσιες σχέσεις μέ τίς ποικιλότροπες σκοπιμότητες.

Θεομηνία ἤ ἀνθρωπομανία;

Ὅταν συμβαίνει κάποια καταστροφή ἀπό φυσικά φαινόμενα, τότε πολλοί κάνουν λόγο γιά θεομηνία. Τό ἴδιο συνέβη γιά τίς τελευταῖες πλημμύρες πού ἔγιναν στήν χώρα μας. Γινόταν συνεχῶς λόγος γιά θεομηνία, ὡσάν ὁ Θεός τῆς Ἐκκλησίας νά μήν εἶναι Θεός ἀγάπης, ἐλέους καί φιλανθρωπίας, ἀλλά ὀργῆς. Ἀποδίδουμε στόν Θεό τά δικά μας αἰσθήματα καί τίς δικές μας προσωπικές ἐνοχές.
Μιά ἐφημερίδα παρουσίασε τά τέσσερα βασικά αἴτια τῆς καταστροφῆς ἀπό πλημμύρες στήν Κόρινθο: “Πρῶτο, ἡ σπάνια σφοδρότητα τῶν καιρικῶν φαινομένων. Δεύτερο, ἡ παροχέτευση τῶν ὀμβρίων ὑδάτων ἀπό ἄλλα ρέματα, πού κατέληγαν στήν ἐθνική ὁδό, στόν Ξηριά (χείμαρρο). Ἀπεναντίας ἔγιναν πάμπολλα ὁδοποιητικά ἔργα παράκαμψης, χωρίς νά ἀπομακρυνθοῦν τά μπάζα. Τρίτο, ἡ κατάρρευση τῆς γέφυρας τοῦ ΟΣΕ καί τό σφήνωμα δυό βαρέων ὀχημάτων στήν κοίτη τοῦ ξηροπόταμου. Καί τέταρτο, τό “καλούπωμα” τοῦ Ξηριᾶ, κάτω ἀπό γέφυρες καί δρόμους. Ἔτσι, ἡ Κόρινθος γέμισε λάσπη καί ἀπογνωση”. Πράγματι στήν περίπτωση αὐτή, ὅπως γράφτηκε, “ξύπνησε τό ρέμα πού ἔγινε δρόμος” (Ἐλευθεροτυπία 14-1-97).

Τό ἴδιο σχεδόν φαινόμενο μποροῦμε νά δοῦμε καί σέ ἄλλες περιοχές. Ὅταν ἐπεμβαίνει ὁ ἄνθρωπος καί ἀλλοιώνει τό φυσικό περιβάλλον, ὅταν καταργοῦνται καί οἰκοπεδοποιοῦνται τά ρέματα, τότε ἀναπόφεκτα, μαζί μέ ξαφνικά φυσικά φαινόμενα, προξενοῦνται καταστροφές.

Ἑπομένως δέν μποροῦμε νά μιλοῦμε γιά θεομηνία, ἀλλά γιά ἀνθρωπομανία. Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν δική του ἀδίστακτη μανία βιάζει τήν φύση. Καί ἡ βιασμένη φύση ἐκδικεῖται τόν ἀδίστακτο βιαστῆ ἄνθρωπο.

Ν.Ι.