Ἐνιαύσιο 2005 - Πρόλογος

Τὸ ἔτος 2005 ὑπῆρξε χωρὶς ἀμφιβολία κρίσιμο ἔτος ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς, διότι παρατηρήθηκε μιὰ διαπλοκὴ μεταξὺ μερικῶν Κληρικῶν καὶ μερικῶν Δικαστικῶν λειτουργῶν, φανερώθηκε κρίση στὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων τὴν ὁποία χρειάσθηκε νὰ ἀντιμετωπίση ἡ Σύνοδος τῶν Προκαθημένων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ποὺ συγκλήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, καθὼς ἐπίσης παρατηρήθηκε καὶ κρίση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα ὅλα τὰ ΜΜΕ ἀσχολοῦνταν μὲ τὰ θέματα αὐτὰ καὶ γίνονταν καθημερινῶς πολλὲς καὶ ἔντονες συζητήσεις.

Ὑπῆρξε μεγάλη πρόκληση σὲ ὅλους μας καὶ μέσα σὲ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ δέχθηκα πολλὲς προτάσεις γιὰ νὰ ἐκφράσω τὶς ἀπόψεις μου γιὰ τὰ ἀναφυέντα θέματα. Ἔτσι, ἔγραψα μερικὰ ἄρθρα καὶ σχόλια, ἀπήντησα σὲ συγκεκριμένες ἐρωτήσεις δημοσιογράφων, καὶ μερικὲς φορὲς συμμετεῖχα σὲ συζητήσεις στοὺς τηλεοπτικοὺς καὶ ραδιοφωνικοὺς σταθμούς. Βεβαίως, πρέπει νὰ πὼ ὅτι ἐλάχιστες φορὲς ἀνταποκρίθηκα σὲ τέτοιες προσκλήσεις, ἐνῷ καθημερινῶς εἶχα πάμπολλες προτάσεις, γύρω στὶς 30-40, τὶς ὁποῖες καὶ δὲν ἀποδεχόμουν.

Τὰ θέματα ποὺ συζητήθηκαν ἦταν ἡ λεγόμενη «κάθαρση τῆς Ἐκκλησίας», ὁ τρόπος ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος στὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ὁ λεγόμενος «χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας». Παράλληλα ἀσχολήθηκα καὶ μὲ ἄλλα ἐπίκαιρα θέματα, ἐπειδὴ τὶς περισσότερες φορὲς πρέπει νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὶς ἀπαιτήσεις τῆς μηνιαίας ἐφημερίδος ποὺ ἐκδίδει ἡ Ἱερὰ Μητρόπολή μας.

Πέρα ἀπὸ αὐτὰ τὸ ἔτος 2005 συμπλήρωσα μιὰ δεκαετία Ἀρχιερατείας στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου καὶ χρειάσθηκε νὰ γράψω μερικὰ κείμενα. Βέβαια, ἐκδόθηκε ἕνα ἰδιαίτερο βιβλίο στὸ ὁποῖο γίνεται εὐρύτερη ἀναφορὰ στὸ ἔργο τῆς ἀρχιερατικῆς δεκαετίας, ἀλλὰ ἐδῶ περιελήφθησαν τὰ κείμενα ποὺ ἔγραψα γιὰ τὸ θέμα αὐτό.

Ὅλα αὐτὰ ἀπετέλεσαν τὸ ὑλικὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀπαρτίζεται τὸ παρὸν βιβλίο. Ὅμως, τὸ ὑλικὸ αὐτὸ λόγῳ τῆς πολυποικιλότητάς του ἔχει πολλὲς δυσχέρειες στὴν κατανομή του...

Σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ κείμενα, παρὰ τὴν ποικιλία τους, ὑπάρχει μιὰ κεντρικὴ ἰδέα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως τὰ μέλη της μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἄρρωστα, ἀφοῦ κάθε μέλος συνδέεται, κατὰ ἀναλογία καὶ ποικίλους τρόπους, μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἄλλοι εἶναι ἅγιοι, ἄλλοι φέρονται πρὸς τὴν ἁγιότητα καὶ ἄλλοι εἶναι ἄρρωστοι, μὲ τὴν δυνατότητα νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἔπειτα, ἡ Ἐκκλησία, κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, κλυδωνίζεται, ἀλλὰ δὲν καταποντίζεται. Αὐτὴ ἡ διήκουσα ἔννοια θὰ φανῇ στὰ κείμενα τοῦ βιβλίου αὐτοῦ.

Συγχρόνως, ὁ ἀναγνώστης θὰ μπορέση νὰ κρίνη τὸν βαθμὸ τῆς νηφαλιότητος τοῦ συντάκτη τῶν κειμένων αὐτῶν, ποὺ ζοῦσε μέσα στὴν ἐκκλησιαστικὴ δίνη, μέσα στὴν τρικυμία τῆς θαλάσσης, κατὰ τὴν ὁποία τὸ πλοῖο κλυδωνιζόταν καὶ ἦταν ἑπόμενο οἱ ἐπιβάτες, ἂν δὲν καταποντίζονται, νὰ ζαλίζονταν.

Πολλὲς φορὲς σὲ τέτοιες ἐκκλησιαστικὲς κρίσεις σκέπτομαι μιὰ εἰκόνα. Μεταξὺ τῶν ἁγίων ὑπάρχει μιὰ κατηγορία ποὺ λέγονται κατὰ Χριστὸν σαλοί. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς βλέπουν, συνήθως νομίζουν ὅτι εἶναι τρελλοὶ καὶ τοὺς ἐλεεινολογοῦν, τοὺς περιφρονοῦν, τοὺς περιπαίζουν, ὅμως αὐτοὶ ἔχουν μέσα τους τὴν ζωὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα πολλὲς φορὲς φαίνεται στὰ μάτια τοῦ κόσμου ἡ Ἐκκλησία. Τὴν θεωροῦν ὡς σαλή, ἀλλ’ ὅμως αὐτὴ συνδέεται μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ εἶναι ἡ κεφαλή της καὶ εἶναι αἰωνία.

Στὴν πραγματικότητα, ἡ ἐκκλησιαστικὴ κρίση εἶναι ἐπιφανειακή, ἐνῷ στὸ βάθος ὑπάρχει μεγάλη γαλήνη. Καὶ θὰ πρέπη νὰ εὐχηθοῦμε νὰ ζοῦμε αὐτὴν τὴν νηφαλιότητα καὶ ἠρεμία, νὰ ἀποκτοῦμε αὐτὴν τὴν ἑρμηνεία τῆς αἰωνίου ζωῆς. Μπορεῖ τὸ σύστημα διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας σὲ μερικὰ σημεῖα νὰ εἶναι ἀρρωστημένο, καθὼς ἐπίσης καὶ μερικὰ μέλη της νὰ εἶναι ἄρρωστα, ἀλλὰ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ διοχετεύεται ἀπὸ τοὺς κρουνοὺς τῶν μυστηρίων στοὺς ἀνθρώπους, ἐξαγιάζει αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἀποκτήσουν ἑνότητα μὲ τὸν Θεό. Νομίζω ὅτι αὐτὸ θὰ φανῇ στὶς σελίδες τοῦ βιβλίου αὐτοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁγία, ἄμωμος, καθαρή. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη καθάρσεως εἶναι τὰ ἄρρωστα μέλη της.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἰερόθεος