Ὁ ἀείμνηστος Ἀραχωβίτης προσμονάριος Λάμπρος Κ. Τσαρούχης

του Γιώργου Αν. Γαλανόπουλου, Δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω

Δεν πέρασαν 4 μήνες αφ’ ότου έφυγε από τη ζωή ο 94χρονος ευλαβής Αραχωβίτης οικογενειάρχης Βασίλειος Κ. Τσαρούχης και την Μ. Πέμπτη εκοιμήθη εν Κυρίω στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους και ο 89χρονος άγαμος, αγαπημένος αδελφός του, Λάμπρος Κ. Τσαρούχης, η κηδεία του οποίου έγινε την Μ. Παρασκευή στην ως άνω Ιερά Μονή και το άγγελμα του θανάτου του προκάλεσε συγκίνηση σε όλους τους Αραχωβίτες.

Γεννήθηκε στην Αράχωβα σε πολύ δύσκολα χρόνια και μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια, στην πείνα και στις στερήσεις, εργαζόμενος σκληρά για να επιβιώση. Ο Λάμπρος Τσαρούχης ήταν ένας καλόκαρδος, φιλόξενος, πρόσχαρος και ευλαβέστατος άνθρωπος, που δεν λησμονούσε το χωριό του, την Αράχωβα, και τους συντοπίτες του και ήθελε πάντα να μαθαίνη για την πρόοδό τους. Στο πατρικό, φτωχικό και ταπεινό σπιτάκι του είχε φιλοξενήσει πριν 20 χρόνια τον τότε Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Αλέξανδρο (νυν Μαντινείας), όταν είχε επισκεφθή για πρώτη φορά το χωριό μας, για να λειτουργήση και να ευλογήση τους πιστούς. Αγαπούσε πολύ τον ασκητικώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Ιερόθεο, τα θεολογικά συγγράμματα του οποίου «ρουφούσε ως διψασμένη έλαφος» και γενικώς ευλαβείτο όλους τους κληρικούς.

Από την νεανική του ηλικία είχε μεγάλη αγάπη για την Εκκλησία και τα Μοναστήρια. Βοηθούσε στο Ψαλτήρι και σε ο,τι χρειαζόταν ο Αγ. Νικόλαος, τα παρεκκλήσια και τα εξωκκλήσια της Αράχωβας. Έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον και αξιοζήλευτη προσφορά, πηγαίνοντας πάντα πρώτος, παρά τις κινητικές του δυσχέρειες, με τις δυό μαγκούρες του και φεύγοντας τελευταίος, για να διαβάση και την Θεία Μετάληψη.

Ένα αποδεικτικά μεγάλο θρησκευτικό Κέντρο, Προχριστιανικό και Χριστιανικό, όπως ήταν και εξακολουθεί να είναι η Αράχωβα, κατά τον Μητροπολίτη μας και κατά κοινή παραδοχή, ανέδειξε μεγάλες εκκλησιαστικές μορφές, όπως ήταν και ο αείμνηστος Προσμονάριος Λάμπρος Κ. Τσαρούχης, που εξεμέτρησεν οσιακώς το ζην και δη στο Άγιον Όρος.

Όλοι οι Αραχωβίτες και οι κοντοχωριανοί ιερείς, ακόμη και όσοι δεν ζουν πια, πολλοί ηγούμενοι, μοναχοί και Αρχιερείς, τον είχαν μέσα στην καρδιά τους, γιατί ήταν ένας πολύτιμος βοηθός και συνεργάτης στο εκκλησιαστικό έργο τους. Όμως η άδολη και αφιλοκερδής προσφορά του δεν ήταν μόνο για το χωριό του, γιατί ξεπέρασε τα όριά του και σε άλλους ιερούς τόπους και μοναστήρια. Προσέφερε για πάρα πολλά χρόνια ανιδιοτελή εργασία και υπηρεσία στις ιερές Μονές Αμπελακιωτίσσης και Προυσιωτίσσης, ως Προσμονάριος, και όλοι τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν λόγω του πράου και του απλοϊκού του χαρακτήρα. Είχε μεγάλη ευλάβεια προς την Παναγία μας, με τη χάρη και τη βοήθεια της Οποίας αντιμετώπισε τις δυσκολίες της υγείας του, πέρα από την αναπηρία των ποδιών του σε ατύχημα.

Από το 2000 είχε εγκατασταθή στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους όπου ο ηγούμενος και οι Πατέρες τον περιέβαλλαν με πολλή αγάπη και στοργή. Στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου ως γνωστόν είναι η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, στην οποία θερμά προσευχόταν νυχθημερόν ο καλοκάγαθος Μπαρμπα-Λάμπρος, όπως όλοι τον αποκαλούσαν, για τον εαυτό του και για όλους μας και εκτελούσε με μεγάλη προθυμία και αυταπάρνηση το διακόνημα που του είχε ανατεθή. Ως Προσμονάριος που έμενε μέσα στη Μονή, ακολουθούσε το πρόγραμμα του Κοινοβίου και προσέφερε τις υπηρεσίες του αγογγύστως, παρά τα γεράματα και την κλονισμένη υγεία του. Ήταν Χριστιανός της προσφοράς, με απλούς τρόπους και παρά το ότι δεν ήξερε γράμματα της θύραθεν παιδείας, είχε φιλοσοφήσει την ζωή και γνώριζε πολύ καλά τον προορισμό του.

Αγαπούσε όλους τους χωριανούς του και πόθος του ήταν να συνδεθούν με την Εκκλησία, την Ιερά Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία. Η σκέψη του εστρέφετο συχνά στην Αράχωβα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Έγραφε χαρακτηριστικά πριν 2 χρόνια: « Ογδόντα επτά ολόκληρα χρόνια έζησα μαζί με τους χωριανούς μου και θέλω να μαθαίνω τι γίνονται και πως πορεύονται». Με όποιον προσκυνητή έβρισκε έστελνε χαιρετίσματα και ευλογίες προς όλους, εικόνες και φυλλάδια. Αλλά και οι Αραχωβίτες του φέρονταν με πολύ σεβασμό και τιμή, γιατί ήταν σεμνός, ευλαβής και ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, χωρίς ποτέ να κατακρίνη κανέναν η να συμπεριφερθή σκληρά και άκαρδα, αφού ζούσε μια αγία ζωή, με αδιάλλειπτη προσευχή και νηστεία, αρκούμενος στα απολύτως και βιολογικώς αναγκαία.

Η τελευταία του προσφορά ήταν τα ασημένια καντήλια, που κοσμούν την Αγία Τράπεζα στον ενοριακό ναό του πολιούχου της Αράχωβας, του Αγίου Νικολάου, μια ακόμη μαρτυρία για να τον ενθυμούμαστε όλοι οι χωριανοί του.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ας πρεσβεύει για όλους μας στην Άνω Ιερουσαλήμ.–