Κύριο ἄρθρο: Τραυματίες τοῦ θείου Νυμφίου

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Μεταξὺ ὅλων τῶν ἁγίων, δηλαδὴ τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Πατέρων, τῶν ὁσίων καὶ ἀσκητῶν ὑπερέχουσα θέση κατέχει ἡ Παναγία μας, ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας τὴν ἔνδοξη Κοίμηση ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ἐμεῖς πανηγυρίζουμε παντοῦ μὲ ἰδαίτερη μεγαλοπρέπεια καὶ λαμπρότητα, ἐλπίζοντας νὰ ἀπολαύσουμε τὶς πρεσβεῖες της πρὸς τὸν Υἱό της καὶ Θεό της.

Εἶναι γνωστὸν ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ, τὰ «μιμήματα τῆς θείας ἀγάπης», εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀγάπησαν πολὺ τὸν Χριστὸ καὶ γι’ Αὐτὸν ἔδωσαν καὶ τὴν ζωή τους, θυσίασαν τὰ πάντα. Αὐτὸ φαίνεται καθαρότατα στοὺς ἁγίους μάρτυρες, ποὺ ὑπέστησαν πολλὰ μαρτύρια γιὰ νὰ ἐκφράσουν αὐτὴν τὴν ἀγάπη τους στὸν Χριστό. Ὁ ἱερὸς Νικόλαος Καβάσιλας λέγει ὅτι οἱ μάρτυρες ἔδειξαν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ γι’ αὐτό τους ἀποκαλεῖ «τραυματίας τοῦ θείου Νυμφίου».

Ὅπως κάποιος ἀγαπᾶ τὴν Πατρίδα του ἡ ἕναν ἄνθρωπο καὶ θυσιάζει γι’ αὐτοὺς τὰ πάντα, ἂν δὲ χρειασθῇ τραυματίζεται καὶ φέρει ἐπάνω του τὶς πληγὲς τοῦ τραυματισμοῦ του καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύει αὐτὴν τὴν ἀγάπη, ἔτσι καὶ οἱ μάρτυρες εἶναι οἱ τραυματίες τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ.

Στὴν πραγματικότητα ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πρῶτος τραυματίας γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο Γένος, Αὐτὸς εἶναι ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός, ποὺ σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε γιὰ νὰ νικήση τὸν θάνατο καὶ νὰ γίνη τὸ φάρμακο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε καὶ ἐκεῖνοι νὰ τὸν νικήσουν στὰ ὅρια τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς. Ὁ Χριστός, κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ἔκανε ὑπακοὴ μέχρι θανάτου στὸν Πατέρα Τοῦ, «θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. β 8).

Ἐφ’ ὅσον ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε ὁ πρῶτος τραυματίας - ἐσταυρωμένος, καὶ τὸν ἀκολούθησαν οἱ ἅγιοι, ἦταν ἑπόμενο καὶ ἡ Παναγία νὰ εἶναι καὶ ἐκείνη τραυματίας τοῦ Υἱοῦ της καὶ Θεοῦ της, ποὺ ταυτόχρονα ὑπῆρξε καὶ ὁ Νυμφίος της.

Ἤδη κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Ὑπαπαντῆς ὁ Συμεῶν ὁ Πρεσβύτης προεφήτευσε: «σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία» (Λούκ. β , 35). Ἡ Παναγία πόνεσε πολὺ στὸν Σταυρό, βλέποντας τὸν Υἱό της νὰ πάσχη καὶ νὰ ὀδυνάται, ἀφοῦ γνώριζε σαφέστατα ὅτι εἶναι συγχρόνως Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καὶ ἐκείνη ἔζησε ὅλο τὸ μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή της. Καὶ ἐπειδὴ καὶ ἐκείνη καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἔζησαν στὸν Γολγοθᾶ τὸ μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν χρειάσθηκε νὰ τελειώσουν τὴν βιολογική τους ζωὴ μὲ μαρτυρικὸ θάνατο. Ἤδη εἶχαν ζήσει τὸ μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ στὸν Γολγοθᾶ.

Ὁ Ζιγαβηνός, ἑρμηνεύοντας τὴν προφητεία ὅτι ρομφαία θὰ διέλθη τὴν ψυχὴ τῆς Παναγίας, γράφει ὅτι ὁ Συμεῶν μὲ τὴν ρομφαία ὀνόμασε «τὴν τιμιτικωτάτην καὶ ὀξεῖαν ὀδύνην» ἡ ὁποία διῆλθε τὴν καρδία τῆς Θεοτόκου, ὅταν ὁ Υἱός της προσηλώθηκε στὸν Σταυρό. Καὶ δὲν ἦταν μόνον ὀδύνη τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ τοῦ σώματος, γι’ αὐτό, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως, ἡ Παναγία πέρασε ἀπὸ τὸ μαρτύριο καὶ τὸν θάνατο, γι ἄ?τό καὶ ὁ βιολογικός της θάνατος λέγεται καὶ χαρακτηρίζεται ἔνδοξη κοίμηση καὶ ὁ Υἱός της καὶ Θεός της παρέλαβε καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα της στοὺς οὐρανούς.

Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ «λειτούργημα» τῆς μητέρας στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας ἄρχισε τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ κορυφώθηκε στὸν Σταυρό, στὴν ρομφαία ποὺ διῆλθε τὴν ψυχή της καὶ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή της. Ἔτσι καὶ ἐκείνη ἔγινε «τραυματίας τοῦ θείου Νυμφίου». Ἄλλωστε, εἶναι νόμος στὴν ζωή μας ὅτι ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη τόσο μεγαλύτερος εἶναι καὶ ὁ πόνος. Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν αὐτὸ γίνεται καὶ μὲ κάθε μητέρα ποὺ γεννὰ τὰ παιδιά της καὶ πολλὲς φορὲς συμμετέχει καὶ στὸν πόνο τους, μὲ τὸν δικό της κάθε φορὰ τρόπο.

Ἡ περίπτωση τῶν ἁγίων μαρτύρων, κυρίως ὅμως τῆς Παναγίας, μᾶς δείχνει ὅτι θὰ πρέπη καὶ ἐμεῖς οἱ ἐορταστὲς νὰ δείχνουμε ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστό, δηλαδὴ νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς, μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο μας καὶ σὲ ἀνάλογο βαθμό, «τραυματίες τοῦ θείου Νυμφίου». Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ περνᾶ μέσα στὴν ψυχὴ μᾶς ὡς ρομφαία μετανοίας καὶ προσφορᾶς. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀγαποῦν κάποιον καὶ ἔχουν καιρὸ νὰ τὸν δοῦν, λένε «σὲ πόνεσα». Αὐτὸ δείχνει ὅτι ἡ ἀγάπη συνδέεται μὲ τὸν πόνο. Καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ θὰ ἐκφρασθῇ μὲ τὸ ἄλγος, τὸν πόνο, ποὺ θὰ ἐκδηλωθῇ ὡς μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Θεό, ὡς ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς Τοῦ, ὡς θυσία καὶ προσφορὰ γιὰ νὰ δοξάζεται Ἐκεῖνος.

Ἑπομένως, ὅπως ἡ Παναγία καὶ οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, ἔτσι καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ γίνουμε «τραυματίες τοῦ θείου Νυμφίου».

Εὔχομαι σὲ ὅλους σας χρόνια πολλὰ γιὰ τὴν σημερινὴ ἡμέρα καὶ ἡ Παναγία νὰ σᾶς προστατεύη ἀπὸ κάθε κακὸ καὶ νὰ σᾶς ἐνισχύη στὴν ζωή σας.