Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀναζήτηση τῆς ποιότητας - Τέσσερεις χωρισμοὶ ἀπὸ τὸ Κράτος

Ἀναζήτηση τῆς ποιότητας

Ἡ «οἰκονομία τοῦ χρήματος» καὶ ἡ «οἰκονομία τῆς σωτηρίας» εἶναι δύο πόλοι ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους ὑφαίνεται ἡ ζωὴ τοῦ νεοέλληνα, ἀλλὰ καὶ κάθε ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐθνική του ταυτότητα. Ἡ ζωὴ αὐτὴ μὲ τὶς ὑλικὲς ἀπαιτήσεις της, τὶς πνευματικὲς ἀναζητήσεις της καὶ τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ σκαμπανεβάσματά της (σωματικὲς καὶ ψυχικὲς λειτουργίες καὶ δυσλειτουργίες) ἀναζητᾶ τὴν ποιότητα στὴν Παιδεία (ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ) καὶ στὴν ποικίλη ψυχαγωγία. Ἡ ἐξωτερικὴ παιδεία παρέχεται ἀπὸ τὸν «θεσμὸ τῶν σχολείων». Ἡ ἐσωτερικὴ παιδεία μεταδίδεται ἀπὸ τὸν «θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας». Ὑπάρχουν, βέβαια, καὶ ἄλλοι θεσμοί –ὑλικότεροι καὶ «ἐλαφρότεροι»– ποὺ ρυθμίζουν ἄλλες πτυχὲς τοῦ κοινωνικοῦ μας βίου, ὅπως εἶναι ἡ οἰκονομία καὶ ἡ ψυχαγωγία.

Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, δὲν διασπᾶ τὴν ζωή. Προσλαμβάνει καὶ σώζει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ ὁλόκληρος ὁ βίος μας ὀφείλει νὰ γίνη ἐκκλησιαστικός. Τὸ πὼς κατορθώνεται αὐτὸ εἶναι γιὰ πολλοὺς Χριστιανοὺς ζητούμενο· ἀποτελεῖ πάντως τὴν ὑψηλὴ τέχνη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς.

Τέσσερεις χωρισμοὶ ἀπὸ τὸ Κράτος

Ἂν δοῦμε μακροσκοπικὰ τὰ τεκταινόμενα μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, τὸ Κράτος καὶ τοὺς διαφόρους θεσμοὺς ποὺ λειτουργοῦν μέσα σ’ αὐτό, μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ χαρακτηριστικοὺς «χωρισμοὺς» ἀνάμεσα στὴν κρατικὴ διοίκηση καὶ στὶς «διοικήσεις» βασικῶν θεσμῶν τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Δηλαδή, ὁ μόνος συζητούμενος «χωρισμὸς» δὲν εἶναι μεταξὺ ἐκκλησιαστικῆς καὶ κρατικῆς διοίκησης. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι, ἴσως λιγότερο σημαντικοί, ποὺ εἶναι ὅμως ἐνδεικτικοὶ τῆς νοοτροπίας ποὺ ἐπικρατεῖ. Συγκεκριμένα:

Ἡ ἑλληνικὴ οἰκονομία ἀναπτύσσεται μὲ τοὺς κανόνες ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ἐλεύθερη παγκοσμιοποιημένη ἀγορά, μὲ βασικὸ δόγμα: «λιγότερο Κράτος» στὶς οἰκονομικὲς διαδικασίες. Μὲ τὴν ἐνίσχυση τῆς ἰδιωτικῆς ἐπιχειρηματικότητας καὶ τὶς παράλληλες ἀποκρατικοποιήσεις, ἀκόμη καὶ ὀργανισμῶν κοινῆς ὠφέλειας, συντελεῖται σταδιακὰ ἕνας ὑπὸ ὅρους «χωρισμὸς» τῆς Οἰκονομίας ἀπὸ τὸ Κράτος.

Ἡ ψυχαγωγία εἶναι γενικῶς ἰδιωτικὴ ὑπόθεση. Σημαντικὴ μορφή της εἶναι ὁ ἀθλητισμὸς καὶ εἰδικότερα τὸ ποδόσφαιρο, τὸ ὁποῖο στοὺς συλλόγους τῶν μεγάλων κατηγοριῶν εἶναι ἐπαγγελματικό, πρᾶγμα ποὺ ἀπαιτεῖ εἰδικὸ νόμο τοῦ Κράτους. Εἶναι πρόσφατα τὰ γεγονότα ποὺ κατέληξαν, μὲ παρέμβαση τοῦ «ξένου παράγοντα», στὴν πλήρη ἀποδέσμευση τῆς Ποδοσφαιρικῆς Ὁμοσπονδίας ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐποπτεία. Ἔχει, δηλαδή, νομοθετικὰ συντελεστεῖ ὁ «χωρισμὸς» τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ποδοσφαίρου ἀπὸ τὸ Κράτος.

Στὸ χῶρο τῆς Ἀνώτατης Παιδείας διατυπώθηκε ἡ ἀπαίτηση τῆς πλήρους αὐτονομίας τῶν Ἀνωτάτων Ἐκπαιδευτικῶν Ἱδρυμάτων, μὲ παράλληλη αὔξηση τῆς κρατικῆς χρηματοδότησης τῶν ἐρευνητικῶν καὶ ἄλλων προγραμμάτων τους. Ζητήθηκε, δηλαδή, «χωρισμὸς» ἀπὸ τὴν κρατικὴ διοίκηση, ὄχι ὅμως καὶ ἀπὸ τὰ κρατικὰ κονδύλια.

Οἱ τρεῖς παραπάνω «χωρισμοὶ» χαρακτηρίζονται «ἀπελευθερώσεις». Μόνον ὁ «χωρισμὸς» κρατικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης προβάλλεται ἀπὸ ὁρισμένους θιασῶτες τοῦ θρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ τοῦ Κράτους ὡς τιμωρία, μὲ τὴν μορφὴ τῆς κατάργησης τῶν δοξολογιῶν, τοῦ Ἁγιασμοῦ τῆς Βουλῆς καὶ τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου ἀπὸ τὸ Κράτος.

Τὸ θέμα εἶναι ἐμεῖς νὰ μὴν πιστεύουμε ὅτι ἡ ἐλευθερία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τιμωρία. Ὅσο γιὰ τὶς κοσμικὲς τιμὲς καὶ τὶς ὑλικὲς ἀπολαβὲς ἔχουμε λάβει ἐντολὴ νὰ συνδέουμε τὴν ἀκεραιότητα τῆς περιστερᾶς μὲ τὴν φρονιμάδα τοῦ φιδιοῦ...

π.Θ.Α.Β.