Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Μεγαλομάρτυς Μαρίνα, 17 Ἰουλίου

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ἡ μνήμη ἑνὸς Ἁγίου ἀποτελεῖ σημαντικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν Ἐνορία, ἡ ὁποία πανηγυρίζει καὶ δέχεται τὴν τιμὴ ἀπὸ τὸν Ἅγιο, στὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἐγκαινιάσθηκε ὁ Ἱερὸς Ναός της, ἀλλὰ καὶ ἀφορμὴ χαρᾶς, καὶ ἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν μελῶν της. Ὅπως εἶναι γνωστόν, ὡς ἡμέρα ἑορτῆς τῶν ἁγίων ἐπελέγη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἡ ἡμέρα τῆς ἐξόδου τους ἀπὸ τὸν μάταιο αὐτὸν κόσμο, ἐπειδὴ εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία «γεννῶνται» στὴν αἰώνια θεία ζωή, τὴν ὁποίαν ἄλλωστε βιώνουν ἀπὸ τὸ ἐνταῦθα. Αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ Ἅγιοι, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐξακολουθοῦν νὰ ζοῦν καὶ μετὰ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς τους ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ ἄφθαρτα λείψανά τους, τὰ ὁποῖα εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργούν. Σὲ ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή τους ἀγωνίσθηκαν νὰ ἀποκτήσουν ὑπαρξιακὴ κοινωνία μὲ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ νικοῦν τὸν διάβολο καὶ διαλύουν τὶς «μηχανές του» μὲ τὴν δύναμη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνοικεῖ μέσα τους. Ἡ ἁγία Μαρίνα σὲ κάποιες ἁγιογραφίες εἰκονίζεται νὰ κρατᾶ τὸν διάβολο ἀπὸ τὰ κέρατα, νὰ τὸν ἐμπαίζη καὶ νὰ τὸν καταισχύνη. Αὐτὸ φανερώνει ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἀνίσχυρος, ἀφοῦ μποροῦν μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ νὰ τὸν νικήσουν καὶ νὰ τὸν ἐξευτελίσουν ἄνθρωποι φαινομενικὰ ἀδύναμοι, καθὼς καὶ μικρὰ παιδιά.

Η ἁγία Μαρίνα γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β (270 μ. Χ.). Ἡ μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετὰ τὴν γέννησή της καὶ ὁ πατέρας της, ποὺ ἦταν ἱερέας τῶν εἰδώλων, ἀνέθεσε τὴν ἀνατροφή της σὲ μία ἐξαιρετικὴ γυναῖκα χωρίς, βέβαια, νὰ γνωρίζη ὅτι ἦταν Χριστιανή. Ἔτσι ἡ ἁγία Μαρίνα διδάχθηκε τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὰ μικρά της χρόνια, καὶ σὲ ἡλικία δεκαπέντε ἐτῶν ἀπεκάλυψε στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι Χριστιανή. Ἐκεῖνος στὴν ἀρχὴ δοκίμασε ἔκπληξη καὶ στὴν συνέχεια θυμὸ καὶ ἀγανάκτηση καὶ ἔπαψε νὰ τὴν θεωρῇ παιδί του. Ὁ ἔπαρχος Ὀλύμβριος δὲν ἄργησε νὰ πληροφορηθῇ τὸ γεγονὸς καὶ διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν. Ὅταν ὅμως τὴν εἶδε, θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της καὶ τῆς ζήτησε νὰ γίνη σύζυγός του, ἀφοῦ πρῶτα ἀρνηθῇ τὸν Χριστό. Ἐκείνη ἀντέδρασε ἔντονα καὶ σὲ κάθε προσπάθειά του νὰ τὴν πείση νὰ ἀποκηρύξη τὴν πίστη της καὶ νὰ λατρεύση τὰ εἴδωλα, ἀπαντοῦσε θαρραλέα «εἶμαι Χριστιανή». Τότε διέταξε καὶ τὴν βασάνισαν σκληρά. Τῆς καταξέσχισαν σάρκες μὲ ραβδιά, τὴν κρέμμασαν καὶ τὴν φυλάκισαν καὶ ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ παραμένη σταθερὴ στὴν πίστη της τὴν ἔκαψαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Οἱ πληγές της ὅμως γιατρεύθηκαν ἀμέσως, μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους ποὺ εἶδαν τὸ θαῦμα νὰ πιστεύσουν στὸν Χριστό. Τότε ὁ ἔπαρχος, τυφλωμένος ἀπὸ τὸ μῖσος, διέταξε νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐτελειώθη καὶ ἔλαβε τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῆς ἁγίας Μαρίνας μας δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα.

Τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα «καλὰ λίαν». Τὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο δὲν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀποστασίας τοῦ ἐκ τῆς αἰωνίου θείας ζωῆς.

Οἱ δαίμονες ἦσαν φωτεινοὶ ἄγγελοι (τὸ ἀγγελικὸ τάγμα τοῦ Ἑωσφόρου), ἀλλὰ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ σκοτίσθηκαν ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερηφανίας τους. Προσπαθοῦν δὲ μὲ διάφορους τρόπους καὶ ποικίλα τεχνάσμα νὰ παρασύρουν καὶ τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν μποροῦν ὅμως νὰ βλάψουν κανέναν, ἐὰν φυσικὰ δὲν παραδοθῇ σὲ αὐτοὺς μὲ τὴν θέλησή του, οὔτε νὰ ἀποκτήσουν ἐξουσία ἐπάνω σὲ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται νὰ ζῇ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως, ὁ Θεὸς παραχωρεῖ κατὰ καιροὺς στὸν διάβολο τὴν ἐξουσία νὰ πειράζη τοὺς πιστούς, γιατί ἔτσι δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τους, δυναμώνει ἡ πίστη τους, ἰσχυροποεῖται ἡ θέλησή τους καὶ ἐπιδίδονται μὲ μεγαλύτερο ζῆλο στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα. Ἀλλὰ καὶ μαθαίνουν νὰ προσεύχονται, ἐπειδὴ στοὺς πειρασμοὺς ὁ ἄνθρωπος συνηθίζει νὰ καταφεύγη στὸν Θεό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους καὶ νὰ ζητῆ τὴν δύναμή τους καὶ τὴν προστασία τους. Δηλαδὴ ὁ διάβολος, ἄθελά του, γίνεται διδάσκαλος προσευχῆς.

Στὶς μέρες μας, δυστυχῶς, παρατηρεῖται τὸ λυπηρὸ φαινόμενο τῆς ἐνασχόλησης νέων ἀνθρώπων, ἀκόμη καὶ παιδιῶν, μὲ τὴν σατανολατρεία καὶ ὅλα ὅσα σχετίζονται μὲ αὐτήν, μὲ τὴν μουσικὴ ποὺ ἐξυμνεῖ τὸν διάβολο ἡ μεταμφιέζονται σὲ δαίμονες κ.λ.π. Ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ πιστοί, καθὼς καὶ Κληρικοί, προτιμοῦν, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν γραπτὸ καὶ τὸν προφορικό τους λόγο, νὰ ἀσχολοῦνται περισσότερο μὲ τὸν διάβολο καὶ τὸν ἀντίχριστο, παρὰ μὲ τὸν Χριστό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργῆται σύγχυση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ φόβος στὰ παιδιὰ καὶ στοὺς ἀσθενεστέρους στὴν πίστη.

Τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι θετικό, Χριστοκεντρικό, ποὺ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπη νὰ προβάλλη τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, νὰ τονίζη τὸ τί εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ τὸ πὼς μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποκτήση ὑπαρξιακὴ κοινωνία μαζὶ Τοῦ. Ὅτι, δηλαδή, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας καλὸς ἄνθρωπος, ἡ ἕνας διδάσκαλος ἡ ἕνας κοινωνικὸς ἐπαναστάτης, ὅπως ἰσχυρίζονται κάποιοι, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, τὸ Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ ἐνῷ εἶναι τέλειος Θεός, σαρκώθηκε καὶ ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καταργήση τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ νὰ λυτρώση τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν τυραννία τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ κατορθώνεται μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν ὑπακοή, τὴν μυστηριακὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση.

Ἡ ὑπερηφάνια ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἀληθινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν σπρώχνει στὸ νὰ λατρεύη συνειδητὰ ἡ ἀσυνείδητα τὸν διάβολο. Ἀντίθετα, διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐπιτυγχάνεται «ἡ κατὰ τῶν δαιμόνων νίκη» καὶ ἡ σωτηρία.