Γεγονός καὶ Σχόλιο: Οἱ αὐτοκτονίες

Τὸν περασμένο μῆνα (10 Σεπτεμβρίου) ἡ Παγκόσμια Ὀργάνωση Ὑγείας μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας Πρόληψης τῆς Αὐτοκτονίας ἐπεσήμανε τὸ πρόβλημα τῶν αὐτοκτονιῶν καὶ παρουσίασε διάφορα στοιχεῖα γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό.

Ἀνέφερε, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὅτι ἕνα (1) ἑκατομμύριο ἄνθρωποι κάθε χρόνο στὸν κόσμο αὐτοκτονοῦν, ἐνῷ 50 μὲ 60 ἑκατομύρια ἄνθρωποι ἀποπειρῶνται νὰ αὐτοκτονήσουν. Τὰ θύματα τῶν αὐτοκτονιῶν ὑπερβαίνουν τὰ θύματα τῶν πολέμων καὶ τῶν δολοφονιῶν. Αὐτὴ ἡ πληροφορία δείχνει τὴν φοβερὴ πραγματικότητα, καθ' ὅτι τὰ πνευματικὰ καὶ ὑπαρξιακὰ προβλήματα εἶναι χειρότερα ἀπὸ τὰ κοινωνικά.

Ἐπισημαίνεται ὅτι τὸ μεγαλύτερο ποσοστό των αὐτόχειρων πάσχουν ἀπὸ κατάθλιψη ποὺ εἶναι μιὰ διαταραχὴ ἡ ὁποία διαδίδεται μὲ ταχεῖς ρυθμοὺς στὸν δυτικὸ κόσμο καὶ ὁδηγεῖ στὴν αὐτοκτονία.

Ἡ Παγκόσμια Ὀργάνωση Ὑγείας θεωρεῖ ὅτι μέχρι τὸ 2020 «ἡ κατάθλιψη θὰ εἶναι ἡ δεύτερη μορφὴ ἀναπηρίας μετὰ τὰ καρδιακὰ νοσήματα».

Τὰ στοιχεῖα ἀναφέρουν καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο γίνονται οἱ αὐτοκτονίες. Ἐκτιμοῦν ὅτι τὸ ἕνα τρίτο τῶν αὐτοκτονιῶν ποὺ καταγράφονται γίνεται μὲ γεωργικὰ φάρμακα. Ἄλλα στοιχεῖα ἀναφέρουν ὅτι στὰ θύματα τῶν στυγνῶν αὐτοκτονιῶν συγκαταλέγονται γιατροί, ὀδοντίατροι καὶ κτηνοτρόφοι, ἐπειδὴ ἔχουν πρόσβαση σὲ φάρμακα, καθὼς ἐπίσης καὶ ἄνθρωποι ποὺ χάνουν τὴν ἐργασία τους καὶ γενικὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν μὲ χαμηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα.

Ἀκόμη ἐπισημαίνεται ὅτι περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐπιλέγουν τὴν αὐτοχειρία θὰ εἶχαν βοηθηθῇ νὰ μὴ φθάσουν ἐκεῖ, ἐὰν «οἱ κυβερνήσεις ἀντιμετώπιζαν ἀποτελεσματικότερα τὴν κατάθλιψη, τὸν ἀλκοολισμὸ καὶ τὴν σχιζοφρένεια καὶ περιόριζαν τὴν πρόσβαση σὲ ὅπλα, φάρμακα καὶ δηλητηριώδη ζιζανιοκτόνα».

Ἀπὸ τὶς ἐπισημάνσεις αὐτὲς τῆς Παγκόσμιας Ὀργάνωσης Ὑγείας, ἀλλὰ καὶ ἄλλων Ὀργανισμῶν, ὅπως «τῆς Διεθνοῦς Ἑνώσεως Πρόληψης τῆς Αὐτοκτονίας», φαίνεται ὅτι ὑπάρχει μεγάλο πρόβλημα στὸ θέμα τῶν αὐτοκτονιῶν – αὐτοχειριῶν.

Ἡ κατάθλιψη εἶναι τὸ βασικότερο αἴτιο ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν αὐτοχειρία καί, βέβαια, ἡ κατάθλιψη εἶναι σύμπτωμα μιᾶς ζωῆς χωρὶς πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, χωρὶς Θεό. Ὅταν κανεὶς δὲν ἔχη νόημα ζωῆς καὶ δὲν μπορῇ νὰ νοηματοδοτήση ἀκόμη καὶ τὸν πόνο, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίση τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, τὶς ἀρρώστιες καὶ τὶς ἀποτυχίες, τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς προδοσίες.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πιστεύουμε στὴν προσωπικὴ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐπίσης πιστεύουμε ὅτι δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ ἀφαιρέσουμε τὴν ζωή, ἀφοῦ αὐτή μας δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ σὲ Αὐτὸν ἀνήκει. Ἔτσι, ὅταν κανεὶς χειρίζεται ἐγωϊστικὰ καὶ αὐτόνομα κάτι ποὺ ἀνήκει στὸν Θεό, δὲν ἔχει καμμιὰ δυνατότητα μετανοίας, καὶ αὐτὸ συνεπάγεται τὸν αἰώνιο θάνατό του. Ἔπειτα, ὡς Χριστιανοὶ γνωρίζουμε νὰ ὑπερβαίνουμε ὅλες τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, μὲ πίστη στὸν Θεό, μὲ μετάνοια, μὲ θετικοὺς λογισμούς, μὲ ὑπέρβαση τοῦ πόνου καὶ τοῦ θανάτου.

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς φαίνεται ἡ σημαντικὴ προσφορὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία, ἀφοῦ εἶναι παράγων ψυχικῆς ὑγείας, εὐεξίας καὶ προσφορᾶς νοήματος ζωῆς. Λαμβάνει τὸν ἄνθρωπο ὅπως βρίσκεται στὴν καταθλιπτικὴ ζωὴ καὶ τοῦ ἐμπνέει ἐλπίδα καὶ ζωή.

Ν.Ι.