«Κωνστάντιος Παπαδημητρίου» ὁ ἀοίδιμος Ἀραχωβίτης Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Προυσιωτίσσης

Γεωργίου Γαλανόπουλου, δικηγόρου στὸν Ἄρειο Πάγο

Ὁ Κωνστάντιος Παπαδημητρίου, Ἱερομόναχος καὶ Πνευματικός, διετέλεσεν ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Προυσιωτίσσης.

Γεννήθηκε τὸ 1850 στὴν Ἀράχωβα Ναυπακτίας. Ὁ πατέρας του Γιάννης ἦταν πάμφτωχος καὶ ἀντὶ γιὰ γράμματα τὸν ἔστειλε νὰ βόσκη τὰ λίγα γιδοπρόβατα ποὺ εἶχε γιὰ τὴ συντήρηση τῆς οἰκογένειάς του καὶ τῶν πέντε παιδιῶν του. Προερχόταν ἀπὸ παπαδοοικογένεια. Ὁ παπποῦς του Παπαδημητρασκούρας, ἱερέας, τοῦ ἔμαθε νὰ συλλαβίζη στὸ Ψαλτήρι, στὸν Ὀκτώηχο καὶ στὸ Εὐαγγέλιο. Μπροστὰ στὰ ἄλλα τσοπανόπουλα σήκωνε μικρὲς πλακερὲς πέτρες γιὰ Εὐαγγέλιο καὶ Ἅγιο Ποτήριο κι ἔβγαζε τὰ Ἅγια, κρατῶντας ψηλὰ στὸ κεφάλι του καὶ συνοδεύοντας τὶς κατάλληλες κινήσεις μὲ τὶς ἀνάλογες ψαλμωδίες. Ὁ θεῖος του παπα-Σπύρος, ἦταν ἐφημέριος τῆς Ἀράχωβας ἕως τὸ 1918 καὶ ὁ καλλίφωνος πρωτοξάδερφός του Ἱεροδιάκονος Μιχαήλ, δὲν πρόλαβε νὰ γίνη ἱερέας, γιατί σκοτώθηκε στὸν πόλεμο τοῦ 1918.

Ὁ Κωνστάντιος δὲν κάθησε ποτὲ σὲ θρανίο νὰ μάθη γράμματα. Μόνος τοῦ κατόρθωσε κι ἔμαθε τὰ στοιχειώδη, ποὺ τὰ καλλιέργησε σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε μελετοῦσε καὶ κατανοοῦσε πλήρως θεολογικὰ καὶ φιλοσοφικὰ συγγράμματα, ἐνῷ τηροῦσε τὸ τυπικὸ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καὶ θείων λειτουργιῶν κατὰ γράμμα. Ἦταν κάτοχος θεολογικῶν γνώσεων, ὥστε παρέπεμπε τοὺς ἀναγνῶστες στὶς οἰκεῖες σελίδες τῶν βιβλίων. Ὑπῆρξε τύπος ἐναρέτου καὶ σεμνοῦ Ἱερομονάχου καὶ βοήθησε οἰκονομικά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του, πολλοὺς νέους ποὺ ἦταν ἐπιμελεῖς, γιὰ νὰ σπουδάσουν.

Εἶχε στενὴ καὶ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ τὸν Ἀραχωβίτη Ἱερομόναχο Βαρλαὰμ Δρίβα, ποὺ ἀσκήτευε σὲ κελλὶ τῆς Μονῆς Ἰβήρων στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔφερε στὸν Προυσσὸ στὰ 1918-1920 δύο μεγάλες καὶ ἐξαιρετικῆς καλλιτεχνικῆς ζωγραφικῆς τέχνης εἰκόνες, τῶν Ἁγίων Πάντων καὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ποὺ τὶς εἶχε ἁγιογραφήσει ὁ Ἰωακεὶμ τῆς Σκήτης των Καυσοκαλυβίων. Οἱ εἰκόνες αὐτὲς δυστυχῶς ἀπετεφρώθησαν τὸ 1944, ὅταν οἱ Γερμανοὶ πυρπόλησαν τὸ μοναστήρι του Προυσσοῦ.

Ὁ Κωνστάντιος ἦταν εὐσεβὴς καὶ καλωσυνάτος ἡγούμενος μὲ πολλὲς ἱκανότητες. Ἐπί της ἠγουμενίας τοῦ ἔγιναν πολλὰ ἔργα. Ἀνύψωσε τὴ Μονὴ ἠθικῶς καὶ περιφρούρησε παντοιοτρόπως τὰ περιουσιακά της στοιχεῖα. Ἔκτισε πανδοχεῖο στὴ θέση Καρυές, γιὰ νὰ βρίσκουν κατάλυμα, τροφὴ καὶ ὕπνο οἱ περαστικοὶ καὶ τὰ ζῶα τους. Κατασκεύασε ὑδραγωγεῖο μεταφέροντας νερὸ ἀπὸ πολὺ μακρινὴ ἀπόσταση. Ἀνακαίνισε τὸ ἐρημοκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Ριγανά, ἀνήγειρε τὸ ἀνατολικὸ μέγαρο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τὸ 1920, ποὺ τὸ προόριζε γιὰ Ἡσυχαστήριο τῶν πατέρων καὶ σκόπευε νὰ κτίση καὶ ναὸ γιὰ τὶς ἀκολουθίες στὸ μικρὸ λεγόμενο ἁλώνι, ἀλλὰ τὸ 1921 ἔπαθε ἡμιπληγία καὶ ἔτσι δὲν ὁλοκλήρωσε τὰ σχέδιά του.

Ἐκοιμήθη τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 1926 καὶ ἐτάφη στὴν Ἱερὰ Μονή, ποὺ τόσο ἀγάπησε καὶ ἀόκνως ὑπηρέτησε. Ἐπὶ ἠγουμενίας τοῦ τηροῦσε τὸ ἄβατο τῆς μονῆς γιὰ τὶς γυναῖκες, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ διάστημα 15-25 Αὐγούστου κάθε χρόνο. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ὑπαγορευόταν καὶ ἀπὸ Πατριαρχικὸ Γράμμα. Μετὰ τὸ 1922 τὸ μέτρο αὐτὸ ἀτόνησε καὶ ἔτσι ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἔχουν τὰ ἴδια προσκυνηματικὰ δικαιώματα ὅλον τὸν χρόνο.

Ἡ ἤρεμη καὶ ἅγια μορφή του Κωνσταντίου διασωζόταν μέχρι πρὶν 2-3 δεκαετίες ἀπὸ διηγήσεις προσκυνητῶν καὶ ἡλικιωμένων κατοίκων του Προυσσοῦ καὶ τῶν γύρω χωριῶν, ποὺ ἀνέφεραν τὸ ὄνομά του μὲ εὐλάβεια καὶ τὸν πίστευαν γιὰ ἅγιο ἄνθρωπο.

Γράφω αὐτὰ εὐλαβικά, ὡς μνημόσυνο, στὸν ἀοίδιμο χωριανό μου, π. Κωνστάντιο Παπαδημητρίου, μὲ τὴν συμπλήρωση ἐφέτος 80 χρόνων ἀπὸ τὴν κοίμησή του.

«Μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες».

Αἰωνία του ἡ μνήμη.–